Morgunblaðið - 26.03.1976, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 26. MARZ 1976
Á hættu-
slóðum í
ísraeliS'KSre
Sigurður
Gunnarsson þýddi
einhver elskulegasti maöur, sem ég hef
kynnzt, og halði hina furöulegustu
reynslu aö baki, dó meöan við dvöldum
þar. Og þá varð María einstæöingur, því
aö enginn úr nánustu fjölskyldu hennar
er nú á lífi, — hvorki foreldrar, systkini
né ættingjar.
Jú, hún heldur, aö ef til vill geti hún átt
bróöur á lífi, — bróóur, sem á eyrnalokk.
Þaö má vel vera, að þér finnist þetta
eitthvert bull, en þaö er fullkomlega
heiöarlegur piltur, sem skrifar þessa frá-
sögn. Já, en svo var mál meó vexti, aó
María og bróðir hennar áttu hvort sinn
eyrnalokk, sem báöur voru nákvæmlega
eins, — og þaö er allt, sem hún veit um
hann, því aö þau voru aðskilin í styrjöld-
r COSPER-------------\
Auðvitað elska ég þig, — annars væri ég ekki
á almannafæri með þér.

inni í Noregi. Og svo týndi María eyrna-
lokk sínum, þegar viö uröum eitt sinn
fyrir árás í eyðimörkinni. Já, þá munaði
minnstu, Andrés, að viö yrðum öll tekin
af lífi, — ég segi þér frá því nánar, þegar
viö hittumst. En Maríu þykir aö sjálf-
sögöu mjög leitt, aö þeir skyldu taka
eyrnalokkinn af henni.
Nú dvel ég á samyrkjubúi, eins og það
er kallað hér í Galíleu, — en það er stórt
bú, þar sem allir vinna saman og eiga allt
í sameiningu. Fólkiö er glatt og ánægt og
því líður vel yfirleitt, en þó er Maria
undantekning frá þeirri reglu. Hún hlær
og masar og þess háttar, en hún er alltaf
að hugsa um eitthvað annað. í rauninni
er hún eina persónan hér á samyrkju-
búinu, sem leióist, — og ég veit satt bezt
aö segja ekkert um, hvernig á því getur
staöið.
Já, þegar viö hittumst á ný, skal ég
segja þér betur frá þessu öllu, og þá ekki
sízt fólkinu, sem hér er, — segja þér frá
Jesemel, sem kom frá Jemen og kann
ekki enn aö borða meö gaffli, frá Míron,
sem hékk langtímum saman undir járn-
brautarlest til þess aö komast burt frá
Evrópu, og sem selur upp í hvert sinn og
hann sezt upp í eitthvert ökutæki, frá
Ester, sem ættuð er frá Rússlandi, — og
veiztu hvaó ég held? Ég held, aó þau ætli
að gifta sig, hún og Míron. Fólk er svo
ungt, þegar þaó giftir sig í þessu landi.
Þaö er þaö eina kjánalega, sem ég hef
orðið var viö hjá því, og líklega er því
varla sjálfrátt. Og bezt gæti ég trúað,
Andrés, að þú hagaóir þér alveg eins
innan skamms. En ég, — nei, . . . um mig
er öðru máli aö gegna.
Hún Ester, sem ég minntist á áöan, er
næstum því eins falleg og María, meó
kolsvart hár, eins og gljáfægður ofn. Hún
stjórnar hænsnaræktarbúinu stóra, sem
hér er. — Hugsaðu þér, — aðeins sextán
ára og stjórnar fimmtán þúsund hænum.
Og hvern heldurðu, að hún hafi sér til
aðstoóar? Amerískan prófessor, sem
kominn er yfir fimmtugt. Hann er aö
sjálfsögðu Gyóingur og varö leióur á því
aö vera prófessor, svo aö hann fór til
ísraels. Og þar varð þá sextán ára stúlka
yl'irmaður hans. Takmark hennar er þaö
að veröa prófessor, og hann snuprar
hana og segir, að þaö sé heimskulegt af
henni, — hún veröi miklu hamingju-
samari að vera bara hænsnastúlka. Og
—
vtw *^2m,
XAFF/NU ll J Œ-
Þú mált eiga frí þaú sem eflir
er dagsins — og konan þín Ifka
Jói minn!
Þegar Singer fann upp
saumavélina, færói hann
mannkvninu mjög gagnlegt
áhald. Ilann haföi velt þessari
uppfinningu lengi fvrir sér,
mánuðum saman. en komst
ekki aö neinni niöurstöóu fyrr
en hann dreymdi eina nóttina,
aö riddari réðist aö honum
meö spjóti. A spjótinu var
fáni, dreginn gegnum gat
frammi við oddinn. Singer
vaknaói, og var honum jafn-
snemma Ijóst. aö augaó á nál
saumavélarinnar átti aó vera
frammi viö oddinn, en ekki
aftan á eins og á venjulegri
saumnál.
X
Jón á Rauöhól fór á vakn-
ingasamkomu og vitnaói þar:
— Ef Drottinn heföi viljaó,
aó manneskjurnar skyldu
reykja, þá hefói hann, sannar-
lega segi ég yður, gert gat á
hnakkann á þeim til þess aö
hlevpa revknum út.
V
en þó ekkisvo . . .
— Hvernig líður konunni
þinni, Jón minn?
— Ja, Leknirinn segir, að
hún sé dauövona, en sam-
kvæmt hagskýrslum um
dánaraldur hér um slóðir,
getur það alls ekki staðizt.
X
— í auguni ungrar stúlku,
sem elskar og er elskuð, er allt
annað einskis virði.
X
Jóhanni gekk illa aö fá sam-
þykki tengdamóöur sinnar til-
vonandi. en þaö varö hann aö
fá til þess aó Stína giftist
honuni.
Gamla konan: — Helduröu,
ungi maóur, aó þú getir fætt
konuefniö þitt?
Jóhann: — Já, ég elda alltaf
ofan f mig sjálfur, og leifarnar
eru svo miklar, að ef ég fæ mér
ekki konu verö ég aö fá mér
hund.
Arfurinn í Frakklandi
Framhaldssaga eftir Anne Stevenson
Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi
28
— Eg vildi óska að barinn væri
ekki lokaöur.
— Eg ga-ti sannarlega þegið
hressilegan konfakssjúss. Og ég
held mig langi ekki eftir aó bióa
eftir aó Mme Desgranges komi
heim.
Hann dustaói af fötunum henn-
ar. blíólega.
— Eg held vió a-ttum aó koma
og f inna Gautier. sagói hann.
Gautier fagnaði þeim vel. Hann
var 1 kvöldslopp litskrúóugum í
meira lagi.
— Ég var a<) hlusta á tónlist.
sagöi hann. — Móóir mín og
vinnukonan eru báóar farnar að
sofa.
Stofan var hlýleg mc-ö tempr-
uóum Ijósum, vfnflaska opin á
boróinu og úr tækinu barst tónlist
Searlattis.
— Vió fórum aó hitta Mme Des-
granges, sagði David til skýr-
ingar. — En hún er öll á bak og
burt.
Gautier kinkaói kolli.
— Gat fjölskyldan þá ekki sagt
vkkur. hvar hún væri nióur
koniin?
— Þaö var enginn úr fjölskvld-
unni á staðnuni. Og meðal ann-
arra oróa. Hverjir eru í þeirri
f jölskyldu? A hún eiginmann?
— Nei. Ekki nú. Ég veit ekki
hvað varó um hann. Hún á óskil
getinn son og frænku. Mme Des-
granges sér fvrir þeim báóum.
— Við fengum ekki belur séð
en þau hefóu þá farió með henni
Ifka.
Helen gekk eirðarlaus um
gólfið.
— Heyrðu nú. David, sagði hún.
— Þessi brezka ró getur gert
mann brjálaðan. Af hverju seg-
iröu honum ekki frá þvi?
Gautier leit á þau tii skiptis.
— Segja mér hvað.
— Það lá einhver í leyni fvrir
okkur, sagði David. — Þaö var
reynt aó kevraokkur nióur.
— Keyra ykkur nióur? Með
hverju?
— Með bil auðvitað. Með hverju
öðru.
— Nei, þetta er vægast sagt
einkennilegt. Éruö þér vissir um
— Að við höfum ekki iátið
fmyndunaraflið hlaupa með
okkur í gönur. Slys? Nei. Éinhver
hefur vitað aö ég ætlaði aó fara og
hitta Mme Desgranges f kvöld.
Þeir hafa farið á bfl inn í gamla
bæjarhlutann og lágu f levni við
torgið hjá kirkjunni, en þangað
hlutum við að koma. hvaða leið
sem við færum. Og síðan levfðu
þeir okkur náðarsamlegast að
komast að húsinu og þá geröist
það í einni sjónhending . . . Þaó
var einskær heppni að þeir
skyldu ekki drepa okkur, því aö
eins og þér getið ímyndaö yður
fvllti híllinn gersamlega út í göt-
una
— Jaoques, sagði Helen. —
Heldurðu ekki þú gefir mér
drvkk?
— Vina mín! Góóa bezta Helen.
Éorláttu mér. Þvflfk Iffsrevnsla 1
hamingju bænum setjizt nióur!
Hvað viljið þið fá að drekka?
Viskf eða konfak?
Helen þá koníaksglas og settist
niður og var ákaflega föl og titr-
andi að sjá. David skildi að hún
var að reyna að herða sig upp
cftir skelfinguna sem hafði
gripiö hana Og ef ég er að hyrja
að skilja hana og bera svona
mikla umh.vggju fyrir henni, hlýt
ég að vera að verða ástfanginn af
henni, hugsaði hann og fóru um
hann notalegir straumar.
Gautier var að spvrja spurn-
inga.
— Sáuð þið hver var við stýrið?
— Nei. En þrír menn voru á
kaffihúsinu við torgið. Jafnskjótt
og við komum hurfu þeir skvndi-
fega.
— Mvnduð þið þekkja þá aftur?
— Nei.
David leit spyrjandi á Helen.
Hún hristi einnig höfuóió.
— Nei, þaó myndi ég ekki gera.
— Það var verra En gátuð þið
séð hvaóa bíltegund þetta var?
— Nei. En þetta var bíll með
sterkum mótor fvrst hann náði
svona gífurlegum hraða á stuttum
spöl, sagði Hefen.
— Þaö hefur ekki þurft að vera
mikill hraði f þessum þrengslum,
sagði David. — Ef maður hefði
kramizt utan í vegginn af bfl á
þrjátfu mílna hraða hefði ekki
þurft að spyrja að leikslokum.
Það fór hrollur um Helen og
hún sagði ekki meira um hríð.
— Hvað sáuð þið meira? spurði
Gautier. — Var lýsing gó<) í göt-
unni?
— Nei, eitt útiljós við húsið. Én
nóttin var fremur björt. Én það
var ekkert að sjá. Éjóslaus bíll
sem var horfinn áður en við átt-
uðum okkur f raun á þvf scm var
að gerast.
— Og engin vitni?
— Við sáum hvergi hra-öu.
— Ileldurðu virkilega að þeir
hafi af yfirlögöu ráði ætlað að
drepa okkur? spurði Helen. — Ég