Morgunblaðið - 22.06.1979, Qupperneq 22

2 2 MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 22. JÚNÍ1979
Minning:
Asthildur Sœmunds-
dóttir frá Gufuskálum
Fædd 10. maí 1892.
Dáin 15. júní 1979.
Amma mín er látin og verður
útför hennar gerð frá Fossvogs-
kirkju í dag.
Hún andaðist aðfararnótt 15.
júní eftir langa og stranga legu. í
júlí ’74 lagðist hún á Landspítal-
ann í Reykjavík til aðgerðar á
fótum og hefur lengst af dvalið á
sjúkrahúsum síðan, fyrir utan
nokkra mánuði, nær samfellt
fimm ár.
Á Landakotsspítala hefur hún
verið síðan 12. marz ’77, þar sem
hún gekkst aftur undir aðgerð af
þeirri bjartsýni, sem henni var
lagið. Þrátt fyrir langa sjúkra-
legu, átti hún engu síður oft góðar
stundir innan veggja sjúkrahúss-
ins eða hún gerði þær að góðum,
og á svo löngum tíma sem þessum
er vart hægt að komast hjá því að
kynnast mörgu fólki og oft góðu
fólki, bæði sjúkraliði og sjúkling-
um. Á Landakotsspítala naut hún
eins góðrar umönnunar og unnt
var, reyndist starfsfólk og sjúkra-
lið allt, henni frábærlega vel.
Margar hverjar af stúlkunum,
voru orðnar henni hjartfólgnar og
hafði hún brennandi áhuga á líðan
þeirra og högum. Hún geislaði af
gleði ekki alls fyrir löngu, þegar
hún sagði mér frá þvi, að ein
hjúkrunarkonan hefði komið í
heimsókn með litla dóttur sína að
sýna sér. Þannig gladdi starfsfólk-
ið hana á ýmsa lund, er þetta
aðeins lítið dæmi.
Ef hún nú mætti mæla, myndi
hún flytja öllu því ágæta fólki,
sem létti henni leguna, sínar bestu
þakkir og óskir um, að það fengi
ríkulega launað góðverkin sín.
Amma fæddist að Gufuskálum
á Snæfellsnesi 10. dag maímánað-
ar og var gefið nafnið Ásthildur.
Hún var dóttir hjónanna Elín-
borgar Þorbjarnardóttur og
Sæmundar Guðmundssonar. Þau
eignuðust fimm börn, þrjár stúlk-
ur og tvo drengi, og eru þau nú öll
látin.
Mér er þungt um hjartarætur er
ég nú kveð ömmu, því að betri
ömmu gat enginn átt, umhyggja
hennar og ást brást mér aldrei,
alltaf reiðubúin að taka á móti
mér og gera mér allt til góða. Ég
var oft lengri og skemmri tíma
hjá henni, þegar ég var lítil telpa,
og er mér minnisstætt, þegar hún
leiddi mig við hönd sér, sem oft
skeði, hve höndin hennar var hlý
og traust, þótt mér fyndist öllum
öðrum kalt og er ég óx úr grasi,
varð mér ljóst, að hennar innri
-maður var eins. Aldrei minnist ég
þess, að hún nokkurn tíma segði
styggðaryrði til mín, né neitaði
bón minni, bæði ég hana einhvers
og hef ég þó sjálfsagt verið bæði
kenjótt og rellin, en amma þreytt
og lúin í önnum sínum. Ef amma
fór eitthvað, sem hún taldi að ég
hefði ánægju af, hvort sem það
var langt eða skammt, tók hún
mig með, þótt hún sjálf hefði
getað haft það miklu náðugra án
mín. En ég held, að við báðar
höfum notið þess að vera saman
og nú í dag, þegar hún er horfin,
eru minningar frá þessum sam-
verustundum mér dýrmætar.
Síðar, þegar ég sjálf eignaðist
börn, kom sama umhyggjan í ljós,
aldrei var amma glaðari en þegar
hún gat laumað einhverjum glaðn-
ingi í lítinn lófa og séð bros birtast
hjá litlu barni, mínum börnum og
ég held öllum börnum, sem urðu á
vegi hennar.
Fram á síðasta dag, má segja,
var hugur ömmu ætíð vakandi yfir
velferð okkar allra og oft hugsaði
hún til skyldfólks síns, gladdist ef
vel gekk, en hryggðist ef á móti
blés, einnig þeirra er voru óra-
fjarri og hún hafði ekki séð í
langan tíma, alltaf var sama
umhyggjan, vildi vita hvernig
öllum vegnaði og liði. Oft var ég
undrandi, hve amma mundi margt
og fylgdist vel með öllu.
Amma lifði það að verða
langa-langamma að tveimur litl-
um stúlkum og enn var sami
brennandi áhuginn eins og þær
væru hennar fyrstu barnabörn,
þannig var hún.
Einkunnarorð ömmu voru:
„Hvað get ég gert fyrir þig?“ en
ekki „Hvað getur þú gert fyrir
mig?“
Fyrir allt þetta og miklu, miklu
meira vil ég þakka ömmu og vona
að við höfum getað veitt henni
örfáar gleðistundir, það þurfti
ekki mikið.
Amma mín giftist Þórði Sveins-
syni frá Skáleyjum á Breiðafirði,
en missti hann eftir fárra ára
sambúð. Þau eignuðust þrjár dæt-
ur, Elínborgu, búsetta í Reykjavík,
Margréti, sem er látin, og Mjöll,
búsetta í Danmörku.
Þegar amma varð ekkja, urðu
það henni erfiðir tímar og varð
hún að haga gjörðum sínum öðru-
vísi en hún hefði kosið. Yngstu
dótturina, Mjöll, varð hún að láta
frá sér til vandalausra, átti það í
fyrstu að vera um skamman tíma,
en hún ílengdist þar. Margrét fór
til Elínborgar ömmu sinnar að
Gufuskálum, en elstu dótturina,
Elínborgu, hafði hún hjá sér og
hefur hún orðið hennar mesta stoð
í veikindunum. Þau eru orðin æði
mörg sporin hennar á sjúkrabeð
móður sinnar, held ég að varla
hafi fallið úr dagur, nema sjúk-
leiki steðjaði að hjá henni sjálfri.
+
Móöir okkar,
HELGA SOFFÍA BJARNADÓTTIR,
Suöurlandsbraut 63,
andaðist í Landspítalanum 21. þ.m.
Ellert Leifur Theódórsaon og systkini.
+
Móöir okkar og tengdamóðir,
JÓHANNA FRIDRIKSDÓTTIR,
Fellsmúla 18,
er látin.
Fyrir hönd aðstandenda.
Jóhanna Daníelsdóttir,
Árni Björn Jónsson.
+
Eiginmaður minn og faðir okkar,
OLE OLSEN
Túngötu 20, Keflavík,
er lést 13. júní, veröur jarösunginn frá Keflavíkurkirkju, laugardag-
inn 23 júní kl. 2 e.h.
Þóra Gísladóttir og börn.
+
Móðir okkar,
KATRÍN GUÐMUNDSDÓTTIR,
lést í sjúkrahúsinu Stykkishólmi 20. júní.
Börnin.
+
Elskuleg móöir mín,
NANNA ÞÓRDARDÓTTIR,
frá Hofstööum, Gufudalssveit,
lézt að Landspítalanum þann 20. þ.m.
Jarðarförin veröur gerö frá Fossvogskirkju, þriöjudaginn 26. júní
kl. 10 f.h.
Fyrir hönd ættingja og vina hinnar látnu.
Fríöa Ágústsdóttir.
+
Fósturfaðir minn og bróöir,
GÍSLI SIGURÐSSON,
Búlandi Skaftártungu,
veröur jarðsunginn frá Grafarkirkju laugardaginn 23. júní kl. 14.
Siguröur Pétursson,
Páll Sigurösson.
Minning:
Brgnjólfur Sigurbjöms-
son hóndi Ekkjufelli
Fæddur 4. janúar 1898.
Dáinn 2. maí 1979.
Gladur og reifur
skyli Kumna hverr
unz winn bíður bana.
Þá koma mér þessar setningar
úr hávamálum í hug er ég minnist
Brynjólfs bónda Sigbjörnssonar á
Ekkjufelli. Hann var þannig gerð-
ur að hann kunni, eða vissi hvern-
ig bregðast skyldi við hverju einu
sem að höndum bar og leysa
þurfti. Honum brá hvorki við vá
né bana, enda var hann vel búinn
að líkamlegu og andlegu atgervi.
Hann var afrendur að afli en lét
lítið á því bera, en það mun hafa
verið á fárra færi að fást við hann
ef svo bar undir. Til átaka stofnaði
Brynjólfur aldrei, drengskapur
hans og góðmennska réðu öllum
viðskiptum hans við aðra menn,
en illa þoldi hann ef hann sá órétt
hafðan í frammi við þá er minni
máttar voru, var hann þá búinn til
þess að rétta þeirra hlut. Brynólf-'
ur var glæsimenni hið mesta, vel
meðalmaður á vöxt og mjúkur í
öllum hreyfingum. Var allra
manna hálpfúsastur ef hann mátti
því við koma og var í blóð borin
hin geðþekkasta framkoma í um-
gengni við aðra menn.
Við hér á Helgafelli höfum nú
búið í nágrenni við Brynjólf í
meira en 40 ár. Betri nábúa en
Ekkjufellsfólkið gætum við vart
hafa fundið. Við þekkjum hjálp-
semina á frumbýlisárum okkar
hér á Helgafelli. Við þekkjum
gestrisnina og góðvildina sem
hverjum sem þeim mætti, sem að
garði bar á Ekkjufelli. Ég er
þakklátur fyrir að hafa kynnst því
ágæta fólki og fundið þann hlýja
hug sem það hefir borið til mín og
minna. Ég hygg að það sé mikils
um vert að sneiða hjá árekstrum
við samferðamennina, og tel að
Brynjólfi hafi tekist það fádæma
vel, enda naut hann vináttu og
virðingar sinna samferðamanna.
Brynjólfur á Ekkjufelli var
fæddur á Breiðavaði í Eiðaþinghá,
sonur hjónanna Sigbjörns Björns-
sonar frá Ekkjufelli og Margrétar
Sigurðardóttur bónda á Sörlastöð-
um í Seyðisfirði og síðar á Breiða-
vaði. Kona Björns, móðir Sig-
björns á Ekkjufelli, var Aðalbjörg
Guðmundsdóttir Hrinrikssonar
bónda á Hafursá í Skógum. Móðir
Björns hét Ingibjörg Bjarnadóttir
Eyjólfssonar bónda á Útnyrðings-
stöðum. Árið 1902 flytjast foreldr-
ar Brynjólfs og fjölskyldan öll frá
Breiðavaði í Ekkjufell í Fellum,
sem þá losnaði úr ábúð. Sigbjörn
keypti þá Ekkjufell og Ekkjufells-
sel af Sölva bróður sínum sem
áður hafði keypt af systkinum
sínum og komið þannig á eina
hönd.
Brynjólfur ólst eftir það upp á
Ekkjufelli ásamt systkinum sínum
9 að tölu sem til aldurs komust.
Þau voru Guðbjörg, gift Magnúsi
Þórarinssyni, bjuggu í Hamra-
garði í Eiðaþinghá; Sigurður,
kvæntur Jóhönnu Guðmundsdótt-
ur frá Ekkjufellsseli, þau voru
bræðrabörn, bjuggu á Reyðarfirði;
Aðalbjörg, giftist ekki, en átti eina
dóttur, búsett í Reykjavík;
Kristín, giftist Eiríki Sigurðssyni
kennara frá Hjartarstöðum, síð-
ast búsett í Reykjavík; Sigrún,
giftist Halldóri Jónssyni kaup-
manni á Seyðisfirði og víðar,
móðir Halldórs var systir Sig-
björns á Ekkjufelli; Einar bóndi í
Ekkjufellsseli, kvæntur Jónu
Jónsdóttur Hnefils bónda á Foss-
+
Innilegar þakkir fyrir auösýnda samúö og vinarhug viö andlát og
útför.
INGVARS JÓNSSONAR,
frá Loftsstööum,
Guörún Guðmundsdóttir, Torfhildur Ingvarsdóttir,
Svanhildur Ingvarsdóttir, Sveinn Guðbjartsson,
Sfeínpór Ingvarsson, Lilja Siguröardóttir,
Jóna Ingvarsdóttir, Garöar Árnason,
Guömundur Ingvarsson, Sigrún Helgadóttir,
og barnabörn.
Ef til vill hafa þessir erfiðu
tímar hjá ömmu, þegar hún verð-
ur ekkja, valdið því að einhverju
leyti, hversu undur barngóð hún
var, því sannfærð er ég um, að
mikið hefur reynt á hana að geta
ekki haft telpurnar sínar hjá sér,
en aldrei minntist hún á það.
Amma ól upp son Margrétar
dóttur sinnar, Lárus Ágústsson,
frá fæðingu og var með hann eins
og mig, að allt vildi hún fyrir hann
gera, sem í hennar valdi stóð.
Hann hefur launað henni eftir
sinni bestu getu með umönnun
sinni, sérstaklega eftir að hún var
sjúk orðin og mest þegar hún lá
heima á milli sjúkravista.
Mjöll Sigurðardóttir.
völlum; Þórunn, giftist Guðna
Jóhannssyni bílstjóra, bjuggu á
Reyðarfirði; Sigurbjörg, giftist
Hákoni Sigurðssyni, bjuggu á
Seyðisfirði; Baldur, efnismaður
mikill, drukknaði ungur að aldri í
Lagarfljóti 1936. Afkomendur
þessara systkina eru nú margir
orðnir og kann ég ekki tölu á þeim.
Þessi systkini voru öll myndar-
leg og glæsileg svo að af bar. Það
var oft glatt á hjalla á Ekkjufelli í
þeirra hópi. Þar er húsrými all-
gott eftir því sem gerist í sveitum.
Voru þar því oft haldin þorrablót,
hinar árlegu samkomu sveitarinn-
ar, áður en félagsheimili reis.
Fleiri samkomur voru þar haldn-
ar, þar sem fólkið í sveitinni kom
saman og skemmti sér við leik og
dans. Voru þau Ekkjufellssystkini
potturinn og pannan í þessum
gleðskap og hrókar alls fagnaðar.
Fyrir kom það, að þau æfðu og
léku stutta leikþætti s.s. Happið
eftir Pál Árdal. Allt var gert til að
skemmta fólkinu og láta því líða
sem bezt. Þá var aldrei vín haft
um hönd en gleðin skein samt á
vonarhýrri brá.
Mjög gestkvæmt hefir alla tíð
verið á Ekkjufelli, enda bærinn í
þjóðbraut. Þar hefir mörgum ver-
ið veittur góður beini, matur og
gisting og margs konar önnur
fyrirgreiðsla. Alltaf var nægur
tími til að sinna gestum, ræða við
þá og skemmta þeim. Var þá oft
gripið í spil og setið stundum
æðilengi við þau. Margir minnast
hinnar ágætu fyrirgreiðslu og
höfðingsskapar þeirra Ekkjufells-
manna og hugsa til þeirra með
þakklátum huga. Ekkjufellsheim-
ilið var eitt þeirra heimila þar sem
engum var synjað um greiða eða
hjálp.
I uppvexti sínum vandist
Brynjólfur öllum algengum störf-
um í sveit. Ágætur verkmaður og
sýndi jafnan mikla hyggni og
lagni við hvaðeina sem við var að
fást. 1914 um haustið settist hann
í Búnaðarskólann á Eiðum og
stundaði nám þar í tvo vetur.
Næstu árin starfaði hann sumpart
heima að búinu með foreldrum
sínum, eða að heiman við
verzlunarstörf á Seyðisfirði, á
vertíð á Djúpavogi o.fl. Hann
sigldi til Danmerkur og dvaldi þar
árlangt og kynntist búskaparhátt-
um og siðum annarra þjóða.
Árið 1927 kvæntist Brynjólfur
Sólveigu Jónsdóttur bónda á Foss-
völlum. Móðir hennar var systir
Sigbjörns á Ekkjufelli. Þau hófu
þá búskap á Ekkjufelli móti Sig-
birni meðan hann lifði og á allri