Morgunblaðið - 31.01.1973, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐÍÐ, MIÐVIKUDAGUR 31. JANOAR 1973
SAGAIM
var búin að missa trúna á öllum
lyktum, en ahnars var nú eng-
inn lykill hér.
Hún horfði á híaiínsnáttkjól-
inn, sem lá á rúminu, en loks
tók hún hann varlega upp,
braut hann saman og lagði hann
niður í skúffu. Það var betra að
sofa í sínu eigin skinni en í nátt
kjól af Fioru. Ljósrauður knipl-
ingainnisloppur lá þama á stól-
baki. Ljósrautt silki og knipl-
ingar! Fiora?
Nei, ekki gat þessi dularfulla
ástmær Arthurs verið Fiora. Það
var ekkert að marka smekkinn,
þegar svona fatnaður var ann-
ars vegar. Þúsundir kvenna
keyptu sömu tegundina.
Auk þess hefði Fiora aldrei
lagt sig í þá áhættu að missa
Pétur. Og Arthur hefði aldrei
viljað eiga það á hættu að glata
vináttu Péturs. Þetta hlaut að
vera böivuð vitleysa, að láta sér
detta annað eins í hug.
Það er naumast ég er orðin
ómerkileg í mér, hugsaði Jenny
önug. Hún flýtti sér að afklæða
sig, opnaði gluggann út að garð-
inum og slökkti ljósið. Hún gat
heyrt til Cals í næsta herbergi,
þegar hann opnaði gluggann og
lagðist síðan í rúmið, svo að
brakaði í fjöðrunum. Það var
talsverð huggun að vita ein-
hvern svona nærri.
Hún mundi eftir sama kjóln-
um og Cal hafði munað eftir
— þetta hafði verið uppáhalds-
kjóllinn hennar, úr hvitu silki.
Eftir stundarkorn ákvað hún,
að hugsa ekki of mikið um Cal
og það sem hann hafði sagt.
Cal hafði sjálfur gert enda
á málið. Hann hafði á eðli-
legan hátt og einbeitttega gefið
bendingu um, hvemig kunnings
skapur þeiira ætti að verða
framvegis — enda elskaði hún
Pétur, og það var heimskulegt
að vera að láta undan því, sem
ekki var annað en kvenlegur hé
gómaskapur.
Það var líka heimskulegt •—
já hreinasta vitleysa — að
lieggja nokkurn hlut upp úr
þessu atviki, sem kom henni
svo á óvart. Þau Cal mundu
halda áfram að vera nákvæm-
liega sömu kunningjarnir ettir
sem áður. Cal hafði gert henni
þetlia Ijóst, og hún vonaði, að
hún fyrir sitt leyti hefði gert
honum það Ijóst.
Húsið var óhugnaniega þög-
ult. Regnið, sem hafði hangið yf
ir allan daginn, kom nú loksins
og suðaði milt á rúðunum. Þetta
var rétt eins og þegar fólk er
að hvíslast á um hluti, sem ekki
þola að segjast upphátt.
Jenny glaðvaknaði allt í
einu, án þess þó að vita, hve
S.V.F.R.
ÚTBOÐ
Stangaveiðifélag Reykjavíkur óskar eftir tilboðum
í rekstur mötuneyta félagsins við Norðurá og
Grímsá sumarið 1973.
S.V.F.R. leggur til aðstöðu í veiðihúsum félags-
ins við árnar, svo og öll áhöld, tæki og búnað til
rekstrarins. Leigutaki annist hins vegar alla fæð-
issölu, húsrekstur, sölu gosdrykkja, tóbaks, veiði-
korta og símaþjónustu fyrir eigin reikning.
Útboðslýsing liggur fyrir á skrifstofu S.V.F.R. Háa-
leitisbraut 68 kl. 13—17, alla virka daga nema
laugardaga.
Útboðslýsinga sé vitjað fyrir 10. febrúar.
Stjórn S.V.F.R.
Hfingt cflii miðncctti
M.G.EBERHART
liengi hún hefði sofið. Hún vissi
bara, að nú var farið að hvessa
og óveðrið lamdi á rúðurnar.
En hún vissi líka, að einhver
var inni i herberginu hjá henni.
14. kafll
Regnið og stormiurinn hömuð-
ust á glugganum. En hún hlaut
nú samt að hafa heyrt eitthvert
annað og ólíkt hljóð, sem hefði
vakið hana og væri skammt
frá henni.
Kveiktu ljósið, sagði hún við
sjálfa sig. Seilstu eftir lampan-
um og kveiktu. Henni datt líka
í hug að æpa upp yfir sig. En
það var bara engin ásteeða til
þess að vera að æpa. Ekkert
hljóð, engin rödd, ekkert. Þá
heyrði hún ofurlítinn smieli, rétt
eins og eitthvað hefði verið sett
niður á gler. Svo heyrðist ofur-
llítil suða, en síðan ekkert. Vi.nd
gustur þaut gegnum herbergið.
Hún beið í nokkrar sekúnd-
ur, en ástæðan til þess ama
viirtist augljós. Það var hvasst.
Eitthvað á snyrtiborðinu hafði
fokið um koll og oitið niður á
gólf — það var nú alilt og sumt.
En hún átti fullerfi.tt með að
seilast að lampanum og kveikja
ljósið.
En þegar þvi var lokið, var
eins og alit herbergið lifnaði, og
vitanlega var þama engin sála.
En gluggatjöldin fuku til. Hún
fór fram úr, lokaði gluggunum
að mestu lieyti, svipaðist um til
þess að sjá, hvað það væri, sem
hefði fokið niður á góilf, fann
ekkert og fór upp í aftur.
Hún lét ljósi'ð loga, enda þótt
hún hálfskammaðist sin fyrir
hræðsluna, er, lét samt undan
henni, Einu sinni datt henni í
hug að fara inn í herbergið til
Cals og vekja hann og segja
honum, að hún væri hrædd —
en við hvað? Vindstroku, eða
einhvem hávaða, sem sjálfsagt
stafaði af óveðrinu og hafði vak
ið hana? Einhvern smáhlut, sem
hafði olitið ofan af einhverju
borði ?
En ef dyrnar hefðu verið opn
aðar og þessi gustur hefði stafað
af því? Það var ekki nema rök
rétt! En það var nú ekkert vit
í þvi samt, og hún komst að
þeirri niðurstöðu, að hún væri
að hræða sjálfa sig að óþörfu.
En það l'eið nú samt langur
timi, áður en hún gæti sofnað.
Síðan svaf hún í einum dúr og
kom ekki niður til morgunverð-
ar, fyrr en allt hitt fólkið hafði
lokið við hann.
Pétur og Blanche komu inn
þegar hún var að ljúka úr kaffi
bollanum. Pétur var í gráum föt
um og með svart bindi í tiliefni
af athöfninni, sem stóð fyrir
dyrum. Og svart sorgarband,
sem var sennilega leifar frá
sams konar tækifæri hjá ætt
inni, var um handlegg honum.
Hann sagði: -— Góðan dag-
inn, Jenny, og virtist alveg eins
og hann átti að sér.
Blanche sagði, — Jæja, þá
ertu komin á fætur, Jenny. Þú
tekur þó ekki svefntöflur?
Svefntöflur? hugsaði Jenny,
en svaraði síðan einbeittílega: —
Nei, það geri ég alidrei.
— Ó! Ég skii bara ekki í því,
hverniig þú getur sofið svona
langt fram eftir. Ertu tillbúin að
fara? Lögreglan sagði, að réttar
haldið væri klukkan ellefu.
—• Ekkert liggur á, sagði Pét-
ur.—• Við höfum nógan tíma.
En Jenny flýtti sér nú samt
og þaut upp til þess að ná í
kápuna sína. Það var komið
logn, og rigningin var orðin að
úða. Hún teit út og gat ekki séð
Skil miiti hafs og himins. En
hún sá frú Brown og Cal, sem
gengu saman eftir stígnum við
sjógarðinn. Frú Brown var í
skjannalegri kápu og virtist
hafa orðið. Jenny gat ekki ann
að en dáðst að því, hve Cal gat
verið þolinmóður og kruteis.
Hún svipaðiist um eftir káp-
unni sinni, en mundi þá, að hún
var í fataskápnum niðri, gekk
svo að speglinum til þess að at-
huga, hvort hárið á henni væri í
lagi, en sá þá lítið tómit glas,
sem lá á hliðinni, rétt við snyrti
borðið.
Hún viissi upp á hár, hvað
þetta var, áður en hún tók það
upp. Þarna var s»mi miðinn og
sama áletrunin: „Frú Vleedam,
tvær undir svefninn.“
Hún þóttist samistundis alveg
viss um, að það hefði verið þetta
glas, sem S'rnall á borðpilötunni,
en valt síðan og datt niður á
gólf.
Hafði einhver læðzt inn í her-
bergið til hennar? Hafði einhver
staðið þarna í myrkrinu? Hafði
í þýðingu
Páls Skúlasonar.
einhver sett þetta tóma glas á
borðið og gert það svo kliaufa-
liega I myrkrinu, að það valt og
datt?
Blanche hafði spurt fyrir tæp
um fimm mínútum, hvort hún
tæki svefntöfliur. Blanche hefði
vel getað læðzt inn til hennar
og skilið glasið eftÍT — en til
hvers? Það var engin ástæða til
þess. Hver i húsinu sem var,
hefði getað gert það.
Henni leið ilia og hún var
hrædd við þetta, sem hún vissi
ek'ki, ekki síður en hitt, sem
hún viissi. Það sem hún vissi var
að hún var ósködduð og heil á
húfi, og var ekki ógnun við
neinn í heiminum. Og eins hitt,
að dauði hennar gæti ekki kom
ið neinum að gagni.
Pétur kallaði á hana að neð-
an. Hún stakk tóma glasimu í
veskið sitt og gekk niður. Dyrn-
ar voru opnar og bíll Péturs>
stóð fyrir neðan tröppumar.
Það var engin leið að tala við
Cal í eimrúmi og segja honum,
að öðru glasinu til hefði skot-
ið upp, og hvenær og hvemig
það hefði orðið. En hann talaði
nú samt við hana, þegar þau
voru að stiga upp í bílinm, mjög
llágt og snerti handlegig hennar
um iieið: — Vertu róleg, þetta
er bráðurn búið.
Hún hlaut að hafa venið
slegin og föl. Enginn þarna leiit
út eiins og hann átti að sér. Jafn
vel frú Brown sem þurfti ékki
neitt að fara, en ætliaði sýnitega
að fara samt, var eitíhvað óeðli
lieg útlits.
En réttarhaldið var nú alls
ekki eins slæmt og búizt hafði
verið við. Þegar á réttarhaldið
leið skildi Jenny alveg, hvers
velvakandi
Velvakandi svarar í síma
1010C frá mánudegi til
föstudags kl. 14—15.
• Ríkisstjórnin og aðstoð
varnarliðsins
Ólafía Lárusdóttir, Hlégerði
35, Kópavogi hefur beðið Vel-
vakanda um að koma eftirfar-
andi á framfæri:
„Dagamir líða og hörmung-
arnar í Vestmannaeyjum auk-
ast stöðugt. Rikisstjómin vakn
aði í gær (sunnudag) við vond
an draum og kallaði saman
fund. Þá hafði fjögurra bama
móðir úr Vestmannaeyjum
hringt til forsætisráðherra og
innt hann eftir því hvort ekki
væri hægt að fá hjálip frá varn
arliðinu til þess að flytja bú-
slóðir og annað frá Eyjum.
Svo kom yfirlýsing í kvöld-
fréttum útvarpsins um það, að
ríkisstjórnin hefði ekki afþakk
að neitt boð um hjálp frá er-
lendum ríkjum, en það væri
bara í athugun. — Hvejiær ætti
að þiggja hjálpina? Má ég
spyrja: Er ekki orðin brýn
þörf fyrir þessa hjálp? Þarf
ekki að skipta um stjóm Al-
man na varnaráðs ?
Rikisstjómi'n þarf að segja
af sér tafarlaust, því að hún
er starfi sinu ekki vaxin.
Skipa þarf strax nefnd með
færum ungum mönnum, sem
kunna til verka í sambandi við
skipulagningu og hjállparstörf.
Og svo að lökum: Mér finnst
Vestmannaeyingar eiga kröfu
á því, að allt komi fram, sem
þeir hafa að segja í þessum mál
um í útvarpi og sjónvarpi.
Ólafía Lárusdóttir,
Hlégerði 35,
Kópavogi.“
• Borgarastyrjöld í
Bandaríkjunum, takk!
Húsmóðir skrifar:
„Ég geri nú ekki annað en
að stunda heimilisstörfin og
þess vegna get ég fylgzt vel
með öllu og geri það. Mér brá
þess vegna, daginn fyrir undir
ritun friðarsáttmálans þegar út
varpið fór að ri'fja upp gang
stríðsins í Víetnam. Þar var
sagt, orðrétt, að almienningur í
Bandaríkjunum hefði verið orð
inn svo langþreyttur á strið-
inu, að þar hefði legið við borg
arastyrjöld! Ét hefi aldrei
heyrt þetta í fréttunum og þó
að eitthvað megi að þeim finna,
eins og reyndar öllum, þá veit
ég það, að í fréttunum hefði
komið eitthvað, ef svoleiðis
hefði verið að gerast í þeirri
stóru sveit. Ég held að allir
iandsmenn muni hvernig for-
setakosningarnar i Bandaríkj-
unum fóru síðast. MoGovern,
sem ætlaði að gefast upp sfcil-
yrðisiaust, fékk sárafá.atkvæði
hvemig sem á þvi stendur.
Þegar ég hlustaði á þann
„fróðleik“, sem að ofan grein-
ir, þá mundi ég eftir bók, sem
ráðstjórnin i Rússiandi gaf út
til þess að ailmenningur þar i
landi fengi að vita sannlieik-
ann um innrásina í Tékkóslóv-
akíu. Þar stóð auðvi'tað, að
Rússar hefðu verið að frelsa
Tékka og Slóvaka. 1 bókinni
var hjartnæm mynd af fóllki,
sem stóð með blóm til þess að
fagna frelsurunum. Þar gaf
líka á að Lita rússnesiku her-
mennina í fuilum sikrúða vera
að hjálpa bændum við uppsker-
una.
Það er talað um, að ríkisút-
varpið sé í fjárþröng og þurfi
að hækka afnotagjaldið. Ég
spyr, örugiglega fyrir margra
munn: Má ekki spara eitthvað
af ýmsum fróðl'eik, sem þaðan
flæðir og orkar tvimæhs og
iofa okkur í staðinn að lifa
óáreitt í okkar fáfræði? Al-
menningur á Islandi er vel lœs
og margir geta meira að segja
lesið útiend tungumál, Siðan er
hér prentfrelsi og frjáls inn-
flutningur á öllu lesefni.
Með þökk fyrir birting'una.
Húsmóðir."
0 Rússarnir hljóta að hafa
húsnæði aflögu
Gömul kona í Vesturbænum
hringdi. Hún sagðist vera undr
andi á þeirri uppástungu, sem
fram hefði komið um það að
Bandaríkjamenn, sem hafa hús
næði á leigu í Keflavík og ná-
grenni, rýmdu íibúðimar. Yrði
þetta gert hlyti það fólk, sem
ætti að flytjast úr þessum íbúð
um að komast í svipuð vand-
ræði og Vestmannaeyingar
væru nú í. Alllir hlytu að
þek’kja það rasik og óþægindi,
sem fylgdu búferlaflutningum
og upptöku heimila.
Hún sagðist lika vera hissa
á því að enginn hefði stungið
upp á því, að sovézka sendiráð-
ið rýmidi húsnæði, sem það
hefði umráð yfir. Sá húsakost-
ur, sem Rússar hefðu lagt und-
ir sig væri ekkert smárœði, en
ekkert hefði verið minnzt á
neina aðstoð úr þeirri átt, frek
ar en endranær.
0
SAFE COMPANY LIÐ.
E N S K I R
PENINGASKÁPAR
þjófheldir — eldtrausfir
heimsþekkt —
viðurkennd framleiðsla.
E. TH. MATHIESEN H.F.
SUÐURG'O'TU 23 — HAFNARFIRÐI — SÍMI 50152