Morgunblaðið - 01.04.1973, Blaðsíða 13

Morgunblaðið - 01.04.1973, Blaðsíða 13
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 1. APRlL 1973 13 Plötusnúður Blow Up va r með þeim líflegustu. — Skipuleggja þeir aldrei efni þátta sinna fyrirfram? spurði ég. Jú, oftast leggja þeiir nú fram lista, og stundum sitja þeir hérna megin, og stjóma þessu öllu sjálfir. En þar eð þessi þáttur er tekinn upp á band, og inn i hann fléttast við töl, sé ég um þessa h'lið upp- tökunnar núna. Og það mátti sjá að Kid kunni vel við sig þessa stundina, hann hafði eyrnatólin á höfðinu, og dillaði sér öllum í takt við músikina, með sælusvip á andliti. • — Er hann ailtaf svona líf- legur, spurði ég. Jú, vissulega, hans verkefni er að skemmta fólkinu, og þá þýðir ekki annað en að vera í góðu stuði, og smá „fiff“ lífga alltaf upp á þáttinn. 1 þann mund öskraði Kid tryllingsleiga, og kynnti lag Steve Wonders á mjög Mflegan hátt. Og þannig hélt hann áfram í meira en klukkustund, án þess að þreytast hið minnsta. Inn á milli siæddust svo auglýsingar, sem leiknar voru af segúlböndum, og fjöll- uðu þær flestar um einhver „frábíer“ eða „ómissandi" fegr unarlyf. Þar hvísiaði t.d. væmin kven mannsrödd! „Hefur ÞU pæófað X.X igefur þér fegurð. X veitir þér ást. X veitir þér hina einu sönnu hamingju. Hmmm, próf- aðu X hhmmmmmm. — Er þetta árangursríkt? spurði ég Emie. — Já, blessaður, það getur þú verið viss um. Það var t.d. varalitur einn, sem við auglýst- um svona í hálfan mánuð, sem jókst í sölu um 70% á einni viku. Já, þvílikt og annað eins. Nú igekk Mark WesJey inn í studioið, en áður en hann hóf störf hjá Radio Luxembourg, starfaði hann á ýmsum „sjóræn ingjaútvarpsstöðvum" þar á meðal Radio Northsea" sem vel heyrist til á íslandi. Þeir Kid og Mark ætluðu að vinna að viðtali við meðlimi írsku hijómsveitarinnar Thin Lizzy, en þar eð þeir höfðu ekki sýmt sig, var haldið til kaffistofu staðarins. Kaffistofan reyndist þétt set in líflegu fólki, og úr tveimur hátölurum við enda salarins, hljómaði firönsk dægurlagamús ik, sem þessa stundina var ver- ið að útsenda. Við settumst við autt borð úti við igluggann, og röbbuðum saman yfir kaffiboll unum. — Mark, hvemig fannst þér að vinna á „sjóræningjaút- varpsstöð"? spurði ég. — Jú, það var svo sem ágætt á tímabili, en á árunum ‘69— ‘70 fjölgaði stöðvunum skyndi lega og samkeppnin jókst, með þeim afleiðingum að margar góðar stöðvar hreinlega fóru á hausinn. Ég var t.d. búinn að vinna á einum þremur stöðvum áður en ég kom tii Radio Northsea, en þá var hún stað sett við Hollandsstrendur, og útvarpaði aðallega á þýzku. Bn fljótlega var ákveðið að skipta yfir á ensku, og var því skip okfcar „Mebo 2“ dregið að Eng landsströndum, og þar köstuð- um við akkerum, og hófum út- sendingu. I fyrstu gekk allt vel, mót- tökurnar voru frábærar, og fjöldinn allur af enskum stór- fyrirtæjium vildi auglýsa hjá okkur, en svona stöðvar rekast ekki án auglýsinga. Við breytt- um niafni stöðvarinnar í Radio Caroline á tímabili, því stöð sú hafði áður verið mjög vinsæl í Englandi, og horfðum björtum augum á framtíðina. En þá fór allt að snúast okkur í óhag. Ferðir frá megin'landinu urðu stopular, þannig að vaktir okk ar lengdust óiþægilega mikið, t.d. man ég eftir einni vakt minni sem stóð í tíu vikur sam- fleytt. Auiglýsingatilboð hættu að berast, og sendirinn tók upp á þeim óskunda, að bila í tima og ótíma, sem varð tjl þess að fólk miissti þolinmæðina, og stiliti inn á aðrar stöðvar. Þá var ekki um annað að ræða en að halda aftur að Hollands- ströndum, en þegar þangað var komið, var þar fyrir ný stöð „Radio Veronica", sem þegar hafði aflað sér þvílíkra vin- sælda, að við igátum alveg eins hætt, sem við og gerðum. — Hvernig Mkar þér svo starfið hér? — Þetta er stórkostlegt, við eigum miklum vinsældum að fagna um alla Norður- og Mið- Evrópu, þó svo að útsending- in sé aðallega ætluð Englend- ingum. Svo er vinnutíminn loksins orðinn þolanlegur, þannig að ég get sinnt minum áhugamál- um betur en áður. — I hvað notar þú frítím- ann? — Ég dunda stundum við að semja lög, sem ég seinna hef hugsað mér að igefa út. á plötu. — En þú býrð í Luxembourg, saknar þú ekki Englands? — Það getur þú verið viss um, en þegar ég sezt fyrir framan mikrafóninn, og veit að krakkarnir heima hlusta, þá finnst mér, ég eiginlega sitja heima, og ræða við þá. Það eru stórkostleigar stundir. — Kid, ég heyrði þvi fleygt fyrir stuttu, að þið hygðuzt hefja útsendimgar á dönsku? — Já, þetta hef ég einnig heyrt, en þetta er tóm þvæla. Við útsendum dáMtið af danskri músik á tímabili, í til- efni af inmgöngu Dana i efna- hagsbandalagið, en það var líka allt og sumt. Auk 'þess tal- ar enginn okkar dönsku. — Er Kid Jensen þitt rétta naf n ? — Já. — Ef ykkur bærust plötur með íslenzkum rockngrúbbum, mynduð þið spila þær í þátt- um ykkar? — Eru þið virkilega með góð ar grúbbur á Islandi, spurði Kid umdrandi. — Jú, vissulega myndum við kynna þær, ef athyglisverðar væru. En segðu mér, heyrist til okkar á íslandi? — Já, en það getur oft far- ið eftir veðurskilyrðum, svar- aði ég. Og nú bættist þriðji þulur- inn í hópinn. Lítill og snaggara legur náungi kom hálf dans- andi tango, í átt til okkar, og þar eð ekki var lausan stól að fá, gerði hann sér Iitið fyrir, og settist á læri Kid’s og sagði, „Hæ sæti.“ Þarna var þá kominn aðal igrínisti og jafnframt vmsælasti þulur Radio Luxembourg, Tony Prince. Þeir félagamir skipust á kveðjum. — Hæ Mark, hvemig gengur þér með íbúðina? — Jú, ég fer að verða búinn að mála svefnherbergisloftið. — Ég get aðstoðað þig eitt- hvað á morgun, það viM segja, ef ég fæ frí frá konunni, hmm. —Tek þig á orðinu, hvernig hefur Suzie það annars? — Jú foserilega takk. Og mér varð það Ijóst, að miMi þulanna ríkti sterk vin- átta, og reyndar væru þeir ein stór f jölskylda. — Kid, hvað starfa margir þulir hjá Radio Luxemfoourg, spurði ég? — Við okkar deild, þ.e.a.s. ensku deildina, starfa sex, en það eru auk okkar þrdggja, þeir Paul Bernett, Dave Christian, og góði gamli Bob Steward, en þeir eru allir í frii núna. — Eru þið aMir giftir. — Nei, aðeins einn okar er kominn í kerlimgarhlekkina, svaraði Kld, með háðsglotti um leið og hann benti á Tony. — Ef þú notaðir ekki þetta hryllilega iimvatn, myndi ég kyssa þig fyrir þessi urmmæli, svaraði Tony Prince, um leið og hann kleip Kid duglega i kinn- ina. — Hvað með framtíðina, nú starfið þið öruigglega ekki al'lt ykkar líf sem þulir? — Nei, það vitum við, en það borgar sig ekkert að vera að spekúlera út í það núna, við látum hverjum degi nægja sín þjáning, svaraði Kid. Og Tony bætti við góðu ensku spakmæli, „Pick the foest apples while you still are on the top of the tree.“ Skömmu siðar héldum við á ný upp í studioið, þar sem með limir irsku hljórmsveitiarinnar Thin Lizzy biðu. Kid heilsaði þeim, — Hæ strákar, hvemig er lífið? — Oh maður, hreint groovy, svöruðu þeir, en virtust stadd- ir í öðrum heimi, til þess benti alla vega lykt sú er fyllti studio ið. Þama var einnig staddur fulltrúi frá enska útgáfufyrir- tækinu Decca, en það fyrir- tæki var einmitt nýfoúið að gefa út nýja plötu þeirra fé- laga. Ég ræddi stuttlaga við Eric Bell igitarleikara hljómsveitar- innar, og sagði hann mér m.a. að þeir félagamir væru allir fæddir og» uppaldir á Irlandi, en byggju núna í London. — Hvenær byrjuðuð þið að leika saman? — Það var svona fyrir tveim ur árum, að ég var að svipast um eftir tveimur hljóðfæraleik urum til að stofna trio, að ég hitti Philip og Brian iþar sem þeir spiluðu i irskri Mjómsveit „Orphanage“. — Skapast nægileg fylling i tónlist ykkar, sem trios? — Já, það er ekki svo slæmt, Brian á trommur, Philip á bassa, og ég á gítar, auk þess leggjum við aðaláherzluna á að leika igömul irsk þjóðlög, sem við uppfærum í rockstíl. Eftir að viðtali þeirra félaga var lokið, var ákveðið að allur hópurinn hittist á diskóteki einu þar í borg um kvöldið, til að halda upp á útgáfu plöt- unnar, og hélt því hver í sína átt. Mark bauðst til að aka mér að hótelinu, og þáði ég það með þökkum. — Þegar þú ekki ert við vinnu, hvurs lags musik kýst þú þá helzt að Musta á? spurði ég á leiðinni. — Þá vil ég einna helzt hlusta á þægilega og „renn- andi“ músik, t.d. með Neil Young eða Van Morrison. Og það gildir eiginlega fyrir okk- ur alla hér á stöðinni, músik smekkur okkar er mjög álíka, þó svo að þættir okkar í út- varpinu séu gerólíkir. — En er ekki einhver tón- listarmaður, sem þú gjaman vildir kynna foetur í þætti þín- um en þú getur? — Jú, vissulega, en maður verður bara að taka tilMt til hlustandans. Það er t.d. fólk sem eingöngu viU heyra „tyggjómúsik“ sem er leikin af hljómsveitum eins og Sweet og Rasberries. Nú og annað fólk vUl eitt- hvað þyngra, eins og t.d. Grand Funk, Pink Floyd, eða RoUing Stones, og sumir vilja eingöngu iþað aUra þyngsta, eins og Alice Cooper, Montain, eða þvíumlikt. Það verður bara að miðla þessu jafnt á aUa, og reyna að skapa sem mesta fjöl- breytni í músikinni. Persónu- lega hef ég mest gaman af Status Qui, og söngvaranum Colin Blunstone. — Þú semur lög sjálfur? — Jú, ég byrjaði að semja áð ur en ég fór að starfa sem þul- ur. Ég var ásamt kunningja mínum búinn að koma mér uppi studioi fyrir plötuupptök- ur, sem ég eingöngu hugðist leigja út. En þegar enginn virt ist hafa áhuga á að leigja það, byrjaði ég sjálfur að dútla við þetta, og það endaði með, að ég gaf út mína eigin plötu, því mér fannst ég sko vera svaka klár. — Hvemig seldist sú plata? — Hún seldist barasta ekki, en nú er nafn mitt orðið öUu frægara, þannig að þetta geng- ur kannski betur næst, svar- aði Mark, um leið og hann renndi bUnum að hóteldyrun- um. Ég var fljótur að skipta um föt, því að við Mark höfð- um ákveðið að fá okkur matar- bita á nærliggjandi veitinga- stað, áður en haldið væri á diskotekið. Þar fengum við okk ur Ijúffengan kjúkling, sem við svo skoluðum niður með „ekki eins ljúffengu" rauðvini, og héldum síðan áleiðis í diskótek ið Blow Up. Blow Up reyndist vera fyrr- verandi bílaviðgerðarverkstæði sem innréttað hafði verið á mjög skemmtUegan hátt. Borð- plássinu var deUt niður á fjöl- marga bása með einum veggn- um, en heljarlangt barfoorð var við vegginn á móti, og á milli var dansgólfið, sem var örlítið hækkað upp, og undir glengólfi þess blikkuðu allra lita ljós, í takt við hina ýmsu tóna hátal aranna. Slangur var af fólki þarna, enda ekki nema nýbúið að opna húsið. Við fengum okk ur sæti við barinn, þar eð pilt- amir ekki voru komnir, og ég virti fyrir mér umhverfið. „Þetta er einmitt staðurinn sem vantar heima í Reykjavík" hugsaði ég, stór salarkynni ein göngu ætluð ungu fólki, sem gæti klæðzt þeim fötum er það bezt kann við sig í (sem sé engar bindis-kröfur). Hér gat maður gengið um, án þess að eiga það á hættu að eyðileggja föt sin af völdum sigaretta, eða skvettna úr vin- 'glösum (Islendingar eiga það nefnilega til, að taka hvort tveggja með sér á dansgólfið). Plötusnúður staðarins var með þeim skemmtUegri sem ég hef séð, hvert lag var rækilega kynnt, og hann vissi nákvæm- lega hvaða lög sköpuðu stemn- ingu meðal fólksins. Sjálfur sté hann óspart danssporin í klefa sínum, með tilheyrandi öskrum og ólátum, og það virtist bera árangur, því skyndUega var dansgólfið troðið dansandi glöðu fólki. Seinna þá um kvöldið, spurði ég plötusnúðinn „GoUy“ hvort hann væri undir áhrifum áfeng is eða öðru, en hann svaraði því hálf móðgaður. — Ef svo væri gæti ég alveg eins hætt á stundinni. Plötu- snúður þarf að vera líflegur að eðlisfari, hann á ekki að þurfa áfengis við, það myndi ein- göngu hafa léleg áhrif á fólk- ið. Það mátti sjá að Kid Jensen naut mikillar kvenhylli, því þegar hann gekk í salinn, flykkt ist að honum kvenfólk á öUum aldri, og flestar vildu þær ólm ar fá ei'ginhandaráritim hans. Ekki mátti hann þó rita nafn sitt á blað, heldur vildu þær aliar fá það ritað á líkama sinn og þá allt frá enni, og niður á tá. (Það er ægilega vinsælt að fá það á lærið núna, ó, já já, lærið!). Auk Kid‘s voru þarna komn ir strákarnir úr Thin Lizzy, Tony Prince, Ernie, og enn einn þulurinn frá stöðinni Bob Steward. Bob var mjög ólíkur starfsfélögum sínum, því með sitt stuttklippta hár, og tveim- ur númerum of stórar buxur, hefði hann allt eins getað verið ósköp venjulegur verkamaður frá Liverpool. En sjaldan hef ég þó heyrt nokkurn tala eins fallega ensku og hann, og hef- ur það sennilega verið ástæð- an fyrir því, að hann fékk þetta mjög eftirsótta starf hjá Radio Luxemboung. Ekki aitla ég að rita frekar um þetta kvöld, en sjaldan hef ég skemmt mér með eins glað- lyndu fólki og þessu, og ekki virtust piltarnir láta það stíga sér til höfuðs, að vera vinsæl- ustu útvarpsþulir unga fólks- ins í Evrópu. Það mætti taka það fram, svona undir lokin, að einhvem miðvikudaginn á næstunni, meg um við eiga von á, að heyra is- lenzka hljómlist á bylgjum Radio Luxembourg.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.