Morgunblaðið - 19.07.1973, Side 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 19. JÚLÍ 1973
SAI BAI N Anne Piper: 1 Snemma í hátíinn
upp að andlitinu á mér. Ég öskr-
aði upp, eins og fín dama og
reyndi að berja hann frá mér
með sólhlifinni. En þá hlupu
hvorki meiira né minna en þrír
ungir menn, sem voru þar ná-
lægir, mér til hjálpar.
— Heyrið þér . . . eruð þér
meidd?
— Frúin ekki meidd vonandi.
í>etta er meira villidýrið.
— Skammastu þín, Toby — æ,
guð minn góður, mér þykiir svo
fyrir þessu. Un hann heíur ekk-
ert illt í huga. Hann fer svona
að því að eignast vini — hann
er ekki eins feiminn og ég
— ég heiti John.
John brosti, feimnislega og með
vonarsvip. Ég fyrirgaf honum af
því að brúnu augun hans vorú
alveg eins og í Jack.
— Ég er alveg ómeidd, sagði
ég. — Hann er venjulega alveg
meinlaus hundur, en kom mér
bara á óvart með þvi að koma
svona aftan að mér. Frakkinn
dró sig út úr þessari vandræða-
legu þrenningu, en þó ekki fyrr
en hann hafði rétt mér nafn-
spjaldið sitt.
— Við verðum endilega að fá
okkur eitt glas, sagði John, — til
þess að koma taugunum í lag.
Þetta er kunníngi minn,
hann Rauðkoliur. Rauðkollur
roðnaði og hristi hönd mína
ofsalega. Hárið á honum var
alveg eins og eldsvoði og það
er verst, hvað þið eruð afskap-
lega ungir, eða er það ég, sem
er orðiin gömul ?
Nú tók einn maðurinn við af
öðrum og áður en vika var
liðin hafði ég herra fyrir hverja
málrtíð dagsins. Samt borðaði
ég enn morgunverðinn í einrúmi
— af því að ég vildi það heldur.
Ég gekk niður stóra marmara-
stigann í hótelinu um hádegi,
rétt eins og drottning í óperettu,
brosti til hægri og vinstri við
gapandi andliitum og loks valdi
ég mér einhvern arm, sem beið
tiibúinn, tii morgungöngu. Ég
gekk fram og aftur um borgina,
kom kannski við í einhverri búð
og fékk þar einhverja smá-skart-
gripi eða þá illmvatnsgias, og svo
til baka til að drekka eitt glas
undiir pálmunum, og loks léttan
hádegisverð — fjögurra eða fimm
rétta.
Þarna var aðeins einn óbund-
inn maður í ölln hótelinu, sem
ég hafði enn ekki ánetjað.
Þetta var lítill, miðaldra maður
með fallegt hvítt hár og sorg-
mætt andlit. Ég fór alltaf
framhjá borðinu hans á leið að
minu borði — sem nú hafði verið
stækkað og rúmaði fimm—sex
manns — og ég sá, að hann
horfði á mig með áhuga. Ef ég
var í einhverjum sérstaklega
glæsilegum kjól, lyftust brún-
irnar á honum eins og hann væri
hissa, en ég gat ekki fundið,
að hann liti mig neinum gagn-
rýniaugum.
Einn morguninn datt mér í hug,
að ég skyldi vera ein míns liðs
— svo sem til tiibreytingar. Ég
fór á fætur klukkan nlu og gekk
hratt gegnum forsalinn. Þar var
enginn á ferli, því að flestir
borðuðu morgunverðinn á her-
bergjunum. Dyravörðurinn var
að sópa ganginn, eins og ekkert
væri um að veira og lyfti upp
kúsfinum til þess að hleypa mér
framhjá. Runnamir, sem stóðu
í fullum blóma útá fyrir minntu
mig sem snöggvast á Darjeeling.
Það var þessi sami þungi iilmur og
samt hreint morgunloft — en
nú frá sjónum en ekki fjöilunum.
Mig langaði til að kanna gömlu
borgina, svo að ég rölti í hægð-
um mínum í áttina að kirkjunni.
Kdrkjan var dimm og með fúkka-
lykt, þegar inn var komið og
brátt var ég komin niður að
sjónum, hallaði mér þar fram á
grindurnar og fór að telja bát-
ana í höfninni. Einhver kom aftr
an að mér og haliaði sér svo
likst fram á grindumar. Ég leit
við og sá þá sorgbitna manninn
úr hótelinu.
Hann brosti til mín, alvarleg-
ur á svip. — Jæja, stúlka mín,
sagði hann.
— Þér gerið mig hrædda. Ég
sá yður alls ekki í kirkjunni.
—- Ég fer aldrei í kirkjur.
Ég er lágkirkjumaður. Ég beið
bara eftir því, að þér kæmuð út.
— Þá hefið þér elt mig?
— Já, það mætti vel kalla það.
Ég sá yður ganga út úr hótel-
imu eima yðar liðs, og ég sagði
við sjálfan miig: — Þetta er
skrítið. Aldrei hef ég séð fagra
konu vera eima á ferð, kannski
býðst mér þama tækifærið. Og
svo elti ég yður.
Hann hafði fallegan velskan
málróm — allt sem hann sagði lét
í eyrum eins og söngur.
— Jæja. Dangar yður til að
tala við mig úr því að þér eruð
búinn að ná í mig?
— Já, ég vil tala við yður
og að þér talið við miiig — það
sem eftir er ævinnar.
í þýóingu
Fáls Skúlasonar.
— Hvað eiigið þér við? spurði
ég eins og bjáni.
— Þér eruð fyrsta konan, sem
ég hef séð, sem miig langar að
eignast fyriir eiginkonu.
— Eruð þér þá að biðja mín?
— Rétt stúlka mín, sagði hann,
en þokaði sér ekkert nær mér.
— Þetta er ein'kennilegasta bón
Húsmóðirin
mælir með Jurta!
■/.<>/
Laxá í Dölum
Veiðifélag Laxdæla, Dalasýslu, auglýsir hér með
eftir tilboðum í veiðirétt í Laxá í Dölum árið 1974.
Tilboð skulu hafa borizt á skrifstofu Landssam-
sambands Veiðifélaga, Bankastræti 6, Reykjavík,
3. hæð, fyrir 15. ágúst næstkomandi kl. 17. Tilboð
þau, sem verða opnuð kl. 17.30 sama dag.
Alla nánari vitneskju, þ.á.m. um stangafjölda og
fyrirhugaðan veiðitíma, veitir skrifstofa Landssam-
bandsins.
Réttur er áskilinn til að taka hvaða tilboði sem er
eða hafna öllum.
F. h. Veiðifélags Laxdæla
LANDSSAMBAND VEIÐFÉLAGA.
f t Alltqf er hann beztur Blái borðinn
E smjörliki hf.
velvakandi
Veivakandi svarar i síma
10100 frá mánudegi til
föstudags kl. 14—15.
0 Trjágróður
á gangstéttir
Edda Jónsdóttir skrifar:
„Kæri Velvakandi.
Mikil varð ánægja mín er ég
átti nýlega leið fram hjá verzl
uninni „Kúnígúnd“ í Hafnar-
sitræti. Á gangstéttinni fyrir
utan verzlunina hefur verið kom
ið fyrir kerjum með trjáhrfsl-
um. Það er hreint ótrúlegt hvað
þessi einfaldi útbúnaður gefur
umhverfinu hlýlegan og
skemmtilegan svip.
Það er eiginlega mesta furða,
að ekki skuli vera iögð meiri
áherzla á að prýða fjölfamar
götur með gróðri en gert er.
Ég er viss um að mikil borgar-
prýði yrði að því ef kaupmenn,
til dæmis, gerðu meira af því
að koma fyrir blóma- eða trjá-
kerjum fyrir utan fyrirtæki
sín. Ég skora á verzlanir og
önnur fyrirtæki á fjölfömum
stöðum að taka sér „Kúnín
gúnd“ til fyrirmyndar.
Edda Jónsdóttir."
0 Er hægt að sporna við
því, að Reykjavík
verði stórborg?
Þannig hefst bréf frá bifreið-
arstjóra á B.S.R..
Ég vil hefja þetta greinarkom
á því að þakka Einári Magnús-
syni, fyrrv. rektor fyrir grein
hans í Morgunblaðinu 3.6. 1973
og hvetja alla velunnara borg-
arinnar til að lesa liana með
athygli og trúi ég ekki öðru
að óreyndu en hún opni augu
nógu margra ráðandi manna til
þess að stöðva megi hlð óhóf-
lega álag, sem þegax hvíldr á
okkar gamla, góða miðbæ.
Fyrir nokkrum árum voru
réttilega uppi háværar raddir
um það, að byggja þyrfti nýja
miðborg. Henni var ætlað pláss
í skipulagi, en síðan ekki sög-
una meir. Ég held, að fáum sem
um þessi mál hugsa blandlst hug
ur um, að raunverulegt miðborg-
arsvæði Reykjavíkurborgar
megi nú kallast frá Elliðaám
að Fossvogslæk. Heyrt hefi ég
þvl fleygt að í Breiðholtshverfi
fullbyggðu muni búa jafnmargir i
fullbyggðu muni búa jafnmarg
ir íbúar og bjuggu í Reykjavík
1946.
Einar Magnússon benti rétti-
lega á útsýnisskerðingu þá, er
af hinu væntanlega Seðlabanka
húsi stafaði, en þar er þó van-
taldn sú ástæða, sem ég mundi
þó telja enn þyngri á metum,
en það er sú ofþensla á umferð
og skortur á bilastæðum, sem
við eigum við að etja. Árið 1946
var af mörgum talað um Miklu-
brautarævintýrið svonefnda,
sem glæp aldarinnar. Þá var
ráðizt í að leggja Miglubraut-
ina með plássi fyrir fjórar ak-
reinar og skipt um jarðveg tid
þess að leggja á hana varanlegt
slitlag.
0 Að sjá fram í tímann
Það hefur ávallt verið háttur
skammsýrina manna, að íor-
dæma framkvæmdir, sem heyra
framtíðinni til sbr. austanf jalls-
bændur, sem riðu háðungarreið
til Reykjavíkur tii þess að for-
dæma lagningu síma á Islandi.
Nóg um það. — Ekki veit ég
hvernig umferðarmál Reykja-
víkurborgar stæðu í dag, ef
ekki hefðu verið uppi þeii'
menn, sem sáu fyrir sér stækk-
andi borg og þörf fyrir greiða
samgönguleið til og frá henni.
Heyrt hef ég, að til sé áætlun
um að framlengja Suðumesja-
veg framhjá Vífiistöðum, niður
um Breiðholt, þar sem hann eigi
að tengjast Elliðavogi til hins
nýja hafnarsvæðis við Sunda-
höfn. f hina áttina liggja þá
krossvegamót um Miklubraut
og Suðurlandsbraut til Vestur-
landsvegar. Getur þá hver mað
ur séð, að þar mundum við
standa á fjölfömustu vegamót
um á íslandi.
Eins og fólksfjölgunarvanda-
mál heimsins eru í dag, hygg
ég að fyrr en varir verði nýttur
hver nýtanlegur blettur á fs-
landi. Bendir margt til þess, að
svo verði, tii dæmis jarðvarmi,
lega landsins fyrir flugsamgöng
ur, fiskimið og lítil hætta á
mengun vegna fjarlægðar frá
öðrum þéttbýlissvæðum.
0 Jafnvægi
í borgarbyggð
Hvað viðkemur stað fyrir
væntanlegt Seðlabankahús sýn
ist mér einmitt vera tilvalinn
staður fyrir húsið á homi Suð-
urlandsbrautar og Grensásveg-
ar, en þar er enn nóg rými
fyrir bílastæði og tilfölulega
auðveldar aðfærsluæðar.
Væntanlegt ráðhús n.yndi ég
svo byggja á bökkum Elliða-
ánna sem næst þeim stað er nú
standa hesthús Fáks.
Nóg vatn er í Elliðaánum til
þess að hægt sé að gera þarna
sæmilega tjöm. Væri meiira að
segja hugsanlegt að hægt yrði
að sýna stórhöfðingjum Mfandi
lax af svölum hússins og yrðí
það vel í samræmi við áæti-
anir um gerð útivistarsvæðds
meðfram ElMðaánum. Mundi þá
fagurt ráðhús með laxatjörn og
nokkrum öndum varia spilla
ánægju af útivist á því svæðL
Yrði þessi háttur á hafður,
yrðd um 10 minútna gangur milll
ráðhússins, Seðlabanka og
Glæsibæjar, mjög svo nálægt
fjölfömustu vegamótum lands-
ins.
Reykjavíkurborg hefur sem
betur fer ávallt haft fordæmi
um að færa sínar þjónustumið-
stöðvar frá hinni gömlu mið-
barg, sbr. Skúlatún 2, rafveitu-
hús við Grensásveg, malbikun-
arstöð, sementsafgreiðsílu og
pípugerð, svo eitthvað sé nefnt!
Bifreiðarstjóri á BSR.“
Bændur — Rongdrvallasýslu
Sláturhúsið á Hellu verður lokað frá 1. ágúst nk.
fram í september vegna breytinga.
Þeir, sem haga hug á að leggja inn gripi til slátr-
unar, eru vinsamlegast beðnir að gera það fyrir
þennan tíma og tilkynna okkur það sem fyrst.
KAUPFÉLAGIÐ ÞÓR.
sláturhús.