Morgunblaðið - 07.12.1975, Blaðsíða 20

60
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 7. DESEMBER 1975
Gullhöllin sem
sveif í loftinu
alla þrjá hausana í einu höggi. „Skelfing-
ar ósköp ertu hraustur og duglegur",
sagði konungsdóttir. Hún var nú glaðari
en frá verði sagt, af því að vera laus við
tröllkarlinn Ijóta með hausana þrjá.
En þessi gleði hennar stóð ekki lengi,
því allt í einu mundi hún eftir aumingj-
anum henni systur sinni, en henni hafði
miklu ægilegri þursi stolið, og var sá með
sex höfuðuð. Og hann bjó í gullhöll, þrjú
hundruð mílur frá heimsenda. Piltur var
hinn roggnasti. Hann sagði að það gerði
ekki mikið til, þótt dálítið langt væri
þangað, hann gæti sótt bæði systur kon-
ungsdótturinnar, sem var í gullhöllinni
og höllina sem hún væri í og allt saman.
Hann þóttist heldur en ekki kempa aftir
að hafa lagt þríhöfðaða þursann að velli.
Því næst lagði hann af stað, gyrtur
sverðinu góða, settist á bak folaldinu og
bað drekana um að bera fyrir sig það sem
eftir var af uxa- og grísaskrokkunum. Og
þeir urðu bara fegnir að fá að hreyfa sig
eitthvað greyin, sem ekki var nein furða,
þar sem þeir höfðu sofið í heila öld, svo
þá munaði ekki mikið um að halda á
naglatunnunum líka.
Þegar piltur með hinu fríða föruneyti
sínu, hafði farið óralangan veg, sagði
folaldið hans einn góðan veðurdag:
„Sérðu nokkuð?“ Piltur góndi og rýndi
og þegar hann var búinn að gá eins og
hann gat, sagðist hann sjá eitthvað sem
blikaði eins og stjarna óralangt í burtu.
„O, ætli það stækki ekki“, sagði folaldið
góða.
Þegar enn hafði verið farið langar leið-
ir, spurði folaldið aftur: „Sérðu nokkuð
núna?“ — „Já, nú sé ég eitthvað, sem
blikar á eins og tungl langt í fjarska“. —
„Nú, ekki annað“, sagði folaldið, eins og
það væri orðið þreytt á því, hvað piltur sá
illa, og sá hann þó allra manna best.
Enn var ferðinni haldið áfram, langt og
lengra en langt, yfir hraun, heiðar og
langa fjörusanda, þar sem brimið dundi á
flúðunum fyrir framan. Og loksins
spurði folaldið enn: „Sérðu nú nokkuð?“
„Já, nú sýnist mér það skína eins og
sólin“, sagði piltur. Það var ekki laust við
að hann fengi ofbirtu í augun.
„Já, þetta er gullhöllin sem við erum á
leiðinni til“, sagði folaldið og frýsaði, „en
fyrir utan hana liggur ógurlegur ormur.
Og sjálf hangir höllin í lausu lofti, svo
það er ekki svo auðgert að komast að
henni. En ég kann nú ráð við mörgu. Þú
skalt bera við og kjarr og hríslur á
orminn og svo kveikja í því en milli laga
skaltu láta alla naglana, sem þú hefir
meðferðis. Mun þetta vel duga“.
Þegar þau voru komin nærri orminum
hinum mikla, sem auðvitað var steinsof-
andi, gaf piltur drekunum nokkra af
grísaskrokkunum, sem eftir voru og bað
þá svo um að hjálpa sér. Og af því
drekarnir vissu, að enn var eftir kjöt og
líka af því að þá langaði eitthvað að gera,
þá hjálpuðu þeir pilti til þess að bera við
og nagla á orminn hinn mikla, sem svo
var brenndur til ösku af viði og glóandi
nöglum.
Þegar það var búið, flugu tveir
drekarnir og lyftu höllinni upp því þeir
voru sterkir, megið þið vita, en einn
losaði hana úr króknum, sem hún hékk á
og svo létu þeir hana síga niður á jörðina,
hægt og hægt. En af þessu verki urðu
þeir allir svo sveittir, að það rann af þeim
allur mosinn, sem þeir voru búnir að
safna á sig með því að sofa í hundrað ár.
Þegar þessi dásamlega höll stóð aftur á
jörðu niðri, gekk piltur inn, en hálf-
gerður óhugur var samt í honum, þótt
hann hefði sverðið góða, svo hann þorði
ekki annað en láta þann. drekann, sem
var minnst þreyttur, koma á eftir sér
svona til vonar og vara. f þessari höll var
allt helmingi glæsilegra en í hinni, en
ekki sást þar heldur nokkur lifandi
maður, ekki fyrr en piltur kom inn í
innsta salinn þar lá konungsdóttir á
hvílubekk og svaf svo fast, að piltur hélt
að hún væri dáin, en hún skipti litum
fagurlega. En ekki gat piltur vakið hana,
og þegar hann stóð þarna og horfði á
hana, kom tröllið þjótandi, en piltur
þurfti nú ekki fyrir því að hafa, því
drekinn gleypti það með húð og hári.
Hann var víst orðinn svangur eftir alla
Sniilla! Snúlla!
Ég er mjög vandaður f allri
framkomu og auk þess get ég
komið á óvart á öðrum sviðum.
Þú ert alveg dásamleg og
hvernig þú steinheldur kjafti
meðan ég tala.
X
Mennirnir eru eins og fisk-
arnir, þeir myndu aldrei ienda
f neinum erfiðleikum, ef þeir
lokuðu munninum á réttum
tfma.
ég að telja fóik.
Sfðasti þátturinn okkar vakti
heimsathygli — það slökktu
aliír á tækjunum sínum
Það er fanginn Snúiii, hann
heimtar að fá einhvern inn f
seiiuna til sfn til að segja „Guð
hjálpi þér,“ þegar hann fær
hnerraköstin sfn.
X
Skipsdrengurinn stóð f
brúnni hjá skipstjóranum.
Skipstjórinn þurfti að skreppa
niður og sagði við drenginn:
— Hérna, taktu við stýrinu á
meðan ég er f burtu. Ef þú
stefnir á þessa stjörnu þarna,
er aiit f lagi.
Drengurinn tók við stýrinu,
en fór brátt af réttri leið, svo að
honum virtist stjarnan vera
komin rétt aftur fyrir skipið.
— Bentu mér á aðra stjörnu,
sem ég get stýrt eftir, hrópaði
hann til skipstjórans, ég er
kominn framhjá þessari.
X
Klerkur mætti einu af sókn-
arbörnum sfnum á förnum
vegi.
— Kæra frú, sagði hann, mér
þótti mjög ieiðinlegt að maður-
inn þinn skyidi fara úr kirkju
sfðastliðinn sunnudag á meðan
á guðsþjónustu stóð. Ég vona að
það hafi ekki verið neitt alvar-
legt að honum.
— Nei, nei, svaraði frúin, það
var ekki neitt aivarlegt. Hann
er bara fæddur með þeim
ósköpum að ganga f svefni.
X
— Jói, sá var blankur f gær,
hann sagðist mundu deyja af
þakklæti og hrifningu, ef é"
lánaði honum þúsundkali.
— Nú, gerðirðu það?
— Nei, ég vildi heldur bjarga
lffi hans.
— Jæja, sonur sæll, sagði
faðirinn við son sinn eftir
fyrsta dag hans f vinnunni,
mundu að þú getur aldrei gert
of mikið fyrir góðan húsbónda.
— Ég ætla heldur ekki að
gera það, svaraði sonurinn.
Moröíkirkjugaröinum
Mariu Lang
Jóhanna Kristjóns
dóttir þýddi.
51
konar veðmál að ræða? Eða var
þetta aðeins mótmælagerð gegn
kirkju og trú?
Márten Gustafsson gekk hratt
fram og aftur um góifið á meðan
hann talaði:
— Kannski hvort tveggja,
viðurkenndi hann hálf feimnis-
lega ert fékk þó ekki varizt brosi.
— Ég vildi slá um mig í augum
Barböru. Hún var nokkrum árum
eldri en ég og kom alltaf fram við
mig eins og strákling. Við töl-
uðum oft um trúmál og stundum
tókst mér að hneyksia hana
hressilega með yfiriýsingum
mfnum, sem voru í hæsta máta
djarfar og ókristiicgar. Eg ntan
ekki hvernig þetta barst f tal . ..
kirkjusiifrið, hjátrú og heilagir
munir ... að minnsta kosti man
ég að mér gramdist þegar
Barbara sagði við mig að innst
inni væri ég hræddur við refsingu
guðs: ég myndi til dæmis aldrei
hafa kjark í mér til að brjóstast
inn f skrúðhúsið og steia helgum
munum kirkjunnar. Nú svo
glevmdum við þessu sjálfsagt
bæði, en á aðfangadag kom ég
hingað til að bjóða gleðileg jól og
þegar ég kom var Barbara á söng-
æfingu í kirkjunni. Ég læddist
inn f kirkjuna til að bfða eftir
henni. Ég neita því alls ekki að
sjálfsagt hef ég í aðra röndína
verið dálftið skotinn í henni, ekki
sérlega mikið, en þó nóg til þess
að það gerði tilveruna hér, sem
vægast sagt er heldur litlaus, ögn
bærilegri. Jæja, svo kom ég auga
á Lundgren sem sat inni í skrúð-
húsinu og var f óða önn að fægja
silfrið og þá fékk ég allt f einu
þessa snjöllu hugmynd að ég ætti
hreinlega að stela heila klabbinu.
Wijk lögregluforingi hefur þegar
iýst því hvernig ég fór að. Ég
vafði gripina innan í
leðurjakkann minn og svo arkaði
ég yfir f Sandellshúsið eins og
jólasveinn. Þá held ég að klukkan
hafi verið fimm eða kannski
fáeinum mínútum betur. Ég
hafði hugsað mér að fá Barböru
til að koma út undir einhverju
yfirskvni en hún var þá ein
heima, svo að ég gekk inn f eld-
húsið hennar og breiddi úr
gripunum á borðið. Það var ólýs-
anlegt að horfa á hana næstu
sekúndurnar ... hún varð bæði
undrandi og hneyksiuð ... svo fór
hún allt f einu að skcllihlæja að
bíræfninni í mér. Við stóðum
þarna og skemmtum okkur vfir
þessu í nokkrar mínutur, kannski
í kortér eða svo, en þá varð
hún allt í einu hrædd um að Arne
kæmi askvaðandi og skipaði mér
að fara strax. Þar sem ég hef
heyrt að menn hafi verið að velta
fyrir sér hvort hafi verið kveikt
eða siökkt niðrí í búðinni og
verzluninni, get ég svo sem sagt
frá því nú að þegar ég kom var
kveikt niðri en þegar ég fór var
búið að slökkva Ijósið...
— Það gæti bent til þess, sagði
Christer hugsandi — að niorðið
hefði verið framið á þeim sömu
mínútum og þér voruð í húsinu.
Eg býst ckki við það tjói neitt að
spyrja vður hvort þér hafið hitt
einhvern, þegar þér voruð á leið
til hússins eða þaðan aftur?
— Ekki aðra en Friedeborg.
Mótorinn klikkaði f hjóiinu mínu
í svona eins kílómctra fjarlægð
frá kirkjunni — þarna á heim-
leiðinni og þá kom hún
þrammandi og fór að spyrja mig
nærgönguiia spurninga og hún
fór f (augarnar á mér með þessu
masi.
— Þetta kemur hcim og saman,
sagði Christer — Það hlýtur að
hafa tekið hana fimmtán til
tuttugu minútur að ganga einn
kflómetra og þegar hún kom að
verzuninni var kiukkan orðin
háif sex. Og á meðan hafði
Barbara sem sagt stungið kirkju-
siifrinu niður í tösku og ætlaði að
flýta sér að skila því aftur á sinn
stað.
Márten stóð við arininn og
virtist aiiur rólegri og f meira
hugarjafnvægi en áður.
— Já. Hun var ekki jafn hrifin
af þessu og ég. Og vitanlega kom
mér það ekki á óvart. Henni
fannst það ekkert sniðug til-
hugsun að bfða og sjá hvernig
prestinum og öilu pakkinu yrði
við, þegar f ljós kæmi að kirkju-
gripirnir allir voru á bak og
braut. Enhún var svoóheppin að
hún rakst á prestinn og það cnd-
aði með því að hún varð að fara
með töskuna heim til sfn aftur.
Hún var svo áhyggjufull út af því
hvað hún ætti að gera við hana, að
hún tók vfst ekki einu sinni eftir
þvf hvort ljós var kveikt á skrif-
stofunni. Loks setti hún töskuna
inn f fataskáp og síðan scgist hún
hafa farið að hita kaffi.
— Og sfðan, sagði Christer —
varð uppvíst um morðið og lög-
regiumenn á hverju strái. Og
hvernig fór hún að því að fela
töskuna?
— Þegar svo var nú komið,
svaraði Márten alvörugefinn —
brást Barbara alit öðruvfsi við en
ég. Mér fannst eðiilegast að fara
til prestsíns og segja honum ailt
af iétta og viðurkenna þessi af-
glöp, en hún neitaði þvf harðlega.