Morgunblaðið - 21.03.1976, Side 44

Morgunblaðið - 21.03.1976, Side 44
44 MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAC.UR 21. MARZ 1976 Á hættu- slóðum í ísraeln":K4re Sigurður Gunnarsson þýddi áttu aö leiða burt? Kf til vill höfðu varð- mennirnir sofið í nótt, eða Arabar unnið verk sín svo hljóðlega, að enginn heyrði til þeirra? Skurðgrafan var nú sett í gang og starfið hafið. Filtarnir dreifðu úr sér um mýrina. Oskar átti að hjálpa til að leiða uppistöðuvatn yfir í læk nokkurn. Að tveimur til þremur árum liðnum mundi hér verða þurrt og fullræktað land með margvíslegum nytjagróðri. En hver jir þeirra mundu þá verða hér? Skyldu þeir Míron og Jesemel verða þá í tölu lifenda? Mundu þeir kannski veróa teknir af lífi fyrir verk sín hér? ()g mundu þá aðrir, sem yngri voru, taka við verkum þeirra? — Nei, það var bezt að r COSPER-------------\ Fyrir alla muni: I.átið það ekki spyrjast heim til mín — að ég hafi drukkið Portvfn, þvf það hefur konan mfn bannað mér. V J hugsa ekkert um þetta. Óskar var vanur að beita reku og þaö kom sér vel, enda var hann alinn upp í sveit. En þessi jarðvegur var erfiðari viðfangs en heima og rætur pappírssefsins ólseigar. Og svo var brennheit sólin næstum óþolandi. Stundum svimaði hann og var að því kominn að hníga niður. En hann beit á jaxlinn og var ákveðinn í aó gefast ekki upp. Þarna hömuðust þeir við vinnu sína skammt frá, Jesemel og Míron og hann varð að sýna að hann gæti unnið til jafns við þá. Já, það var fráleitt aó gefast upp. En allt í einu hljóðaði Óskar. Eitthvað svart — þaó hlaut að vera slanga — vafðist allt í einu um annan fótlegg hans. Hann náfölnaði og var að því kominn að detta, þegar Jesemel kom. En þetta var þá ekki slanga sem betur fór, heldur rót jurtar nokkurrar. Jesemel sagði að hann skyldi bara vera rólegur, þeir félagar hefóu allir hlotió slíka reynslu. Og svo héldu þeir áfram að vinna. Það heyröist ekkert frá landamærun- um. Óskar rétti úr sér og leit þangað. Hann sá glitta í gömul og lítil steinhús í sólmóðunni, hátt uppi í sýrlenzku hæðun- um. Þar bjuggu þeir, sem eitt sinn höfðu verið hér, — óvinir sem ef til vill komu einhvern tíma aftur. En hvenær það yrði, vissi enginn. Höfðu þeir kannski komið jarðsprengjum fyrir í mýrunum? Um það vissi heldur enginn. Timi malaríu-mýflugunnar var enn ekki kominn. Engu að síður mátti sjá hana í þykkum flekkjum á mýrarpyttun- um hér og þar. En núna voru þær yfir- leitt ekki hættulegar... En.. . samt sem áður... Það þurfti ekki að stinga hann nema ein mýfluga með sóttkveikju í flug- beittum rananum, ... ein reið mýfluga sem vildi hefna hinna mörgu milljóna sem drepnar höföu verió, þegar bensíni var sprautað yfir mýrarflákana. Óskar reyndi að hrekja þessar hugsanir frá sér. Hann hamaðist við vinnuna og fætur hans sukku djúpt í bleytuna. Hann var berfættur... og ef slanga kæmi nú allt i einu.. . þær kunnu víst að synda. .. En hamingjunni sé lof.. . það kom engin slanga. Dagurinn leið. .. og hann spjaraði sig við vinnuna eins og þeir hinir. Eitt sinn varó hann var við, að hann fékk blóónas- ir og þá nuddaði hann leðju á andlitið til Villi var svo óheppinn aó það Krtu viss um að við séum á var sjór í brekkunum ofan við réttri leið út úr eyðimörkinni? skálann. Þú sérð það sjálfur það er úti- lokað að flvtja strax héðan þó ekki sé nein sæt stelpa í næstu húsum! Stúdent var að taka próf í guðfræði. Prófessorinn: — Hvernig gat Jónas komist í kvið hvalsins? Stúdentinn: — Jónas, jú, fyrst var nú það, að hann var einn af minni spámönnunum. 1 öðru lagi var hann Gyðingur, og þeir smeygja sér alls staðar inn, og ... og ... Prófessorinn. — Og hvað meira? Stúdentinn: — ()g ofan á allt saman var þetta mikið krafta- verk hjá drottni. x —Hvernig stendur á því, að þú ert farinn að betla? Þú hafð- ir ágæta vinnu, ekki satt? —Jú, en mér leiddist orðið að vinna hjá öðrum, vildi heldur fá mér sjáfstæðan starfa. x Læknirinn sér að svinastia er á hlaðinu á bænum og segir við Flvtjið vkkur! Jón bónda: —Heldurðu að það sé heil- næmt að hafa svinastíu svona nálægt bænum? Jón: — Það hefur nú ekki horið á neinum veikindum hjá svinunum ennþá. x Ungur prestur var nýkominn í sókn sína. Hann var á leið til kirkju með meðhjálparanum, Þeir mættu einum safnað- armanni á leiðinni, sætkennd- um. Prestur: — Það er víst drukk- ið mikið í þessari sókn? Meðhjálparinn; — Ojæja, það læt ég nú vera. Þeir þola bara svo skratti lítið. x Presturinn*. — Hvað segir nú guð um öll þessi boðorð? Oústi gamli: — Hvað ætti hann svo sem að segja, hann sem hefur sjálfur samið þau? Arfurinn í Frakklandi Framhaldssaga eftir Anne Stevenson Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi 24 lagt bilnum f garðinn. Það var sjalfsagt logandi hrætt um að honum yrði stolið ef honum væri lagt á torgið. Hann álvktaði sem svo að þau væru i bilaleigubíi og á leið til Spánar. Og góða ferð, hugsaði hann og hló við. Hann langaði ekki að fara lengra. Hann lauk við að snurfussa sig og fór síðan niður til méts við Helen. Þó að hann gerði sér grein fyrir þeim áhrifum, sem Helen hlaut að hafa á fleiri karlmenn en hann hafði hann ekki búizt við þeim tignarmóttökum sem þau fengu þegar inn í veitingasalinn kom. Ekki nóg með það að allir þjón- arnir þyrptust að henni til að votta henni vilja sinn um að snú- ast i kringum hana, heldur kom nú yfirþjónn hótelsins á vettvang hristi hönd hennar hjartanlega og spurði hvernig hún hefði það. Það var sami maðurinn og David hafði séð út um gluggann kvöldið áður. — Og hvernig liður M. Carrier, sagði hann, — Skilið til hans inni- legum kveðjum mlnum. Stórkost- legur maður, sagði hann við David. — Stórmenni sannkallað. — M. Carrier liður prýðilega, sagði Helen. — Hefur hann ekk- ert komið nýlega? — Það er dálftið siðan ég hef séð hann, sagði hann og glotti við. — Hann hefur svo góðan mat- reiðslumann heima hjá sér. Það hlýtur vað vera áslæðan. — Enginn jafnast þar á við yður M. Valentin, sagði Helen. — Þér sláið okkur gullhamra og við skulum gera okkar bezta til að valdayður ekki vonbrigðum. Hann tók matseðilinn frá Davíd. — Verið ekki að ómaka yður. Eg skai útbúa málsverð sérstak- lega fyrir vkkur tvö. Það er yður einnig til heiðurs, Monsieur — Þér eruð sérdeilis eJskuleg- ur, sagði David. — Þakka vður hjartanlega Yfirþjónninn hneigði sig kurt- eislega og þjónarnir hneigðu sig allir lika. David lá við að standa upp og bætast I hópinn. Hann var sér mjög meðvitandi um að Helen var að revna að verjast brosi. — Mér finnst svo gaman að heyra hvernig þú talar við fólk, sagði hún svo og rak upp hlátur. — Það er svo átjándualdarlegt. — Það er smitandi, sagði hann. Og ég verð annars að tjá mig um að ég verð ákaflega þreyttur á svona yfirmáta mikilli vinsemd og kurteisi sem maður hefur ð tilfinningunni að sé alls ekki ekta. — Hann er skinandí góður kokkur. — Hann hlýtur að vera innblás- inn alveg sérstaklega núna eftir þetta. Hún studdi hönd undir kinn og horfði á hann alvarieg. — Ö, hr. Hurst, það er svo gam- an að hevra hvað þú ert jákvæður. — O, Helen. — Nú hvað er það? — Eg ætlaði að biðja þig að gera mig ódauðlegan með kossi, en ég get ekki afborið tilhugsun- ina ef mér vrði neitað. Hún hlé við. — Ertu svona viss um það? — Hvernig er það annars, Hei- en. Ertu góð leikktma. — Frábær en gailinn er sá að engum virðist finnast það nema mér. — Athyglisvert. Það segir manni allt sem maður þarf að vita. Veitingastofan var rúmgóð og vei búin og úr salnum var gengið út á stóra verönd. Dökkur viður- inn f veggklæðningunni myndaði smekklega andstæðu við mjall- hvfta borðdúkana.Hvert borð virt- ist dálitill afmarkaður heimur út af fyrir sig og enginn var sérstak- lega að fvlgjast með þeim sem sátu við næstu borð. Þeir sem að snæðingi sátu einbeittu sér að máltiðinni, fólk talaði lltið saman og brosti enn minna. A harnum lásu mcnn blöð og skröfuðu lágt. En tveir eldri menn sem höfðu verið við barinn gerðu sér þó ferð að borðinu til þeirra að taka I hönd Helenar og spyrja hana tfð- inda og I rödd þeirra kom virðing- artónn er þeir minntust á Marcel. — Hann virðist vera sérlega ástsæll maður, sagði David. — Eg held að aliir þeir sem vinna hér á hótelinu séu gamlir félagar hans úr andspyrnuhreyf- ingunni, sagði Helen. — Eg veit altént um M. Valentin. Og sjálf- sagt flestir menn á hans aldri I bænum. Stundum finnst mér hálf óþægilegt að vera i þessari fJÖI- skyldu. — Eg skil ekki annað en slfkt fari stundum I taugarnar á Paul, sagði David. — Að Itfa stöðugt i þessum skugga. — Paul finnur sjálfur lausn á þvi, sagði Helen. — Hann getur alltaf þokað sér út úr skugganum og fundið sér sinn stað I sólinni. Enska parið kom nú askvað- andi, nýþvegin og greidd og áfjáð f að vera kurteis og elskuleg á báðv bóga. Þjónninn visaði þeim til sætis við borð skammt frá Davíd og Helen. Þau brostu i allar áttir og sfðan báðu þau um eggja- köku og vatnsglas. — Já þvflikt! Helen gat ekki

x

Morgunblaðið

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.