Alþýðublaðið - 24.10.1958, Blaðsíða 11

Föstudagur 24. október 1958
Alþýðublaðið
11
t' ct, ai 1. siBi I
því yfir }að tilboð de Gaulles
sé stórt skref í rétta átt og at-
hyglisvert. í Rabat eru orð ráð-
herrans talin hin veigamestu,
er sögð hafi verið í deilunni í '
mar-ga mánuði. í oLndon eru
menn einnig ánægðir yfir til-
■boði de Gaulies. Er þar talið; að
nú hafi uppreisnarmenn tæki-
færi tij að kavna betur hvað i
rauninni felist í Algier-stefnu
stjórnar ele Gaulles.
Á blaSamannafundi sínum í
dag sagði de aGulle, að eina-
lausnln á vandamálum Algier
væri lýðræðislegar kosningar.
Kosningar væru nú ákveðnar
30. nóvember, eða tveim dögum
fyrr, eftir aðstæðum á hverjum
stað ,en síðan yrði málin að
.þróast. örundvölliirinn undir
lausn Algier-vandamálsins yrði
að vera hin sérstaka aðstaða
vegna þjóðernis og tengsl lands
ins við franska ríkið. Hann
kvað flesta meðl mi algiersku
frelsshreyfingarinnar hafa bar i
izt hraustlega. Hann kvaðst viss !
um, að friður hinna hraustu I
mundi uppræta hatrið. )
STYÐUR ENGAN FEAM-
B.TÓÐANDA.
Ráðherrann ræddi vaentan-
legar kosningar í Frakklandi Og
lagði áherzlu á, að hann imundi
ekki styðja nelnn frambjóð-
anda eða neinn Gaullistaflokk.
,Eg get ekki gert upp á milli.
í stöðu minni sem sáttasemjari
mun ég ekki gefa út neina yf-
irlýsingl til stuðnings neinum
frambjóðanda, jafnvel þeim, —
sem sýndu mér hollustsu á erfið
um augnablikum“, sagði hann.
ÞINGIÐ SAMLAGI SIG
VERULEIKA LÍFSINS.
„Bráðum kemur þinglð sam-
an, en það verður ekki lengur
almáttugt. Miklar hömlur hafa
verið settar á það, Ef Því tekst.
ekki að sámlaga sig verúleiga
lífsins ,mun fimmta farnska lýð
veldið standa frammi fyrir nýj
urn vanda, sem ómögulegt er
að spá fyrir um lausn á, og
mundi allavega þýða, að þing-
ræðinu yrði ýtt til hliðar um
ófyrirsjáanlegan tír^a,“ sagði
de Gaulle.
Kosningín kærð
Framhald af 12. síðu.
ógildar og, fyrirskipaðar kosn-
ingar að nýju, undir eftirliti
tveggja manna .tilnefndum af
hvorum aðila fyrir sig, þar sem
framkvæmd þeirra kosn.nga, er
^fram fóru 10. og 11. okt. s. 1.
voru mjög í stíl við þann und-
irbúning, sem sagt er frá að
jframan.
Við teljum að á kjörskrá hafi
■verið settir menn, eða að
minnsta kosti einn maður, sem
húið var að strika út af félaga-
■skrá, þar sem hann, vegna at-
vinnu sinnar ætti ekki heima
í félaginu og einnig teljum við
okkur géta sannað að inn í fé-
lagið hafi verið tekið fólk til að
kjósa undir það til loka kjör-
fundar.
Við rannsók þessa máls mun-
um við leggja fram vottorð og
önnur gögn máli okkar til sönn
unar og lújldum fast við þá
kröfu okkar, að kosningarnar
verði látnar fara fram að nýju,
nema það sannist, að okkar list
ar hafi verið þeir einu, sem rétt
yoru fram bornir.
Með ’félagskveðj u,
Ólafsvík, 18. okt. 1958.
(sign.).
(Millifyrirsagnir eru Alþýðu-
blaðsins).
iv j. CVIinney: Nr. 26
Orðstír
deyr aldregi
ellefu f því. Þeir óku um ó-
byggt landssvæði og auðan
veg, er þeir heyrðu bíl koma
á eftir sér. Var honum ekið
hratt, er.da náði hann þeim
brátt, ók fram úr þeim, nam
síían staðar, og lokaði þeim
leiðinni, í bílnum voru þýzkir
lcgreglumenn og stukku þrír
þeirra út.
Skjalafalsarinn stökk af
baki hjólinu um leið og bíllinn
nam staðar og stökk út í
myrkrið. Lögreglumennirnir
Skutu á eftir honum í blindni,
en honum tókst að sleppa. —
Spurðu þeir Bob margs um
hann, en hann lézt ekkert um
þann náunga vita, kvað hann
hafa stöðvað sig á leiðinni og
beðið um að fá að sitja fyrir
aftan dálítinn spöl.
— Og þú hefur aldrei séð
þennan mann áður?
— Aldrei á ævi minni, full-
yrti Bob.
Þá spurðu þeir hann hvað
hann væri sjálfur að flækjast
utan borgarinnar teftir að út-
göngubann og umferðabann
væri gengið í gildi. Loks var
honum skipað að setjast aftur
á bak bifhjólinu og aka aftur
til baka, en einn af lögreglu-
mönnunum settist fyrir aftan
hann og setti skammbyrsu-
hlaupjð við bak honum, og
beindi honum leið til smá-
þorps dálítið fyrir utan Rúðu-
borg, sem Oissel heitir. Lög-
reglubíllinn elti og beindi Ijós
um sínum alltaf að bifhjólinu.
Það var svo sem augljóst, að
þeir ætluðu ekki að láta
blekkja sig með neinum und-
anbrögðum.
Þegar til Oissel kom, vakti
það þegar undrun Bobs að
ljós loguðu í gluggum tveggja
bygginga, þekkti Bob að önn-
ur þeirra var ráðhúsið, en hin
lögreglustöðin, og var stefnt
að þeirri síðarnefndu. Bob
þóttist sjá að nú væri síðasta
tækifærið, hann jók hraða
blfhjólsins, sem hann gat og
snarbeygði, svo lögreglu-
þjónninn féll af baki án þess
að geta nokkru skoti hleypt
af, en þá snarstöðvaði Bob
Bifhjólið, stökk af baki og
hljóp út í myrkrið.
Þýzku lögreglumennirnir
þyrptust út úr bifreiðinni og
skutu á eftir honum og hlaut
hann skot í gegnum lungað,
en beygði af leið inn í myrka
hliðargötu og undraSi hann
stórum að þeir skyJdu ekki
veita honum eftirför. Senni-
Jega höfðu þeir tær skot-
hólfin í byssum síi og
Stafaði hikið af því r ) þeir
væru að fylla þau aiiur. En
andartaki síðar voru þ:ir líka
komnir á vettfang, on þá:.
hafði Bob tekist að kc nast út
á akur og lá hann þar 1 skurði
og var rétt htó'uðið upp úr
vatninu og leðjnnni.
Lögreglumennirnir leituðuj
um allt irieð sterkum rafljós-,;
um og síðan með sporhundum.
Þeir leituðu lengi nætur, en
Bob hélt kyrru fyrir í skurð-
inum, og vegna vatnsins
fundu sporhundarnir ekki
slóð hans. Hann lá þarna í
vatninu og leðjunni enn uxn
nokkurt skeið, eftir að lög-
reglumennirnir virtust hafa
géfið upp leitina; hann var
orðinn allur helkaldur og
stirður og fann til óþolandi
sársauka £ lungunum, en
samt tókzt honum að skríða
og slaga þær nokkrar mílur,
sem Voru til Rúðúborgar. Þar
reikaði hann fáförnustu göt-
urnar í þann mund er dagur
rann, en hvert skref ólli hon-
um óbærilegra kvala, svo hann
varð að beita allri sinni hörku
til þess, að þeir fáu, sem hann
mætti, sæu ekkert á honum,
Loks komst hann að húsinu,
þar sem hann bjó, en ekki var
kvöl hans þar með lokið, þar
sem hann varð að klífa upp
fimm stiga.
Þegar hann kom inn og
vakti kunningjafólk sitt, sem
hann bjó hjá, varð það ótta
slegið, er það sá hvernig hann
var kominn. Læknir, sem
taldist til andspyrnuhreyfing-
arinnar, var tafarlaust sóttur.
Þegar læknirinn hafði at-
hugað Bob eins vandlega og
tækifæri gafst til, hristi hann
höfuðið og kvað útilokað, áð
hann lifði þetta af. Það gengi
í raun og veru kraftaverki
næst að hann skyldi enn vera
á lífi. Það olli öllum kunningj
um hans mikilli hryggð að
heyra þennan úrskurð. Qg
læknirinn, sem sjálfur var einn
af nánustu kunningjum hans,
fórnaði tveim af hinum dýr-
mætu sulphanilamidetöflum
sínum, en slíkt lyf var með
öllu ófáanlegt, og vissi hann
þó, að þær myndu ekki koma
hinum deyjandi manni að
nelinu gagnij Qg nú stóðu
kunningjar Bobs andspænis
hinu alvarlegasta vandamáli.
Það var hvernig Þeir ættu að
losa sig við líkið. Ekki var
unnt að hafa neina jarðarför
því slíkt mundi vekja forvitni
þýzku lögreglunnar, hún mundi
senda sinn fulltrúa til að
skoða líkið, og þegar skotsárið
sæist, yrði ekki að sökum að
spyrja. Þetta fólk, sem skotið
hafði skjólshúsi yfir Bob, bæði
fyrir frændsemi og málstað-
inn, mundi tafarlaust tektð
höndum og kvalið og pínt til
sagna. Bob var því samþykk-
ur að hafa samflot við harm
til Briétlands. Þeir lögðu af
stað til þess a5 komast m,eð
væntánlogri flugferð yfir sund
ið í janúarmánuði, en það fór
sem fyrr að flugvélin kom
ekki. í þetta skipti fyrirbauð
Staunton Bob að hverfa aftur
til Rúðuborgar. — Þú dvalzt
í fylgsni í París til unglíyll-
ingarinnar í febrúarmánuði.
Eg kem þangað og sæki þig
nokkru áður en flugvélin
kernur.
Þeir fengu flugferð aðfara-
nótt þess 6. febrúar 1944 og
kornust klakklaust yfir til
Bretlands. Og þótt einkenni-
legt kunni að virðast. þá var
það eitt hið fyrsta, sem Staun
ton gerði, þsgar þangað kom,
að fara til Ringway. Eg verð
hvað sem tautar að þjálfa mig
í þessu fallhL'fastctkki, sagði
hann við sjálfan sig. Eg hef
ekki neina þolinmæði til að
flækjast þetta með járnbraut-
um fram og aftur um her-
námssvæðin. Sé fallhlífin not
uð kemst maður svo að segja
tafarlaust á leiðarenda. Og
fyrir bragðið komst hann svo
í kyni við Violettu.
Þegar þau, hún og Staunton
héldu aftur til Lundúna, fór
Bob, sem eftir að hafa um
skeið notið læknishjálpar og
hjúkrunar, stundaði nú fram-
haldsnám í meðferð vopna í
skóla nokkrum í Hertfords-
hire, fór með þeim fyrsta
kvöldið, sem þau skemmtu sér
í Lundúnum. Hann þóttist
aldrei hafa kynnst konu, sem
jafnaðist á við Violettu. Hún
var ekki aðeins kvenna feg-
urst og stæltust, heldur meö
afbrigðum glaðvær og skemmti
leg. Nú var hún orðin góð í
öklanum og gat dansað sem
fyrr, og þótti honum sem hanp
hefði aldrei fundið stúlku, er
var jafn dásamleg í dansi.
Kvöld eftir kvöld sátu þau .3
saman í íbúð hennar, og varð
þar oft gestkvæmt, og flestir
báru gestirnir einkennisbún-
ánga. Var mikið drukkið,
reykt, sungið, hlegið og upp
á ýmsu fundið sér til afþrey-
ingai’, þangað til skyldan kall-
aði; gengið á milli nætur-
klúbba og annarra staða. og
lífsins notið á meðan tími
vannst til. Öðru hverju hvarf
einhver úr hópnum til skyldu
starfa, og aðrir komu á stað-
inn. Vinir sem komu, fóru og
var aldrei að vita hvort mað-
ur mundi nokkru sinni sjá þá
aftur.
Violetta hafði kynnst Harry
Peulevé löngu áður en þeir
Bob og Staunton komu til
sögunnar. Fyrstu kynni þe'rra
höfðu orðið fyrir það, að hann
dansaði við ítalska stúlku,
tekkju brezks sprengjuflug-
manns, sem farizt hafði þá
fyrir skömmu, en Violetta
þekkti hana nokkuð. Hann
var liðsforingi í brezka hern-
um, mikill vexti, hsrðibröiSúr
og spengilegur og með af-
brigðum aðlaðandi. Svo hitt-
ist þá á, ai Vmletta bar ekki
einkennisbúning, og Harry lék
nokkur forvitni á að vita
hvert starf í þágu Bratlands
þessiý fagra og dásamlsga
stúlka mundi hafa meö hönd-
um, en dirfðist ekki spyrja
hana';. n'eins. Nokkru ssinna
hittust þau i nsðanjarðarlest,
og bar Viöletta þá licsforingja
búning siún. Hann spuröi
hana hvort hún væri í leyfi,
og kvað hún svo vera. Það
hittist vel á, ságði hann, þar
sem herdeild sín fer úr landi
eftir nokkra daga, við skul-
um því skemmta okkur eins
og bezt gengur, á meðaia tími
er til. Eftir það voru þau mik-
ið saman, einstaka sinnum
með öðrum félögum, en oftast
þó tvö alein. Vtenjulega fóru
þau fyrst í leikhús, kvik-
myndahús eða einhvern
skemmtistað, en síðan heim
til hennar, þar sem þau gátu
setið og rabbað saman í sak-
leysi allar götur til morguns.
Sumir kunningjar hennar
létu sér þó koma til hugar að
um eitthvað alvarlegra værí
að ræða; þóttust margJr sjá
augu hennar blika venju frtem
urr en hún steig dansinn við
hann. Hvorugt þeirra sagöi
þó hinu satt um starf sitt, ■—-
en þau áttu hins vegar bæði
eftir að komast að hinu sanna,
þegar fundum þeJrra bar sam-
an aftur, við allt aðrar að-
stæður.
TÓLFTI KAFLI.
Fyrsta verkefnið.
Staunton var óþölinmóður.
Hann vildi komast sem fyrst
aftur til Rúðuborgar, til þess
að hafa eftirlit með Starfi and
spyrnuhreyfingarinnar þar, ■
efla hana og skipuleggja sem
bezt undir það hlutverk, er
biði hennar, þegar þar að
kæmi, að brezki herinn gengi
á land þar, því þá yrði and-
spyrnuhreyfingin að ráðast á
nazistana bak v.ö víglínuna.
Það virtist augljóst mál, að
Bob gæti ekki farið aftur yfir
sundið, þar sem þýzka lög-
reglan hafði komizt í tæri við
hann, fjór;r lögreglumenn
meira að segja áttu tál við
hann, þá var vísast að þeir
yrðu ekki lengi að bera kennsl
á hann aftur, og þá var ekki
aðeins hann búinn að vera,
heldur gat það haft hina al-
varlegustu hættu í för með
sér, fyrir alla þá, sem með
honum unnu. Það var því fast
ráðið að hann skyldi settur til
starfa einhvers staðar annars
staðar, þegar ler hann væri
orðinn nægilega hraustur aft-
ur og hefði lokið starfi sínu.
Buchmaster var þeirrar
skoðunar, að Staunton ætti
ekki heldur að fara aftur t:l
Rúðuborgar. Newman sá þar
um ’allt samband við viðkom-
andi brezka aðila í gegn um
stuttbvlgjusandistöðina sína,
en Sarge Malraux stoð sig
með hinni 'mestu prýði, sern
laiðtogL allrar andspyrnu-
hreyfíngarinnar á þessu svæði,
eða alla leið tii Havre. Þá
ýrði' þaim sendur bæði liðs-
auk; og vopnabirgðir þegar
tungl fyllti í mars, en Buck-
master var því; sern sagL
mjög mótfallinn, að Staustpn
færi þangað. Hann gæti haft
nóg að.gera annars staðar. i-
Saunton var hins vegar
ekki á sama máli. Hann
kvaðst sjálfur vilja hafa eftir-
lit með því, hvernig allt
gengi þarna í Rúðuborg, og
lézt ekki mundu verða í rónui,