Morgunblaðið - 08.01.1972, Side 19

Morgunblaðið - 08.01.1972, Side 19
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 8. JANÚAR 1972 19 Einar Magnússon Akra nesi Kveðj. Fæddur 26. ágúst 1917. Dáinn 28. desember 1971. 1 dag fer fram frá Akranes- kirkju útför Einars Magnússon ar, iðnverkamanns til heimilis að Garðabraut 18, en hann andað- ist snö'gglega að heimili sínu hinn 28. des. s.l. Einar Magnússon var fædd- ur á Flateyri við Önundarfjörð 26. ágúst 1917, — sonur hjón- anna Bjarneyjar Steinunnar Einarsdóttur og Magnúsar Jóns- sonar skipstjóra. Einar Magnús- son var þriðji í röð 10 barna er þau hjón Bjarney og Magnús áttu. — Þegar Einar var innan við 10 ára aldur, féll móðir hans cfrá, og hefur það verið mikið áfail fyrir eftirlifandi eigin- mann og hinn stóra barnahóp, að mega ekki lengur njóta móð- urlegrar umhyggju hennar, og við blasti spurningin mikla utm hvað taski við í framtíðinni? Einar ólst upp á Flateyri í skjóli föður sins og góðrar ömmu sem rétti fram hjálpandi hönd. Ungur að árum, aðeins 13 ára gamali byrjaði Einar að sækja sjóinn með föður sin- um, og komst innan við ferming- araldur í snertingu við líf og starf sjómannsins. - Þegar þroski og vöxtur unglingsins leyfðu, var haldið til starfa út á hafið og þá sem fullgildur skipverji. Árið 1937, fluttist Einar til Akraness og réðst þar á vélbát inn Reymi sem var eign Har- alds Böðvarssonar & Co. Einar stundaði síðan sjómennsku upi árabil og var með aflasælli skipstjórum enda var hann eftir sóttur vegna dugnaðar síns og trúmennsku í störfum. Stuttu eftir að Einar fluttist til Akraness, kom einnig þangað Haraldur bróðir hans og má segja að þeir hafi haidizt í hend- ur bræðurnir, ef svo mætti að orði komast. Hinn 22. júni 1940, kvæntist Einar eftirlifandi konu sinni Elínu Elíasdóttur Níelssonar verkamanns á Akranesi og konu hans Klöru Sigurðardótt ur frá Melstað á Akranesi. Þau hjón Eliin og Einar eignuð ust 5 mannvænleg börn, 3 syni og 2 dætur, og eru 3 þeirra bú sett á Akranesi en 2 í Reykja- vík. Með Einari Magnússyni, er genginn góður borgari Akra- nessbæjar, og skemmtilegur og góður félagi, traustur og trygg- ur hvar í sveit sem hann stóð. Hann var að eðlisfari mjög fé- lagslyndur maður, og starfaði að félagsmáium eftir að hann kom til Akraness. Hann var lengi virkur og starfsamur fé- lagi i Kariakórnum Svönum, enda var hann söngmaður góður, og hann taldi sönginn vera einn sannasta og bezta gleðigjafa, en það var áberandi eiginleiki í fari Einars hversu honum tókst að skapa fjör og gleði þar sem menn komu saman. Ég sem þessi fátæklegu minn- ingarorð rita, þekki bezt til starfa Einars í Verkalýðsfélagi Akraness, en hann átti óslitið sæti í aðalstjórn félagsins frá ár inu 1959, til dauðadags, ýmist sem meðstjórnandi eða sem vara formaður þess. — Þá átti hann lengi sæti í stjórn sjómanna- deildar félagsins, og var fulltrúi hennar í sjómannadagsráði um árabil, pg ennfremur formaður verkamannadeildar um skeið. Það má með sanni segja, að fé lagslegur áhugi og fórnfýsi Einars Magnússonar í störfum hans fyrir stéttarfélag sitt hafi verið til fyrirmyndar, og þetta er þeim mun aðdáunarverðara, þegar til þess er litið að nú síð- ustu árin eða allt frá 1964, hef- ur þessi góði félagsmaður átt oft við mikla vanheilsu að stríða, og orðið að ganga undir erfiðar læknisaðgerðir, en jafnskjótt og vottaði fyrir bata og sjúkrahús- vistin var að baki, var Einar kominn með sinn áhuga, sína fórnfýsi, og með sitt hressiléga viðmót, til að fylgjast með mál- efnum Verkalýðsfélags Akra- ness, og vinna að framgangi þeirra. í baráttu við strið og þraut- ir veikindanna, stóð Einar eins og hetja, og það var eins og innra með honum ríkti sú sigur- vissa að hann mundi ganga með sigur af hólmi i þessari viður- eign. Vegna hinna björtu vona Ein- ars, kom fráfali hans sem reiðar slag yfir hina mörgu fé- laga hans og vini. Einar Magnússon var mikill og góður heimilisfaðir. Hann átti þvi iáni að fagna að kvæn- ast góðri konu sem stóð við hlið hans í blíðu og stríðu, og þá bezt þegar mest á reyndi. Við lát Einars, hefur hans góða kona Eiín, misst ást- ríkan lífsförunaut, og börn þeirra eiga á bak að sjá góðum föður sem allt vildi fyrir þau gera, og barnabörnin misst elskulegan afa sem svo oft gladdi þau með góðvild sinni og hjartahiýju. Nú þegar ég kveð Einar Magnússon hinztu kveðju, sendi ég og kona min, Elínu, börnum hennar og öllu venzlafóiki, inni legar samúðarkveðjur á þung bærri stund í iífi þeirra. Giiðm. Kristinn Ólafsson. Leiðir oklíar Einars lágu fyrst saman fyrir r.okkuð mörgum ár- um í starfi okkar í Verka- lýðsfélagi Akraness, en þar hef- ur hann í fjölda mörg ár varið virkur og einlægur félagi. Fyrst i stjórn sjómannadeildar meðan hann var yngri og stundaði sjóinn. Síðan í stjórn verka- mannadeildar og stundum for- maður þar, eftir að hann hætti sjómennsku og var farinn að vinna í landi. Nú síðustu 12 ár- in í aðalstjórn félagsins. Alltaf var hann hinn góðviljaði glaði félagi, sem aldrei lagði annað en gott til mála, enda þótt hann væri ákveðinna skoðana og djarfur í því að vinna þeim fylgi. Það er kannski varla hægt að velja sér óvin- sælla starf en það að vinna hjá verkalýðsfélagi. Óvinsæll verð- ur maður hjá vinnuveitendum fyrir margs konar afskipti og þras sem skyldan býður að standa í fyrir félaga sina. Ekki er maður heldur alltaf vinsæll meðal félaga sinna sem verið er að reyna að leysa mál fyrir, vegna þess að af ýmsum ástæð- um tekst það ekki ævinlega. Eft ir að ég fór að vera í starfi hjá Verkalýðsfélagi Akraness fyrir það, að öll munum við minnast háns þegar við heyrum góðs manns getið. Mikill'og sár harmur er kveð- inn að fjölskyldu Einars Magnússonar við svo óvænt frá fall hans svo langt um aldur fram. Eiginkonu hans, Elínu Elíasdóttur, börnum hans, tengdabörnum, barnabörnum og hinni stóru fjölskyldu hans allri vil ég senda mínar innilegustu samúðarkveðj ur. Iferdis Ólafsdóttir. Og því varð allt svo hljótt við helfregn þína sem hefði klökkur gígjustrengur brostið. T. G. Þannig held ég að okkur vin- um þínum og félögum hafi orð- ið við þegar lát þitt spurðist 28. desember s.l. Óvænt kom þessi frétt til okkar. Hann hafði ver- ið glaður, reifur og frískur eft- ir því sem séð varð á siðustu dögum. Haldið jólin í hópi stórr- ar fjölskyidu sinnar, prúður, drengilegur og glaðvær sem fyrr. Síðustu 7 árin hafði hann að visu ekki gengið heill til skóg ar. Þungbær sjúkdómur hafði herjað á, en alltaf virtist hann bera sigur af hólmi í þeim við- skiptum. Enda þótt starfsorkan væri talsvert skert, hafði hann nú um nokkurt skeið stundað vinnu sína og þennan sama dag og hann var allur hafði hann unnið til hádegis. Að loknu há- degishiéi mætti hann aftur á vinnustað, en var ekki vel frísk ur og fór heim. Græna bílnum ók hann heim, veifaði kunningj- um sinum sem á leið hans urðu. En litlu eftir kl. 14.00 þann sama dag var hann látinn í örmum eig inkonu sinnar, sem ásamt hon- um hafði barizt gegn sjúkdómi hans síðustu árin. Þetta var svo snöggt svo þungbært, vegna þess hve bjartsýnn, djarfur og ákveðinn hann var i baráttunni fyrir lífi sínu, sem hann helgaði stórri fjölskyldu sinni fyrst og fremst, en einnig margþættum áhugamálum sínum. Það er ekki langt siðan ég hafði heyrt hann segja: Ég mun ekki gefast upp fyrir þeim sjúkdómi sem vill granda mér fyrr en ég má til. Mér finnst ég enn vera svo ung- ur og eiga svo margt skemmti- legt ólifað. Og satt var það, okk- ur samstarfsmönnum hans fannst það líka, að hann væri ungur, aðeins 54 ára gamali, og það sem meira var, okkur virtist hann Líka vera hraustur. Þann- ig var hans bjartsýna lifsorka, sterk og traust. En þannig er ævinlega tekizt á: Dauðinn sigr- ar lífið og lífið sigrar dauðann, þetta tvíbrotna hverfula eðli sem þráir að lifa en þarf að de.vja. 9—10 árum, finnst mér að hafi á ýmsu oltið eins og geng- ur. Stundum tókst vel til, stund- um illa. En aldrei held ég að ég hafi verið eins glöð og þakk- lát eftir kannski deilur og þras á fundum um framkvæmd ýmissa mála og þegar Einar kvaddi sér hljóðs, og með fallegu tenór- röddinni sinni lagði ævin- lega gott til og þakkaði okkur fyrir störfin sem hann í góðvild sinni taldi að við hefðum jatn- an reynt að leysa á beztan hátt. Alltaf var hann boðinn og bú inn til að vinna fyrir félagið og til hans var oft leitað, bæði um ráð og vinnu. Að aflöknu verk- falii og samningum 19. jún.i 1970, þar sem hann hafði að mestu stjórnað verkfallsvörzlu og ýms um framkvæmdum í sambandi við vinnudeiluna var heilsan enn á tæpri tröppu. Hann gekkst undir erfiðan uppskurð i annað sinn og lá lengi á sjúkra- húsi í Reykjavík. Langan tirna tók það hann að þjálfa upp heils una. En allan þann tíma var hann næstum daglegur og góður gestur á skrifstofu Verkalýðsfé- lagsins. Þar leit hann inn hress og glaður eins og ekkert amaði að, enda þótt haltur gengi og stafurinn væri förunautur hans. Við bárum undir hann vandamál félagslegra starfa og hann fylgdist sem fyrr með af góð- vild og áhuga. Og heilsan fór dagbatnandi og hann gat að nokkru tekið upp störf sín á ný, en þegar hann átti leið framhjá að loknum vinnudegi, kom hann sem fyrr oft tii skrafs og ráða gerða á skrifstofuna. En nú kemur hann ekki leng- ur, kemur aldrei framar inn á litlu skrifstofuna, glaðlegur, drengilegur og reiðubúinn að leggja gott til allra mála. Verka lýðsfélag Akraness hefur misst góðan félaga og við nánustu samstarfsmenn hans höfum misst ógleymanlegan góðan vin, sem við munum ævinlega minnast með virðingu og þökk. Ég vil svo fyrir mína hönd og fé- lagsins þakka honum að leiðar- lokum fyrir margra ára óeigin- gjarnt starf fyrir verkafólk á Akranesi og ég er sannfærð um í dag fer fram frá Akranes- kirkju útför Einars Magnússon- ar, Garðabraut 18, Akranesi. Ég trúði vai’la minum eigin eyi-um, er mér barst fregnin-um hið skyndilega fráfall vinar míns og starfsfélaga að morgni 29. desember að hann hefði dag- inn áður kvatt þennan heim. Við höfðum tveifnur dögum áður rabbað um okkar málefni, félags málin, en þeim fórnaði Einar heitinn öllum sínum frístundum og var aiitaf boðinn og búinn er til hans var leitað um mál- efni verkafólksins. Margs er að minnast ef litið er til baka fyrst minnist ég Einars er ég unigur drengur kom oft á heimili þeirra hjóna, að Melstað, en þar bjuggu þau sín fyrstu búskaparár og var ég þar tiður gestur og naut sérstakrar vináttu hans strax við fyrstu kynni. Leiðir okkar áttu l'íka eftir að liggja saman og var starf okkar í Verkalýðsfélagi Akraness svo að segja samfellt allt frá 1950 til dauðadags, fyrst í sjómanna- delld með Sigriki Sigríkssyni þeim ágæta leiðtoga, siðan í trúnaðarráði og verkamanna- deild félagsins, einnig störfuð- um við mikið saman í Sjómanna- dagsráði í mörg ár. Frá 1960 hefur hann verið varaformaður og síðan með- stjórnandi í stjórn Verkalýðsfé- lags Akraness til siðasta dags, sístarfandi þrátt fyrir langvar- andi veikindi allt frá 1964, en hans létta lund og óbilandi kjarkur veittu honum þann styrk er með þarf er veikindi steðja að. Var ekki annað séð en hann hefði sigrazt á þeim, svo létt var lundin og áhuginn mik- ill, að maður var farinn að trúa því að hann hefði sigrað. En því miður var það ekki svo og sýn- ir það eitt hvað skapgerð manna er mismunandi ef litið er á það mikla starf er hann vann sér- staklega hin siðari ár með sín- um veikindum umfram sitt fasta starf. Að fara með honum vinnustað og ræða við fólk- ið þar og á fundum, alltaf tjáði hann sig og lýsti skoðun sinni á öllum málum og fór ekki eftir hvað aðrir sögðu, ailtaf sami ein lægi, góði drengurinn. Sem vinnufélaga kynntist ég Einari er við vorum saman með Njáli Þórðarsyni fyrst á Ólafi Bjamasyni, Fytlki og Þorsteini. Vorum við saman til sjós í fimm ár, sama var hvort vel eða illa gekk, alltaf var lundin létt og ekkert látið á sig fá, syngjandi við vinnuna og segjandi það er þurfti til að allir væru i góðu skapi, en leitt skap var eitt af því er hann þoldi ekki. í Sementsverksmiðjunni störf- uðum við saman í sjö ár, þar var hann einn af stofnendum Starfsmannafélags Sements- verksmiðjunnar og í fyrstu stjórn um nokkurra ára skeið, stofnandi Pöntunarfélagsins Neista og mikill hvatamaður að stofnun þess. Með þessum fátæklegu línum er margt ósagt en það sem sagt hefur verið er lýsing min og það hvernig okkar samstarf var, aldrei skyggði neitt á okk- ar einlægu vináttu. Vil ég á þess ari stundu þakka honum sam- starfið alla tíð, skarð hans verð ur vandfyllt og sá styrkur er hann veitti er til átaka kom, sem var ekki ósjaldan, alltaf reiðu- búinn og lagði krafta sina í að gera það er hann taldi rétt i hverju tilviki. Ég vil á þessari stundu fyrir hönd Verkalýðsfélags Akraness þakka honum störf hans þar og í þess þágu alla tíð. Ég votta eiginkonu, börnum og öðrum ástvinum hans innilega samúð mína, megi minning hans lifa og veita þeim styrk í sorg þeirra, skarð hans verður vand- fyllt, en minningin um góðan dreng lifir. Skúli Þórðarson. 1 dag, laugardag 8. janúar, á fæðingardegi móður minnar, mun tengdafaðir minn lagður til hinztu hvílu. Hafði þessi dagur ætíð verið mér gleðidagur til handa móður minni, en hér eftir mun hann einnig vekja djúpan söknuð, er ég sé á bak þeim manni, sem ég elskaði og dáði. Ég rninntist þess, er ég 18 ára gamall kom til Akraness ásamt konuefni minu, til að hitta til- vonandi tengdaforeldra mína í fyrsta skipti, feiminn og upp- burðarlítill og kona mín kynnti mig fyrir föður sínum, háum og glæsilegum manni, sem geislaði af lifsgleði, öryggi og ástúð. Mér fannst ég skyndilega verða full- orðinn maður í návist þessa manns. Hann var afburða mann þekkjari og vissi nákvæmlega hvernig átti að lyfta upp smæl- ingjanum eða reka burt minni- máttarkenndina og ná fram því bezta i fólki. Ég heyrði hann oft síðar ræða við stóra og smáa, uppörvunin og lífsgleðin voru alltaf fyrir hendi og rhannamun- ur fyrirfannst enginn. Einar fæddist á Flateyri við Önundarfjörð 26. ágúst 1917. Móðir hans var Bjarney Stein- unn Einarsdóttir. Naut hann móðurumh.vggju hennar til 10 ára aldurs, en móður hans lézt aðeins 33 ára gömul og þá barnshafandi að ellefta barni sínu. 13 ára gamall byrjar Einar til sjós á báti með föður sínum Magnúsi Jónssyni, skipstjóra frá Auðkúlu í Arnarfirði og var með honum til tvítugs ald- urs. Fer hann þá suður til Akra ness og ra'ður sig þar á bát til róðra. Stundaði hann sjó- mennsku þar i 19 ár. 1956 hættir a hann til sjós og vinnur í landi til dánardægurs við iðnaðar- störf. Fyrst hjá- Sementsverk- smiðju rikisins á Akranesi í átta ár og nú siðast hjá Akri h.f. Einnig hafði hann nýhafið starf hjá Bióhöllinni á Akra- nesi er hann lézt. Hafa margir vinnuféiagar hans tii sjós og lands sagt mér að hrein unun hafi verið að Einari sem vinnufé- laga, fyrst og fremst sem af- burða starfsmanni, ósérhlífnum Framhuld á bls. 16. Þökkum innilega hina miklu vinsemd og hlýju er okkur var sýnd á gullbrúðkaupsdag- inn með heimsóknum, gjöf- um og skeytum. Við óskum ykkur farsældar á þessu ný- byrjaða ári og þökkum tryggð á liðnum árum. Guð blessi ykkur. B.iarnþriiðiir Ma gn lisdóttir, Þorbjörn Sigurðsson. Innilega þakka ég ættingjum, vinum og samstarfsmönnum hjá Pósti og síma, sem sýndu mér vinarhug á 70 ára afmæli minu sl. aðfangadag með heimsóknum, gjöfum og árnaðar- óskum Sigurður Jónasson.

x

Morgunblaðið

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.