Morgunblaðið - 14.05.1976, Side 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 14. MAt 197fi
A hættu-
slóðum í
ísrael™ Sr
Sigurður
Gunnarsson þýddi
„Þaö er svo sem hugsanlegt, aö við
finnum prammaskömmina," sagði hann,
— annars var hann ekki mikils viröi.
)
Hann sökk á litlu dýpi viö austurbakk-
ann, en það er hættulegt þar. Og þar sem
í póstpokunum er líklega ekkert annaö
en dagblöó, ástarbréf og þess háttar rugl,
þá veit ég ekki, hvort . . .“
„Já, en ég verð á fá vottorðin mín,“
kallaöi Andrés á ný, — og allt í einu fór
hann aö gráta, þessi stóri piltur, sem
orðinn var sjómaöur, og komið haföi
hingaö meó flugvél. Þá var Petterson
öllum lokið, og nú sagöi hann:
„Jæja, ég skal þá reyna aó hjálpa ykk-
ur. Ég skal reyna aö gera mitt bezta.
Vonandi þora Arabar ekki að skjóta mig,
því að ég á nú líka bara þennan eina
skrokk."
Þetta var kærkomin fyndni, sem þau
höfðu öll gaman af, ekki sízt Petterson
sjálfur. Og eftir þetta var hann í bezt-a
skapi og alveg á bandi þeirra. Þeir báru
bátinn niður að vatninu.
Þaö var enn dimmt af nóttu. Þeir
greindu óljóst svartgljáandi yfirborð
vatnsins, sem var spegilslétt í logni næt-
urinnar. Sef óx við vatnsbakkann, og þeir
sukku töluvert í leðju, þegar þeir óðu út
með bátinn. Óskar spurði, hvort það væri
ekki ef til vill skynsamlegra, aó þeir biðu,
þangað til birti. En Petterson sagði, að
það væri ennþá hættulegra. Að vísu væri
betra að finna póstpokana, en það væri
líka auðveldara að skjóta. Margt benti til,
að Petterson hefði nú heillast af ákafa
unga fólksins og þeirri dul, sem hvíldi
yfir vottorðum Andrésar. Hvers konar
leyndarmál gátu það eiginlega verið, sem
þessi ungi Norðmaður átti á botni Djúpa-
vatns? Og gat hann raunar nokkuð vitað
um, hvort þau hefðu komið með þessum
pósti og lent á þennan sérstæða hátt til
Sýrlands?
Óskar settist undir árar, Petterson hélt
á fána Sameinuðu þjóðanna og hafði
ljósker við höndina, en kveikti ekki á því.
Þau stigu öll út í bátinn, sem var lítill og
tæpast ætlaður sv.o mörgum, því að hann
var mjög hlaðinn. Óskar reri hægt. María
var róleg, en sjá mátti, að henni leizt ekki
vel á feróalagið. Petterson stjórnaði ferð-
inni og það rumdi í honum öðru hverju.
Hann lét óskar róa beina leið að austur-
bakkanum eftir bendingum sínum. Hann
var þaulkunnugur hér og hafði séð, hvar
pramminn sökk. Vatnið var ekki djúpt,
það mátti vaða um það víða. Einu sinni
urðu þau þess vör, að bátinn tók niðri.
Ekkert hljóð heyrðist, nema hið létta
glam áranna. Myrkrið var mjög dimmt.
Þau gátu með naumindum greint andlit
hvers annars og hendur Óskars, sem reru
og reru, — en handleggi hans sáu þau
ekki.
DRÁTTHAGI BLÝANTURINN
—
M0R<SdN-jg8\
KAFFINU \\ j «•
Fer ekki innritun fram hér á
sjálfsvarnar-námskeiðin?
Réttu mér hfllyklana.
Ég ætla að skjóta máli mínu til Ég er hlvnntur öllum þeim
yfirdómarans — Hvenær kem- pólitíkusum sem vilja eitthvað
ur mamma heim? gera í umhverfismálunum.
— Þú ert hættur að elska
mig. Aður spurðirðu mig alltaf
af hverju ég væri að gráta.
— Já, en forvitnin var of dýr
fvrir mig.
Stöllurnar voru á skemmti-
göngu.
Önnur: — Hvers vegna seg-
irðu mamma við mig f hvert
skipti sem við mætum ungum
og laglegum manni?
Eiginmaðurinn: — Komdu
strax með glas af koníaki,
María. Konan mfn féll í vfirlið.
Marfa: — En hvað á ég að
sækja fvrir frúna?
Ung stúlka við rithöfund:
— Þú, sem hefur skrifað svo
margar bækur, hlýtur að geta
sagt mér, hvernig er hægt að
prenta þær áður en þær eru
skornar upp.
Vegfarandi: — Hvernig
stendur á því, að þú betfar í tvo
hatta?
Betlarinn: — Annan á ég, en
hinn á starfsbróðir minn, sem
hefur tekið sér frí frá störfum
um tíma.
— Þegar kona segir manni,
hvað hún er gömul, má maður
gjarnan vera undrandi á svip-
inn en aldrei tortrvgginn.
Saga úr daglega Ufinu:
Hann elskaði hana óumræð-
anlega þangað til hann komst
að þvf, hve háan reikning hún
átti ógreiddan f tízkuverzlun-
inni. Þá fór hann og kvæntist
forstöðukonu verzlunarinnar.
V
J
Arfurinn i Frakklandi
Framhaldssaga eftir Anne Stevenson
Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi
64
hef rætt við Marcel get ég sfðan
ákveðið hvað sé hyggilegast að
gera sfðan. Mfn eigin skoðun er
sú að ég ætti að gera sem minnst.
— Við skulum þá vona að Maro-
el verði ekki fyrri til að skjóta.
— Við skulum Ifka vona að
Paul viti nú, að ég er ekki keppi-
nautur hans.
— Eg var búin að gleyma hon-
um.
— Ekki ég, sagði David. — En
nú skulum við drífa f að samein-
ast hinni lukkulegu fjölskyldu
við morgunverðarborðið.
— Hevrðu annars, sagði Helen.
— fig skildi loksins hvers vegna
enginn sagði neitt við kvöldverð-
arborðið f gær nema Mme Des-
granges. Eins og hún sagði okkur
var það bara gamla frænkan sem
skiltli frönsku, hitt fólkið hafði
ekki minnstu hugmvnd um hvað
við vorum að tala um.
— Þvf meiri ástæða er til þess
að fá Mme Desgranges til að votta
skriflega það sem hún sagði okk-
ur í gærkvöldi, sagði David. —
Það getur verið að Mareel komist
að þeirri niðurstöðu að öruggara
sé að drepa hana jafnvel þótt hon-
unt væri ekki kunnugt um að við
hefðum haft upp á henni.
Mme Desgranges var ein í eld-
húsinu þegar þau komu loks nið-
ur. Hún bar þeim kaffi og brauð
og hiýddi af athvgli á það sem
David vildi fá hana til að gera.
Síðana dró hún fram ritföng og
sfðan sömdu þau frásögnina upp
á nýtt og Helen og Ramon sem
kominn var á vettvang voru votl-
ar.
— Eg dreg f efa að þetta hafi
lagalegt gildi, sagði David. — En
það er betra en ekkert. Lögreglan
getur þá gengið f málið ef hún
ákveður að gera eitthvað frekar í
málinu. Og þetta gefur okkur
einnig ákveðna vernd.
Mme Desgranges tók þvf vel
Hún spurði hvernig Ramon ka>m-
ist aftur heim. Ramon sagði að
hann fengi sér far með flutn-
ingahfl sem alltaf væru á ferð-
inni. Auk þess kvaðst hann hafa
erindum að sinna f Barcelona og
þvf væri þetta kærkomið tækifæri
til að komast þangað. Að svo búnu
var ekki meira um það að segja.
Þau fengu sér einn kaffibolla f
viðbót og sfðan var kominn tfmi
til að halda af stað.
Það var ekki fvrr en þau voru
að stfga inn f hflinn að David
stanzaði snögglega og glápti á
Helen eins og hún gæti lesið í
huga hans hvað hann væri að
brjóta heilann um. Hann sneri
sér aftur að Mme Desgranges. —
I.íkið, Madam e! hrópaði hann
upp. — Dána konan f húsinu
mfnu. hver var hún?
Eitt andartak horfði Mme Des-
granges á hann skilningsvana á
svipinn.
— llvaða kona, sagði hún. —
Um hvað eruð þér að tala? Það
var engin dáin kona f húsinu ...
Þau fóru aftur inn í eldhúsið og
settust á ný f kringum borðið og
reyndu að átta sig á þessu. Það
kom fram að Mme Desgranges
hafði ekki farið upp á efri hæðina
þegar hún kom f Herault-húsið
um kvöldið til að bfða komu
Davids. Hún hafði fyrr um daginn
gert hreint í herbergjunum á efri
hæðinní og taldi því enga ástæðu
til að Ifta þangað upp. Hún
sagðist vera sannfærð um að ef
hann teldi sig hafa séð látna konu
f húsinu hefði hún verið þar. Hún
reyndi að átta sig á hver þarna
hefði getað verið en nafn Mme
Pinet var híð eina sem kom f hug
hennar.
— Gautier hringdi til Mme
Pinet um kvöldið, sagði David. —
Það var ekki hún. Hún var sprell-
lifandí.
— Fvrst herbergið var autt um
morguninn hefur Ifkínu verið
komið þarna sfðdegis, sagði Mme
Desgranges. — En hvers vegna
skyldi hún svo hverfa? Ég fæ ekki
botn f þetta mál. En f hamingju
bænum verið nú gætnir Hurst. Ef
þessi dauði stendur f sambandi
við yður hlýtur Marc.el Carrier að
koma þar við sögu.
Þau sáu að ekki var fleira um
að tala og óku af stað út úr
bænum og stefndu í átt til Frakk-
lands og David bætti aðeins við:
„Ein ástæða enn til að hitta
Marcel að máli.“
Og enn á ný fannst Helen sem
hættan sem yfir þeim vofði væri
áþreifanleg og það fór hrollur um
hana er þau óku af stað — þessi
hætta sem hafði þó valdið þvf að
hún hafði snúið aftur frá Parfs.
David svaf eða lézt alténd sofa,
en Helen braut ákaft heilann um
hvaða hugsanir leituðu á hann.
Hún gat ekki slakað á enda þótt
ökulag Ramons væri hið bezta.
Sagan sem þau höfðu heyrt kvöld-
ið áður var hryllileg og ósennileg,
en að Ifkindum sannleikanum
samkvæm. Hún sá fvrir sér mvnd-
ina af þeim atburði þegar
Madeleine Herault þrýstir sér að
Ifki ástvinar sfns — Simone að
gæta hennar — Ilerault að gera
ráðstafanir fyrir David og Simone
áður en hann dó. Hún hugsaði um
Marcel eins og hún hafði þekkt
hann um langa hrfð — og sfðan
þann Marcel sem hún vissi hann