Morgunblaðið - 04.05.1973, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 4. MAÍ 1973
Eliszabet Ferrars:
Ssmísríis i dairianra
hefði verið að ræða, að þú hefð-
ir þekkt eitthvað til hans?
— Ekki þarf það að vera,
sagði hún. — Margot talaði mjög
sjaldan um persónuleg málefni.
í>að var ekki af þvi að hún
væri neitt að pukrast, heldur
fannst henni það engan veginn
áhugavert fyrir aðra. Hún tal-
aði um vinnuna og stjórnmál og
fræga menn, sem hún hafði hitt,
og allt þess háttar.
Hann hló þurrlega. — Þetta
er góð smámynd af henni. . . .
Hvað? Hann snarsneri sér við
ein-s og hræddur, þvi að Roder
ick stóð í dyrunum og öskraði á
hann.
— Hvern fjandann ertu að
vilja með þessa bók, Neil, þrum-
aði hann. Hann var einkenni-
lega náfölur.
Dalziel svaraði þessu engu.
Hann gekk aftur að skápnum
og kom bókinni fyrir á sínum
stað.
Roderick gekk niður tröpp-
umar inn í stofuna, og hélt enn
á innkaupakörfunni. Hann
hafði enga stjóm á skjálfandi
röddinrti, er hann sagði: — Þú
varst alltaf að sækjast eftir bók
unum hennar, var það ekki? Þér
fannst alltaf, að afi hefði átt að
eftirláta þér þær, en ekki
henni. Ég býst varla við, að þú
hefðir talið eftir neitt annað
handa mér, ef hún hefði lifað
það að semja þessa erfðaskrá,
sem hún var að tala um, en þú
gazt ekki hugsað þér, að þess-
ar bækur lentu hjá mér.
— Ég kom, sagði Dalziel, —
af því að þær eru sennilega það
verðmætasta, sem Margot átti
og mér datt í hug, að það gæti
verið ráðlegt að athuga, hvort
nokkurra þeirra væri vant.
— Hvers vegna ætti það að
vera ? spurði Roderick.
— Er það ekki algengt, að
vermætir hlutir týnist? spurði
Dalziel.
— Jú, ef einhver þjófur er á
ferðinni.
Þeir litu hvor á annan, þegj-
andi og reiðilegir. Svo setti Rod
erick upp meinfýsilegt bros.
— Hvers vegna segirðu ekki
það, sem þú meinar, Neil, — að
þú hafir komið tii þess að sjá,
hvort ég væri búinn að stela
bókunum?
— Það þyrfti ekki endilega
að vera þú, Roderick.
— Hver gæti það verið ann-
ar?
— Til dæmis þessi Burden.
— Hvers vegna Burden?
Hvers vegna ekki þú sjálfur,
Neil?
— Ég hef engan lykii að hús-
inu, sagði Dalziel.
— En Brian hefur það. Og ég
líka. En væri nú svo erfitt að
komast hingað inn lykillaust?
— Kannski ekki, en Gower
hefur sagt mér, að hér sjáist
engin merki um innbrot.
— Ég skil. Þú hefur reiknað
þetta allt vandlega út. Þú ætl-
ar að segja þeim, að nokkrum
bókum hafi verið stolið. Og ein-
hvern veginn kemur það svo
greinilega i ljós, að þú hefur
ekki stolið þeim. Og svo færðu
þær allar að Iokum.
Aftur varð vandræðaleg
þögn í stof unni.
Þá sagði Dalziel þungbúinn:
— Er það ekki skritið, Roder-
ick, að ég hef aldrei gert mér
það ljóst fyrr en í dag, hve
mjög þú hatar mig?
— Ég hef heldur ekki hatað
þig fyrr en í dag, sagði Roder-
ick.
Jane rak upp ofurilítið óp og
greip i handlegginn á Roderick:
— Talaðu ekki svona. . . það er
svo hræðilegt að hata einhvern.
— Vertu kát, Jane, sagði Dal-
ziel. — Enginn hatar þig.
— En ég hata. . . að vera næst
um hötuð, veinaði hún.
Og hveirs vegna ferðu ekki
núna? sagði Roderick við Dal-
ziel. — Við Jane erum setzt að
hérna og viljum gjama vera í
næði, svo sem til tilbreytingar.
Jane greip andann á lofti og
skammaðist sín, og skelfingin
skein út úr stóru augunum, en
Rakei setti upp vandræðabros
og sagði: — 1 þínum sporum
fyndist mér það sama. Og hvað
mig snertir, þá ætlaði ég ekki
að standa við lengi. Hafðu eng-
ar áhyggjur.
Roderick kafroðnaði. — Ég
átti ekki við. . . Fyrirgefðu. Ég
átti ekki við þig, Rakel. Þetta
eru bara fjölskylduerjur. Það
er ekkert alvarlegt á seyði. Það
jafnar sig fljótt. Vertu ekki að
fara núna.
En Rakel sagðist ekki hafa átt
annað erindi en að færa Jane
inniskóna hennar og hefði yfir-
leitt alls ekki ætlað að koma
inn. Og þegar hún fór, elti Neil
Dalziel hana.
Úti i garðinum lamdi vindur-
inn kinnar hennar, ýfði á henni
hárið og þrengdi að kverkum
hennar. Hún bretti upp kápu-
kragann og greikkaði sporið.
Hana langaði tii að komast
sem fljótast burt úr þessu húsi
og frá manninum, sem gekk við
hlið henni. Hann náði að hlið-
inu rétt á undan henni og treip
í grindina, rétt eins og hann ætl
aði að opna fyrir henni, en
hann kom þvert á móti í veg
fyrir að hún gæti opnað.
— Afsakið, ungfrú Hardwick,
en gætum við talað saman and-
artak?
Henni varð hugsað til, að
hann grunaði Brian um græsku
og hana langaði mest til að
svara, að hún hefði engan tima,
en áður en hún gat ákveðið sig,
hélt hann áfram: — Mér þætti
gaman að vita, hvort þér þekk-
ið Brian Burden persónulega?
Rakel gramdist og svipur
hennar harðnaði. — Ég kannast
vel við hann, sagði hún.
Hún var að velta því fyrtr
sér, hvemig hann hefði komið,
því að bíllinn hans var hvorki á
stígnum né á veginum, og hún
sá, að það var bill Rodericks,
sem var við hálfopnar dyrnar á
bilskúmum.
— Ég hitti hann í fyrsta sinn
í morgun, sagði Dalziel, rétt
eins og þetta væri upphafið að
einhverju, sem hann langaði til
I þýáingu
Fáls Skúlasonar.
að segja. En svo yppti hann
bara öxlum og opnaði hliðið. —
Jæja, ætli þetta skýri sig ekki
allt sjálft, áður en lýkur.
Rakel stóð kyrr þar sem hún
var komin. — Hvernig er það
með þessar bækur? spurði hún,
— hefur eitthvað af þeim horf-
ið?
— Ég býst við því, sagði
hann.
-r- Og þér ætluðuð að spyrja
mig, hvort óg héldi, að Brian
hefði stolið þeim?
— Já, ég ætlaði að gera það.
En svipbrigði yðar sögðu mér,
hvert svarið yrði, og líklega
munduð þér hata mig, ef ég
spyrði. Og mér er vist ekkert
betur við hatur en Jane vesl-
ingnum.
Hann brosti með áhyggjusvip
og Rakel varð þess vís, að hon
um var miklu þyngra í skapi en
hún hafði gert sér ljóst inni í
húsinu.
— Eru þær mjög verðmætar
. . . þessar sem vantar? spurði
hún.
— Ekkert afskaplega.
Kannski svo sem tvö hundruð
pund samanlagt, nema fleiri séu
horfnar en ég held. Ég hafði að
vísu ekki mikinn tima til að gá
að því, áður en Jane kom inn,
en ég gat ekki fundið tvö verk
eftir Newton, hvort tveggja
frumútgáfur, þýddar úr latínu
og útgefnar um 1730, og það
mætti segja mér, að hvort væri
svo sem hundrað punda virði.
En svo gætu fleiri bækur verið
horfnar.
Kafffisala
Kvennadeild Borgfirðingafélagsins hefur sína ár-
legu kaffisölu og skyndihappdrætti sunnudaginn
6. maí kl. 2—6 e.h. í Lindarbæ.
Komið og njótið góðra veitinga.
STJÓRNIN.
velvakandi
Velvakandi svarar í síma
10100 frá mánudegi til
föstudags kl. 14—15.
0 Málspjöll
Halldór P. DungaJ skrifar:
„ „Ég á 25 aura hjá þér,"
var sagt á uppvaxtarárum món-
um við þann, sem maður mættí
með opna buxnaklauf. Þó að 25
aura sektin fyrir þotta velsæm-
iisbrot hafi fyrir lömgu lagzt atf,
þá brá mér heldur i brún, þeg-
ar ég las heiteíðua u glýsingu
í Morgunbllaðinu þann 27. apríl
með yfirskritftiinn.i: BUXNA-
KLAUFIN OPNAR!
Ég hliðra mér hjá að lýsa
myndmni af buxunum, sem
fyBir út meginMuita síðunnar.
Hatfi eigamdli eða etgendur þess-
arar verzlunar ætlað sér að
vekja athygli aiimenndnrgs, þá
hefur það öruggtega tekizt.
Til er það fóik, sem skixriist
ekki við neiltt tii þess að vekja
á sér athygli, hvort heldur er
fyrir afrek eða endemi. Þessa
áróðurskappa vil ég þó biðja
að virða mér til vorkummar þó
að ég láti mér ctetfa í hug
hvemig siMkar setninigar muni
hljóma i eyrum aiimennimgs:
„Veri'ð velkomin í Buxnakliauf-
ina!“ „Hitftumst í BuxnakLauf-
inni!“ „Geturðu sagt mér hvar
Buxwaklaufin er?“ „Lifttu inn í
TÍZKUSÝNINGAR
AÐ
HOTEL
LOFTLEIÐUM
ALLA FÖSTUDAGA KL. 12:30—13:00.
Hinir vinsælu islenzku hádegisréttir verSa enn Ijúf-
fengari, þegar gestir eiga þess kost aS sjá tízku-
sýningar, sem islenzkur Heimilisiðnaður, Módel-
samtökin og Rammagerðin halda alla (östudaga,
til þess að kynna sérstæða skartgripi og nýjustu
gerðir tatnaðar, sem unninn er úr íslenzkum ullar-
og skinnavörum.
Buxnaklau fjjna! “ „Buxnakliauf-
in er opim i hádeginu." „Buxna-
klaufin er iokuð í dag vegna
jiarðarfarar" o.s.frv.
Enntfremur skail á það bent,
að „buxm!akliautfuim“ verða á
þau hnapalitegu mlsitök að segja
að „verzlunim opnii“. En þvi
miður verður að segja eims og
er, að auglýsendur munu ekki
vera hér einir á báfci. Aðnir
hafa verið á uindam þeim um
slík afgliöp. Þaö liggur þó í
augum uppi, að verzlun gétur
aJdrei opnað sjáltf, það þarf ein-
hver að opna hana. Rétt hefði
verið að segja, að „verzlunin
verði opniuð“. Auglýsendur
klykkja sivo út með þessum
orðum: „Líttíi við, opið tíl 10
í kvöld." „Að Mta við“ er hér
notað i alnangri merkin'gu.
Rétt er að segja „að Mta imn“.
Að lokum skora ég á rétta
aöiiLa að fcaka nú í taumana, svo
að „buxnakfliaufar" og þeiirra
Mkar haldi ekki áfram að kasta
aiLLs kyns óþverra í „gullLa-
stokkinn heninar mömmu“, eims
og íslenzkur rifthöfundur nefndi
móðunmál vort.
Halldór P. Dungal."
0 Götótt gíróþjónusta
Sigurjón Signrbjörnsson
sikrifar:
„Að morgni 2. maí ætíaði ég
að nota skrif.sto.fuisdmanin mimn,
en komst þá að raum um, að
ha.nin var óvi.rkur.
Hnimigdi ég j>á í bilanaitilikynn-
ingar og spurði hvort sáminn
væri lokaður og var því svarað
játandi.
„Það kemur mér á óvant, þvi
að ég borgaði neikninginn í
pósthúsimu í síðustu viku, mig
mdinnir á fimmíudag," sagði ég.
Viðmæilandi minn svaraði úm
hæl: „Á sumardaginin fyrsta
var alllf lokað.“
„Máske hefur það verið á
fösftudagiimn," sagði ég.
„Á föstudaginn langa?"
spurði viðmælandinn.
„Fösftudagurinn Langi er alt-
af fyrir páska og var ekki á
föstudiaginn var,“ saigði ég þá
og sipurðd svo hvent ég ætti að
smúa mér.
Mér var viisað á iinniheimtuna.
Hringdl ég þamgiað, sagði mínar
farir ekki sléttar og spurðii,
hvont girógneiðsliurnar kæmu
srvona seint fram. Þvi var ekki
neiltað, en númerið var opmað
samistundis.
Ég tók nú kvittumima frá
pósthúsinu til athugunar og
var hún dagsett 24. april 1973
(þriðjudag eftiir páska), þammig
að simanum var lokað á niunda
degi frá því að greiðsila fór
fram á pósthúsimu.
Góð þjónuista það.
Sigurjón Sigurbjörnsson,
Lindarhvammi 7, Kópavogf.“
BÍLA-
SÝIMING
öll bílaumboðin
sýna það nýjasta