Morgunblaðið - 26.10.1972, Blaðsíða 23

MORGUNBLAÐIÐ, FTMMTUDAGUR 26. OKTÓBER 1972
23
Margrét Jóhanna
Sveinbjörnsdóttir frá
Norðfirði — Minning
Harrn gat verið ræðinn. Þó gat
það verið misjafnt, sem eðlilegt
var, maður sem orðið hafði fyrir
slúlkiuim áföliuim sem hann í liif-
iniUi. Og ég fann fijótt, að hamn
var artartegur frændi. Og það
hivarflaði að mér sú huigsun,
hvað ég gat iítið fyrir hann gert,
því ég vissi að hann var oft i hús
næðishraki, og ég fann raunar,
að hann vildi ekki vera fjárhags-
lega undir aðra kominn, en vildi
helzt hafa öll börn sín hjá sér.
Eitt er mér minnisstætt af sam
tali við Hall frænda. Það var ný
bók komán í bókabúðir, sem við
vorum báðir búnir að iesa. Hall-
ur segir: „Likar þér hún ekki
vel?“ Ég tók umdir það að öðriu
leyti en því, að ég segi: „Sagan
renniur of mikið út í sandinn
hvað hörmungar snertir." En þá
segir Hallur: „Já, er ekiki margt
líifið sem rennur út i sandinn?"
Ég svaraði engu, en hitt er það
að ég komst miklu nær Halli
ecftir þetta samtal og skildi hann
betur.
Nú er Hatliur Jónasson
horfinn sjónum vandafólks og
vina, ten'gdafólks, barnabarna ag
barna, sem ég veit að hann helig-
aði krafta staa meðan hann gat,
meira að segja heimsótti dóttur
staa í aðra heimisúlfiu fyrir þrem-
ur áruan, og um leið og ég óska
börnum hans, barna'börnum,
frændfóllki öllu, systkinium og
öliu hinu ágæta tengdafólki vel-
farnaðar í framtíðinni, vil ég
segja þetta um Hall Jónasson,
frænda rninn:
AHtaf hafði hann velivild, orku
og fórnfýsi til að rétta afkomend-
um Sinum og öðrum það, sem
miætti verða þeim til hjálpar. En
er það ekki einmitt ein af þeim
leiðum að því marki að skapa
nýjan og betri heim.
Gísli T. Guðmundsson.
Fædd 21. nóvember 1892.
Dáin 15. október 1972.
Elsku ammia.
Að leiðarlokum vil ég senda
þér nokkur kveðjuorð, og við
systkiniin þakkir fyrir hvað þú
hefur alitatf verið oklkur góð
aimimia. Erá því þú fiuittist bú-
ferium flrá Norðflirði til Kefla-
vífcur áttir þú heimiili þitit heima
hjá ökkur, það var oklkur alltaf
mikil ánægja að koma á lofltið
ti! þta amima mta og smakka
pæin þín og kökuirnar, en það
var alltaf þitt miesta yndi að
baka og elda mat. Margir voru
þeir morgnarndr sem þú færðir
akkur ka'kó og nýbakaðar kök
ur i rúmið áður en við flórum
í sfeólann. Þú vanst alltetf líifeam
lega hraust og mörg voru þau
orðin árin sem þú varnnst við
fistovininu og var þá margri
toránuiruni situngið í vaisa otokar
barnabarna þinina en þú miðlað
ir peningum þinuim meira að
þeim en sjállfri þér. Þú varst
efeki nema sjö ára gömiui þegar
þú misstir mömimu þiri'a og þú
þuirftir ung aið byrja að vinna
og vannst mikið alla þina ævi,
en virnnan veitti þér ánægju,
rmeiri vinna meira gaman. Þegar
þú varst elileflu ára fórstu til
Ameritou með pabba þinum og
þar dvaldistu neestu sextán ár-
in, þau ár voru þér mijöig kær
og þær voru ófáar Amerítousög-
urnar þinar. Því var það þér
mikil ánægja þegar frændfólkið
að vestan toom í heirmsóton nú á
seinni árum en við það fólto
hélztu trygigð flram á síðusitu
stiunid. Þú sagðir oft amma min,
„ungur má en gamall skal“ og nú
er þinn tfend toominn.
Vegna fjarveru minnar höfð-
um við ekki sézt í nototora mán-
uði en endurfundinnir urðu mór
til mikiliar gleði, þú virtist vera
á góðum batavegi en svo al'l't í
einu er öllu iokið. Nú verður
þú lögð til hinztu hvílu í Foss-
vogS'kirkj'Uigarði við h'lið eigin-
manns þins Jóns Benjamdnisson-
air skipstjóra siem látimn er flyrir
nototorum áruim.
Guð blessi minningu þína
arnma min, haflðu þötok fyrir allt
og ailt.
Sigiirlaug.
Margrét Sveinbjörnsdóttir var
fædd á Kolableikseyiri í Mjóa-
firði og var ymgsta baim hjón-
anna Sveinbjöms Sveinssonar
og Mariu Hallgrimsdóttur. Mar
grét fór umg til Amerítou með
föður sinium, en mairgt af hemn-
ar ættimgjum var þá farið utan.
Þar dvaldist hún til 26 ára ald-
urs. Þar kunni hún vel við sig
og hefði eflauist viijað vera þar
Eiríkur Jóhann
Eyþórsson — Minning
Fæddur 5. jantiar 1932.
Dáinn 7. október 1972.
Eitt bros getur dimmu í dagsljós
breytt,
sem dropi breytir veig heillar
sikálar.
Þel getur snúizt við atorð eiitt
Aðgát stoal höfð i nærveru sálar
svo oft leyndisit Strengur í
tarjósti, sem braist
við bit'urt andsvar getfið
án satoa.
Hve iðrar margt lif eitt
augnatoast,
sem aldrei verður tetoið til
baka.
(E. Ben.).
Þessi orð þjóðsfcMdisins koma
mér i huga þetgiar ég toveð vin
mtain og miág Eirito J. Eyþórs-
son. Kynni oklkar Eirítos hófust
er ég kynntiist systur hanis, Mar
giréti konu minni. Eiiritour Jó-
haimn Eýþórsison fæddist 5. jam.
1932 í Reykjavik, somur hjón-
amna Jðhönnu Sigiurðardótltur
ag Eýþórs Árimainns Jörgensson
ar sem Hátimn er fyrir nofctorum
árum en bjugigu sinn bústoap að
Spfitalastig 4 hér i borg. Eirik-
uir ótst upp með þmemiur
systrum sínum á heimáU for-
eldna sinna, hann óllst ekki upp
við rikidsemi en hjartahlýju og
fcærieika, sem fyfilgdi honum
giegnum árin. Vinisælll og vina-
mia'ngur og óvini áfti hann eniga,
fyrir utan einn sem meyndist
honum oflt þun/gur í skaiuti en
vedtti hontum þó á stundum á-
nægju og linaði þjáningar hans.
Að lotomu bamn askói aniámi hótf
Eiritour vinnu við ýmis algenig
störf bæði til sjós og liands.
Eiritour gekk ekiki heiil til skóg
ar nú síðustu árin og sneri sér
þvfi að öðnuim störfum svo sem
sölumiemmiskiu. Fyrstu árin efltir
ilát föður síns bjó hann með rruóð
ur sinni, þar til hanm tovænit-
Sisit. efltirBfaihdi fconu sinni Siig-
riði ArnJfceisdÓttur árið 1966.
Þau eignuðust einn son að naflmi
Eyþór Ármiamin sem nú er 9 ára
IgamaJll og var hann augiasteinm
föður síns og mikil vinátta
þeirra á milli, enda var Eiritour
sérstaklega barngóður og hvers
manns huigljúfi sem homium
kynmtist og veit ég að margir
rnunu tatoa undir þessi orð mta.
Eirikur var fluttur í sgútorahús
og lá þar I miámuð em vitou efltir
að hann kom heirn varð hann
'bráðkvadd'ur að heimilfi sínu.
Nú þegar toomið er að leiðariioto-
um vil ég þatoka þér kæri mág-
ur, atlt sem þú varst mér, syst-
ur þinni og börnum oktoar, um
leið og við færum eftirliitfandi
eiginikoinu þinmi, syndnum sem
misst hefur svo mikið, addraðri
móður og öðrum ættingjum okto
ar dýpstu saimiúð.
Eiríkur Garðar.
í DAG kveð ég vin minn og fé-
laga Eirík Jóhann Eyþórsson,
sem varð bráðkvaddur á heimili
sfinu að Laugavegi 30B hér í bæ
þriðjudaginn 17. ototóber sl. Þá í
blóma lífsins og með að baki að-
eins 40 áæ.
Eirikur var sú persóna, sem
varla verður geyrnd á spjöldum
sögunnar eða minnzt í framtíð-
inni í bundnu máli eða óbundnu.
Hann sótti ekki eftir trúnaðar-
stöðum, sem varpað gætu ljóma
á natfn hans um aldur og ævi.
Hans trúnaðarstarf var af öðrum
toga spunnið og geymist aðeins
á meðal þeirra fjölmörigu, sem
hann þekkttu og honum höfðu
kynnzt um dagana, og þeir voru
ekki ófáir.
Þeir sem áttu Eirík að vini áttu
þar góðan félaga, sem aldrei
haggaðist á hverju sem gekk
og ávallt var tilbúinn að hjálþa
öðnum af þvfi litla, sem hann átti.
Fátt var það annað en gott skap,
útsj ónarsemi þegar neyðin var
rnest og vináttan, sem aldrei
þvarr. Þau voru efcki ófá sporin,
sem hann gekk um götumar til
að hjáiþa öðrum og þaiu færðiu
honum aUdrei ríkdóm í þeirri
mynd, sem menn leggja í það orð
í daig. Þetta hlutverk féll honum
bezt af þeim öliuim sem hann gat
tekizt á við um dagana, en mörg
voru þau sem stóðu homum opin,
þvi honum var margt til lista
lagt.
Um mann sem ekki hafði fleiri
ár að baki en Eirikur, verður
aldrei hægt að skrifa langt né
ítarlegt mál. Enda trúi ég, að þú
vinur minn vildir ekki hafa það
þannig. Ég vil þafcka þér af öliu
hjarta fyrir margar góðar stund-
ir, bæði í blíðu ag stríðu, sem
við áttum saman. Þær stundir
verða mér ætíð minnisstæðar
þegar ég á leið um þær götur,
sem þú gekkst svo oft um einn í
leit að ævintýrum, og til að
hjálpa þeirn, sem um sárt höfuð
áttu að binda. Þær götur verða
aldrei þær sömu og áður, ekki
frekar en þær, sem stór og merk
hús hafa staðið við, en hafa orðið
að hverfa vegna duttiunga lifs-
ins.
Eins sanntrúaður og þú varst,
veit ég að þú hefur farið á fund
þeirra sem guðirnar elteka, og
situr þar við háborð í hópi þeirra
mörgiu glöðu og fjönmiklu vina,
sem þegar eru horfnir. Þar hiður
þú hinna, sem fortjaldiö mikla
hefur enn ekki fallið fyrir, og
þegar þeir koma veit ég að þú
Heiðir þá að háborðinu og hjálp-
ar þeim á alla lund eins og þú
gerðir meðan á þinni stuittu jarð-
vist stóð.
Vertu blessaður viriiur minrt.
Skúli Sigurbjörnsson.
áfram. En faðir Margrétar var
tekinn að reskjast og vildi bera
beinin á otofcair ágæta íslandi.
Það má þvi nærri geta að það
hefur verið erfið áfcvörðun fyr-
ir uinga stúltou að slita sig frá
ölibuim staum ættingjum og vin-
um þar vestra, en hún gat etoki
hugsað sér að láta föður sinn
fara einan og ákvaö að koma
með. Þegar til íslands kom lá
leiðin til Norðfjarðar. Margrét
sagði mér að margair hefðu orð-
ið anidvötounæturnar eftir að
hún kom upp og mörg tregatár-
in fallið, en tíiminn græðir og
svo fór að hún sættti sig við orð
inn hlut. Eftir tveggja ára dvöl
á Norðfirði gifltist hún Jóni
Benjamánssyni stoipstjóra og út-
gerðanmannii, miklum dugnaðar-
og eljumanni, sem þá hafði misst
toonu sina frá stórum barnahópi,
auk þess hafði Jón oflt margt
flólk í sinnd þjónustu í sam-
bandi við útgerðina. Þau Mar-
grét og Jón eignuðust sjö börn
saimian, fjogur kornust upp, en
þrjú dóu imjöig umg.
Tilgangurinn mieð þessum lin-
um, Magga mta, er að liáta hug-
ann reika 26 ár aftur í timamn
þegar ég umgur sfeeddisit austur
á Norðfjörð, ég vissi ekfci tii
hvers. En það var mi'tt l'án. Ég
var svo heppimn að eignast þig
sem temgdamóður og frá því
að ég steig fyrst inn fyrir þrösk-
uldinn I Vik tótosttu mér eins og
ég væri somur þinn.
Þá varstu búin að verða fyrir
því óláni að þinn ágæti maður
var búinn að missa heilsuma á
bezta aldri og þurfti að dvelj-
ast á sjútorahúsum eftir það.
Það hefðfi svo sammairlega átt að
koma i minn hiut að reyna að
hjáJpa eitthvað til þegar svo
stóð á að þú þurftir að sjá fyrir
yngistu börmunum þfinum ein og
ó&tudd, en það var nú öðiru
mær. Það varst þú sem varst gef
amdimn. Við vorum á loftimu hjá
þér í tvö ár á meðan við vorum
að byggja á Stefánstúnimu,
stutt frá Vík. Ég held að það
hafi aldrei liðið sá dagur með-
an við bjugigum þarna að þú
kæmir efetoi upp til ökkar og
alltaf færandi hendi. Stundum
gatfstu þér ekki tíma til að koma
nema á pallskörina. Þú vamnst í
fiski og hafðir oft litinn tíma
aflögu. Dugnaðurinn og sam-
viztousemim voru þitt eintoenni.
Ég minnist þess Ilka að eftir að
við vorum flufit, þá sá maðiur
þig koma upp túmið og alltaf
varstu með eitthvað í hendimni,
allttaf að gefa og gleðja og
aldréi sá maðuir þig glaðari en
þegar þú varst búinm að rétta
eittihvað að manmi. Þú varnnst
svona mikið til að geta glatt
aðra. Ef maður minmtist á það
við þig að þú ættir nú að fá
þér eitthvað sjáltf þá bara
’brostirðu og ságðir: „Mig vamt-
ar etotoert og ég fer ekki með
meittt með mór, það er aUt í lagi
ef ég á bara fyrir útförinni
mtani." Og þú stóðst svo sann-
ariéga við það.
Margrét min, þetta eru fáttæk
leg orð en ég veit að þú fyriir-
gefur mér það, þú vissir að ég
var ósköp lattur við að stimga
niður penma.
Þetta eru þakklætisorð tifi þín
frá mér og minmi fjölskyldu fyr
ir allt sem þú gerðir fyrir okk-
ur. Þú varst góð kona sem öll-
um þótti væntt um sem kynmtust
þér.
Hafðu þökk fyrir alltt.
Þinn tengdasomur
Óskar Ágústsson.
Nýtt rit
Verndar
NÝLEGA er komið út ritið
Vernd, sem gefið er út af sam-
tökuim til fangahjálpar og að-
stoðar drykkjusjúklingum. f
ritimu eru m.a. greinar eftir Þóru
Einarsdóttur, formann Verndar,
Jón Bjarman skrifar um kirkj-
una og fangahjálpina, Svavar
Björnsson skrifar um afbrota-
æði, Henry Hálfdanarson uim
slysavarnir og hjálparstarf, Jó-
hanna Kristjónsdóttir um Féiag
einstæðra foreldra, og einnig eru
greinar eftir Odd ólafsson lækni,
Halldóru Eggertsdóttur, Þórar-
inn Þórarinsson, Jónu Erlends-
dóttur, Benjamín Kristjánsson
og Davið Þjóðleifsson.
f
Afi okkiar og vinuir,
ÞORSTEINN GUÐBRANDSSON,
sjómaður, Lindargötu 49,
andaðist í Heilsuverndarstöðinni að morgnii 24. október.
Sigríður Guðmundsdóttir, Gerða Jónsdóttir,
Þorsteinn Einarsson,
Einar Högnason, Snorrabraut 50.
Söngmenn
Söngmnnn vantar nú þegar til æfinga fyrir væntanlega
utaniandsterð og fleira.
Upplýsíngar í síma 52242.
KARLAKÓRINN ÞRESTIR
Hafnarfirði.
KarSakórinn Þrestir, Hafnarfirði
óskar effir söngmönnum
Söngmenn vantar nú þegar til æfinga
fyrir væntanlega utanlandsferð
og fleira.
Upplýsingar í síma 52242.