Morgunblaðið - 30.12.1975, Síða 25

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 30. DESEMBER 1975
25
VELVAKANDI
Velvakandi svarar í sfma 10-100
kl 14—1 5, frá mánudegi til föstu-
dags.
0 Umferðar-
vikurnar
verði 52
Guðmundur Höskuldsson
skrifar:
„Velvakandi.
Fyrir nokkrum dögum birtist
smágrein i lesendadólki yðar.
Greinarstúfur þessi var eftir
konu, sem spurði, hvort ekki ætti
að vera umferðarvika allt árið.
Þessi grein, sem var ekki nema
örfá orð, var að mínu áliti það
bezta, sem skrifað hefur verið um
umferðarmál á þessu hausti.
Ég vil hér með þakka henni
ábendinguna, þvi að þetta kalla
ég að hitta naglann á höfuðið.
Eg vil hér með þakka henni
ábendinguna, þvi að þetta kalla
ég að hitta naglann á höfuðið.
Ég veit, að flestir, sem aka bíl,
tóku eftir (eins og þessi kona), at.
umferðin stórbatnaði i eina viku
um daginn. Það vita lika allir, að
það var ekki vegna áróðurs i blöð-
um og útvarpi, nema að hluta,
heldur einfaldlega vegna þess, að
lögreglan var virk þessa viku. Það
hlýtur að vera krafa okkar,
borgaranna, að hún sé það, ekki
eina viku, heldur 52 vikur á ári.
Dómsmálaráðherra er nú að
flytja frumvarp i þinginu um að
leggja 1V4% gjald á iðgjöld
ábyrgðartrygginga bifreiða og vill
að peningarnir renni til
umferðarráðs.
Ég legg til að peningarnir renni
beint til löggæzlunnar, svo að hún
geti haft umferðarviku allt árið,
eins og konan leggur til.
Með vinsemd og virðingu,
Guðipundur Höskuldsson.**
% Gjaldeyrissóun
Helga Jónsdóttir hafði sam-
band við Velvakanda og lét i ljós
hneykslun sina á gjaideyrissóun
þeirri, sem hún taldi vera látna
viðgangast. Hún sagði: „Hér eru
allar verzlanir fullar af útlendum
kökum, og ég skil ekki að þessi
innflutningur skuli vera látinn
viðgangast þegar viðurkennt er,
að gjaldeyrismál þjóðarinnar séu
í ólestri. Eru engir ráðamenn,
sem geta stöðvað svona óstjórn?"
Um leið vildi Helga vekja
athygli á þvi, að hækkanir á lyfj-
um, sem nýbúið er að ákveða,
komi raunverulega út sem
lækkun á elli- og örorkulifeyri,
þar eð fólk, sem þiggur slíkan
lífeyri þurfi meira á lyfjum að
halda en aðrir.
— Já, ég veit að þetta er veikur
hlekkur. Ég er heldur ekki ýkja
hrifinn af þessu sjálfur. En þau
gætu hafa komið auga á eitthvað
inni f skóginum. Að minnsta kosti
tekst Parsons á einhvern hátt að
fá hana með sér inn f lundinn —
og þar kvrkir hann hana...
Húrra! Frú Parsons ætlar að
fara að borða kvöldverð á góðum
veitingastað, en hún sér ekkert
athugavert við að bregða sér inn f
blautan skóginn áður — til að
elta kanfnu kannski... máski
hana langi að gæða sér á kanfn-
unni? Og maðurinn hennar kem-
ur á eftir henni og þegar þau eru
komin þangað sem skógurinn er
hvað þéttastur segir hann blfð-
lega: „Vertu nú kyrr augnablik
vina mfn, meðan ég næ mér f
spotta, þvf að ég ætla aðeins að fá
að kvrkja þig.“ Þetta er beinlfnis
undursamlegt!
— Hann gæti hafa drepið hana
á veginum og dregið lfkið inn á
milli trjánna. Það eru fáir á ferli
á Pomfretveginum. Hann getur
líka hafa borið hana — hann er
kraftalegur maður og enga slóð er
að rekja eftir hann, fvrst kýrnar
spörkuðu allt út...
öldungis hárrétt.
% Kertaljósin
Kona hafði samband við
Velvakanda. Hún sagðist alltaf
hafa haft gaman af kertum, en
þau væru vandmeðfarin. Hún
hefði alltaf verið i vandræðum
með að fá gild kerti til að brenna
fallega, og til skamms tíma hefðu
slik kerti ekki náð að brenna
nema til hálfs. Nú hefði hún hins
vegar komizt að þvi hvernig ætti
að fara með þau og vildi miðla
öðrum af þessari þekkingu. Hún
sagði: „Þegar slökkt er á
kertunum á að hella vaxinu úr
lautinni, sem myndazt hefur og
skera siðan af börmunum. Þá
eru þessi kerti alltaf eins og ný og
ekki þarf að fleygja þeim hálf-
brunnum eða hafa áhyggjur af
þvi að þau renni, sem kallað er.“
Siðan vék hún að kertum og
meðferð þeirra almennt.
„Aðventukransarnir, sem hér
hafa náð miklum vinsældum, eru
stórhættulegir. Það má ekki
mikið út af bera til að ekki kvikni
i þeim og þvi ætti alltaf að hafa
undir þeim bakka úr málmi.“
Q Þakkir til
séra Hreins
Hjartarsonar
Ein i Fellunum óskar að
koma þessu á framfæri:
„Kæri Velvakandi.
Mig langar til að biðja þig að
koma á framfæri fyrir mig inni-
legu þakklæti til séra Hreins
Hjartarsonar fyrir þættina hans
„Að kvöldi dags“. Þetta hafa
verið mjög góðir þættir og sér-
staklega fróðlegir, bæði um
aðventuna og jólin. Ég veit að
margt ungt fólk hefur kunnað að
meta þetta. Ég mundi leggja til að
þessir þættir væru gefnir út svo
fólk gæti lesið betur um sögu
aðventunnar og jólanna.
Ég hef talað við marga sem
vildu taka undir þessi orð min.
Hafi séra Hreinn bestu þakkir
fyrir og ég vona að hann komi
sem fyrst aftur i sjónvarpið.
Með þökk fyrir birtinguna.
Ein I Fellunum.“
HÖGNI HREKKVÍSI
1975
MtNtujhl
Syndiratr, Inc.
— Minning
Hallgrímur
Framhald af bls. 19
við kaldhæðni örlaganna og meira
en það; hann hafði slfkan stálvilja
til að taka þátt I baráttu lífsins
að undrun sætti. Máltækið „þar
sem ekkert er stríðið er engan
sigur að fá“ á vel við þegar rætt
er um hinn sterka vilja I fasi
hans. Að öllum ólöstuðum naut
Hallgrfmur mestrar virðingar
meðal vina og kunningja.
Skyndilega er þessi góði dreng-
ur horfinn yfir hina miklu móðu.
Hann lézt af slysförum hinn 19.
desember sl. og hefúr sláttumað-
urinn, sem engu eirir, nú höggvið
stórt skarð i traustan vinahóp.
Þótt við ungir séum mun aðeins
langur tími geta fyllt það skarð,
ef það nokkurn tíma verður fyllt.
Félagar hans úr skátahreyfing-
unni munu einnig sakna hans svo
og skólafélagar, en öll ættum við
að hafa hans einstöku eiginleika
að leiðarljósi.
Foreldrar Hallgrfms voru Indr-
iði Nielsson, byggm. og Ingunn
Hansdóttir. Fyrir hönd gamalla
vina og fyrrverandi bekkjarfé-
laga votta ég þeim svo og systkin-
um hans okkar dýpstu samúð.
Einar Kristinn Jónsson.
Með
skáta-
kveðju
Sigrfður Þóra Traustadóttir,
Fædd 4. júlf 1958
Dáin 19. desember 1975
Hallgrfmur Indriðason.
Fæddur 4. nóvember 1957
Dáinn 19. desember 1975.
KVEÐJA
Og við gengum af stað.
Það var gamall vegur
og gott að rata.
Og við hugsuðum djarft:
Nei, við hræðumst það ekki,
þetta er heimalnings gata.
Svo héldum við áfram.
f hópnum var enginn
huglaus né tregur.
Svo námum við staðar:
Það var auðn og myrkur
á allar hliðar,
og enginn vegur.
Steinn Steinarr
Við nemum staðar og hugsum
um veginn sem við gengum
saman. A okkar stuttu sameigin-
legu gönguför kynntumst við því
hve ómetanlegt það er að eiga
góða vini. Nú þegar þau eru fallin
frá þeim vegi, sem í upphafi virt-
ist svo breiður, stöndum við eftir
með efa I augum, og trúum ekki
að til sé slíkt óréttlæti.
Þau hurfu á þeim aldri þegar
lifið var rétt búið að opna dyrnar
og þau stóðu á þröskuldinum.
Það sem er erfiðast að sætta sig
við er, að lifið skyldi ekki taka við
þeim, þeirra hugsjónum og mark-
miðum.
Við munum halda áfram. Það
verður erfiðara og tómlegra, en
við vonum að þær minningar sem
við höfum um þau styrki okkur á
áframhaldandi göngu.
Þökkum samleiðina.
Skátakveðja
Landnemar.
— Minning
Sigríður
Framhald af bls. 19
mér skal takast það,“ voru orð
sem oft heyrðust.
Arið liðu og leið frænku minnar
lá víða, og hún var ekki alltaf bein
og slétt leiðin hennar frekar en
margra annarra. Margt barnið
hefði kannski orðið kenjótt og
erfitt, en Sigga-Þóra varð bara
sjáifstæðari, ákveðnari og
ábyrgðarfyllri. Barnið varð að
ungling sem stækkaði og
þroskaðist. Hendurnar voru
fullar af verkefnum, bæði heima
fyrir og I skólanum, og hún hélt
áfram að strá sólskini allt f
kringum sig. Enginn mátti gleym-
ast, heima eða heiman. Hún
passaði vel upp á allt fólkið sitt.
Tryggðin og hugulsemin voru
henni svo rótgróin. Ef hún fór I
burtu komu bréfin með reglu-
bundnu millibili. Skemmtileg og
listavel skrifuð af hinum fædda
stflista. Stundum kom hún og
gisti hjá ömmu og afa, þá var
hátið I bænum. Stundum kom hún
eins og hvirfilvindur inn um
dyrnar, knúsaði okkur að sér,
sagði kannski „Mm-, mér þykir
svo vænt um þig,“ kom öllum í
gott skap, athugaði hvort hún
gæti orðið að liði á einhvern hátt,
rökræddi um allt milli himins og
jarðar, og svo var hún þotin aftur.
Vinirnir hennar góðu voru þá
stundum komnir að sikja hana.
Skátastarfið heillaði hana. Þar
var reglusemin, samheldnin og
hjálpsemin f heiðri höfð. Ég veit
að hjá skátunum undi hún sér vel,
og meðal þeirra voru hennar allra
hjartfólgnustu vinir.
Það var svo gaman að lifa. Erfið
prófin í Menntaskólanum voru af-
staðin með prýði og jólin og frfið
fram undan. Það var búið að
ákveða hvað gera skyldi í jólafri-
inu. Vinahópurinn ætlaði upp í
skála að skemmta sér.
En örlaganornunum fannst nóg
komið. Einmitt núna, þegar
barnsskónum var slitið og fram-
tíðin virtist svo björt, féll dómur-
inn. Tfminn er útrunninn, nú
kemur þú aftur til okkar. — Og I
þetta sinn gat enginn mannlegur
máttur bjargað henni frænku
minni. Hún varð að sinna kallinu
ásamt vini sinum, öðrum sólar-
geisla, sem örlaganornirnar höfðu
lika lengi haft augastað á.
Hver tilgangur þeirra er, er
okkur mannanna börnum
óskiljanlegur, en örlög sin fær
víst enginn umflúið til lengdar.
Við hin sitjum eftir og sorgin
nistir hjarta okkar. Við spyrjum
hvers vegna? en heyrum ekki
svarið. Það er okkur hulið.
Eflaust er þeim báðum ætlað
annað og mikilsverðara hlutverk
en það sem þau höfðu og við í
eigingirni okkar töldum svo
ómissandi. Það að strá sólskini og
hlýju i kringum okkur.
Það er sagt að það sé stutt á
milli gleði og sorgar. Kannski
þessi spakmæli geti hjálpað
fleirum en mér. — Þegar þú ert
sorgmæddur, skoðaðu huga þinn,
og þú munt sjá að þú grætur
vegna þess, sem var gleði þin. —
Sigga-Þóra er horfin sjónum
okkar. Nú á stundu skilnaðarins
þökkum við ástvinir hennar, fyrir
samverustundirnar sem okkur
voru gefnar. Minningin um
fallega, bjarta sólargeislann, sem
okkur var sendur, mun verma
hjartarætur okkar áfram og ylja
okkur á erfiðum stundum.
Far þú í friði og friður Guðs þig
blessi.
Hjartans þökk fyrir allt og allt.
Hjördfs Þorleifsdóttir.
— Minning
Guðmundur
Framhald af bls. 21
sem skyldi að lýsa þeim mæta
manni, sem hér er kvaddur. Hann
var af þeirri gerð manna, sem
með hæversku sinni og prúðri
framkomu vakti traust, hvar sem
hann fór. Þó vil ég með þessum
fátæklegu orðum þakka honum
samfylgdina og kveðja hann með
versi úr sálmi þeim er ég hefi
áður vitnað til.
Far þú I friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fyigi,
hans dýrðar-hnoss þú hljóta skalt.
Gunnar Gunnarsson.
•i