Morgunblaðið - 11.09.1977, Page 23

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 11. SEPTEMBER 1977
23
kapitula Daníelsbókar og ræddi
um draumfarir Nebúkad ezar kon-
ungs i Babel. Eins og áreldur und-
an jökli brauzt orðið fram af vör-
um þessa áttræða sjómanns og
kristniboða, hvergi hik, hvergi
hallað islenzku máli.
Hvar er
djöfuls ræðan?
Hann var búinn að hita vel upp,
skjóta sér inn i Opinberunina og
Orðskviðina, en siðan sneri hann
sér að töskunni sinni og rótaði i
henni um leið og hann sagði: „Nú
ætla ég að Iesa góða ræðu, alveg
ágætis ræðu.“
En eitthvað var djúpt á ræð-
unni: „Hvar er djöfuls ræðan,“
skauzt þá út úr prédikaranum, „ég
finn bara ekki andskotans ræðuna.
Jú, héma er hún: Og ég sá dýr
stiga upp af hafinu, það hafði tiu
horn og sjö höfuð og á homum
þess voru tiu ennisdjásn, og á
höfðum þess voru guðlöstunar
nöfn. Og dýrið, sem ég sá, var likt
pardusdýri og fætur þess voru sem
bjamarfætur, og munnur þess eins
og Ijónsmunnur, og dreuinn gaf
þvi mátt sinn og hásæti sitt og vald
mikið. (Opinb. Jóh. 13).
En Guð á svar við öllu og
kærleikur hans er hið lifandi
smyrsl. Og hann sá fjóra menn
koma“ ... „Við erum nú ekki
nema tveir hér góði,“ gall þá i
góðborgara einum sem átti leið
hjá torginu.
„Það skiptir engu máli,“ svaraði
Gústi um hæl, „það er Guð sem
segir hitt. — Og þessir fjórir menn
komu gangandi. — Heyrðu,“ kall-
aði hann til góðborgarans, „ertu
búinn að taka út úr reyknum fyrir
mig.“
„Já, það er búið,“ svaraði sá á
morgungöngunni.
„Gott, ég borga eftir helgina, en
nú höldum við áfram og hlustaöu
nú.“
„Það var allsstaðar
fullt af kvenfólki”
Iinn þmmaði raust prédikarans
og orðskviðir hans fuku út i norðr-
ið eins og fuglar flygju hjá.
Svo mundaði hann sálmabók-
ina.
„Er þetta nýja sálmabókin,“
spurði ég.
„Já, þetta er nýja sálmabókin.
Það em alveg ágætis sálmar i
henní. Þetta er Birken, nr. 362.
Hann er þýzkur.“
Af þmmandi raust hljómaði:
„Mig lát, Jesús,
með þér ganga,
mega rekja fótspor þin,
svo i lifsins
striði stranga
styttist þrautasporin min.
Lát mig ganga’
á Ijósum degi,
lát mig ganga á
kærleiksvegi,
gakk þú æ á undan mér,
eg svo megi fylgja þér.
Einn í Torginu í úrhellis-
rigningu undir kvöld.
Valdimar Briem þýddi hann,
þessi gæðadrengur. Hann og Helgi
Hálfdanarson voru með albeztu
prestum og sanntrúaðir á þeirri
öld og þeir endursköpuðu svo
mikið kirkjuna með sálmum sin-
um. Þeir fylgja nákyæmiega texta
guðspjallanna og búa til sálma
eftir þvi. Ég vissi það þegar ég var
að sigla i útlandinu og hafði ekki
Bibliuna með, en ég hafði sálma-
bókina og veit þvi hve mikla nær-
ingu ég fékk úr þeim. Þeir túlkuðu
sko guðspjöllin og ég þurfti ekkert
nema sálmana. Þeir voru ná-
kvæmlega þræddir úr orðinu og
þegar ég siðar fór að athuga Bibli-
una og skoða sálmana sá ég að
þetta voru ekkert nema Ijóð end-
urkveðin úr sjálfu orðinu. Það
þótti mér laglegt, þeir eru svo
lifandi. Og þetta hélt mér frá allri
spillingu og öllu saman, ég kom
ekki nálægt henni."
„Það hefur liklega verið eitt-
hvað af henni?“
„Uss, uss, ussuss, það var alveg
voðaiegt. Það var gjörsamlega allt
spillt skipið, allt spillt."
„Varstu á mörgum skipum?“
„Nei, aðallega einu.“
„Norsku?“
„Já, það var gjörspillt, það var
svoleiðis. Ég var oft á vakt á
nóttunni hjá þeim og oft var það
erfitt. Einn romlaði milli skips og
bryggju dauðadrukkinn, fannst
aldrei. Einu sinni rusluðu þeir öllu
i messalúkamum niður á gólf, ösl-
uðu öllum morgunmatnum nið-
ur.“
„Fylltu þeir ekki skipið oft af
kvenfólki?"
„Það var oft og það var ekkert
betra hvort var i Kaupmannahöfn,
Noregi, Sviþjóð eða hvar sem var.
Það var alls staðar fullt af uven-
fólki. Þetta voru úngar manneskj-
ur sem voru spilltar. Ein frelsaðist
þó, það var i Buenos Aires.“
„Fyrir þinn tilverknað?“
„Já, hún lá i bælinu hjá einum
skipsfélaga minum daginn eftir
þegar við vorum að fara til vinnu.
Þá segi ég við hana: Sérð þú ekki
fram á það, að þú ert að drepa sál
þina með þessu móti. Nú var þetta
ekkert ómyndarleg manneskja,
ung, og ég leiddi henni fyrir sjónir
hvemig þetta var. Það var ekkert
annað en að eftir stutta stund er
hún búin að klæða sig og svo segir
hún við mig: „Þú munt aldrei
framar heyra um mig að ég gangi
út i þetta lif.“ Hún umbreyttist. Og
þú hefur nóg að gera, sagði ég,
starfssystur þinar eru margar hér
og þú getur snúið þeim til Guðs.
Þetta var eina regiulega tilfellið
þar sem ég gat talað svona við þær
i einrúmi, þvi það var enginn sem
heyrði til. Það var ægilegt að sjá
hana þama i rúminu.“
„Varhún fáklædd?“
„Ég veit það ekki nákvæmlega,
en svo virtist undir sænginni, þetta
var alveg voðalegt. Ég var báts-
maður þama, sá um málningu,
saumaöi segl og svona ýmislegt.“
Heimska að trúa
ekki á tign
Þetta var á árunum fyrir strið.
Eftir að Gústi kom heim úr Nor-
egsferð 1929 gekk hann i ýmis
störf, mest sjómennsku og alltaf
var guðsorðið i námunda. 1 einni
af höfnum Argentinu vildu þeir fá
hann til krisniboðs, en örlögin ætl-
uðu honum aðra höfn.
„Já, þeir vildu endilega fá mig
til starfa með sér þama á sjó-
mannaheimilinu i Buenos Aires.
Ég var annar Islendingurinn sem
hafði komið þangað. Friðrik hét
hinn, stýrimaður á skonnortu
löngu áður. Ég gat þetta ekki
óundirbúinn, enda var ég ekki
búinn að fá svo mikla þekkingu á
Guðsorði, sem ég hef nú. Ég hafði
að visu af og til snúið mér til hans,
en þama var tækifæri til þess að
vitna og það var sænsk kona sem
ég vitnaði fyrir. Eitthvert vin-

Sjá nœstu
síðu
Sigurvin, eini báturinn á
íslandi sem hefur verið I
kristniboði.