Morgunblaðið - 04.06.1976, Blaðsíða 36

r
36
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 4. JUNl 1976
Alvöru-
borgin
eftir Hugrúnu
fór i skólann. Faöir hans var aö koma
fram i garðann meö fullt fangið af heyi
þegar Bjössi birtist í dyrunum. Hann
varö alveg undrandi þegar hann sá
drenfíinn. „Krtu ekki aö veröa of seinn í
skólann?" spuröi hann, „er nokkuð að?“
„Míjí lanjtar til þess aö tala viö þig,
Þetta er eldspýtna-þraut, sem teiknar-
inn leggur fyrir þis í dag. Viö að fiytja
fjórar eldspýtur, en þú veröur aö nota
alls 24, myndaröu þrjá ferninga. — Viö
sýnum þér lausnina á morgun.
pabbi," sagði Bjössi hálfstamandi. „Tal-
aðu drengur minn, ég skal hlusta. „Þú
verður líka að hjálpa mér pabbi, ég er í
svo miklum vandræöum," sagði Bjössi,
„þaö er dálítið sem ég veit ekki hvaö ég á
aó gera. Þú veist um hann Ara, strákinn,
sem er nýkominn aö Heiöi. Það var hann
og tveir aörir, sem eyðilögóu fyrir okkur
Alvöruborgina á laugardaginn var. Viö
vorum ekkert aö gera þeim, og áttum
ekki von á neinum til þess aó skemma
leikinn okkar. Þú veist að ég á afmæli á
laugardaginn, og mamma hefur fundiö
upp á því aö vilja bjóða Ara í afmælið
mitt. Þetta er svo erfitt. Mig langar ekki
til aó bjóða honum. Mamma heldur að
það veröi honum til góós og okkur öllum
krökkunum. Hann er eini óvinurinn sem
við eigum. Finnst þér hægt aö bjóöa óvini
sínum í afmælisveislu? Mamma er eitt-
hvað skrítin. „Það er gott að þú skulir
tala um þetta við mig,“ sagði pabbi hans.
„Mamma þín kennir i brjósti um dreng-
inn. Hann hefur átt svo erfitt í uppvext-
inum. Hana langar til þess að hjálpa
honum. Langar þig ekki til þess líka?“
„Kg veit þaó ekki“, sagöi Bjössi. „Verður
þetta nokkur hjálp fyrir hann? Viö
krakkarnir erum öll á móti honum. Viö
höföum ekki gert honum neitt illt þegar
hann réöst á okkur með tvo stráka með
sér.“
„Þetta er það besta ráð sem ég get
hugsað mér,“ sagói pabbi hans. „Mamma
þín veit hvaó hún er aö gera. Þú veröur
aö brjóta þinn eiginn vilja niður og láta
skynsemina og kærleikann ráða. Ég ræð
þér eindregið til þess aó bjóða Ara á
laugardaginn. Þú skalt fara sjálfur og
hitta hann.“ „Kg þori ekki aö fara einn,“
sagði Bjössi. ,,Þá skaltu biðja Jonna
frænda þinn aó fara með þér. Ykkur ætti
að vera óhætt þegar þið eruð tveir, ég er
ekki viss um að Ari sé svo hættulegur.
Hann hefur líklega minnimáttarkennd,
þess vegna er hann svona herskár. Hann
er að reyna að sýna að hann sé þó nokkuð
mikið karlmenni. „Kn við vorum ekkert
aó gera honum,“ sagði Bjössi, „við viss-
um ekki fyrr en þeir komu þrír með
öskrum og herópum eins og stríðsmenn
og eyðilögðu allt fyrir okkur.“
„Þetta er ekkert einsdæmi," sagði faðir
hans. „Ari hefur aldrei fengið að njóta
sín í lífinu. Hann hefur ekki notið neins
kærleika, og þá er mál til komið að hann
M0RöJN(-K^_
kaff/no w r®
Súpan heitir eftir mér: Engla-
Gömul kenning:
— Þó að þú verðir öreigi ertu
jafngóöur eftir. Missiröu kjark
inn ertu ekki nema hálfur mað-
ur eftir. En missirðu mannurð-
ið, er allt glatað.
X
Kvenréttindakona heldur
ræðu. Hún sagði m.a.:
— Ilvar stæðu karlmennirn-
ir nú, ef konan hefði ekki verið
til? Já, hvar væru þá karlmenn-
irnir nú?
Rödd úr salnum: — 1 Para-
dfs.
X
Hreppstjóri skrifaði á skjöl
skipstjóra, sem hafði siglt skipi
sfnu í strand:
— Við dagbókina er ekkert
að athuga, skipið er löglega
strandað.
Ég held hann sé frá
rannsóknariögreglunni?
Kennarinn: — Hvað sagði
Abraham, þegar guð kom til
hans?
Óli litli þagði og gat ekki
svarað.
Kennarinn. — Hvað segir
pabbi þinn vanalega, þegar
gestir koma til hans?
Óli litli: — Farðu, Gunna, og
sæktu nokkra bjóra.
X
Anna litla og Olla eru að
leika sér, og þykjast vera giftar
konur.
Anna: — Áttu nokkur börn?
Olla: — Já, ég eignaðist fimm
fyrsta árið. En átt þú nokkur
börn sjálf?
Anna: — Já, ég á þrjú.
Olla: — Hefurðu þau á
brjósti?
Anna: — Maðurinn minn
heldur að það sé óhollt, svo
hann lætur mig bara hafa eitt á
brjósti, en hefur hin tvö sjálf-
ur.
V
Arfurinn í Frokklondi
81
Því að allt í einu blasti allt þetta
gull við augum mér. Þú getur
ekki ímvndað þér hvað það var
stórkostleg sjón og mögnuð Iffv
reynsla. Það var tunglskin og allt
þetta gull. Kg hugsaði ekkert um
afleiðingarnar. fig var bara stað-
ráðinn f að hrifsa það til mfn.
Riehardsson sá til mfn og reyndi
að stöðva mig og ég skaut hann.
Ég var dauðhræddur um að skot-
hvellurinn hefði heyrzt og
Þjóðverjar kæmu aðvffandi. Og
þegar ég heyrði fótatak inni f
skóginum tók ég smærri pakkann
og þaut af stað og gróf hann á
merktum stað og forðaði mér síð-
an eins og fætur toguðu. Þess
vegna er ég svona glaður á frelsis-
deginum. ftg vissi að mfn beið
áh.vggjulaus framtíö.
— Hvað heldurðu að hafi orðið
um gullið?
Eg fór snemma næsta morguns
að huga aö þvf. En þá var allt a
bak og burt. Lfk Richardssons
hafði verið fjarlægt og sömu sögu
var að segja um gullið. Ég hélt f
fyrstu að Þjóðvcrjar hefðu tekið
hvorttveggja. En þegar ég frétti
sfðan að lík Richardssons hefði
fundi/t f Herault-húsinu fylltist
ég satt að segja þungum áhyggj-
um. Eg dró þá ályktun að hann
hefði einhvcrn veginn komizt
þagnað lifandi og haft með sér
gullið. Eg bjóst sömuleiðis við þvf
að hann hefði haldið Iffi nógu
lengi til að segja Madeleine frá
því hver hefði skotið hann. Þvf
na-st frétti ég aö Þjóðverjar hefðu
skotið hana og ég róaðist nokkuð.
Af viðmóti Hcrault við mig dró ég
sfðan þá ályktun að hún hefði
dáið án þess að segja neitt. Svo
lauk strfðinu. Eg tók aftur upp
störf mfn. Ég fór að nota pening-
ana, en gætilega þó. Ég keypti
listmuni sem hafa sfðan stigiö f
verði. Ég fjárfesti. Sfðar keypti
ég húsið. Ég naut Iffsins.
— En enn á ný var ég dreginn
inn f málefni Herault-
fjölskyldunnar. Boniface hætti
störfum og fól mér að fara með
það sem snerti læknisfjölskvld-
una. þar með talin rððstöfun
hússins. Og þá komst ég loks að
þvf að Madeleine hafði lifað í
nokkra mánuði eftir nóttina sælu
og alið barn. Ég komst Ifka á
snoðir um að Richardsson var fað-
ir harnsins og að Herault læknir
hafði tekið á mótí barninu f
klaustursjúkrahúsinu þar sem
cldri dóttir hans var nunna.
— Svo að það var þá felustaður-
inn, sagði David.
— Þessi felustaður reyndist
þeim öruggt skjól. En á ný fannst
mér ógnunin vofa yfir mér. Aftur
vaknaði með mér sá grunur að
Madeleine hefði sagt eitthvað.
eða skilið eftir sig bréf þar sem
hún segði frá þvf hvernig
Richardsson hefði dáið. hver
hefði drepið hann, hverjum ætti
að refsa fyrir það. Mér fannst
árum saman sem ég gæti ekki um
frjálst höfuð strokið vegna þess-
arar miklu og nagandi óvissu. En
mft gsnndy Ifks rkki óhugsandi
að hún hefði skilið eftir sig eitt-
hvað sem gæti leyst gátuna um
gullið týnda. Þegar ég vissi að
Simone Hurst hafði verið arf-
leidd að húsinu datt mér f hug að
gulliö kynni að vera fólgið þar.
Þú segir mér að Lazenby hafi
látið leita f húsinu. Ekki trúi ég
þeir menn hafi gengið eins ræki-
lega til verks og ég lét ger. Ég
varð að finna upp innbrotsþjófa
til að hafa skýringu á takteinum.
Boniface sagði mér einnig, í hin-
um mesta trúnaði, að Simone
Hurst hefði ættleitt barn
Madeleine og farið með barnið til
Englands. Hann sagðí mér einnig
að f.vrir ýmissa orsaka sakir ætti
aldrei að skýra frá hinum réttu
staðreyndum f málinu. Slfk þögn
var vel að mfnu geði. Ég reyndi
hvað eftir annað, bréflega, að
fá Simone Hurst til að selja
húsið til að rjúfa sfðustu tengsl
þfn við Herault-f jölsky Id-
una, en hún var ófáanleg til
þess. Ég var með allan hugann
við að gera ráðstafanir sem
tryggðu að ekkert yrði farið
að hnýsast f þessi gömlu mál. Ég
gat að vísu ekkí talað um hvarf
gullscndingarinnar við neinn þar
sem ég hefði þá komið upp um
mfg, en ég gaf aldrei upp alla von
um að finna það. Mér datt hins
vegar aldrei f hug að gullið væri
notað tíl að greíða dýrgripina f
höll Marcels Carriers ...
— Og svo gerðist þrennt svona
hér um bil samtfmis. Simone
Hurst dó og þú sagðir mér að þú
ætlaðir að koma til Frakklands.
Og fáeinum vikum sfðar kom
Paul Derain að máli við mig.
Hann spurði mig hvort ungi mað-
urinn sem var að koma f Herault-
húsíð gæti hugsanlega verið son-
ur Madeleine Herault. Ég tek það
fram að fréttin um að þú værir
væntanlcgur var á allra vörum
hér f bænum þá og þótti tfðindum
sæta. Paul Derain vildi að ég
ka-mist að þvf fyrir hann hvort þú
værir sonur Madeleine. Hann stóð
í þeirri trú að þar með værir þú
einnig sonur Marcels Carriers og
ég örvaði þá trú hjá honum. Ég