Morgunblaðið - 17.11.1973, Qupperneq 29

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 17. NÓVEMBER 1973
29
■ m
A HELJ/ XRÞROIVl Framhaldssagan i Pýóingu Bjöms Vignis

40
„Jæja, ég býst við að þetta sé
uppspuni...."
„Ha?“
„Þetta er Mike Sullivan á aðal-
stöðinni. Við fengum hringingu
rétt í þessu....klukkan...ah....bíddu
aðeins." Það mátti heyra Sullivan
fletta blöðum hinum megin í sím-
anum, „hérna kemur það, klukk-
an 6,49. Já.“ •
„Hvers konar hringingu?"
„Skólapiltur hringdi. Sagðist
hafa fundið lögregluskýrslu. Með
vélritaðri orðsendingu. Eitthvað
um dömu með nítróflösku. Er
eitthvað hæft íþessu?"
Virginia Dodge stirðnaði í sæti
sínu. Byssan færðist nær flösku-
hálsinum. Willis sá, að hendur
hennar nötruðu.
„Nftró?“ sagði hann í símann og
hafði ekki augun af höndum
Virginiu Dodge, því að hann var
sannfærður um, að á hverri
sekúndu skylli skeftið á flösk-
unni.
„Já, mtró-glysserín. Hvað
segirðu?"
„Nei,“ sagði Willis. „Það.það
er ekkert slíkt að finna hérna
megin.“
„Nei, ég átti heldur ekki von á
þvf. En strákurinn gaf upp nafnið
sitt og allt, svo að við þorðum ekki
annað en kanna þetta, ha?“ Sulli-
van skellti upp úr.
„Nei,“ sagði Willis og hugur
hans einbeitti sér að því að finna
einhverja leið til að gefa Sullivan
til kynna, að orðsendingin væri
sönn, hver sem svo hafði sent
hana, dagsönn. Hann fylgdist með
Virginiu með öðru auganu og
óstöðugri byssunni í hendi henn-
ar.
Sullivan hló enn. „Það er
annars aldrei að vita, hvenær
einhver brjálæðingurinn tekur
upp á þvf að heilsa upp á mann
með sprengju innanborðs, Willis.
Ha?“ Hann hló tröllahlátri við
tilhugsunina.
„Nei... það er aldrei að vita,“
sagði Willis.
„Vel á minnzt. Er nokkur
náungi þarna meðal ykkar, sem
heitir Meyer?“ spurði Sullivan
milli hláturshviðanna.
Wilis hikaði. Meyer? Hafði
hann sent orðsendinguna? Var
hún undirrituð? Ef hann segði
„já“ myndi kannski kvikna á
perunni hjá Sullivan, en þá væri
ómögulegt að vita hvernig Virgin
ia bp'gðist við, en ef hann segði
„nei“ þá gæti líka verið, að Sulli-
van af rælni tæki upp á því að
kanna, hvort hér starfaði nokkur
sem héti Meyer. Hvorn kostinn
átti hann aðtaka?
„Heyrirðu til mín?“ spurði
Sullivan.
„Hvað? 0, já, já.“
„Það er eitthvað að samband-
inu,“ sagði Sullivan. „Eg hélt
kannski, að það hefði slitnað."
„Nei, ég er hérna ennþá,“
sagði Willis.
„Jæja, hvað sagðirðu. Er
einhver Meyer þarna?“
„Já. Við höfum einn Meyer á
meðal okkar."
„Nú? Það er undarlegt,"
sagði Sullivan. „Strákurinn sagði
nefnilega, að orðsendingin hefði
verið undirrituð af einhverjum
Meyer. Skrítið, ekki satt?“
„Jú,“ sagði Willis.
„Svo að þið hafið einn Meyer
þarna, ha?“
„Já.“
.Jahérna. Þetta er einkenni-
legt,“ sagði Sullivan. „Jæja, en
það sakaði ekki að athuga þetta.
Hvað? Heyrðu mig nú, Riley,
sérðu ekki að ég er f símanum?
Ég verð að fara, Willis. Þakka þér
fyrir“.
Hann lagði á.
Willis setti símtólið á sinn stað.
Virginia fór að dæmi hans, tók
siðan upp flöskuna og gekk rólega
þangað, er Meyer sat við borð
næst öðrum glugganum.
Hún sagði ekki orð.
Hún lagði flöskuna á borðið
fyrir framan hann, vatt síðan
snöggt upp á llkamann og
sveiflaði byssunni af alefli í
andlit hans svo að neðri vörin
rifnaði upp. Meyer greip höndum
fyrir andlitið til varnar, en
Virginia lét höggin dynja á
handlegg hans unz sársaukinn
neyddi hann 'til að láta þær síga.
Andlitið var aftur óvarið og
Virginia sló byssunni aftur og aft-
ur í andlit hans og höfuð.
Miskunnarleysið skevn úr aug-
um Virginiu.
Byssan skall á höfði Meyer eins
og teppahreinsari á teppi unz
hann féll alblóðugur og liálfmeð-
vitundarlaus fram á borðið og
hafði þá næstum því þeytt flösk-
unni fram af þvf.
Hún tók upp flöskuna og horföi
vægðarlaus á Meyer.
Sfðan gekk hún aftur að borði
sínu..
Sextándi kaf li
„Ég hataði þetta gamla fffl, og
ég er því fegnastur, að hann skuli
vera dauður,“ sagði Alan Scott.
Það var allur annar bragur á
honum en í gær, en þá hafði hann
virzt talsvert miður sfn vegna frá-
falls gamla mannsins. Þeir stóðu
saman í veiðiherberginu, þar sem
byssurnar stóðu f skipulegum röð-
um og dýrahöfuð prýddu veggi.
Sérlega illilegt höfuð tfgrisdýrs
hékk á veggnum bak við Alan og
samsvaraði andliti hans vel.
„Mér þykir þér taka stórt upp í
yður, herra Scott,“ sagði Carella.
„Er það? Hann var illgjarn
hrokagikkur, og hann lagði fleiri
mannslíf f rúst með fyrirtæki sínu
en ég get talið á fingrum beggja
handa. Þurfti ég að elska hann og
dá? Hafið þér nokkurn tíma alizt
upp í skugga auðjöfurs?"
„Nei,“ svaraði Carella, „ég ólst
upp hjá ítölskum innflytjanda,
sem var bakari að iðn“
„Jæja, en þér misstuð ekki af
neinu, það get ég sagt yður.
Gamla svfninu voru að vísu ekki
allir vegir færir, en hann hafði
samt sem áður nógu mikil völd til
að vera gerspilltur. Það er mfn
skoðun — hann var ein allsherjar
spillirife. Faðir minn. Gamli góði
pabbi. Helvftis morðingjahund-
ur.“
„Hötuðuð þér hann nógu mikið
til að drepa hann?“
„Já, alveg nógu mikið til að
slátra honum. Eln ég gerði það
ekki. Ekki svo að skilja, að ég
hefði ekki verið til með að gera
það einhvern tima. En á þessu átti
ég enga sök. Og f jandinn hafi það,
að ég láti draga mig inn i eitthvað,
sem ég kom ekki nærri. Yður
grunar, að þetta sé morð, er það
ekki? Það er þess vegna, sem þér
hafið haldið yður hérna svona
lengi, ekki satt?“
„Ja, é ... “
„Svona nú, herra Carella. Við
skulum vera hreinskilnir hvor við
annan: Þér vitið, að gamla svfnið
var myrt.“
„Eg veit ekkert með neinni vissu
ennþá,“ sagíi Carella, „Hann
fannst f læstu herbergi. Satt að
segja Iítur helzt út fyrir að hann
hafi framið sjálfsmorð."
„Auðvitað. En við vitum að
þetta er ekki sjálfsmorð. Það má
finna slangur af klóku fólki f
þessari fúlu fjölskyldu, sem hefur
ráð undir hverju rifi, sem fengi
sjálfan Houdini til að roðna. Látið
ekki læsta herbergið villa um
fyrir yður. Ef einhver hefur vilj-
að hann feigan, hefði sá hinn
sami áreiðanlega haft einhver ráð
með að koma því f kring. Og láta
það lfta út eins og sjálfsmorð."
„Einsog hverjirtil dæmis?"
„Til dæmis ég,“ sagði Alan. „Ef
ég hef ði eirisett mér að kála karli,
hefði mér tekizt það, þér megið
bóka það. En það varð bara ein-
hver á undan mér.“
„Hver?“
„Viljið þér uppástungur um
grunaða? Við eigum hér heila
fjölskyldu af þeim.“
„Mark?“
„Auðvitað. Hvers vegna ekki
Mark? Gamla svínið tróð honum
um tær allt hans lif. Hann hefur
ekki andmælt honum einu orði
frá þvf að hann var 14 ára gamall.
Hugsið yður allt hatrið, sem hefur
grafið um sig innra með honum,
þó að hann brosi gleitt svona út á
við. Og þessi sfðasti löðrungur.
Hann sendir Mark f þessa rottu-
holu þarna f New Jersey og síðan
— þegar hann hefur lokið þjálf-
uninni — fær hann náðarsamleg-
ast aðild að fyrirtækinu með hin
stórbrotnustu laun — 15 þúsund
dollara! Sjálfur forstjórasonur-
inn! Svinið borgaði sendlunum
sfnum betur en þetta."
„Þér ýkið nú aðeins," sagði Car-
ella.
„Allt f lagi. Ég ýki. En þér skul-
ið ekki hálda, að Mark hafi látið
sér vel líka hvernig karlinn fór
með hann. Honym var alls ekki
sama. Og David hafði líka ærna
ástæðu til að losa sig við gamla
góðapabba."
„Eins og hverjar?"
„Eins og þá þokkafullu drós,
Christinu Scott"
„Hvað eruð þér að segja, herra
Scott?"
„Hvað heyrðistyður ségvera að
segja.“
„Eigið þér við..."
„Einmitt. Sjáið þér nú til. Ég
tala blákalt út um þetta við yður.
Eg hataði nógu mikið til að gera
Valvakandi svaiar I sima 10-
100 M. 10.30—11.30. fré
ménudapi til fðatudapa.
^Lesning
við hæfi barna?
Bjarnheiður Ingólfsdóttir, Móa-
barði 22, Hafnarfirði, hringdi.
Hún sagðist hafa verið að líta i
barnabók, sem heitir „Krabbinn
með gylltu klærnar", og þætti sér
hún vart við hæfi barna.
Sem dæmi tók Bjarnheiður það,
sem stendur á einni opnu í bók-
inni, og er það á þessa leið:
„Bang. Bang. Bang. — Bedúína-
ræningjar! — Um líf og dauða að
tefla! — I skjól bak við sandöld-
ur! — Bang. Bang. — Virkisstjór-
inn sagði, að hér rfkti annars
kyrrð og friður! — Svívirðilegu
sandmaðkar! — Ég skal launa
þeim lambið! — Bang. Bang.
Bang. Bang. Bang. — Komi þeir
bara! Ég skal velgja þeim undir
uggum! — Bang. Bang. Bang.
Bang. Hæ! Mér þykir þessi nú
miða ískyggilega nærri mér ... —
Bang. — En ég er heldur enginn
viðvaningur, herra Bedúini . . .
Bang — Við skegg spámannsins.
Nú skal ég hitta þig . . . Bang —
Bang — Þar afgreiddi ég þig,
laumuskyttan þín! — Bang. Bang..,
— Nú leik ég á þá og læðist aftan
að þeim . . . Bang — Fyrst skýt ég
þann unga f kaf, hann er hættu-
legastur. — Bang. Bang. Bang.
Bang. Bang. Bang. Bang. —
Hefnd! Bang. — Hefnd! Hefnd!
Hefnd! Bang. Bang. — Kuðungar
og krókbognir kolkrabbar og kol-
bláir krókódílar!! Kafteinn! . . .
Snúðu við! Þú æðir út í opinn
dauðann!! — L-ubbar og lindýr og
lúsugar lúður! Ég skal taka í |
tálknin áykkur!"
Bjarnheiður sagði, að bókin
fjallaði auk þess um falsaða pen-
inga, heröínfarm, vfndrykkju og
fleira i þssum dúr. Hún vil
benda fölki á að athuga hvað það
er, sem börnunum er fengið til að
lesa, og sagðist vera viss um, að
það gæti sjálft dregið sínar álykt-
anir af því, sem hér væri um að
ræða.
# Sveitabörn*
og borgarbörn
Bergljót Þórðardóttir, Völvu-
felli 24, Reykjavik, skrifar:
„Ég hef oft undrazt þá ástæðu-
lausu minnimáttarkennd, sem
sumt dreifbýlisfólk virðist vera
haldið gagnvart okkur Reykvík-
ingum. Það hlær að ' heimsku
barna okkar, sem halda að mjólk-
in komi úr hyrnunum, og vita
ekki hvað skilvinda er. En það
mætti segja mér, að það gæti stað-
ið í þeirra börnum að svara, væru
þau spurð hvað söðumælir væri,
eða kálfur á umferðargötu. En
þetta köllum við Reykvíkingar
ekki heimsku, heldur þekkingar-
skort.
Oft hef ég orðið vör við, að
dreifbýlisfólk fari niðrandi orð-
um um okkur til að upphefja
sjálft sig, en bætir svo við eins og
eðlilegri skýringu á öllu saman:
„Já, en þetta er nú líka Reykvik-
ingur.“
Þann 13. nóvember skrifaði
„Kennari úti á landi" í Velvak-
anda, og sagði þar meðal annars,
að þeir, sem stundum væru einu
nafni kallaðir „sveitavargurinn"
af þeim, sem búa á suðvestur-
horninu furðuðu sig á því að þeim
skyldi ekki vera boðið í morgun-
kaffi hjá útvarpinu á laugardög-
um, en meira yrði á því að græða,
vegna þess að þeir hlustuðu meira
á útvarp en við.
Eg er orðin leið á að hlusta á
þetta gáfaða dreifbýlisfólk, sem
gerir allt meira og betur en við.
Af hverju drífur það sig ekki suð-
ur og nær sambandi við stjórn-
anda þáttarins? Ekki veit hann,
hvenær það er á ferðinni. Ég er
viss um, að því yrði tekið tveim
höndum, og það fengi bæði að tala
og nóg kaffi.
# Misjafn smekkur
„Kennari úti á landi" (hann
kynnir sig ekki) skrifar líka um
sjónvarpið, og segir, að þar sé
ruslað inn allskonar uppfyllingar-
efni. Það má vel vera, en það sem
einum líkar vel, líkar öðrum illa.
Hann vill fá morgunkaffi um
sjónvarpið, og fækka sýningar-
dögum þess niður í þrjá á viku. Er
nú ekki rifizt nóg? Mér finnst nú
töluvert af alls kyns samtalsþátt-
um i sjónvarpinu, þar sem allt
mögulegt fólk fær að láta álit sitt í
ljós á ýmsum málum, sem eru efst
á baugi, en það eru bara ekki
allir, sem hafa ánægju af slíkum
þáttum, og geta hvorki notið
þeirra né annarrra islenzkra
þátta. Heyrnleysingjar fá t.d. eng-
ar fréttir úr útvarpinu, og aldrei
er hafður fslenzkur texti með ís-
lenzku efni eða útlendum
fræðslumyndum með íslenzku
tali. Þannig gæti verið, að einmitt
það uppfyllingarefni, sem öðrum
finnst lélégt, nái bezt til þessa
fólks. Ég er viss um, að því fólki,
sem hlustar mest á útvarp, þætti
lélegt að fá ekki fréttir nema
þrisvar i viku. Mér finnst bæði
útvarp og sjónvarp reyna að ná til
flestra, en sumir eru aldrei
ánægðir og hugsa bara um eiginn
hag.
Bergljót Þórðardóttir.“
Velvakandi er svo fáfróður að
vita ekki, hvað kálfur á umferðar-
götu er, og er hann þó borinn og
barnfæddur Reykvikingur. Væri
gott að fá skilgreiningu á fyrir-
brigðinu.
# Ömengaður
biðsalur
óskast
„Kona f Sólheimunum“
hringdi. Vill hún taka undir með
konu, sem kom fram með þá ósk
hér í dálkunum fyrir skömmu, að
í biðskýlinu á Hlemmi væru hafð-
ir tveir biðsalir, — annar fyrir þá,
sem reykja, en hinn fyrir þá, sem
vilja komast hjá því að anda að
sér reykmettuðu lofti.
Konan f Sólheimunum sagði, að
stundum væri skárra að hima úti i
kuldanum en vera í rykjarsvæl-
unni, sem væri innan dyra í bið-
skýlinu.
I leiðinni vildi hún koma því á
framfæri, að hún væri andvíg
hundahaldi á höfuðborginni og
sér fyndist vera farið öfugt áö
hlutunum ef fara ætti að reka hér
sérstakan spitala fyrir gæludýr
meðan ekki væri til rúm fyrir
sjúkt fólk f þeim sjúkrahúsum,
sem fyrir eru.
Flautu-
konsert
Hunda-
líf
i
I
]
i
t
1
t