Morgunblaðið - 24.08.1972, Blaðsíða 23

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 24. ÁGOST 1972
23
trjáa í iaindi VífiBsistaða. Fyrir
verki þvi stóð uinigur skóigfræð-
ingoir, Einar E. Sæmundsen að
nafkii. Emhverntima á fynsta
suimri Guðrúnar á Vífitsstöðum
bair Einar þiar að garði, m.a. til
að sjá mieð eigin aiuigum stór-
feilda reðkit'Uin Þardeifs bónda,
sem og anruan rómaðan myndar-
Skiap þar, utan húss sem iaimiain.
Eiinar Sæmundsen var hið mesía
íglæsiimenni, skarpgáfaður fjör-
imiaðuir og ske mmtillegur svo orð
fór af. En svo hriifimm sem Ein-
air varð af rælkitum og búsýslu
Þorleifs bónda, varð honum þó
starsýnna á Mna umigu og fal-
legu systur hans, sem bar hon-
uim þá fyrir augu í fynsita sinin,
ag sivipað fór hemmi. Er ekfki
að orðlengja það, að þarna
Ikvikmiaði sú ást við fyrstu sýn,
sem ekki var meirii dægunfluiga
en svo, að árið 1917 gemgu þaiu
í hjónabamd, sem emtist meðam
bæði lifðu eða hátt á fiimimita ára
tug.
Eimar heiigaði skógrío'ktinni
starfsknafta síma af öliliuim huga
ag þeito skaphita, sem ein-
kemndi hamn aliia tíð. Hamm mum
þó hafa gengizt meira fyrir því,
að fá að reyna kraiflta sína við
huigðarefni sín, en að laumiin
tfreistuðu, því að þau vonu harla
léleg, jaflnvell á þess tíma mæli-
kvarða., enda var Eirnar meiri
hugsjónamaður, eldhuigi og
skáld em fjármálamaður, a.mJk.
tfyrir eiigim haig. I>að reyndi þvi
ekki litið á ráðdeild og mymdar-
skap Guðrúnar, og var hún frá
upphafi vaxim þeim vamda, að
igera tíðum úr „litluim skæðum
sikó“.
Þegar Einar varð skógairvörð
ur i Suinnlendinigaifjórðungi, sett
ust þau umgu hjónin að á Þjót-
anda við Þjórsá. Á Þjótamda
tfæddiist þeiim fyrsta bamið, Eim
ar yngri, áirið 1917. Rúmu ári
seinma var aftur vom á fjölgium
í fjöúskyfl'dummi, en áður það
yrði vei'ktist frú Guðrúm af
spön.sku veikinni. Hún ól þó
tfulliburða bam, dóttur, sem dó í
eða strax eftir fæðimiguna. Sjáitf
veiiktiist Guðrún mjög mi'kið og
var mörg áir að ná fulillri heiiLsu.
Spanska veikin lét hér ekki
s'taðar numið. Nú tók heiimilis-
tfaðirimn veiikima með þeirn af-
leiðimgum, að upp úr henmi
missti hanm smátt og simáitt mátt
imm úr höndumum. Eftir það var
Eimar vægiast sag(t mjöig baigaður
Bíkaimtefgia. Hainm, sem áður bar
af öðrum mönmum að knáleiik
ag hreysti, varð t.d. upp Ará
(þessu að nota báðar hendur á
penm'amn við skrilftir og var amn
að ef tir þvi.
Við atburði slílka, sem nú
voru nefmdir, kemur í ljós hvað
í fóllki býir. Unigu hjónin, sem
sflóðu faisit samiam, létu ertfiðleik-
arna hvergi buiga sig. Þau áttu
þá andlegu orkiu og bjartsýna
trú á llítfið, sem alilt að því fllyt-
ur fjöll. Einar hélt efitir sem áð-
ur eldmóði síniuim og fjöri og
Guðrúm gfliæsiibraig sínum oig því
Mýja viðmóti, sem ekkert mót-
læti megnaði að miá af hemmi til
ævilloka.
Guðrúm og Einar ffluttiu til
Reykjavikur 1921. Þar fæddist
dótiflir þeirra, Guðrúm yrngri,
1922. Þau bjuiggu síðam í Reykja
vík í rúma þrjá áratugi, lemgst
aif í húsd símu að Grettisigötu 67,
en eftir lát Einars 1953 Ruittisit
Guðrún tiil þeiirma hjóna Guð-
rúrniar dóbtur simmar og Lotfts
Einarasomar á Nýbýlavegi 5 i
Kóparvogi. Lofltur tengdasomur
hemmar lézt rúmiu ári sáðar, lið-
Qtetgia þriitugiuir að aílidri, flrá
koniu og þrem ungurm sonium, og
uin.nu þær imæðlgur síðar saimam
að uppeldii þeiiiira mieð mjög
drengilegirii aðlsitoð Eimars yngra
og konu hams, Sigriðar Vil-
hjáimisdóttur. Eimar yngri fórst
síðam af síltystfömim veturmm
1969.
„Þeir verða að missa, sem
eiilgia." AÆ systkfinum Guðrúnar
Ikamuisit þrjú till íluiUorðinsiám.
Eimlkum mium hafa verið kært
með Guðrúnu og Jóni bróður
heninar, sem fórstt rmeð sviipfleg-
uim hæbti áirið 1929. Nú er eitt
þeinra syisitíkima á lifi, ,9teiflám
Guðmiumdsson bóndi á HraifnhöJii
Eins og fyrr segir, missti
Guðrúm mann simm árið 1953,
flengdason sinn, Loft Einarason,
glaasitegam atgerviiismann í
blóma lítfsimis, ári síðar, og loks
Eimar som sinn skógarvörð 1969.
Eiraar ymigri Sæmiumdsem var
þekktari en svo sem ágættis- og
atobkumaður, að hér þuirtfi upp
að rifja/ enda enn fllegtum í
fersku miimmi.
Þessi sitóru áiflölH, sem og ann
að mótillæti bar Guðrún af þeinri
huigprýði og því æðnuHeysi, sem
sumu vel gefnu fóllki, ednkum
mikilihæfum koraum, er stuindutm
eiiginffiegt. Það var ekki fyrr en
elli var flarim fast að sætoja á
Guðrúmu, eftir það válega sllys,
er leiddi Eimar som heranar til
bama, með öðru því, er flylgdi,
að hemini sást veruilega bruigðið.
En hún var sitór I sorig sinni
daginn sem húm, háöldruð, stóð
yfir moldum eirakasomar síras.
í ellinmi hatfði Guðrún heitim
flrábært atlæti hjá dóibtur simrai
ag bamabömium, þar nauit hún
þeimar ástar og virðimgar, sem
henmi bar.
Ég, sem rita þesisar líraur, var
um iaragt stoeið ýmisit heimaanað-
ur, eða heimaigaraguæ á heimiM
þeirra Guðrúnar og Eimaris og á
þaðan mangar rrainningar, allair
góðar. Sá igieðþekki og rraemmiirag-
arlegi he im ilisbragiuir, sem þar
ríkti, stafaði £ið sjálfsögðu frá
aillri fjöislkyldummi, þó mum það
á þvi þeimilli sem öðrum iynst
og fremst hatfa verið amdi hús-
freyju, sem lagði til þanm huigm-
að, að hverjum gesti, sem þar
steig imn fyrir þrösikuld, fammisit
hamn þeg&r vera kaminn heim.
Guðrún var fremsur hlédræg
og liítt giefin fyrir að láta á sér
bera. Umhyigigja hennar fyrir
heiimili símiu, börnuim og eigim-
m'amni var skrumllaiuis og sönm.
Sú umhyigigja bar og rítoulegam
áramigur og hygig ég þar í haffl
tfólllgázt hennar mesta gœfa. Sig-
ur þeirra hjónia á erfiðteikum
þeim, isem leiddu atf heilis'ubresti
ag llömun Eimarts, vammst aif sam
einuðu átaiki þeirra, viijastyirk,
þolimmæði og amdlegu þreki
Guðrúnar og óbilamdi karl-
menmstou Eiraars og tojarlki. Og
þegar dóttir henmar umig að
aldri, stóð uppi ekfcja rraeð þrjá
litla drengi, toom Guðrúm þar tiil
hjálpar, svo sem ekkert væri
sjáltfsagðara og auðnaðist að
veita þar órnetamlllega aðstoð.
Guðrún heitin var glæsileg
koana, hógfiáit, hlý og viirðuteg í
fasi. Hún var stór í liumd og
tiröíltrygg, enda rraest mietin atf
þeim, sem bezt þeklktu hana.
Sjáilf var hún fltes'tum negluisam-
ari og staðfastari, em íók öðr-
um vægar á breisklei'kum og
yfirsjóraum anraanra, Og þeir,
sem að ráði höfðu viil'lzt af
þranguim vegi hóflsemi ag bong-
araliegra dygigða átitu hvað ör-
uggast athvarf í skjólli heranar.
Þar sem araraars staðar réðu þeir
megimþættir skapgerðar heranar,
sem tii ævilaka settiu svip simn
á hana, þoliinimæði, greimd og
góðvilld.
Ég votta ástvirauim Guðrúnar
samúð míraa og miirana; iátlmni
merkistoonu virðiragu og þalkikir.
Hilmar Pálsson.
Gísli Gíslason, mat-
sveinn — Minning
Fæddur 12. desember 1904
Dáinn 21. júli 1972
ÞANN 21. júlií sl. lézt Gísli
Gíslason matsveinn til heimillis
að Asvafflagötu 55, Reykj'avík. —
Lát hams bar snöggtegta að, þar
sem hanm var staddur við veit-
iragastofu korau siranar í Svíraa-
hiraumi, en þar dvaHdi hamn jaifn-
an, þegtar tími gafst til frá eigin
störfum. Gísilí hatfði ekkli geragið
heilll til skógar síðustu misserin,
em hann lét slíkt ekki á sig fá,
heddur vamn jafraam ful'lan vinrau-
dag og það gerði hamn raiuraar
aQlit til hinztu stundar.
Gísli Gísliason var fæddur
hirnn 15. desiember 1904 að Hólls-
bæ á Stokkseyri. Foreildrar hams
voru hjónin GísM Stefánsson og
Miagnea Maigmúsdóttir, sem þar
bjiuigigu.
Uragur að árum gerðist Gísli
matsveinn og þá iðragrein gterði
bamm að ævistarfi sínu, em nakk-
ur síðustu árin var hann starfs-
maður Olíufélaigsins Skeflfjurags í
Reyikjavík. — Aðeins 14 ára að
aildri byrjaði Gísll simn sjómanms-
fleri'l og þá strax sem iraatsveimn
ag sjórinn varð hams stanflsvett-
varagur upp frá því í meira en
40 ár. — Stafsdagurinn var því
orðinn æði laragur, þegar hann
Itoks fyrir um það bil sex ánurni
ákvað aið hætta sjórraenmskunmi.
— En Gísli hatfði sízt í buiga, að
setjast í heiigam stein. Til þess
var Mfsorka hans of mikil og
starfskraftar ósikertir. — En fyr-
ir nær þrem áruim fór hann að
finna fyrir þeim sjúkdómi, sem
nú mium bafa orðið horaum að
ailidurtila,
Gisli var leragst miatsveinn á
fisikiskipum, em síðar einnig á
skipum í mi'MilandasigQlinigum og
noikkur síðuistu árin á varðskip-
um. — Það var bæði Aróðtegt oig
skemmtitegt að heyra frásaignir
hans frá mimnisverðum atburð-
urni og ógQieymiamtegar voru rraarg
ar Jlýsinigar hams á saimtíðar-
mönnuim og naiut sin þá vel
kímnigáfa Gíslia, sem ávafflt var
græskulaus.
Marga skipsfélaga og yfirboð-
ara mat haran mikilts og taldi það
gæfu síma að hafla kynmzt þeim
og átt að samistarfsmönnum. —
Einn þeira, sem Gisli minntist
oft rraeð mikili virðiragu, var
hiran kumni sægarpur, Björn
sikipstjóri frá Ánaraaustum, en
hjá homum á síkipi var Gísill ár-
um sarraam.
Hinn 23. nóvember 1929 kvænt
ist Gísdi eftirMfandi koniu sinnl,
Ólinu Sigvaidadóttur frá Eyri í
Iragólfstfirði, mlkilli myndar- og
duignaðar korau. — Hún hefur nú
í rraeir em áratuig rekið veitiraga-
stofiu uppd í Svíraahraiumi. —
Þedr eru orðnir rraargir, sem þar
hatfa átt ieið um hliaðið á lieið
sirani yfir HelMisheiðina, og not-
ið geistrisni frú ÓMnu og Gísla.
Böm þeirra ólíniu og Gísla eru
þrjú: Þráinn, Kristín og Guð-
rún, sem öil eru uppkomin.
G'ísili Gísliason var eirastakt
ljúflmenni, gliaðvær í vinahópi á
góðri stund, en igeðprúður og
háttvis í daigflari. ■— Ég held
hann hafi haft rraeira jafraaðargeð
en fllestir aðrir mieran, þamnig að
ekki sást hvort honum likaði
betur eða verr, þó á móti blési.
Ég átti þvi láni að fagma að
kynraast þeim hjónum, ÓMmu og
Gísla, og eigraaist þau að vinram,
þetgar ég sem skólapilltur kom
fyrst til Reykjavltour, þá engum
tounnur nernia Soffiu frænkiu
minni og Erasmusi manni henm-
ar, þedm sæmdarhjómum, em þau
voru einmitt saimbýlisfól'k Ólínu
og Gísila á Ásvaliiaigötu 55. —
Milli þessara heimiia ríkti mikil
vinátta. — Bæði þessi hjón
höfðu, atf takmörtouðum efnum,
ráðizt í að koma sér upp eigin
íbúðuim, sem var mikið átak á
þeim tímium atvimrauteysis óg
kreppu upp úr 1930.
Gisdi hafði yndi af góðum bók-
um og var viðtesiran og vei
heima. Ólíma og GísU voriu ein-
staikQiega giestrisin og samhent
og eiga vamdamienn þeirra og
vinir ógdieymanteigar endurminn-
ingar um samverustundirnar á
Ás vail laigötun ni, þar sem hús-
bóndirm var hrókur alls fagraað-
ar.
Oktour vinum Gísla finrast nú
skarð fyirir skildi, þegar hamn nú
með svo sviptegium hætti er horf
inn af sjónarsviðirau, en minn-
fagin um þennan drengskapar-
mann varir um ókomin ár.
Persórautega hef ég horaum
þakkir að færa fyrir trygiga vin-
áttu og dreragskap i áratuigi.
Eftírliflandi eiginkonu, böm-
um, tengdabörraum og litiu
barnabömiuiraum, sem voru
augasteinar afla síns, færi óg
inniQlegustu samúðarkveðjur í
þeirra miklu sorg.
Sigurður Ingason.
SVAR MITT
EFTIR BILLY GRAHAM % Æ
FYRIR nokkru var ég hrifin af pilti. Mig langaði til að
gera honum til geðs, svo að ég lét undan honnm og varð
þunguð. Þá yfirgaf hann mig og kvæntist annarri konu.
Ég hef séð mjög eftir því, að ég skyldi gera þetta. Ég
held, að við værum nú hamingjusöm hjón, ef ég hefði
veitt viðnám, eins og ég átti að gera. Eruð þér sainmála?
VARLA! Piltur, sem fíflar saklausa stúlku, veldur
henni vandræðum og yfirgefur hana síðan, er tæplega
efniviður í ástríkan eiginmann. Það vantar eitthvað
mikið í skapgerð pilts, sem fer þannig að ráði sínu.
Sá, sem hefur ekkert alvarlegt í huga með framkomu
sinni, á ekki að stofna til svo alvarlegs sambands, sem
hefur sh'kar alvarlegar afleiðingar. Ég spái því, að pilt-
ur þessi eigi líka eftir að iðrast framferðis síns, ef hann
hefur einhverjar ærlegar taugar. Ungt fólk gleymir,
þegar það drýgir synd í slíku hugsunarleysi, að sér-
hver synd dregur dilk á eftir sér, annað hvort sálar-
legan, líkamlegan eða andlegan. Gjaldið, sem þér urð-
uð að greiða, var líkamlegt og samfélagslegt. Piltur-
inn er í skuld, sem verður að greiða, og þar sem hann
vildi ekki horfast í augu við hana eins og manni sæm-
ir, þá verður hann að gjalda með sálarhrelling, frið-
leysi og sárum minningum. Þegar að því kemur, að
hann reynir að sættast við Guð, verður þetta atvik,
sem virtist svo smávægilegt, eins og nær því ókleift
fjall.
Minning:
Einar Eiríksson
f DAG er kvtadduir hinztu kveðju
Eiraair Eiríksson, EinhoLtí 11 hér
í bæ, er lézt þainn 17. áigústf síöast
Iiðinn.
Eiraar var fæddur á Eyrar-
bakka 9. júlí 1891, soraur Eiríks
Pálssoniar og korau hans, Guð-
bjangar Guðmiumdsdóttur, og
vair einn af 9 systkinum og eru 4
enn á ffitfi. Hann kvæntist 19. maí
1918, eftirliflamdi konu sinni, Þór-
urini Bjiaimadóttur frá Kálfholts-
hjáJiedigiu í Holbuim, mikilli dugn-
aðarkorau, og varð þeim 4 bama
laiuðið, aem öll eru mikið mann-
dómsfólk. Þaiu eru, Kristinn fuQl-
trúi, kvænbuir Ebbu Andersem;
Guðbjöng, gift Oddigieir Óiafssymi,
verkflæra.sitj óra; Bo'ami, hús-
ígagraasmiðuir, kvæmbuir Raign-
hedði Eyjólfsdóttur og Gunnar,
máiararraeisitari, kvæntur Mar-
gréti Ámiundadóttur. Barnabörn-
in em 12.
Eiraar var sénstakiuir dugmaðar-
maður og framúrstoarandi sam-
viztouisaimiur og hjálpsiamiur og
miumu þeir ófáir sem aðatoðar
hans rautu á einn eða anraan hátt.
Á yngri árum vann Einar ým-
is störf, sem til fóMiu, en síðiar
vann hann við j árnsimiíðair, tengst
af hj á ALmenraa bygigingaféOiag-
inu. Hann var alHa tíð sístarfandi
og vairð vel bjargálna, enda hag-
sýnn duignaðarmaður.
Eirm dýrmætan fjársjóð átti
hann, sem honum vairð tíðrætt
urn og rraat umfnam annað, en
það var hiamis mitola barnaián og
ekki spiilitu tengdabömin var
hann vanur að segja.
Fyrir fáum árum átbu þau
hjónin giuJllbrúðkaiup, Einar og
Þóru/nn. Köliluðu þau þá börn
sin og tengdabörn til sín og báðu
þaiu um að útveigia salartoynni og
sjá uon góða veizlu af þessu til-
efni og skyldi hún vera sem bezt
og flulitoomnust og í eragu til
sparað. Það var öilum mikilt
ánæigja að sitja þessa veizlu og
það geisliaði 'atf gömlu hjónuiraum,
sem höfðu böm sín, ættingja og
vini i kriragium sig. Síðar sögð-
um við eitt siran við Einar í
gamni að hún hefði kostað skiid-
ing veizlan þeiirra. „Veizíian, nei,
hún var ódýr og hefl ég aldneí
greitt neitt með jafn mikiiM
ánægju og að fá að lifa þetta,
það var dásamtegt," var svar
hans.
Eimar var eirtstakur eigirtmað-
ur og faðir sem bar hag sirtoa
mjög fyrir brjóstí.
Við hjónin kveðjum þennan
heið'ursmann og vottum eigin-
konu hans, börraum, tengdabörn-
um og öðrum ættingjum okksur
dýpstu samúð.
Nanma og Anumdi.