Tíminn - 29.06.1965, Qupperneq 11

ÞRIÐJUDAGUR 29. júní 1965
TÍMINN
í£zÁL£eÍj£r&3
SEND TILISLANDS
lega til þess aö geta haldið jól með piltunum. — Já og
við megum teljast heppin, ef við getum hangið aftan í
6 hnúta lestinni . . . þessi fleyta er með eilíf túrbínu-vand-
ræði, og hefur verið frá því hún kom úr þurrkví. Við trúð-
um þessum orðrómi næstum því, en nýjar sögur skutu upp
kollinum, um leið og lagt var af stað út úr höfninni. Skipið
stefndi aftur til Norfolk, þar sem viðgerð átti að fara fram.
Nei, það sigldi til New York, og á meðan menn véðjuðu um
ísland, New York og Norfolk kom tundurspillir til móts við
okkur, þama sem við snigluðumst áfram til hafs og sendi
okkur ljósmerki, sem sögðu: — Við eigum að fylgja ykkur
til Boston.
Boston eða ekki Boston, okkar beið verk, sem varð að
vinna, því helzt leit út fyrir, að við myndum eyða jólunum
um borð í skipinu. Við gætum ekkert gert fyrir drengina
á íslandi, en það var nóg af fólki héran hjá okkur, sem
þurfti á einhverri upplyftingu að halda. Vindlar, sígarettur,
sælgæti . . . þetta var látið saman í pakka, sem jólapappír
var vafið utan um . . . Okkur hafði tekizt að pakka inn
sex hundruð jólagjöfum, þegar skipið fór allt í einu að
velta voðalega. Annar stormur. — Ég er búin að pakka
inn sjötíu og fimm, svo ég er að hugsa um að fara í rúmið,
ef enginn hefur neitt á móti því. Nú voru konurnar aðeins
tíu. Liðsforingi tekur sæti þeirrar, sem farin er: — Hérna nú,
látið mig fá skærin, ég get að minnsta kosti klippt pappír-
inn fyrir ykkur. Hendur eru réttar fram og aftur yfir borð-
ið, bönd eru mæld, gjöfum raðað, náð er í pappír. Skipið
rykkist skyndilega til, og í eitt augnablik hætta handahreyf-
ingarnar — og allir eru tilbúnir að grípa í eitthvað fast,
ef nauðsyn krefur. Við erum orðin'vön sjónum núna. Skípið
fer aftur að vaggast taktfast, og enn er tekið til við vinnuna.
JANE GOODELL
— Við erum öll að verða fyrirmyndar sjómenn, að því er
ég bezt get séð. Mér finnst þetta alls ekki eins vont og mér
þótti það í fyrstu. Við erum öll fljót að samþykkja þetta.
Við reynum af öllum mætti að fullvissa sjálf okkur um
leið og við fullvissum aðra um, að okkur standi sama.
Vindlareykur berst yfir að borðinu handan fyrir salinn. — Ég
held ég fari niður í klefann — ætlar þú að koma með,
Margaret. Átta konur sitja eftir. Ég hætti svolitla stund til
þess að borða epli, og á eftir óska ég þess, að ég hefði
ekki gert það. Ef til vill vildi ég fremur hafa borðað appels-
ínu. Skipið byrjar aftur að veltast. Það steypist og tekur
dýfur. Ekki meira í kvöld. Vindlareykurinn og þungur sjór
hafa enn borið sigur af hólmi.. .
Alla þessa nótt veltist skipið mikið, og vegna þess, að
engar hliðar voru í kojunni minni, neyddist ég til að halda
mér fast við vegginn í hvert sinn, sem skipið veltist þannig,
að ég þrýstist ekki upp að honum hvort eð var. Fyrir neðan
mig heyrðist bardagahljóð, á meðan Camilla barðist við að
halda rúmi sínu í föstum skorðum. Fyrst kastaðist hún
yfir að koju Mary en síðan til Betty Clark. Þetta var erfið
nótt fyrir alla aðila. Næsta dag vöknuðum við, og vorum
þá komin vel inn á höfnina í Boston, og nokkrum klukku-
stundum síðar lagðist skipið upp að Fish Pier. Þetta var
ekki einu sinni hámarkið. Hvert var förinni nú heitið, eftir
að það hafði tekið okkur tólf daga að komast frá New York
til Boston með viðkomu í Halifax? Það eru einmitt aðstæður
eins og þessar, sem ungfrú orðrómur elskar. Þegar eng-
inn, allt frá skipstjóranum niður í kýndarann veit, hvað á að
gerast næst — og meðan yfirfoi’inginn og jafnvel lægst-
settasti hermaðurinn vita jafnvel enn minna — þá er það,
að sú gamla kemur fram á —“*v£rið f
róleg, börnin góð, ég skal áfegja‘ýkkifr hittnÖg MttS' ílm
framtíðina. Mrí ‘,6n
HÆTTULEGIR
HVEITIBRAUDSDAGAR
Axel Kielland
48
— Nei, sagði Gösta, — en ég
veit að Grikkir borða mikið af
kattarkjöti og það bragðast víst
vel.
— Hm, sagði Rafferty. — Ætli
það fari ekki eftir því, hversu solt-
inn maður er.
— Ef til vill.
— Ég held ekki að ég sé svo
soltinn enn.
— Það kemur að því. Þjóðverj-
ar hafa bækistöð hérna í grennd-
inni, svo að við komumst ekkert.
Buddy kom þjótandi inn kirkju-
gólfið. Hann lokaði dyrunum á
skrúðhúsinu og aftur stóðum við
í myrkri.
—Það er einhver að koma,
hvíslaði hann hásum rómi. — Gam-
all skeggjaður maður ríðandi á
asna. Hann kemur hingað.
Gösta gægðist fram og það stóð
heima. Kirkjudyrnar opnuðust og
undarleg mannvera þokaðist inn
kirkjugólfið. Hann hafði hendur
krosslagðar á maganum og virt-
ist í þungum kristilegum þönkum.
— Presturinn, hvíslaði Gösta.
— Hvað eigum við að gera við
hann?
Maðurinn var kominn að altar-
inu núna. Hann virtist um sjötugt
og skegg hans hafði sennilega
aldrei verið skert. Fas hans var
virðulegt og mér fannst stafa frá
honum góðvild og speki, en stór-
ar grófgerðar hendumar sýndu
að hann fékks<- ekki eingöngu við
andlegar umþenkjanir. Hann varð
sjálfsagt að vinna hörðum hönd-
um úti á tómatakrinum þrátt fyr-
ir háan aldur.
Hann gekk framhjá altarinu og
kom beint að skrúðhúsinu og það
var greinilegt hvert hann ætlaði.
Gösta veik til hliðar, maðurinn
ýtti upp dyrunum og stanzaði
skelfdur á þröskuldinum. Við höf-
um sjálfsagt verið býsna ógnvekj-
andi sjón, þar sem við stóðum í
rökkrinu og Buddy með byssuna
tilbúna.
Gösta hneigði höfuðið og sagði:
— Cherete, papa.
Presturinn hélt virðuleik sínum
og væri hann hræddur lét hann
það ekki í Ijósi. Hann hneigði sig
og röddin var lág og hljómþýð
þegar hann sagði:
z — Cherete! Svo kom löng
romsa sem við skildum ekki og
Gösta hristi höfuðið, bandaði frá
sér og gafst upp. Maðurinn brosti,
svo gekk hann aftur fram í kirkj-
una og kom eftir augnablik aftur
með stórt kerti. Buddy kveikti á
því og við sáum nú hvert annað
betur. Gömlu augun hans hvörfl-
uðu seinlega frá einu okkar til
annars og það var bersýnilegt, að
hann skildi allt.
Hann kinkaði kolli nokkrum
sinnum, alvörugefinn á svip, svo
sagði hann heilmikið aftur og
benti á kirkjudyrnar.
— Hann vill víst að við förum
út, sagði Rafferty. — En honum
verður ekki kápan úr því klæðinu.
Presturinn setti kertið frá sér
á borðið, brosti vingjarnlega og
lyfti hendi eins og hann vildi að
við tækjum vel eftir. Svo endurtók
hann þrjú orð nokkrum sinnum.
Ég leit á Gösta, en hann hristi
höfuðið.
— Ég botna ekkert í þvj sem
hann segir.
Presturinn varð óþolinmúður og
röddin var hvassari. Hann sagði
alltaf þessi .sömu orð og pataði
mikið með höndum og benti hvað
eftir annað á kirkjudyrnar.
— Honum lízt ekki á okkur,
sagði Buddy. — Ég held hann
vilji ekki hafa okkur hérna inni.
— Það lítur ekki út fyrir það,
sagði Gösta hugsi.
Nú gafst presturinn sýnilega
upp við okkur. Hann gekk fram
og lagði af stað eftir kirkjugólf-
inu.
— Hæ, sagði Buddy. — Hann
stingur af.
Rafferty stökk á eftir prestin-
um og stöðvaði hann. Gaml-
inginn sneri sér við og baðaði von
leysislega út höndum og tal-
aði látlaust, meðan Rafferty dró
hann aftur að skrúðhúsinu.
Gösta hristi höfuðið og sagði:
— Mér finnst hann mjög vina-
legur, en maður getur náttúrlega
aldrei verið viss. Ef við sleppum
honum gætj hanp farið beipt til
Þjóðver.iana,
Buddy útkljáði málið. Hann tók
íram skammelið undir borðinu og
sagði um leið og hann benti:
— Setjist, faðir!
Presturinn yppti öxlum settist
niður og fitlaði við talnabandið
sitt. Nú, ekki hafði þetta bætt mik-
ið úr skák. Við höfðum nú dauð-
an kött, lifandi prest, og enga
von um mat né Undankomu.
Við stóðum þarna og gláptum
hvert á annað og presturinn virt-
jst hafa gleymt okkur og vera nið-
Ursokkinn í hugsanir sínar. Ég veit
ekki hvað löng stund leið, en þá
heyrðum við að kirkjudyrnar voru
opnaðar á ný.
Gösta gægðist fram, svo sneri
hann sér að okkur og sagði:
— Fólk streymir inn! Það á
sennilega að vera guðsþjónusta.
— Hó, sagði Buddy. — Kannski
fólkið vilji þá fá afnot af prest-
inúm okkar!
Meðan ég stóð þarna í gætt-
inni og sá söfnuðinn streyma;
inn, þyrmdi yfir mig þeirri til-
finningu að þetta væri allt draum-
ur. Eftir nokkra stund mundi ég
vakna og allt þetta undarlega
mundi hverfa sem dögg fyrir sólu.
En ekkert hvarf, þvert á móti
streymdi sífellt fleira fólk inn
í kirkjuna og það gekk ekki hljóð-
laust fyrir sig að setjast og uag
ræða sér. Þarna ægði saman alls
konar fatnaði. Sumir voru í sínu
fínasta sunnudagspússi með gula
stráhatta. Aðrir komu beint frá
hjörðinni sinni. íklæddir rifnum
skinnfeldum og með stóra stafi sér
í hönd. Ég greindi einstaka konu i
11
Rest hest koddar
Endurnýjunn gömiu sængurnar
íigum dún ug fiðurheld ver
eðardúns ug ðæsadúnssængur
og kodda af vmsum stærðum
— PÓSTSENDLM .—
Dún- og
fiðurhreinsun
vatnsstig n _ stm 18740
(Örfá sbret frá Laugavegi)
"an'dlit inn á milh, hálfhulin af
svörtum sjölum.
Gösta sneri sér að okkur og
sagði:
— Við erum tilneydd að sleppa
prestinum. Ef ekki kemur allur
skarinn hingað að leita hans.
Buddy kinkaði kolli og Rafferty
rumdi eitthvað til samþykkis. Um
annað var ekki að ræða. Gösta
gekk að prestinum og lagði hönd-
ina á öxl hans. Presturinn leit
upp vfÉÍdafnlei/u.ý-árosi og
Gösta benti fram í kirkjuna. Rrest
urinn reis upp og lagði af stað
fram, en vjð dyrnar sagði Gösta
lágt:
— Papa.
Gamli presturinn leit aftur á
okkur og brosti sínu kynlega
brosi. Gösta lagði fingur yfir
munn sér. Ég býst við að það
merki skiljist hvar sem er í heim-
inum. Presturinn kinkaði kolli
tvisvar sinnum og brosið varð
breiðara. Svo hvarf hann gegnum
dyrnar og skyndileg kyrrð, féll
yfir söfnuðinn
— Ég held við getum treyst
honum, sagði Buddy.
— Hm, sagði Rafferty. — Ég
treysti ekki Grikkjum. Ég veðja
einum dollar um, að Þjóðverjarn-
ir verða komnir á vettvang inn-
an klukkutíma.
— Ókey, sagði Buddy. — Ég
veðja á móti.
Söfnuðurinn sat grafkyrr núna
og svo virtist sem gamli prestur-
inn hefði fólkið á valdi sínu. Yfir
fátæklegri kirkjunni hvildi frið-
sælt andrúmsloft, andakt og inn-
lifun, svo að allt varð fagurt og
virðulegt. Ég gægðist fram og
hvarflaði augum eftir bekkjarröð-
unum og mér fannst einhver sér-
stök fegurð yfir þessum skeggj’
uðu, barnslegu karlmannaandlit-
um, meðan þeir biðu þess að Papa
hæfi messuna.
Ég hrökk við og greip í hönd
Gösta.
— Sjáðu.
Hann lagðist á hnén og leit í
gegnum rifuna og ég sagði:
— Þessi maður á þriðja bekk
— númer fjögur utan frá.
Hann greip andann á lofti:
—Já. Það er ekki um að vill-
ast. Þetta er hann.
Á því lék enginn vafi. Þarna
sat vinur okkar frá nóttunni áður,
maðurinn, sem hafði skenkt okkur
bröndóttan kött og fengið sokk-
ana í staðinn. Hann sat þarna
andaktugur og uphafin ró á and-
liti hans
— Gamli þorparinn þinn,
hvæsti Gösta. Bíddu þangað til ég
næ í þig.