Morgunblaðið - 13.04.1975, Qupperneq 44

44 MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 13. APRlL 1975
0. ft , _
m ftii
Píltur og stúlka Eítir Jón Thoroddsen
er meö hérna á milli húsanna; mér þykir verra, ef
þaö lætur þig ekki vera í friói og fer að bendla ykkur
kaupmann Möller saman.
Þaö þykir mér þó líklegt, að menn láti þaö vera.
Þaö væru þó eins mikil líkindi til þess eins og um
okkur Kristján.
Það veit ég ekki, hvernig þú getur fariö aö segja;
þú veizt þó, að ég hef varla séð hann nema þarna í
búðinni um daginn.
Þú heldur þá, að enginn hafi tekið eftir þessum
litlu augum, sem hann skotraði til þín; þú þekkir,
vænti ég, ekki þess háttar augu?
ónei, sagði Sigríður og skipti nokkuó litum við
svarið.
Og þaó mátti heldur ekki heyra þessi smáræðis
andartök, þegar hann var að tala við þig; svei mér, ef
það suðar ekki fyrir eyrunum á mér enn, þegar ég
hugsa til þeirra; þú heldur enginn hafi heyrt það
nema ég; og seinast kyssti hann á fingurna á sér,
þegar þú fórst, sástu þaó ekki?
Jú, það sá ég, en ég vissi ekki hvað það átti að þýóa.
Á, góóa mín, þá skal ég segja þér þaö; þeir hérna
kunna ýmisleg piparalæti, sem þeir bera ekki skyn-
bragð á í sveitinni, og svo mikið veit ég, aö honum
lízt vel á þig; ég talaði við hann í fyrraðag, því ég
kom þar snöggvast inn í búðina, og þá fór hann undir
eins að tala um þig og spyrja mig að þér, og seinast
bað hann mig aó bera þér kveóju sfna og þaó með, að
hann vonaði til aö fá að sjá þig einhvern tíma
bráðum aftur.
Æ, ekki held ég, að ég fari aó gjöra mér ferðirnar
HÖGNI HREKKVÍSI
Jæja, loksins komst ég framhjá! án þess að Högna
tækist að bregða mér.
til hans, og ég vona til þín, að þú verðir ekki fyrst til
þess að koma þess háttar umtali á loft.
Það getur þú reitt þig á, að ekki skal ég tala um það
við nokkurn, nema hvað ég segi þetta í trúnaði við
þig; en hitt er þaó, mér þykir vænt um fyrir þína
hönd, aö honum lízt á þig; hver veit, nema það fari
svo á endanum, að þú verðir konan hans? Og þá held
ég megi segja um það, að þú hafir ekki farið til
einskis hingað suður, ef þér auðnast að ná í mann,
flugríkan og fallegan mann og þar að auki kaup-
mann.
Það er ekki víst, aó menn þurfi að fara hingað
suður á land til þess að giftast, góða mín!
Og hvaó getur maður þá fengið, Sigríður mín.upp
til sveitanna? Prest, ef vel tekst, og tekurðu það
saman við það að vera kaupmannsmaddama hérna?
Æ, það hæfir okkur bezt, held ég, bóndadætrun-
um, að eiga bónda; ég fyrir mitt leyti hugsa mér ekki
hærra en eignast bónda, ef það á annað borð liggur
fyrir mér að giftast.
Já, ekki sýnist mér þeir girnilegir núna, blessaðir
sveitabændurnir, og sannast er að segja um það,
skárri er hún í því, Víkurskömmin, að skemmtilegra
er aó horfa á þá hérna, og ekki ganga þeir þó í ótal
hlykkjum ogbugðumeinsogblessaðir sveitapiltarnir
okkar; því þó þeir hafi ekki staðið nema svo sem
hálfan mánuð í búð hérna í Víkinni, þá kemur undir
eins eitthvaó viðfelldnara látbragð á þá en dónana.
Það er svoddan gáski í þér núna, Guörún mín!
Ekki þoli ég að heyra piltunum mínum f sveitinni
mikið lasprað, sagði Sigríður og gekk burt; og varð
samtal þeirra stallsystra ekki lengra að því sinni.
Líöur svo fram sumarið, og ber ekki neitt til
tíðinda, og kemur að því, að skip taka að sigla;
verður það þá kunnugt, að kaupmaður Möller ætlar
ekki að fara utan um haustið og býr hann skip sitt og
lætur þaö fara til Kaupmannahafnar; hefur hann nú
lítið að starfa, er verzlun var úti, og tekur hann þáað
f jölga komum sínum i hús kaupmanns Á. og situr þar
löngum um daga á tali við kaupmann Á.
Þessu næst taka skólapiltar að koma suður, og kom
Ormur bróðir Sigríðar með þeim fyrstu, og varð þar
mikill fagnaóarfundur meö þeim systkinum; færði
hann henni bréf frá móður þeirra Ingveldi, og var
það allástúðlegt; segir Ingveldur þar, aó hún sakni
hennar mikió, og er það ekki ólíklegt, því sumir
menn eru svo gjörðir, að þeir sakna þeirra manna
hvaó mest, er þeir aldrei gátu litið réttu auga, meðan
þeir áttu saman við þá að sælda. Ormur dvaldist
nokkra daga í Reykjavík, en fór síðan suður aó
Bessastööum og ætlar að bíða þar, þangað til skóli
væri settur. Kaupmaður Á. og kona hans báðu hann
að vera velkominn hjá sér svo oft sem hann vildi og
ætti hægt meö aó finna systur sína.
Þaó var einn dag um þetta leyti og skömmu eftir að
Ormur var suður kominn, að veður var fagurt, en
vegir þurrir, og var réttaó upp í Kollafjarðarrétt, og
reið margt fólk úr Víkinni sér til skemmtunar upp í
NÍf'. á

ÍVI«Ölmof9unk<iffiflu
Þetta er eiginlega stærð-
fræðiþraut, þvf spurt er
hve margir eru ostarnir
alls, en vandinn er sá að
lfka þarf að telja ostana
sem ekki sjást á teikn-
ingunni.
l'tH'íls OC J3
Lamparnir eru fjórir og
tenglarnir fyrir þá jafn-
margir. En það vefst fyr-
ir honum við hvaða teng-
il (merktir a b c d)
tengjaskal hvern lampa.
•g jouinu
edmei p H?Suo) So
I JUvfj o niSuoj ‘z Jijyíj q
UfSuo) ‘f edme| juAj ja
e iiiSuaj pe jo ufusneq
FYRIR æði mörgum árum
gekk þessi brandari milli
manna hér f Reykjavík.
Honum var reyndar snúið
upp á ýmsa, eftir þvf sem við
þótti eiga hverju sinni.
Brandarasagan er hér sögð
um N.N. Hann hafði séð aug-
iýst herbergi til leigu f húsi
einu í Austurbænum. —
Hann var þá þvf sem næst á
götunni, honum hafði verið
sagt upp þakherberginu.
Hann fór þvf af stað. Jú, allt
kom heim og saman, hann
gat fengið herbergið, eitt af
þremur sem voru laus. Þeg-
ar svo N.N. var fluttur inn
með sinn dfvan, borð, stól og
skáp og kom fram á gang-
inn, veitti hann þvf athygli,
að þeir sem tekið höfðu hin
herbergin tvö, höfðu sett
nöfn sfn á hurðirnar. Við
annað nafnið stóð stúd. júr.
en á hinu stúd. med. — Nú
ákvað N.N. sem var gamgn
samur og fékk sér stundum
sakleysisiega neðan f þvf að
setja sitt nafn á sfna hurð og
gerði það N.N. stúd. fullur.