Morgunblaðið - 12.04.1972, Side 28

28 MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 12. APRÍL 1972
SAGAN
TVITIJG
'STULKA
OSKAST..
I þýðingu Huldu Valtýsdóttur.
„Hvers vegna stanzaðirðu
ekki hjá honum þarna ?“
„Æ, ég veit ekki,“ sagði hann
á Coehney-máilýzku. „Ætli mér
hafi ekki litizt öetur á ykkur."
„En hann er þeldökkur."
„Já, en þið voruð á undan
honum, ef ég man rébt. Ég á við,
að þetta er ykkar land, væni.“
„Snúðu við og taktu hann
upp í.“
„Heyrðu, ég get ekki snúið
við hér. Á ég að aka yfckur eða
ekki?“
„Upp í með þig, þverhausinn
þinn," sagði Sylvia. „Ég er að
flýta mér, þótt þú sért
það ekki.“
„Ég neita þvi að . ..“
Það var engu líkara en við
Sylvía hefðum æft okkur sam-
an allan morguninn í næsta atr-
iði. Hún sparkaði í knésbaeturn-
ar á honum og ég greip um
hann miðjan, handleggi og allt
og hélt fast. Hún opnaði
bílhurðina, ég tróð honum inn,
hún á eftir og bíilinn brunaði
burt.
„Bless", kaliaði hún út um bíl
giuggann. „Þakka þér fyrir. Sjá
umst seinna."
5. kafli.
HART SEM GR.JÖT
Næsta morgun talaði ég við
Gilbert í símann. Þá kom í ljós
að bifreið Roys var komin af
verkstæðinu en eigandinn hafði
farið í henni til bongarinnar,
svo ég yrði að ganga frá braut-
arstöðinni. Þegar ég spurði,
hvort ekki væri leigubil að fá
í nágrenninu, sagði hann að bila
stöð væri í brekkunni upp af
stöðinni, en hún væri oftast lok
uð. Eða sú væri hans reynsla.
Það reyndist rétt vera. Ég lagði
þvi af stað gangandi gegn um
þorpið. Það var lágskýjað og ég
bjóst við rigningu þá og þegar,
en úr henni varð þó ekki. Fólk
ið á götunni var ósköp venju-
legt útlits, unga fólkið jafnvel
líka. Mér til undrunar fann ég
tii hugarléttis. Lifclega hef ég
undir niðri verið farinn að ótt-
ast áhrifavald Roys í þessum
landshluta, unga fólkið héngi
hér á gangstéttum og reykti hass
eða glamraði á gítara og hrópaði
niður með gamlar venjur.
En sem betur fer var það ekfci.
Ég sneri fyrir hornið á biia-
sýningarsal þar sem Bentley-ar
og Rolls-Royce-ar stóðu í röð-
um. Síðan lá leiðin meðfram tún
skeklum og mýrarflákum, held-
ur óhrjálegum. Þegar ég nálgað
ist Vandiervane-húsið sýndist
mér ég sjá Gilbert í glugga á
efri hæðinni. En hann var horf-
inn, þegar ég leit upp aftur. Loð
inhnoðri tók geltandi á móti mér
eins og fyrrum um leið og ég
kom inn í húsagarðinn. Hann
ílaðraði upp um mig og lét sér
vel lynda, þegar ég klappaði
honum og klóraði. Kitty kom til
móts við mig í anddyrinu og
heilsaði mér með alúð. Þegar við
vorum komin inn í dagstotfuna
sagði hún furðu rólegri röddu:
„Fallegt af þér að koma, Doug-
las minn."
„Ég er alltaf feginn að kom-
ast úr borgarysnum. Hvernig lið
ur þér ?“
Drættir fóru um varir henn-
ar, átbu vist að vera bros. Mér
bæði gramdist við liana og
fannst hún aumkunarverð. „O,
svona. Maður balar. Má bjóða
þér ölgias?"
„Nei, þakka þér fyrir. En þú
skalt fá þér hressingu fyr-
ir það.“
„Ég er búin að því.“
Hún sat með glas af eftirlæt-
isdrykknum sinum, sem var gin
og vatn. Mér fannst ein-
hvem veginn að þetta glas hefði
átt fleiri fyrirrennara þann dag
inn. AMt útlit hennar og um-
gengni í stofunni bar vott um
hirðuleysi eða sljóleika. Kjóll-
inn hennar var gamall og snjáð-
ur en sæmilega hreinn. Andlits-
förðunin var flaustursleg en þó
ekki leifar frá gærdeginum.
Hér og þar í stoíunni gat að
líta fulla öskubakka, handa-
vinnudót, vasa með hálfdauðum
blómum og grammófónsplötur á
tjá og tundri. En klufckan und-
ir glerkúplinum var rétt og gólf
teppið var áreiðanlega ný-
ryksogið.
Kitty sá að ég horfði í kring-
um mig. „Ræstingakonurnar
eru hættar að koma, og ég fæ
engar aðrar. Ég er víst búin að
nota allar sem fáanlegar
eru hér í kring. Gilbert er vilj-
ugur að hjálpa mér, en hann
kemst ekki yfir allt."
„Eru hann og Penny þá enn-
þá hérna?" spurði ég.
„Já, já. Þau eru alltaf hér. Ég
hélt að þú vissir það.“
„Hvað er að frétta af
Ashley?"
„Hann er i skóianum."
„Jæja. Hvemig gengur hon-
um þar?“
„Gengur honum?" Hún setti
upp undrunarsvip.
„Fyrirgefðu. Ég ..
„Hann fer í skólann
flesta daga núna. Miiklu oftar
en áður. Við tfundum upp nýtt
ráð. Á hverjum degi, sem hann
fer í skólann fær hann verðíaun,
þegar hann kemur heim.“
„Hvers konar verðlaun ?“
„Eitthvað, sem honum finnst
gaman að . . . leifcföng .. .“
„Fallbyssur og eldflaugar og
þess háttar?"
„1 þessu húsi eru stríðstæki
ekki notuð sem leiteföng. Dougl-
as.“
„Fyrirgefðu. Það hefði ég mátt
vita. Hverjum datt þetta ráð í
hug?“
„Honum."
Ég umlaði til samþykkis og sat
á mér. Stríðsekkju- og píslarvætff
issvipurinn haggaðist ekki
af andliti hennar, nema rétt
augnablik, þegar hann blandað-
ist vandlætingu út af stríðsleik-
föngunum. Ég hugsaði með mér
að ekki væri eftir neinu að bíða.
„Hvað er annars að frétta?"
Hún lyfti brúnum. „Hefurðu
ekki heyrt það nýjasta? Ég hélt
að allir vissu það. Eiginmaður-
inn minn ætlar að yfirgefa mig.
Hann hefur áikveðið að hlaup-
ast á brott með yngri konu.“
„Er það ekki bara Bayreuth-
stigið, þú manst . . . hálfvelgja
íi
„Nei, nú er allt slifct liðin tíð.
Það er munaður, sem hann er
farinn að neita sér um.“
„Hann kemur aftur. Hann þol
ir hana ekki til lengdar. Það
gæti enginn."
„Þá tfær hann sér bara aðra.
Hann kemur ekki atftur. Kæri
Douglas, það væri eWki honum
líkt. Þú skalt ekki halda að ég
sé bitur. Ég er löngu hætt að
vera það Hann er mannlegur,
það veit guð að hann er, eins og
við hin. Og það er mannlegt að
reyna að halda áfram á þeirri
braut, sem menn hafa fcosið sér,
enda auðveldara en að snúa aft-
ur til þess sem er að baki. Eig-
um við ekki að ganga út fyrir?
Mér finnst andrúmslotftið
hér vera svo þrúgandi."
Rejmdar var mér fárið að
finnast það líka. Við genigum út
á flötina. Það hafði birt í lotfti.
Loðhnoðri kom þjótandi úr rúst
unum af gömlu vermihúsi með il
skó á milli tannanna. Hann
sleppti skónum tfyrir framan fæt
ur ökkar og hljöp urrandi og
ýlfrandi í nokkra hrinigi þar til
hann skauzt eins og eldibrand-
ur inn í ródódendron-runnana.
Ég sá að auð flög voru hér og
þar í grasinu.
„Það eru nálarnar af sedrus
viðartrénu sem gera þetta,"
sagði hún. „Þær eyðileggja gras
ið. Það er vist ekkert við því
að gera.“
„Færðu nofckurn til að hirða
garðinn ?“
„Varla. Kristófer slær grasið
vegna þess að honum finnst gam
an að sitja á sláttuvélinni. Roy
kom einu sinni með nofckra af
nemendum sínum, en þeir
þefcktu ekki illgresi frá plönt-
um og gerðu meira ógagn en
gagn. Nú skiptir það hvort eð
Hagkvæmar umbiiðir fyrir útflutningsvorur
negldar aftur með naglabyssum (spikpistoler).
Tveir sérfræðingar frá hinu heimsþekkta sænska fyrirtæki
Signode eru til viðtals á Hótel Sögu í Reykjavik til 14. apríl.
Ef þér óskið eftir samtali þá spyrjið um Dir. F. Clauson.
velvakandi
0 Enn um heimsmeist-
araeinvígið í skák
Mikið er ritað og rætt um
væntánlegt heimsmeistaraein-
vígi í síkák sem vonlegt er. Virð
ist mér sem flestir hafi hom í
síðu Fischers vegna framkomu
hans í málinu nú upp á síðkast
ið. Mér finnst að á þessu máli
sem öðrum hljóti að vera a.m.k.
tvær hiiðar. Ég lít þannig á að
með tilliti tii uppvaxtar og
æskuára Fischers sé ekk-
ert undarlegt við það þótt hann
vitji hafa sem mest fjrrir sinn
snúð.
Hins vegar finnst mér það
vera bandarísku þjóðinni til
skammar hve lítið hún ger
ir fyrir þennan einstaka snill-
ing sinn. Það er engin hætta
á öðru en Bandaríkjamenn
haldi þvi á loft að þeir hafi
unnið þennan titU af Sovét-
mönnum þegar þar að kemur.
Þess vegna tel ég þeim skylt
að tryggja að þetta einvígi fari
fram, og greiði Fischer það sem
hann setur upp fyrir að sækjá
þennan titil til Sovétmanna, og
hana nú.
•Jón Trausti Markússon,
Búðardal.
• Sjónvarpsvirkjar
Hér fá sjónvarpsvirkjar sitt,
a.m.k. sumir þeirra.
„Kæri Veivakandi.
Mig langar að fara að dæmi
margra annarra, sem ég sé að
leita til þín bæði í sorg og
gleði, áhyggjum og angri, sem
þú jafnan bregzt furðan-
lega vei við, þvi oft er
úr vöndu að ráða. En hér er
efcki um neitt stórmál að ræða,
einungis liftia kveðju til fyrir-
tækis eins hér í borg, sem tek-
ur að sér sjónvarpsviðgerðir
og annast uppsetningu slífcra
tækja fyrir fóik. Ég
fékk símanúmer þes® þegar ég
keypti mér mitt sjónvarpstæiki,
sem var 7. otot. 1969 og um leið
og ég íesti kaupin áfcveðið lof-
orð um að maður, þar til hæf-
ur, kæmi með því og setti það í
samband. Ég greiddi svo tækið
á sitaðnuín og hugði gott
til að sjá skemmtilega fram-
haldsþætti, sem ég vissi
að voru væntanlegir. En svo
ég geri langa sögu sem stytzta,
þá kom í fyrsta lagi aðeins
eins flutningsmaður með tælkið
heim tii mín og lét þar frá sér
og i öðru lagi tók mig heila
viku, ýmist að hringja og taka
við loforðum, sem svo brugð-
ust, eða fara á sölustaðinn
hvar ég keypti gripinn, því þar
var hin ágætasta kona, sem
gerði alit sem hún orkaði að
koma þessum dánumönnum á
staðinn til starfa. Og um síðir,
viku síðar ki. 10,30 hékik ung-
ur maður út uim gluggagáttina
og undir stjóm einhvers eldri
herra sem ýmist kom eða hvarf
í haustmyrfcrinu, en hafði þó
tekizt að hrinda þessum ósköp
um í framkvæmd. Já, því-
Mfc hamingja að lokum náttiúr-
ioga dálítil aufcaþóknun, fyrir
að minnsta fcosti piltinn!! Svo
leið og beið unz á þessu s.l.
ári, kom fram bilun í tækinu
og þá var nú vitanlega liðinn
timi ábjrrgðar, sem er eitt ár.
Þá var nú sjáifsagt að leita til
viðgerðarþjónustunnar, sem
hafði með þessi tæki að
gera. Og þá upphófst sá furðu-
legi sfcollaleifcur með loforðum
og heimsendingum af piitum,
sem voru jafn gagnslausir og
löforðin, en endaði þó með því
að flutningsmaður tók gripinn
og síðar var liann sendur heim
með fluitningsmanni, sem færði
mér viðeigandi háan reikning,
sem ég igreidldi tafarlaust, og
þóttist nú örugg þvi allt átti
að vera vel athugað og sumt
endurbætt að nýju.
Þar eð flutningsmaður
kvaðst ekfci kunna að temgja
við þá þræði sem hér eru fékk
ég mér hagari hendur til frek-
ari öryggis, svo allt væri nú í
lagi.
En nú kemur lofcaþátturinn.
Það gerðist í vifcunni eft-
ir pálmasunnudag að tad og
tónn hurfu, sjönvarpið hrein-
lega missti málið. Bænadagarn
ir framundan, og ég ný-
lega komin af sjúkrahúsi og
bjóst við að fara mjög líitið,
enda var ég suma dagana með
allimiikinn hita sökum veikinda.
Hringdi ég nú i viðgerðarþjón
ustuna og fékk hin liðlegustu
svör. Þennan eða hinn daginn
yrði komið, stundum kl. 6 eða
þar um bil. Stundum um há-
degi og á þessum nótum gefck
á þann hátt að ekkert gerðist
fyrr en eitt kvöldið á allt öðr-
um tima en umtalað var, kom
loks ungur maður sem náttúr-
lega kvaðst efckert geta full-
yrt um iivað að væri og setti
tækið aftur yfir hina ósýnilegu
hluti, sem við hin fáfróðu
gerumst ekki svo djörf að líta
á nema á svona hátíðarsitund-
um. Svo fór hann, en fimmtu-
dagur var að morgni, þetta var
nefnilega í gærfcvöfldi, Svo ég
spurði hvort hann vildi efcki
taka tækið með sér til aðgerð-
ar hjá þeim. Hann fcvaðst eifcki
geta það. Spurði hvort óg gæti
efcki sent það. Nei, ég fcvaðst
þá mundi vera búin að koma
þvi á annan stað ef ég hefði
haft bíl eða möguleifca. „Ég
læt sækja það f.h. á morgun"
sagði hann þá. Jæja ég
geri ekki ráð fyrir að hringja
oftar, sagði ég og þar
með hvarf hann til sirana anna.
Ég s "'t svo hér hin rólegasta
heima og horfði á fegurð him-
insins, saamtfœrð um að
allt gengi sinn ganig eins og
vant var.
Svo hringdi ég og lét taka
miitt kæra sjónvarpstæki
og það var borið burt af hönd
um, sem ég veit að sjá um ör-
ugga þjónustu, svo og að það
komi til skiia án langra tatfa
hér etftir.
Að áliðnum degi kom hing-
að hinn væntanlegi sendimað-
ur og spurði eftir tækinu. Ég
gat frætt hann á því að það
væri farið í ferðalag, svo nú
var einungis eftir að senda hin
um mikilvirfcu starfs- og at-
hafnamönnum kveðju með
þakfclæti fyrir lærdömsrifca
viðkynningu.
Sjónvarpsviðgerðannenn
Það var af mér þunigum steini
létt
þegar ég var laus við yfckar
prett,
sem hjáiparlausum hjálparleysi
ljá,
hinztu kveðju mína skuluð sjá.
HaJldóra Iljartardóttir,
Holtsgötu 14."
berjumst
gegn
blindu
Söludagar 15. og 16. apríl
Lionsumdaemið á Islandi