Morgunblaðið - 30.09.1971, Síða 17

MORGUNBLAÐÍÐ, FIMMTUDAGUR 30. SEPTEMBER 1971
17
Hraunhellur . . . þari . . . krossfiskar . . .
. . marglitir sroáfiskar
— Tja, sagði Jerry.
— Þeir ERU náttúrlega
hérna í Miðjarðarhafinu, sagði
Tom. Þeir hjálpuðust að við að
spenna afitur á mig kútinn (eft-
ir að hafa dregið mig upp úr
káetunni) og svo var mér hent
útbyrðis.
— Gud i hirnlen. Mama mia.
Þviiií'kt útsýni. Um 15—20 metr
um fyrir neðan mig lá ný ver-
öld. Ég hef kafað vitt og breitt
um hafið kringum Island, ég
hef kafað i vötn og gjár, og
ég hef verið gagntekinn af feg
urðinni. En aldrei, ALDREI,
hef ég séð nokkuð sem gæti
jafnazt á við klettabotninn
sem var undir Southem Com-
fort. Sjávargróður, sem líktist
þara, en sem ég kann annars
ekfci að nefina, teygði arma sina
móti okfcur. Stórar torfur marg
litra fiska skutust milli brúsk
anna, og upp úr og ofan í gjót-
ur.
Stærri fiskar slettu sporðin-
um letilega og „lulluðu" fram-
hjá. Skeljar, kuðungar, kross-
fiskar, krabbar. Og allt lék
þetta leiftrandi litum frá Mið-
jarðarhafssölinni sem skein yf-
ir okkur — úr öðrum heiimi.
Ég beygði mig í viníkil og
rétti úr fótunum, skauzt nið-
ur á botn. Ég varð ölvaðri af
fegurðinni þarna en ég hafði
orðið af ölluim „Ouba Libre"
sjússunum sem ég hafði með-
tekið á Melia Magaluf, og hefði
það þó naegt í meðal köfiunar-
túr.
Mama mia. ■
Tom og Jerry, komu synd-
andi upp að mér, og leiddu mig
áfram, þeir voru komnir á
fiomar slóðir. Við syintum
áfrasm góða stund, þar til við
komum yfir hengiflug. Það var
svo tært, að augnablik fannst
mér sem ég væri að detta, og
hnipraði mig saman. Ég áttaði
mig þó þegar ég heyrði óljóst
hlátursskrækina í Jerry, og sá
hann haimast við að blása sjó
úr gleraugunum. Það er dálíit-
ið óheppilegt að hlæja mikið
neðansjávar, gleraugun fyllast
þá af vatni og ef manni er mik
ið skemmt, þarf líka að velta
sér á bakið og halda munn-
styfckirau fyrir ofan höfuð til
að hreinsa úr því vatnið með
loftþrýstingi. Þeir skemmtu sér
auðsjáanlega konunglega að
hafa þarna með sér „norð-
urpólsbúa" sem var ekki van-
ur að sjá langt fram fyrir
hendurnar á sér í köfiunarferð-
um.
Það leið töiuvert langur tlmi
þar til mér duttu hákarlar aft-
ur í hug, svo þið getið ímynd-
að ykkur hvað var dásamlega
faliegt þarna. Jafnvel ameríska
stúlkan sem við Einar urðum
ástfangnir af, var gleyimd, og
það getum við sagt ykkur, að
þar þarf enga smá gleymsku til.
Tom og Jerry voru búnir að
toga margoft í mig áður en ég
áttaði mig. Það var ekki fyrr
en Jerry benti á dýptar-
mælinn sinn sem sýndi rúm 70
fet, sem ég áttaði mig á að við
værurn liklega búnir að vera
nógu lengi niðri, ef ekki of
lengi.
Ég kinkaði þvl kolli, og
fylgdi þeim eins og hlýðinn
drengur upp á yfirborðið. Við
Sluppum við aflþjöppun, enda
I vorum við ekki með nema einn
kút hver, en ég var lengi að
dóla með snorkel í yfirborð-
ínu, og var orðinn vatnsó.sa I
staðinn fyrir OubaJlibre-ósa,
þegar þeir gripu til sama ráðs
og þeir höfðu notað til
að koma mér í sjóinn
og drógu mig um borð á hönd-
um og fótuim.
Mallorca er falieg á yifirborð
inu. Dásamlega falleg. En hún
fellur samt alveg í skuggann af
þeirri litadýrð og þeirri fegurð
sem er að finna undir yfirborð
inu úti af ströndum hennar.
GRÍSAVEIZLA
Einn af hápunktum Mallorca
ferða er óhjákvæmilega grisa-
veizlan mikla. Það hefiur ver-
ið sagt að þar komi grísir til
að éta grísi, og í sumum til-
vikum, er það kannski ekki
fjarri sanni. En allavega er
þetta hlutur sem maður upplif-
ir hvergi nema á Spáni (að ég
held), og vel upplifunarinnar
verður.
Það var Kristmann Eiðsson,
nýr skrifstofustjófi Sunnu í
Palrna, sem stjómaði rútunni
sem ég var i. Kristmann er
keninari, auk þess að vera gam
all blaðaimaður, svo ég skildi
ekkert í því að hann fór þrjár
ferðir um rútuna til að telja
hausa, sérstaklega þar sem
hann var bláedrú. Ég átti eftir
að fá skýringu á þvi.
Þegar komið er að gfisa
veizlustaðnium, yfirgefa grisirn
ir, afsakið farþegarnir, rútuna
og ganga að borði þar sem er
framreitt Sangria, sem er millj-
ón sinuum búið að segja ökkur
að sé blóð Spánar. (Efltir
frammistöðu okkar að dæma,
ætti Spánn að vera gersamlega
blóðlaus þessa dagana).
Meðan það er sötrað, er geng
ið framhjá eltíuim, þar sem grís
ir snúast á teinum, og þaðan
inn í matsal. í grísaveizlum eru
margir ferðahópar saman komn
ir, og þar muwu aðskiljanlegar
þúsundir manna af ýmsum þjóð
ernum safnast saman til að gera
sér glaðan dag.
Fyrst er borið fram vín. Svo
er borið fram meira vin. Svo
er borinn fram kjúklingur með
enn meira víni, og svo er bor-
ið fram meira vín. Þá er bor-
inn fram grís með meira vini
og loks er borið fram vín.
Þegar tillit er tekið til þess
að flestir eru búnir að fá sér
nokkur glös „heima" áður en
lagt er af stað, þarf engan að
undra þótt menn séu örlítið
hreifir að þessu loknu. En þá
hefst drykkjan. Úti í garðinum
leikur spænsk hljómsveit
'skozíka dansa, og i þeim snú-
ast allra þjóða kvikindi, eins
og þeirn sé borgað fyrir það,
en kófsveittir barþjónar báru
fram drykki.
Það var ekki annað en
hægt að dást að þessum bar-
þjónum. Ekki ósjaldan kom það
tfyrir að menn náðu að stynja
Upp pöntunum rétt áður en þeir
hurfu heiminum, og ultu út af.
Þeir voru viðbragðssnöggir
þj'ónarnir . þegar þeir vippuðu
sér yfir borðið, annar tók und-
ir herðarnar en hinn fætuma,
og báru viðkomandi bak við,
þar sem hann var mjúklega
lagður til. Þegar svo skemmt-
uninni lauk, töldu fiararstjór-
arnir sinn hóp (VANDLEGA
eins og Kristmann hafði gert)
og fóru svo bak við til að sækja
það sem á vantaði. Það var
með tötwerðu stolti sem við sá
um að allir Sunnu-farþegam-
ir höfðu gengið (eða minnsta
kosti komizt) til sinna bíla.
HÖTELVANDRÆÐI
En þótt Mallorca sé surnar-
leytfisparadls fyrir flesta,
er hún martröð fyrir suma. Ég
er ekki að meina magapestirn-
ar — af hverjum ykkar ein-
lægur fór þó ekki varhluta —
heldur hótelmálin.
Það er „business" mönnum
eðlilegt að reyna að hafá sem
mest upp úr sínu fyrirtæki, og
þótt Spánverjar séu einstak-
lega indælt fólk, þá eru þeir
engin undaniteknirDg á því
sviði.
Afleiðingin er sú að í sum-
ar hafði nær hvert einasta
hótel á Mallorca gróflega yfir
bókað, sum allt að níutíu prós-
ent. Það hafði aftur í för með
sér að þangað kom f jöldi ferða
manna með „bevís" og pappíra
frá sinni ferðaskrifsotfu, upp á
að þeir ÆTTU inni á viðkom-
andi hóteli, en fengu að-
eins „no comprendo" og
„adios" að launum. Það kvað
svo rammt að þessu að sumir
hóparnir (ekki þó frá íslandi)
urðu að snúa aftur til síns
heima eftir óþægilega nótt í
fluighöfninni.
Við vissum um brezkan hóp
sem hafði komið með allla
papþíra klára, eins og Breta
er von og vísa, en fékk þau
svör að engin herbergi væru
Iaus. Því miður voru klárir
pappírar það eina sem var
dæmigert brezkt fyrir suma i
hópnuim, því það kom til blóð-
ugra slagsmála við starfislið
hótelsins, og lögreglulið Gen-
eralissimo Franco varð að
skakka leikinn.
Sunna fór ekki varhluta af
þessum vandræðum. Ferðahóp-
arnir fengu hver á eftir öðr-
um þau svör að því miður væri
ekkert herbergi laust, og það
þótt það hefði verið pamtað með
margra vikna fyrirvara. Vegna
góðra sambanda, tókst þó
Sunnu að koma sínu fólki í
hús, og lagði þá áherzlu á að
taka betri hótel en höfðu ver-
ið pöntuð í upphaifi. Þegar sást
hvað verða vildi var send
ur liðsauki út til skrifstofunn-
ar í Palma, og barðist hann
með kjafti og klóm fyrir því
að bæta ástandið. Þó fór svo
með nokkuð marga að leiðin-
legir skuggar voru á sólskins-
björtu sumarleyfi þeirna af
þessum sökum.
Spænsk ferðayfirvöld sáu sig
loks trlneydd til að grípa í
taumama, sérstaktega eftir mik-
il skrif um þessi mál í brezlk-
um blöðum, og hóta nú miifcl-
um sektum þeim hótelum sem
gera sig sek um svona atferli.
Hefur bót og betrun verið lof-
að, enda ætti Mallorca ekki
langa framtíð fyrir sér sem
ferðamannaparadís, ef fólk
fengi þar ekki inni. — ót.
Starfsfólk SUNNU klæðist safari jökkum, og hér er Valdimar eins og Stewart Granger í Námur
Salómons konungs, ásamt Eðdu og einum ferðahópnum.