Morgunblaðið - 27.08.1975, Blaðsíða 21

MORGUNBLAÐIÐ. MIÐVIKUDAGUR 27. AGÚST 1975
21
VELXACVKAIMDI
Minning
Þorkell
Velvakandt svarar I síma 10-100
kl. 14—1 5, frá mánudegi til föstu-
dags.
0 Styrkur til dag-
blaða — andlegur
styrkur ríkis-
starfsmönnum?
mönnum?
Árni Helgason í Stykkis-
hölmi skrifar:
„Fyrir nokkrum dögum
hlustaði ég á umræðuþátt í út-
varpinu, þar sem rætt var um
hlutdeild ríkissjóðs I að styrkja
dagblöðin í Reykjavík. Voru það
ritstjórar sem rætt var við og
töldu það lítinn styrk þar sem
blöðin afhentu ríkisstofnunum
450 eintök hvern dag upp í þessar
greiðslur. Ekki kom það fram
hvort þetta væri afhent rikis-
stofnunum um allt land, enda
óliklegt, og eru þetta þá ein
hlunnindi, sem þeir sem vinna I
Reykjavík hafa fram yfir dreif-
býlið, en blöðunum mun dreift
eftir tillögum og fyrirmælum
ráðamanna.
Ég skil vel hinn fagra tilgang í
þessu. Það er stór velgerningur að
gera þeim eitthvað til dægrastytt-
ingar, sem erfiðan og langan
vinnudag hafa, og eins hitt, að
það er praktiskara að lesa blöðin
i mánaðarvinnu en tímavinnu,
miðað við afköst.
Þó hefir mér komið til hugar
hvort ekki væri meira góðverk
fólgið í þvi að afhenda þessi ein-
tök sjúkrahúsunum i landinu, þvi
þótt þar sé ekki eins góður tími
eða næði til að lesa blöðin, þá
mundi það þakksamlega þegið.
En svo er aftur á móti hitt.
Þeim, sem eiga leið um sali opin-
berra stofnana, myndi bregða ef
til vill i brún, þegar blöðin væru
horfin og ekki lengur hægt að
skýla sér með þeim. Þvi þess
gengur enginn dulinn að ólíkt
lífga dagblöðin betur upp á and-
rúmsloftið og meira fjör í að lesa
þau heldur en grúfa sig yfir and-
lausar skýrslur og pappíra sem
um allt flæða, leiðinlegar reglu-
gerðir, erfiðar afgreiðslur o.s.frv.
En hitt verður líka a muna, að
ekki verður á allt kosið. En sem
sagt þessu er beint til ráðamanna,
þótt þeir kunni stundum að vera
ráðalitlir, þá vona ég að þeir sjái I
þessu ráð sem góð reynast kom-
andi kynslóðum.
Árni Helgason."
0 Bílastæði
við Túngötu
A.G. skrifar:
„Við Túngötu er vestur-þýzka
sendiráðið, fögur bygging með
stórum garði.
verið æst I að Marietta kæmi aft-
ur?
— Nei, það er ég viss um hún
hefur ekki verið. En hún er alltof
Iftil og veimiltftuleg til að geta
hafa gert það...
Maturinn var á borð borinn.
Davíd hélt áfram.
— Hún hefur enga krafta til að
kyrkja neinn og siðan ...
— Hættu nú! Ekki á meðan við
borðum! skipaði Capretto og réðst
græðgislega á steikina.
Það var ástæðulaust að sitja og
eyða tímanum til einskis, hugsaði
David og f.vlgdi fordæmi yfirlög-
reglu mannsins. En þó gat hann
ekki hætt að hugsa um þetta.
— Hvað varð þér ágengt með
Unterwoodfjölskylduna. Varðstu
einhvers visari?
— Unterwoodfjölskyldan flutti
austur skömmu eftir slysið. Fyrir-
tækið sem fjölskyldan vann hjá
sá um það. Kannski hefur hann
sjálfur óskað eftir þvi, kannski er
það tilviljun, sagði Capretto með
fullan munninn.
— Skrítið að hann skyldi láta
málið niður falla.
— Hagen sagði að fyrirtækið
hefði borgað.
— Já, en ég gæti vel hugsað
í nærliggjandi götu eru tekin
fjögur bilastæði, sem liggja þvers-
um yfir gangstéttina, fyrir þetta
sendiráð. Eyðileggur þetta mjög
heildarsvip gangstéttar þeirrar,
sem liggur meðfram Landakots-
túni.
Þegar ekið eða gengið er um
bæinn sést, að þeir, sem nauðsyn-
lega þurfa á mörgum bílastæðum
að halda, taka af lóðum sínum eða
görðum fyrir þau, sbr. Krabba-
meinsfélagið og S.I.B.S. við
Suðurgötu, einnig við Garðastræti
og viðar.
Þess vegna spyr ég: Hversvegna
tekur vestur-þýzka sendiráðið
ekki eitthvað af sínum garði
undir sina bila.?
A.G.“
0 Til veiðimanna
Ingvar Ágnarsson, Hábraut
4, Kópavogi, skrifar:
„Veiðimenn! Þið sem stundið
veiðar í ám og vötnum lands
okkar. Til hvers eruð þið að
þessu? Stundið þið þessar veiðar
ykkur til lífsframfæris eða gerið
þið þetta eingöngu ykkur sjálfum
til skemmtunar? Og í hverju er
þessi skemmtun ykkar fólgin? Er
hún í þvi fólgin að standa úti í
vatninu og gleðjast yfir geisla-
bliki á yfirborði þess eða horfa á
síbreytilega straumiðu þess? Eða
hafið þið mesta ánægjuna af að
sjá þessa fögru fiska, lax eða
silung, synda um i vatninu, þar
sem þeir fara frjálsir ferða sinna?
Gætuð þið notið þess að standa
klukkustundum saman á árbakka
og virða fyrir ykkur hreyfingar
þeirra? Eða er það svo, að ánægja
ykkar og eftirvænting sé mest i
því fólgin að krækja í þá með
önglum ykkar, þreyta þá og draga
þá loks að landi, er þeir eru ör-
magna orðnir?
Hvarflar það ekki að ykkur, að
þið séuð að vinna illt verk? Að þið
séuð að valda lifandi veru þján-
ingu og dauða? Að þið séuð hér að
vinna gegn tilgangi lifsins, þeim
að hlúa að og vernda lífið I stað
þess að eyða því og spilla? Hvort
finnst ykkur ánægjulegra, að
horfa á fagran og stæltan lax
synda í ánni eða dauðan uppi á
árbakkanum?
Ég vil gera mikinn greinarmun
á því, hvort menn stunda veiðar
af iliri nauðsyn, sjálfum sér og
öðrum til lífsviðurværis, eða
hvort þær eru stundaðar fyrst og
fremst sjálfum sér til ánægju. Og
hvort menn hafa ánægju af sjálfu
dauðastriði þeirra dýra, sem þeir
eru að fást við hverju sinni. En
við skulum vona að ekki sé svo,
þótt þess muni finnast dæmi.
„Lotning fyrir lífinu“ er
hugtak, sem mannvinurinn
Albert Schweitzer átti mikinn
þátt i að skapa, og er I þvi fólgið,
að ekki skuli eyða lífi að nauð-
synjalausu.
Lifernisfræði dr. Helga Pjet-
urss hefur þó I sér fólgna miklu
meiri möguleika til skilnings á
mikilvægi þess að valda aldrei
manni eða dýri þjáningar að
nauðsynjalausu og því síður
sjálfum sér til ánægju. E'nginn
kemst að lokum hjá því að gjalda
þess á sjálfum sér, sem hann
hefur öðrum gert. Þessi skiln-
ingur er ekki aðeins trúarlegur,
heldur fyrst og fremst náttúru-
fræðilegur. Þetta er alheimslög-
mál, sem allir hljóta að lúta.
Veiðimenn! Áður en þið leggið
af stað í næstu veiðiferð ykkar,
gerið þá nokkra könnun á þvi i
eigin hugskoti, af hverjum rótum
veiðilöngun ykkar muni vera
sprottin og hvaða þættir veiði-
ánægjunnar það eru, sem þið
einkum sækizt eftir.
Ingvar Agnarsson."
HOGNI HREKKVISI
Framhald af bls. 22
andi konu sinni, Sigriði Sól-
mundsdóttur.
Þorkell var heilbrigður og si-'
starfandi frammundir fimmtugt,
þegar á hann lagðist alvarlegur
sjúkdómur. Síðustu átta ár ævi
sinnar átti hann í stöðugri baráttu
við þennan sjúkdóm, sem að lok-
um dró hann til dauða.
Meðan á þessu stóð reyndi hann
að stunda sína vinnu eins og hann
frekast gat, og þegar honum var
ekki fært að fara upp á flugvöll,
skapaði hann sér sitt eigið starf
heima við með þvi að gera gjarðir
og beisli og fleira slfkt af hagleik.
Þessa hluti seldi hann síðan
hestamönnum, og þó kreppti að,
féll honum sjaldan verk úr hendi,
hann stóð á meðan var stætt.
Ég var tíu ára þegar Þorkell
gerðist fóstri minn. Þá var hann
maður á miðjum aldri, hressileg-
ur og glaðlyndur, hár og þrekinn
og karlmannlegur, með brúnt
smáhrokkið hár, sem hann kallaði
i grini fallegasta hár á íslandi og
þó víðar væri leitað. Hann bauð af
sér góðan þokka, var gamansam-
ur, nokkuð striðinn, en allt I góðu,
og ákaflega barngóður.
Þorkell var mjög saungvinn
maður, hafði hljómfagra rödd og
naut þess að þenja hana, upphófst
kannski skyndilega úr eins manns
hljóði með Dísu i dalakofanum
eða Laugardagskvöldið á Gili eða
Ökuljóðið svo undir tók í húsinu.
Hann hafði enda sungið með
karlakór á sinum yngri árum og
meir að segja tekið þátt i því að
syngja inn á hljómplötu um það
leyti sem slikir hlutir voru að
hefja innreið sína í íslenskt þjóð-
félag. I bændaskólanum hafði
hann tekið virkan þátt í félagslífi,
glímdi af kappi og taldist með
bestu skákmönnum skólans.
Hann gerði tilraun til að gera
skákmann úr mér, sýndi við það
ótrúlegt langlundargeð og lagði
sig i lima við að iáta mig vinna, en
gekk erfiðlega. Hann var einnig
mikill unnandi góðs kveðskapar,
kunni utanbókar kynstrin öll af
kvæðum góðskáldanria og gat þul-
ið þau af innlifun. Eitt af
skemmtilegustu skáldunum þótti
honum vera Steinn Steinarr, og
hann lærði utan að hinn sætlega
brúðkaupsóð hans og tuldraði
hann oft með sjálfum sér inni í
eldhúsi við gjarðasauminn. En
Þorkell var einnig vel heima í
Islendingasögunum, las þær þeg-
ar sem unglingur og sótti ávallt í
þær einhverja innri fullnægju.
Honum þótti það bera vott um
andlega lágkúru og smekkleysi
þegar stjúpsyninum þótti meira
gaman að þvi að lesa Leyndar-
dóma Earisarþorgar heldur en
,§turlungu og hélt fram miklum
kostum þeirrar bókar fram yfir
flestar aðrar bækur í veröldinni.
En mesta skemmtun Þorkels
var að fara í veiðitúra eitthvað út
á landsbyggðina, burt úr borg-
inni, upp I fjöll eða að litlu vatni
þar seiri voru viðáttur, gróður,
fugl og fiskur. Hann gerðist
aldrei kátari en þegar hann var að
búa sig út með Ola frænda sínum
i veiðitúr upp í óbyggðir.
Þorkell Þórðarson var alltaf
bóndi, sama þó hann byggi rúman
þriðjung ævinnar í borg. Hann
sagðist sjálfur vera sveitamaður,
yrði aldrei annað en sveitamaður
og Iangaði ekki til annars. Þó veit
ég að hann saknaði þess að hafa
ekki lært eitthvað meir, komist til
svokallaðs „æðra“ náms. Ég þyk-
ist raunar vita að hann hefði orðið
frábær verkmaður í hverri þeirri
grein sem hann hefði numið, til
þess hafði hann bæði allar gáfur
og lundarfar. En ég held samt
ekki að hann hafi verið bitur þótt
tækifærin til mennta væru bæði
fá og smá á uppvaxtarárum hans.
Þorkell var að minu viti það
sem kallað er góður maður, hann
var prúðmenni, jafnlyndur,
heiðarlegur í samskiptum sinum
við allt og alla, reiddist sjaldan,
mislíkaði honum. eitthvað þá sló
hann því venjulegast upp í grin.
Mér reyndist hann vel og ég held
að allir þeir sem til hans leituðu
einhverntíma um aðstoð við eitt-
hvað, smátt eða stórt, hafi sömu
sögu að segja. Hann var einlægur
vinur vina sinna, hafði gaman af
göllum þeirra, en sá ekki að þeir
væru neitt verri fyrir það, og
hann var ævinlega reiðubúinn til
hjálpar ef á bjátaði hjá einhverj-
um nákomnum, vini eða ættingja.
Hann hafði áhuga á trúmálum,
þótti gaman að þrátta um þau og
var opin fyrir öllum umræðum
um þau mál, en hann átti sér enga
heilaga sannfæringu eða kreddu.
Hver maður hlaut að leita uppi
sinn persónulega guð eða trú, án
þess siðan að reyna að troða þvi
upp á aðra með offorsi eða yfir-
læti.
Einar Benediktsson lýsir í
Deginum mikla þeirri guðshugs-
un sem Þorkell sagði mér oft frá:
En stærðirnar hverfa hjá lffsíns lind;
þar Ijúkast upp augun hálfskyggn og blind,
því veran, sem knýr allan veraldarsveiminn,
veit af sér einni um sólkerfa-geiminn, —
sem andinn á jörð fyllir út sína mynd,
er alföður sálin á vöxt við heiminn.
Eg þakka honum fyrir allt það,
sem ég hef af honum þegið og ég
trúi því að guð sem er ofar
öllum kenningum mannanna hafi
tekið hann til sin, blessi hann og
varðveiti um alla framtíð.
Ég og fjölskylda mín vottum
öllum ættingjum og öðrum að-
standendum og vinum Þorkels
samúð okkar. Minningin um
góðan mann mun lifa.
Reynir Eggertsson.
— Minning
Vigdís
Framhald af bls. 22
við marga þeirra milliliði, sem
láta sig þau mál varða. Þannig
veitti hún góðum straumum inn i
líf þess fólks, sem hún vissi að
þurfti á hjálp að halda og var þá
ekki endilega um líkamlega van-
heilsu að ræða, heldur alveg eins
sálarlega.
Vigdís var glaðlynd kona og átti
auðvelt með að afla sér vina.
Þegar hún, ásamt öðrum konum,
þurfti að standa að mannfagnaði
eða samkomum í sinu byggðar-
lagi, var hún hrókur alls fagn-
aðar, glaumur og gleði ríkti i
undirbúningshópnum. Hún leysti
úr vandamálum líðandi stundar
með Iéttlyndi svo engum fannst á
sig hallað. Slíkt fólk er gott að
umgangast.
Góður Guð styrki aldraðan
eiginmann Vigdisar á stund sorg-
arinnar. Friður sé með sálu
hennar, friðhelg veri minning
hennar.
E.
Hjartans þakkir
færum við öllum ætt-
ingjum og vinum nær
og fjær fyrir gjafir,
skeyti, og annan heið-
ur okkur auðsýndan í
tilefni af 50 ára hjú-
skaparafmæli okkar
4. júlí s.l.
Guð blessi ykkur
öll, lifið heil.
Guðrún og Guðmundur,
Bala Miðnesi.
SIGGA V/GGA 8 \iLVtmi
VW/RPO SWKA/.864 \LL.S\GGA
MIGGA, EV ÉG VENG\ Yl£R NýJAfc
ftÓSSOR OG lÉTl ‘3KRIM V/a VfJA V£R?
9-7
H0N9/R90 ®>LÁ
YIIG \ YLl'b'bU*
^ONR/RDO
LÁlA GEU
/-ÖGÍAK í
bNOWWY
WÍNOM?
MALWEl D& \I\ÍA