Morgunblaðið - 27.11.1975, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 27. NÓVEMBER 1975
Hjalti
húsmannssonur
og hádagur væri allt út í hvert horn, og
allsstaðar glóði allt í gulli og silfri og
allskonar djásnum. Svona nokkuð hafði
Hjalti aldrei á æfi sinni séð, og þvílíkan
mat og drykk, sem hinn gamli konungur
bar á borð, hafði hann heldur ekki á æfi
sinni bragðað og diskarnir, fötin, staupin
og kerin var allt af skíra gulli. — Þeir
höfðu það gott þarna, spöruðu hvorki
mat né drykk, lögðust síðan til svefns og
sváfu langt fram á dag. En ekki var
Hjalti fyrr vaknaður en gamli maðurinn
kom með mjöð handa honum í gullbikar.
Þegar hann svo var kominn í garmana,
þá sýndi konungur honum allt úti og
inni, til þess að hann gæti tekið það, sem
hann vildi fá í laun fyrir að frelsa son
hans. Og þar var af nógu að taka, megið
þið vita: „Og hvað viltu nú?“ spurði
konungurinn. ,,Þú getur fengið hvað sem
þú óskar þér af þessu hérna.“ — En
Hjalti sagði að hann yrði að hugsa sig
svolítið um fyrst og tala við konungsson
og sagði konungur það eðlilegt.
,,Nú hefirðu sjálfsagt séð margt fall-
egt,“ sagði konungssonur.
,,Já, ekki var það nú lítið,“ sagði Hjalti,
Sá vkkar sem síðastur biður um launahækkun
mun fá hana!
V -----------------------/
„en segðu mér, hvað á ég nú að kjósa mér
af allri þessari dýrð? Faðir þinn segir að
mér sé heimilt að velja hvað sem ég
vilji.“
„Þú skalt ekki velja neitt af því, sem þú
hefir séð hér, en hann er með lítinn
hring á fingrinum og um hann skaltu
biðja.“ — Þetta gerði svo Hjalti, hann
bað um litla hringinn, sem konungur var
með á fingrinum.
„Hann er það sem mér þykir mest í
varið af öllum eigum mínum,“ sagði kon-
ungur, „en mér þykir þó vænna um son
minn, svo þú verður að fá hringinn. En
veiztu til hvers má nota hann?“ — Nei
það vissi Hjalti ekki. „Þegar þú berð
þenna hring á fingrinum, geturðu fengið
allt sem þú óskar þér,“ sagði konungur.
Síðan þakkaði hann Hjalta fyrir sig og
konungur og sonur hans óskuðu honum
góðrar ferðar og báðu hann um að gæta
hringsins vel.
Ekki hafði nú Hjalti gengið lengi, þeg-
ar hann fór að hugsa að gaman væri nú
að reyna til hvers hringurinn dygi og svo
óskaði hann sér einhverra býsna af nýj-
um fötum, og ekki hafði hann fyrr sleppt
orðinu, en hann var kominn í þau. Síðan
hugsaði hann að það væri svolítið gaman
að leika á karl föður sinn og óskaði sér að
hann stæði við dyrnar heima hjá honum
eins rifinn og ræfilslegur og hann var
síðast.
„Góðan daginn, faðir minn góður,“
sagði hann. — En þegar faðir hans sá,
hvernig hann var klæddur, enn rifnari
og óhreinni en þegar hann fór, þá tók
hann að barma sér og bera sig illa: „Það
er ómögulegt að koma þér til manns,
Hjalti,“ sagði hann, „fyrst þú getur ekki
einu sinni unnið fyrir fatadruslum utan á
þig allan þenna tíma, sem þú héfir verið
að heiman.“
„Æ, vertu ekki að þessu pabbi,“ sagði
Hjalti og var hinn hreyknasti. „Ég kom
bara til þess að fá þig til að koma með
mér til konungshallarinnar. Nú ætla ég
að biðja mér konungsdóttur fyrir konu
og ekki skaltu heldur dæma mig eftir
fötunum.“
„O, svei þú verður þér aðeins til at-
hlægis, strákur,“ sagði faðir hans og var
reiður, enHjaltisagði aðsérværi ramm-
asta alvara, og lét þá faðir hans undan og
fór með honum. Hrinti svo Hjalti karlin-
um föður sínum inn um dyrnar til kon-
ungsins.
VÍEí»
VI ORöUN-
KAFPINU
A.KDlfÍAh,
Hringdu á skrifstofuna og láttu
þá vita að ég gleymdi harðfisk-
pakka I skrifborðsskúffunni —
efstu.
Aðeins glænýr
framreiddur hér.
fiskur
Húseigandi sagði við tilvon-
andi leigjanda: — Við hjónin
erum ákaflega róleg og eigum
erfitt með að þola hávaða.
Eigið þér börn?
— Nei.
— Píanó, útvarp eða
grammófón?
— Nei.
Leikið þér á nokkurt hljóð-
færi? Eigið þér hund, kött eða
páfagauk?
— Nei, en það ískrar ögn I
pennanum mfnum, þegar ég
skrifa með honum. Ef til vill
get ég fengið mér nýjan
penna.
X
Ncgri nokkur var að útskýra
fyrir vini sfnum, hvað ræðu-
mennska væri. Hann sagði:
— Ef þú segir að svart sé
hvftt, þá er það slúður. En ef
þú segir svart er hvftt, öskrar
eins og naut og berð í borðið,
þá er það ræðumennska.
Auðugur kaupmaður var eitt
sinn spurður að þvf, hverju
hann ætti auðæfi sín aðallega
að þakka.
— Páfagauk, sem ég keypti
áður en ég fór að verzla, svaraði
kaupmaðurinn. Ég kenndi þess-
um páfagauk að segja tvö orð:
„Indæl stúlka.“ Sfðan setti ég
hann fyrir innan búðardyrnar.
Hver, sem inn í búðina kom,
fékk þetta kurteislega ávarp
frá páfagauknum. Ekki leið á
löngu áður en kvenfólkið fór að
venja komur sínar f búðina til
mfn. Aldurinn skipti ekki máli.
Karlmennirnir komu einnig til
þess að hafa ánægju af hinu
hýra augnaráði, sem fuglinn
fékk.
X
— Ég get alveg rólegur skil-
ið skrifstofustúlkuna eina
eftir f skrifstofunni. Ég veit
nákvæmlega hvað hún gerir.
— Nú, hvað gerir hún?
— Ekkert.
Moröíkirkjugaröinum
Mariu Lang
Jóhanna Kristjóns
dóttir þýddi.
44
hvað ba-rðisl með Barböru. Hverj-
ar voru lilfinningar hennar?
Hvað var hún að hugsa uni á
þcssari slundu?
I*að \ar bersýnilegl að Hugur
hennar var bundinn einhverju
sérstöku. Jafnskjólt og tónlistin
dö úl flýtti hún sér fram hjá mér
og ruddi sér braut í állina (il
Teklu Molander. Hún sagði að-
eins fáein orð og beið ekki eflir
svari og skildí hina virðulegu for-
stjórafrú eftir dolfallna af undr-
un. Við skrúðhúsdyrnar náði hún
í Connie Lundgren og ég heyrði
undrunina f riidd hans þegar
hann þrumaði upp yfir alla:
— EG? A Eti IIVAÐ?
I'ella leynimakk hennar vakli
ineð mér ónotatilfinningu og
áhyggjur. Eg hafði á lilfinning-
unni að cilttnað voðalegl va-ri I
aðsigi. Þegar við vorum á leiðinni
heim veitti ég þt í svo athygli að
hún var í háasamra-ðum við
Chrísler Wijk og eilflið sár
hugsaði ég méð mcr að það va-ri
t ísl bezl að vera ekki að skipla sér
af því scm tnanni ka-mi ekki við,
þar sem greinílegt tar að enginn
vildi Irúa mér f' rir ncinu.
Meðan við vornni að sua-ða
kvöldverðinn var Barbara hin
kátasla og fegurð hennar naul sfn
til fullnustu. Og aldrei þessu vant
fyrirgaf ég eiginmanni mfnum.
þóll hann horfði sr-m bergnumilin
á hana. Með Ijösl hárið og fjörlegl
andlilið og augun gra-n var hún
eins og álfkona frá síðuslu öld
Einai, Lolla og ég sáum uin að
)no upp eftir kvöidterðinn. I.otla
var líka f leyndarmálaskapinu
sínu og raulaði hvað eftir annað
„Hiltu mig í kirkjugarðinum
klukkan álta, klukkan átta“.
Einar þurrkaði hnífapörin og
sagði gremjulega að hann væri
sannariega búinn að fá sig full-
saddan af kirkjugarðinum og
hefði ekki hugsað sér að fara
þangað ólilneyddur í bráð. En
I.olta skrfkti og sfðan stakk hún
af til að leita að Nefcrtite sem
hafði komizl að því, hvað
skemmtilegt var að klifra upp og
niður sligann allan liðlangan dag-
inn. Klukkuna vantaði korler í
álla þegar víð Einar gengum inn í
setustofuna, þar sem kveikt var á
iilluni ijósum og kertum.
Faðir minn og Christcr Wijk
sátu í sófanum við borðið sem
slóð fyrir framan ofninn. Chrisl-
er drakk kall kaffi og tottaði
pípustert sinn. Ilann virtist róleg-
ur og afslappaður eins og honuin
hefði tekizt að glevma öllu amstri
síðustu daga. En hann fékk þó
ekki ráðrúm til að gleyma því
lengi. því að vitanlega gal ég ekki
stillt mig um að spyrja:
— Jæja, hvernig gengur þella?
Hann slrauk sér þreytulega
gegnum hárið.
— Það gengur illa Puck. Við
erum komnír að þeim punkti að
svo virðisl sem við sitjum alveg
klossfastir. Við vilum heiimikið
og sumt af því er býsna athyglis-
verl og gefur ákveðnar vfsbend-
ingar varðandi það fólk sem við
siigu kemur í þessu máli en okkur
skortir afgerandi sönnun fyrir
því að einn ákveðinn aðiii sé sek-
ur um glæpinn. Og eigi einnig að
gera því skóna að þjófnaðurinn á
kirk.jugripunum standi f tengsl-
um við morðið verður þetta enn
flóknara.
— Eg held að það sé Connie
Lundgren, sagði ég hugsandi. —
Hann hefur lengi borið illan hug
til Arne Sandells og hann færisl
allur í aukana, þegar hann
smakkar vfn. Um það ber öli-
um saman. Ef hann er ölv-
aður verður hann auk þess
æslur og vondur. Og hann hafði
fengið sér neðan í því á
adfangadagskvöld, sennilega þó
nokkuð. Hann kom í búðina
undir því yfirskini að ná sér
í flösku. Ilann hefur viður-
kennl það og hann hefur enga
fjarvistarsönnun fyrir tfm-
ann milli klukkan fjögur fjöru-
tíu og fimm og hálf niu.
Og ég er alveg sannfærð um
að liann veit meira um þjófnaðar-
málið en hann vill vera lála.
Ilann hefur alla lykla og hann
gæti verið stóri maðurinn f sögu
Lottu. Auk þess á hann í meira
lagi erfitt með að horfast í augu
við fólk.
— Síðasta fullyrðingin er sann-
ast að segja heldur lítils virði
sagði Christer — en að öðru levti
getur þetta auðvitað hljómað
sennilega. Nú er komin röðin að
þér Einar. Hvert er þitt álit?
— Hvers vegna gæti það ekki
allt eins verið Hjördfs Holm,
sagði Einar skvndilega.
— Ilún hefur viðurkennt að
Arne Sandcll var hennar eina og
slóra ást. Ilann yfirgaf hana og
hún elti hann hingað mörgum ár-
um sfðar. I hvaða tilgangi? Vitan-
lega til að koma fram hefndum á
honum. Konur sem eru sviknar f
ástamálum eru hættulegri en allt
annað.
— Já, sagði ég napurlega. —
Eins og hún er nú Ifka ástríðufull
manngerð. Nákva-mlega kemur
hún heim við þær konur sem
myrða ástmög sinn eftir tfu ár —
myrða af tryllingi og skefjalausri
afbrýðissemi.
Einar lét sig þó ekki.
— Eg kæri mig kollöttan um
hvers konar manngerð hún virð-