Morgunblaðið - 30.08.1973, Blaðsíða 28

28
MOHGUNBLAÐIÐ — FIMMTUDAGUR 30. ÁGÚST 1973
SAI BAI N Anne Piper: 1 Snemma í háttinn
— Ertu búinn að vera lengi
S London?
— Um það bil mánuð.
— Ó, Jack!
Hann var önnum kafinn við
«ð mæla upp myndirnar fyrir
rammana.
— Tuttugu sinnum þrjátíu.
Hvað varstu að segja Jenny?
— Ekkert. Ég sagði bara Ó!
Svona er það þá, sagði ég við
sjálfa mig. Ég er bara vara-
iskeifa. Ef hann elskaði mig,
hefði hann komið strax á fyrsta
degi.
— Fékkstu góða ferð? sagði
ég kuldalega, og hallaði mér út
í gluggann. Hann leit ekki upp
frá myndunum.
—• Já, ágæta. Með eitthvað
futtugu þúsund öðrum náungum
i einkennisbúningi. En við vor-
um fljótari en á útleiðinni. Hvað
gengur eiginlega að þér elskan?
— Það gengur ekkert að mér.
Hvers vegna ætti það svo sem að
vera?
— Ég veit ekki hvers vegna —
en ég ætti að vita hvenær.
Ég ætti að geta þekkt hreim-
inn í röddinni þinni mjúku eft-
ir fimmtán ár.
— Þetta er í fyrsta skipti, sem
þú sogir mér að ég hafi mjúka
rödd.
— Er það? Ég býst ekki við
að það hafi nokkum tímann bor-
izt í tal fyrr. Hann gekk til mín
og lagði arminn utan um mig.
Sýni ég þér ekki nóga nær-
gætni? spurði hann. — Það er
timi til kominn að þú farir að
hafa einhvern áhuga á mynd-
list.
— Já, því hef ég ekki gert
mér grein fyrir.
— Gott. Litarðu á þér hár-
ið nú orðið?
— Ekki enn. Finnst þér það
bera það með sér?
— Nei. Það er vitanlega dá-
lítið dekkra, en samt nægilega
tunglskinsbjart enn. En ég man
ekki eftir þessum hrukkum við
munninn.
— Kannski að ég sé orðin al
vörumanneskja.
— Óhugsandi. Það er alltof
seint að taka upp á svoleiðis vit-
leysu héðan af.
— Þú ert orðinn mjög útitek-
inn, Jack.
— Nú, auðvitað. Ég sem er
búinn að vera í Austurlöndum í
fjögur ár.
— Ég var nú ekki búin að
gleyma þvi. Síðast þegar ég vissi
til varstu á leið til Burma.
— Já, vist var ég það. Langar
þiig til að 'heyra af því.
— Já, lofaðu mér að heyra.
— Þá skulum við fara aftur
í rúmið. Það er hægara að tala
saman þar. Við gengum framhjá
Jósep og Flynn á tröppunum.
— Hugsið þið ekkert um okk
ur elskurnar mínar, sagði Jós-
ep.
— Við erum bara að fara aft-
ur út að ganga.
— Mér þykir það leitt, Jósep
sagði ég, — en ef þú átt að vera
hérna áfram, verðurðu að útvega
þér eitthvað að gera og borga
einhverja leigu. Eignirnar mínar
hafa orðið fyrir áfaili. Sannast
að segja þyrfti ég sjálf að fara
að vinna fyrir mér.
— Ó, hvílikt áfall Jenny. Og
við sem vorum svo hamingjusöm
og virðuleg hérna.
— Já, ég veit það, Jósep, og
mér þykir afskaplega fyrir þessu
Ég skyldi halda þér uppi ef ég
mögulaga gæti, en ég get það
bara ekki.
— Gætum við ekki farið út
með Flynn og haft með okkur
hatt handa fólki að leggja pen-
inga i?
— Ég held ekki, að það sé lög-
legt. Og hálfskammarlegt fyr-
ir mig, en þú getur náttúrlega
reynt það ef þú vilt.
Mér til mestu furðu gerði
hann það og með góðum árangri.
Hann var vanur að fara í
Hyde Park í sólskininu á morgn
ana og sitja þar á bekk með dollu
við hldð sér, sem á var letrað:
„Handa mállausu vinumum okk-
ar“. Svo kenndi hann Flynn að
siitja við hláðima á sér og halda á
dolluinni og börmin grátbáðu
fóstrurnar og mömimurmar að
gefa sér aura handa birnimum.
Mér gekk verr að fá atvinnu.
Ég hafði ekkert unnið fyrir
kaupi, mema gifta miig, síðam 1932.
Og fjandimn hafi það ef ég færi
að biðja Jack um hjálp — hann
var í ailt of miklum uppgamgi
til þess. Sýningin gekk ágætlega
og andlitsmyndapantanir dreif
að úr öllum áttum. Það þýddi
í þýáingu
Ráls Skúlasonar.
ekkert að líta imn til hans þvi
að oftar en ekki rakst ég þar
á eitthvert glæsikvendi skælibros
andi framan í hann, fyrir fram-
an málaragrindina, og Jack gerði
sig sýnilega eins sætan og hamm
gat.
Ég stóð þama eins og bjáni
fyrir aftan hanm þangað til Jack
sagði kæruleysislega: — Var það
eitthvað sérstakt fyrir þig Jenny?
Ef ekki þá vertu væm og komdu
heldur seinma. Og þá fór ég út
en kom bara alls ekki seinma,
heldur gekk um garðinn bálvond
eða bara fór að skæla.
Svona getur þetta ekki geng-
ið, hugsaði ég. Ég leitaði aftur
ráða hjá frú Higgins.
— Ég er i dálitlum vandræft-
um, frú Higgins min, sagði ég.
— Ég er ekki likt eims rík og
áður og verð að fá mér eitthvað
að gera. Getur þú bent mér á
nokkuð? Við vorum að fá okkur
miðdegistesopa í eldhúsimu. Frú
Higgins klappaði mér á öxlima.
velvakandi
Veivakandi svarar í síma
10100 frá mánudegi til
föstudags kl. 14—15.
0 Umgengni í Reykholti
og norræn bók-
menntaakademía
Bréfið, sem hér fer á eftir,
barst nýlega Halldóri Laxness.
Að dómi hans á það fremur
erindi til almennings á íslandi
en til hans sjálfs, og hefur
hann þess vegna sent það blað-
inu til birtingar. Bréfritari,
Gerhard Michelsen, sem búsett
ur er í Björgvin, mun hafa' sótt
alþjóðlegt þing um íslenzka
sagnaritun, sem hér var hald-
ið fyrir skemmstu.
„Ég leyfi mér að skrifa t.il
yðar um mál, sem mér finnst,
að eigi til yðar erimdi, vegna
áhrifa, sem gestkomandi mað-
ur varð fyrir, er hann fyrir
forvitnisakir lagði leið sírna í
Reykholt nú í sumar.
Frá Islandsdvöl minni á ég
margar góðar endurminningar,
bæði frá þessu ári og himu síð-
asta, — en ég hef farið víða,
bæði sunnanlands og norðam.
Reykholtsferð min nú í júlí
olli mér þó vonbrigðum.
Af sögulegum ástæðum
meta Norðmenn Snorra Sturlu-
son mikils, og er varla ofmælt,
að vagga norrænna bókmennta
sé í Reykholti.
Reykholtsstaður, eins og
hamn kom mér fyrir sjónir, er
fjarri því að vera í óaðfinman-
legu ástamdi. Ekkert var þó at-
hugavert við styttuna af Snorra
og Snormaílaug, em að þessu
tvennu undanteknu var Reyk-
holtssvæðið i óhirðu og niður-
niðslu.
Vil ég nú taka hér nokkur
dæmi, máli mínu til stuðnimgs:
Fáfliajstöngim var ómáluð, flagg
Mnan lá í flækju á jörðimni,
kirkjugarðurinn var á kafi í iE-
gresi og viðhald gróðurhúsa í
gremndimni hefur verið vamrækt
með öllu. Meira að segja skóla-
húsið var takmarkað augna-
ymdi.
Með öðrum orðum — aðkom-
an var heldur ömurleg.
Nú er mér ljóst, að endur-
bætur í Reykholti myndu hafa
talsverðan kostnað í för með
sér, og fjárráð í litlu þjóðfé-
lagi eru að sjálfsögðu takmörk-
uð. Hirns vegar hlýtur að vera
hægt að útvega nauðsyhlega
fjármuni til þessara þarfa á
Norðurlöndum — hjá Norður-
landaráði eða hjá manmtamála
ráðum hinma einstöku Norður-
lamda.
Þessar hugrennimgar mlmar
hafa síðan leitt til þess, að mér
finmst æskilegt, að morrænar
þjóðir sameiniist um að koma
á fót norrænmi bókmenntaaka-
demiu í Reykholti. Enda þótt
mér takist að aifla þessari hug-
mynd fylgi hér i Noregi, tel ég
að til þurfi að koma stuðnimg-
ur þekkts memniimgarfrömuðar,
og er það ástæðan til þess, að
ég sný mér til yðar. Að mimmsta
kosti er von mím sú, að þér
hugleiðið, hvað hægt er að
gera í þessu sambandi, ogvona
ég, að máilaleitam mim verði
skilin sem vinsamleg tilmæli,
en ekki sem gagnrýni á mér
óviðkomandi málefni.
Þegar ég kom í Reykholt,
varð ég fyrir þeim áhrifum,
sem ég lýsti hér að framan, og
vil ég geta þess, að vimir mín-
ir íslemzkir voru mér sammáia
um álit mitt á útliti staðarims.
Ef yður finnst ástæða til að
íhuga mánar það, sem ég hefi
bent á hér að framan, væri
mér árnægja að því að taka
málið upp við formann norska
menntamálaráðsims með milli-
göngu mennimgarmálafulltrú-
ans í Björgvim, þammig að frum
kvæðið komi héðan.
Mér fimrnst sérstök ástæðatil
að sinma þessum verkefinum
með tilliti til 1100 ára afmælis
Islandsbyggðar á næsta ári.
Nái þessar fyrirætlamir fram
að ganga, verður það eins kom-
ar menningarlegur þakklætis-
vottur — eða framrétt hjálp-
arhönd í memnimgarskyni —
til íslenzku þjóðarimnar.
Virðimgarfyllst,
Gerhard Michelsen."
Bréf þetta hlýtur að vekja
nokkra athygli og er efnd þess
hér með Vísað til réttra aðila
í imenmtamálaráðuneytlimu.
§ Hljómplöturabb
tDtvarpshlustandi skrdfar:
„Á sírnum táma sendi ég þér
nokkrar línur út af útvarps-
þættinum „Hljómplöturiabb“.
Skömrnu Síðar eða 19. ágúst
sl. svarar einhver M.H.M. hóf-
legum athugasemdum mínum
með miklum þjósti og telur
skrif mim vera „nöldur í garð
tveggja mætra útvarpsmanma“.
Auðvitað mátti ég búast við
því, að þessir mætu menn ættu
sér ritglaða stuðningsmemm,
sem kæmu þeim til hjálpar
þegar að þeim er fundið. Þótt
ég vilji ekki efna til meirihátt-
ar ritdeilu í dálkum þínum um
þenman eimhæfa og síendur-
tekna sönglagaþátt, sem ætti
fremur að heita „Leitað að
söngvurum í tómMstardeildinni“
en „IHjómplöturabb", get ég
eldíi látið hjá Mða að endur-
tatoa umdrun mína yfir því, að
frajmkvæmdajstjóri og starfs-
maður í tónlistardeild útvarps-
ins fái þannig tvisvar í vitou,
kluktoutíma í senn, til að þreyta
Mustendur með einkaáhuga-
máílum sí num.
tjtvarpshlustandi."
" ENNÞA drýgra '
06 BRA6ÐHEIRA
\
6. Johnson og Kaaber kaffið er nú fínmalaðra og
drýgra. Þannig viljum við tryggja húsmóðurinni
enn betra kaffi.
NÝ KVÖRN BETRA OG DRÝGRA
RÍÓ KAFFI:
0.J0HNS0N
** &KAABERHF. 4
Velvakanda hafa borizt fleiri
bréf um þetta efni, en þar
sem aðalinntak þeirra hefur
verið persónuleg brigzl og ægi
legar „uppljóstranir", byggðar
á mjög svo vafasömum for-
sendum, er þetta mál ekkileng
ur til umræðu hér í dálkunum.
0 Trúlofunarhringa-
litmyndalisti
Kona nokkur hringdi og lýstd
mikiili furðu sinni yfir aug-
lýsingu, sem lesin væri aðstað
aldri í auglýsingatíma útvarps-
ins. Væri hún á þá leið, að fyr-
irtæki býðst til að senda ókeyp
is trúlofunarhringalitmynda-
lista. Hún sagði, að áreiðan-
lega væri þetta lengsta orð,
sem heyrðist í msdltu máli.
Velvakandi minnist þess, að
brýnt var rækilega fyrir nem-
endum í barnaiskóla að hafa
orð ekki marg-samsett. Til skýr
iingar tók kennarinn hrikalegt
dæmi, en það var Vaðlaheiðar-
vegagerðarverkfærageymslu-
skúr.
Greinilega hefur auglýsand-
inn ekki verið beittur slíkum
kennsluaðferðum.
SMJÖRUKIÐ
SEM
ALLIR
ÞEKKJA
BORDSMJORLIKI
..............