Morgunblaðið - 13.12.1972, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 13. DESEMBER 1972
Hringt eftir midncetti
M.G.EBERHART
í þýðingu
Páls Skúlasonar.
var ekki læst. Og svo var verið
að tala um læsingar og innbrots-
þjófa með byssu! Hún gekk að
dyrunum og læsti.
Svo stóð hún stundarkom og
horfði á eitthvað, sem líktist
mest svörtum höggormi og lá
undir borði. Þetta var svartur
sokkur, sem hún hélt, að vinnu-
stúlkan ætti, því að ekki gat
hún hugsað sér, að Blanche eða
Fiora genigju í svörtum sokkum.
Hún tók hann upp og fleygði
honuim á stól, gekk síðan aftur
að, eldavélinni, en í sama bili
kom Pétur þjótandi út úr búr-
inu og inn í eldhúsið.
— Mér fannst ég heyra til
þín, sagði hann. Hvað ertu að
gera hér?
— Fioru langar í heita mjólk.
Hann horfði á hana stundar-
kom, syfjulega. Hún leit sem
snöggvast á hann, en sneri sér
síðan að mjólkinni. Það var að
byrja að koma börkur á hana,
þegar Pétur sagði: — Mér var
alvara, þegar ég sagði, að það
hefði verið fallega gert af þér
að koma.
— Ég hef svo sem ekkert get-
að gert.
— En þú komst samt.
Já, vist kom ég, hugsaði hún.
Svo sagði hún snögglega: —
Pétur, hvað hélztu að ég gæti
gert? Hvers vegna varstu að
biðja mig um að koma?
Pétur dokaði ofurlítið við áð-
ur en hann svaraði, eins og
hann var vanur. En svo sagði
hann: Jenny, í augum flestra er
ég ekki annað en beinharður
fjármálamaður. Og það verð ég
líka að vera. En ég er nú jafn-
framt mannlegur.
Hún beið og svo bætti hann
alit í einu við: — Ég þarfnaðist
þin bara, það var alit og sumt.
Og það sagði ég þér.
— Þú hefur elcki þarfnazt
min. — Þú - þarfnaðist mín ekki
. . . .sagði hún, en Pétur greip
fram í. — Hvemig veiztu það.
Við rifumst þarna forðum út af
Fioru. Ég sleppti mér. Ég hélt,
að þú ætlaðir að fara að leggja
mér lífsreglumar. En undir eins
og skilnaðuirinn var kominn í
kring og reiðin tekin að sefast. .
já, það var þá sem ég hringdi
til þín í fyrsta sinn og það var
gott að geta aftur talað saman,
eins og vinir. Eins og við höfð-
um alltaf verið.
— Áttu við, að það hafi hresst
samvizkuna eitthvað við?
spurði hún dræmt.
— Nei, ég á ekki við það,
heldur hitt, að það var gott að
geta verið vinir aftur. I kvöld
hélt ég, að Fiora vseri annað
hvort að gera sér upp þessa
árás, eða hitt, að hún hefði ver-
ið raunverúleg. Ég sleppti mér
sem snöggvast, en þá datt mér
þú í hug og mig langaði svo til,
að þú kæmir. Það var allt og
sumt.
Hana langaði til að trúa hon-
um og gerði það líka, en hún
svaraði: — Þú getur ekki átt
tvær konur, Pétur.
— Jenny. . . Hann gekk nær
henni. — Jenny, ég treysti á
skilning þinn. Ég reiddi mig á
þig. Það hef ég alltaf gert.
Jenny. . . Hann vafði hana örm-
um, dró hana að sér og sagði:
— Ég hef saknað þín. Þú veizt
ekki, hve mikið ég hef saknað
þin, Jenny.
Þetta var stundin, sem hana
hafði alltaf dreymt um. Þetta var
Pétur. . .
Hún fékk ríg í hálsinn ög ætl
aði að missa jafnvægið. Og auk
þess var mjólkin að brenna við.
Það var lifca eitthvað athuga-
vert við þetta mót þeirra. Ætti
hún ekki að minnsta kosti að
reyna að endurvekja töfrana
frá fyrri dögum? Hún vafði
hann örmum -— og þá vildi svo
til, að hún losnaði við hálsrig-
inn um leið — en um leið opn-
uðust dyrnar og Blanohe og Cal
komu inn.
Það varð andartaks þögn og
þau horfðu á Pétur og Jenny,
en Pétur deplaði augunum og
leit undan.
Blanche hló snöggt. — Ég
vissi, að ég heyrði einhvern um-
gang i stiganum. . .
Cal sagði: — Eruð þið í stand
myndaleik, Jenny?
Jenny sleppti Pétri og hann
sagði: — Nei, Jenny var bara
að hita mjólk handa Fioru. Pét-
ur var ekkert vandræðalegur,
aðeins sviplaus.
Ca'l tók pönnuna. — Það er
að brenna við hjá þér. Hann
var líka í innislopp, gömlum
slopp, sem Pétur átti, og Jenny
þekkti aftur rauðu og hvítu
randirnar á honum.
Cal setti pönnuna á borðið,
svo hart, að mjólkin skvettist
upp úr henni. — Jæja, héma
eru þá innbrotsþjófamir þinir,
Blanche. Ég fer nú í rúmið.
sagði hann og gekk út án þess
að Uta um öxl. Og hurðin féll
að stöfum á eftir þonum.
Blanche sagði: — Ég bið ykk-
ur að afsaka. Það var likast
því sem hún hefði ruðzt inn á
einhvern í baði. Svo var hún
lika horfiin út.
Pétur starði á eftir henni and
artak, en sagði svo. — Þeim dett
ur víst sitt af hverju í hug.
Jenny var utan við sig og á
suðumarki, ekki síður en mjóik-
in, enda þótt hún hefði ekki
getað sagt hvers vegna. — Ertu
ekki hrædd um, að hún segi Fi-
oru frá þessu? sagði hún
snöggt.
Pétur svaraði engu. Hann
mætti augum hennar sem snöggv
ast, en herti svo á beltinu á fal-
lega, svarta sloppnum sinium.
Hann var í rauninni fremur feit
laginn, en hélt sér grönnum með
ströngum iikamsæfingum, tenn-
is og sundi. Hann ledt í kring-
um sig, athugaði lásinn á hurð-
inni, sá sokkinn á stóinum og
tók hann upp. — Hvað er þetta?
— Svartur sokkur, sagði
Jenny. Hún óskaði þess heitaist,
að Blanche heyrði ekki svona
vel. Og hún óskaði þess, að Cal
skipti sér ekki af því, sem
honjurn kom ekki við. Hún ósk-
aði þess, að hún hefði fairið að
eins og henni datt fyrst í hug
og neitað að koma. Hún óskaði
svo margs, að hún var hætt að
botna í, hvers hún óskaði heit-
ast.
— Átt þú hann? spurði Pét-
ur með undrunansvip.
— Nei, iiklega á stúlkan
hann. Hvað heáitir hún nú aft-
ur? Rósa? Svaraðu mér, Pétur.
Ertu hræddur uim, að Blanche
segi Fioru, að hún hafi komið
að okkur... svona?
— Hvað? sagði Pétur, viðut-
an. — Alls ekki. Við það er
ég ekkert hræddur. Hann sett-
ist á borðið og starði niður i
gólfið.
Hún beið og hann sagði ekk-
ert. Hún fór inn i búrið og fann
þar glas og bakka, kom inn aft-
ur og Pétur hafði enn ekki
hreyft sig. Ilún smakkaði var-
lega á mjólkinni hún var við-
brennd. Hún náði I aðra pönnu
og meiri mjólk, hitaði hana var-
lega. Og enn hreyfði Pétur sig
ekki.
En eitt var henni nú orðið
greinilega ljóst. Hún gat ekki
lengur gert sjálfa sig að neinmi
dyramottu eða gömlum skó, sem
Pétur gæti fleygt frá sér að
vild. Hún sagði: — Þú getur far
ið raeð mjólkima upp ti'l Fioru.
Ég ætla að biðja Cal að fara
með mig til borgarinnar strax.
Og . . . Pétur. . . Reyndu
hvorki að hringja til mín né
hitta mig framvegis.
Hún var að brjóta al'lar brýr
að baki sér, hugsaði hún kulda-
lega, og fleygja frá sér öllurn
velvakandi
Velvakandi svarar í síma
10100 frá mánudegi til
föstudags kl. 14—15.
• Matthías og Hannes
Hafstein kváðust á
Margir urðu til þess að upp-
lýsa Velvakanda um uppruna
vísunnar, sem birtist í dálkin-
um s.l. laugardag, en hún var
svona:
Þú hefir sent oss þjóðarhnoss,
þú hefir létt oss mikinn kross.
Þú hefir kveðið þrótt í oss,
þú hefir borgað Goðafoss.
Svo sem áður hefur verið get
ið strandaði Goðafoss 30. nóv-
eao.ber 1916, en sama ár kom út
i Reykjavík I.jóða-bók eft-
ir Hannes Hafstein. Útgefandi
var Þorsteinn Gíslason, rit-
stjóri. Þegar bókin var út kom-
in, sendi Matthías Jochumsson
Hannesi Hafstein visuna hér að
ofan.
Guðlaug Narfadóttir hringdi
og tjáði Velvakanda, að Hann-
es hefði þá kveðið til Matthí-
asar:
Fyrir utan alla mennt,
er þér hef ir Drottinn lént,
öllum fremur er þér hent,
öðrum að segja „kompliment“.
• Til sauðfjáreigenda
Hér kemur svo bréf frá Sauð
fjárvemd.
„Ágæti Velvakandi.
Sauðfjárverndin biður þig
að gjöra svo vel og koma þess-
ari orðsendingu til lesenda
þinna:
SAUÐFJÁREIGENDUR!
1. Rýið allt sauðfé, sem er í
tveimur reyfum, strax og fé er
tekið á gjöf. Þetba á að vera
markmið sauðfjárræktarmenn
ingarinnar: Engin kind í tveiim
ur reyfum á jóluim.
Hlynna þarf sérstaklega vel
að snöggum ám og þeirn, sem
rýrar eru, meðan ullin er að
vaxa svolítið.
2. Gefið ánum lýsi sem fyrst
fyrripart vetrar, þá vex ullin
meira og verður betiri. Æmar
verða frjósamari og gefa meiri
arð.
Lýsisg.iöf e'erir ærnar hraust
ari, þær þola betur, ef eitt-
hvað kemur fyrir. Lýsisgjöf er
vöm geg-n sjúkdómuim sem hrjá
sauðféð og eru að breiðast út.
Páll Á. Pálsson yfirdýralækn
ir skrifaði grein um Hvanneyr
arveikina í Frey, 6. tbl. 1970.
Þar segir hann meðal annars:
„Talið er að skortu-r á fjörefn-
uim og snefilefmum geri fé næm
ara fyrir veikinni. Margir telja
sig hafa reynslu af því, að
regiuleg lýsisgjöf dragi úr
hættu af vötdum Hvanneyrar-
veiki. Má vera að svo sé; fátt
eykur hreysti og þol fjárins
meira en gott lýsi, og er það
of óvíða gefið."
Nóvember 1972,
Sauðf járverndin.
• Raunvísindamaður
fjallaði um söguvísindi
Húsmóðir skrifar:
„Kæri Velvakandi!
Ég hlustaði á raunvisinda-
manninn, sem hélt 1. des. ræð-
una, og fann engin vísindi og
ailra sízt söguvísindi. Sagan
segir nefnilega frómt frá.
Ræðumaðurinn talaði eins og
hann hefði verið uppi á dögum
Karls Marx, en margt hefur
breytzt síðan, guði sé lof. Frá
Marx hefuir heimurinn fenigið
þá verstu plágu, sem um getur
í allri veraldarsösgumni, sem sé
kommúnismann. Adam Smith
setti fram sínar hagflræðikenn-
ingar 1776, og byggðist hún á
sjálfsbjargarviðieitni mannsins.
Maðurinn átti að vera sem
allra frjálsastuir, því hver veit
bezt hvað sjálfum hentar. Á
þeim tíma, urðu þeiir sem pen-
ing'ana áttu of ríkir. Sáu menn
fljótt, að þarnia hlaut að sjóða
upp úr, og þá fengu menn verk
falJsrétt og þar með var auð-
vaJdinu hnokkt, því að maður-
inn með tvær hendur tómar gat
sett sína kosti. Enn þann dag í
dag eru kjör aiimenninigs bezt,
þar sem kenning Adarns Smith
ra-óu'r, með sjálfsöigðum endur-
bótuim. Á gömlu dögum auð-
valdsins máttu þeir fátæku
bölva hlutskipti sínu, og skáld
in kenna í brjósti um þá, en
þar sem kenningar Karls
Marx eru látnar ráða nú, hef-
ur enginn málfrelsi. Skáld og
visindamenn, eru settir á geð-
veikrahæli eða í fangabúðir.
• Fyrirmyndarlöndin
Hvað gott hefur kommúnism-
inn gefið heiminum? Ræðu-
miaðurimn lagði til, að Kúba og
Chile ættu að vera fyrirmymd,
— vist fyrir Islendinga, og all-
ar þjóðir. Hann hefur auðvit-
að ekkert heyrt frá Chile. Þar
lá nú við uppredisn á dögun-
um, því þar er atvinmulíf í rúst,
og skriðdrekar keyrðir á þá,
sem kvörtuöu. Castro er svo
heppiinn, að það er vont að
flytja frá Kúbu. Hann tók
þann kostinm að selja Banda-
ri'kjamönnum fyrir of fjár, þá,
sem vildu fara, en svo varð
hamn að hætta því, ann-
ars hefði orðið landauðn. Affls
staðar, þar sem koirnimúnismimn
ræður, er löndum lokað, með
gaddavir og vörðum, og medra
að segja eru landamæraverðir
á milli kammúnistarikjan#a
Rúsislands og Kina. Samt end-
aði samkama stúdenitanna í
Reykjavík árið 1972, mieð því
að aiLlur þessi lærði lýður söng
„Internationaldnn“, þar sem seg
ir, að kommúnismdnn tengi
strönd við strönd. Hvað hafa
þessir menn lært, og hvað seg-
ir sagan manni, þegar fólk vill
heldur fórna lífi sínu, en lifa
í kommúniistísku þjóðfél'agi.
(Hvað reyn-a margir að flýja
frá Spárni?) Sjáa-ndi sjá þedr
ekki, og heyrandi heyra þeir
ekki.
Húsmóð1r.“