Tíminn - 18.05.1965, Qupperneq 11

Tíminn - 18.05.1965, Qupperneq 11
ÞRIÐJUDAGUR 18. maí 1965. TÍMINN varla komið okkur fyrir á okkar stað, þegar sendiboði kom og sagði að allir yfirforingjarnir brezku ættu að koma sam- stundis að varðhúsinu, en við vorum þrjátíu og fimm tals- ins. Þegar við komum, sáum við æðsta mann okkar Alex- ander, en honum hafði verið skipað að vera eftir. þegar við fórum, og nú var Bamboo byrjaður að hita honum. Hann barði hann með krepptum hnefunum, sló hann niður, og dró hann á fætur aftur og svo endurtók sagan sig enn á ný. Maðurinn hafði greinilega fengið allt, r,em hann gat af- borið og var nú hvítur eins og lak í framan. Þegar hann stóð við hlið hans og studdi hann — hætti Bamboo bar- smíðinni um stund. Hann hafði kjálkabrotið Alexander. Þá var okkur skipað að taka okkur stöðu í þrefaldri röð. Ég var til vinstri í öftustu röðinni. Um það bil sex kóreanskir verðir voru viðstaddir og Kasiyama flaðraði upp um Bamboo, sem var brjálaður af reiði. Bamboo tók sé.r stöðu fyrir framan okkur og lét dæluna ganga á japönsku, en Kasiyama þýddi orð og orð yfir á ensku. Aðalinntakið var, að skipunum Japananna hefði ekki verið hlýtt, og greinilegt væri, að við yfirforingjarnir hefðum staðið fyrir því, og sagt hinum, að bjóða sig ekki fram af sjálfsdáð- um til viðgerðarvinnunnar. Þetta væri allt okkur að kenna. Reyndar höfðum við tekið þessa ákvörðun allir sem einn, og við höfðum ekki haft áhrif á einn einasta mann. Bamboo fór úr jakkanum sínum og. stóð fyrir framan okkur eins og górilla með mjúkan hatt á höfðinu, í hvítri skyrtu, víðum buxum og stígvélum. Svo benti hann á mann, sem stóð hægra megin í fremstu röðinni, sagði eitthvað sem líktist — Hai, og greinilega þýddi — komdu hingað. Liðsforinginn steig nokkur skref fram á við, og þegar hann var kominn nógu nálægt barði Bamboo hann beint í andlitið. Maðurinn féll, en reis á fætur og tók sér stöðu á sínum stað aftur. Þá var kallað. á næsta mann og hann hann átti að sveigja til höfuðið, svo höggið kæmi ekki eins illa á, stóð það af sér. í eitt skipti lágu fimm háttsettir liðsforingjar á jörðinnþí einu. Þegar athöfnin var um það bil hálfnuð steig Greg fram fyrir íylkinguna og hrópaði hugrakkur, — Halló! Hættið þessu. Hvað er eiginlega að? Hvaða skipunum höfum við óhlýðnazt? Þetta var kjarklega gert en um leið bráðræðislegt, vegna þess ao Nipparnir ót.tuðust alltaf þá, sem nálguðust þá, og voru líklegir til þess að verða hættulegir. Kóreönsku verðirn- ir með Kasiyama í fararbroddi, flestir vopnaðir einhverjum bareftum, hlupu í átt til Greg, börðu hann niður og byrjuðu að lumbra á honum og sparka í hann. Hann varði sig og hélt áfram að hrópa. — Þið segið, að við höfum öhiýðnazt skipun- um. Hvaða skipunum? Kasiyama skildi, hvað hann sagði. Þegar hér var komið var Bamboo búinn með fyrstu tvær raðirnar. Mín röð var beint fyrir framan hann, og þarna stóð ég augliti til auglits við hann. Hann leit einu sinni á mig, og það næsta, sem ég vissi, var að ég var kominn í röðina áftur. Ég sagði við þann, sem stóð við hlið mína, — Hvað kom fyrir mig? Ég finn til í mjöðminni. Hann svaraði, — Þú fékkst vel útilátið högg, og féllst um koll. Þegar þú reyndir að standa á fætur aftur, sparkaði hann þér um og tróð á mjöðminni á þér. Ég trúði varla því, sem hann sagði, þar sem ég mundi ekki eftir neinu, en hann sagði þá. — Guði sé lof fyrir, að mér tókst að standa á fætur aftur. Ég leit á hann tor- trygginn. — Vinur minn, sagði ég, — það er greinilegt, að þú. Jentir í skítnum. Hann neitaði því, og var mjög reiður við mig, fyrir að segja þetta, og mér varð ljóst að við þjáðumst báðir af tímabundnu minnisleysi. Bamboo bar búinn. að veita tuttugu og sjö af þrjátíu og fimm Hðsforingjum ráðningu. áður en athyglj hans beino- ist að kröfum Greg, sem nú var uœkringdur vðrðunum. Hann endurtók kröfur sínar. og Kasiyama þýddi. Öllum til mikillar undrunar fór Bamboo aðeins í jakkann sinn og þrammaði í burtu um leið og hann skipaði okkur að fylkja liði á ný. Það var eins með hann og Yoshida, loginn og út- brunninn. Við fórum til félaga okkar, sem höfðu fylgzt meo fullir meðaumkunar. En það var samt sýnilegt, að við vorum ekki alveg lausir við Bamboo. Hann liaíði náð aftur virð- barinn, og svo koll af kolli allir í fremstu röðinni, og síðan þeir í miðröðinni. Sumir féllu, aðrir stóðu átaM uiJtiijjffíinganni qg bjargað Kasiyama, en hann-hafði ©nn ekki náð Einn hinna eldri, sem verið hafði boxari, og vissí;, hveínig. i.íáftiir".virmngu sinni fyrir skapofsann, sem hann hafðiisýnt iwrm 15 í sígarettu, blés frá sér reyknum og sagði: — Þetta er víst svokallaður anti klimax, ekki satt, Burger? Burger settist þyngslalega við skrifborðið og sagði: — Þér hafið náttúrlega ekki leitað almennilega, frú Krause! Þetta hreif! Hún reisti sig upp eins og reiður köttur. — Ég held að ég hafi ekki skil- ið, hvað foringinn sagði! — Ó, jú, þér gerðuð það! Sæk- ið inn farangur hennar! Allt! — Þetta er í fyrsta skipti sem nokkur hefur gagnrýnt mína vinnu! Þetta hreif líka. Burger roðn- aði við og sagði: — Gerið eins og ég segi! Frúin gekk fram að dyrum. Hann kallaði á eftir henni: — Misskiljið mig ekki, frú Krause. Ég veit vel, að þér eruð duglegar. isn þetta er þýðingar- mikið og hér hafa orðið einhver mistök. Hún sheri sér við i dyrunum. — Já, það er hverju orði sann- ara, sagði_ hún og lagði áherzlu á orð sín. Ég veit vel, að hér hafa einhverjum orði á mistök! Ég hallaði mér aftur á bak í stólinn og hugsaði: Þú ert ekki hólpinn enn. Það hlýtur að vera eitthvað bogið við þetta prjóna- dót. Hvers vegna skyldi Karl ann- ars átt að fórna lífinu til að koma því til mín? , Gösta sagði: — Ég spyr yður í síðasta sinn, Burger. Fæ ég að senda skeyti, eða fæ ég það ekki? — Andartak . . . — Klukkan er nú orðin ellefu. Viljið þér segja mér, hvernig ég á að komast til Vínarborgar í nótl? — Herra forstjóri, ég fullvissa yður, að jafnskjótt og þetta mál hefur verið upplýst skal öllu kippt í lag. — Málið er upplýst, sagði Gösta. Frú Krause kom inn aftur og hin konan á hæla henni með koff- ortið mitt. Burger réðst á farang- ur minn, eins og soltinn úlfur og brátt lágu allar eigur mínar — eða réttara 'sagt eigur frú Bengt- son — dreifðar út um gólfið Hann minnti helzt á stóra pöddu, þar sem hann skreið um í öllu dót- inu og gramsaði. Ég varð að láta eins og ég væri áhugalaus, en aug augun hvörfluðu ósjálfrátt eft ir prjónadótinu. Aha, þarna! Hnyk illinn hafði verið rakinn upp — og engin skjöl sjáanleg. Burger :,kar upp veskið mitt í smátætlur og grandskoðaði hvern einasta smáhlut. Svo kom röðin að prjónlesinu og í fyrsta skipti gat ég virt það almennilega fyrir mér. Þetta voru sterklegir herra sokkar úr svartri og hvítri ull, ósköp snoturt og ekkert framyf- ir það. Hann lagði það frá sér og réðst aftur á leifamar af veskinu mínu. Ég sagði: — Ég vona að þér gefið mér nýtt veski í jólagjöf. Það liðu enn tíu mínútur, loks reis hann upp, burstaði ryk af brókunum sínum, andlitið var blóðrautt og sveitt. — Pakkið saman, sagði hann. — Þér höfðuð á rétt að standa, frú Krause. — Fæ ég þá að senda skeyti? sagði Gösta. Burger pataði með höndunum og ég gat ekki annað en vorkennt honum. — Það getið þér auðvitað gert, ef þér viljið, sagði hann. Mér hef- ur skjátlazt og ég býzt ekki við að það þýði neitt að segja að ég harma þetta allt. — Hamingjan sælav maður minn, sagði Gösta. — Ég vil yður ekkert slæmt, en ég verð að fá að útskýra fyrir ráðherranum, hvers vegna ég kemst ekki til Vín- ar. Andlit Burges Ijómaði upp og hann varð vinalegur eins og gam- ali jólasveinn. — Auðvitað mun ég sjá til þess að þér komizt til Vínar, herra forstjóri! Eftir stundarfjórðung verður bifreið til taks. Hún ekur yður út á flugvöll við Dreiecke og eftir tvo tíma eruð þér í Vín. Get ég pantað hótelherbergi handa ykkur? — Þökk fyrir, það gerði ég sjálfur frá Berlín í morgun. — Á „Karli Keisara" ef mér leyfist að spyrja? — Nei. „Franz Jósep“. — Já, það er gott gistihús, þið kunnið sjálfsagt vel við ykkur þar. Eigum við þá að segja að við . . . frestum skeytasending- unni? Gösta hló. — Allt lagi, Burger, sagði hann göfuglyndur. Við segjum það í þetta skipti. En ef þér fáið aftur þá hugmynd að ég sé einhvers konar njósnari, þá getið þér ábyrgzt að ég mun velgja yður undir uggum. Hann hló hjartanlega, en ég er ekki viss um að honum hafi fund izt þetta sérstaklega sniðugt. — Hú, hú, ósköp er að heyra hvað forstjórinn segir! sagði hann hunangsblíðrum rómi. — Við erum ekkert að klípa utan af því í Svíþjóð, þegar við látum skoðanir okkar í ljós, sagði Gösta. Ég lokaði koffortinu minu og u Rest best koddar Endurnýjum gömlu sængurnar. | eigum dún- og fiðurheld ver, æðardúns og gæsadúnssængur og kodda af vmsum stærðum. — PÓSTSENDUM — Dún- oq . fiðurhremsun Vatnsstíg s — Sími 18740. (Örfá skref frá Laugavegi). andvarpaði feginsamlega. Rann- sóknarnefndin hafði farið illa með fötin mín, en flest mátti lag- færa annað en veskið. Það var bú- ið að vera og ég henti því í papp- írskörfuna. Það var þögn á litlu skrifstof- unni þar sem okkur hafði verið vísað inn og við vorum út af fyrir okkur. Burger og félagar voru önnum kafnir að gera lífið téjtt fyrir hirium farþegunum úti í biðsalnum. Ekkert rauf þögnina nema skeytasendirinn. Hann tikk- aði fram og áftur og myndaði púnkta og strik í með þægilegu suði og ég hafði frið til þess að hugsa. Eitthvað hafði farið öðruvísi en ætlað var. Karl hlaut að hafa orðið einhver skyssa á —• eða hafði ég gert skyssu? Hafði ég hreinlega misst skjölin? Ómögu- iegt, þá hefðu þau fyrir löngu verið komin í leitirnar Eitthvað 'nafði gengið úrskeiðis og ég var ekki meiri manneskja en svo að ég gladdist yfir því. Nú var öllum áhyggjum létt af mér um þetta mál, nú þurfti ég ekki að hugsa ;:m annað en sjálfa mig og ég hafði góða von um, að við kæm- umst heilu cg höldnu til Stokk- hólms, eftir að ég hafði kynnzt hversu festulega Gösta kom fram við yfirvöldin. Ég horfði á hann og var hrifin af því, hve fljótur hann var að skipta skapi. Nú var hann ekki lengur eins og ofsa- reiður hani, nú var hann ungur og geðfelldur kaupsýslumaður sem sökkti sér niður í dagblaðið sitt. — Jæja, Gösta, sagði ég. — Það var nú og. — Já, sagði hann. Þetta var ekk- ert til að minnast á. — Varstu eins reiður og þú leizt út fyrir að vera? — Eg er aldrei reiður, sagði hann og hló. — En ég þekki Þjóðverjana. Það eina sem þeir skilja er ef maður brúkar kjaft við þá. — Ég er dauðskelkuð, sagði ég. — Ég hefði aldrei trúað við slytm um frá þessu. Þú hlýtur að vera það sem við — það sem Amerí- kanar kalla „big noise“ hér i land inu. Hann lagði frá sér blaðið og brosti til mín. — Það er ekkert skrítið, sagði hann. — Einmitt núna eru þeir í mestu vandræðum og hafa ekki ráð á að móðga okkur. — Hvers vegna? spurði ég. Hann hló. — Ef þú hefur áhuga á alþjóð- legum viðskiptamálum, skal ég gefa þér smáskýralu.

x

Tíminn

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.