Morgunblaðið - 25.11.1979, Síða 27

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 25. NÓVEMBER 1979
75
Ann-Margret lifgar eftirminni-
lega upp á BÍIKTALARANN...
í STUTTU MÁLI
MAGIC er í auglýsirtKunni líkt við hina sígildu
hrollvekju Ilitchcocks, PSYCIIO. en þrátt fyrir dágóða
spretti stenst hún ekki slíkan samanburð. Til þess er
efnið of laust í sér og spennan skemmd með of
upplýsandi upphafsatriði og annarri undanlátssemi. En
Hopkins er frábær sem hinn geðklofni búktalari og
Ann-Margret sjaldan sannað betur að hún geur líka
leikið og jafnvel aldrei verið fegurri en nú. Prýðis-
skemmtun.
NEW YORK, NEW YORK
NEW YORK, NEW
YORK segir af ungum saxó-
fón-jassleikara og söng-
konu, er verða ástfangin,
giftast, eignast barn, skilja.
Baráttu þeirra á frama-
brautinni, framagirni og
ást og hvernig þessi tvö öfl
fara í bága hvort við annað.
I bakgrunni dunar tónlist
stórhljómsveitatímabilsins,
eins og „Iloneysuckle
Rose“, „Bugle Call Rag“ og
„Blue Moon“.
Hálfbágstaddur, upp-
rennandi saxófónleikari,
Robert De Niro, og met-
orðagjörn söngkona, Liza
Minelli, kynnast í gleðskap
á lokadegi seinna stríðs.
Þau fá starf við sömu
hljómsveitina, en vinsæld-
um stórhljómsveitanna
(„the big bands“) fer ein-
mitt stórhrakandi þegar
hér er komið sögu. Þau
giftast, Minelli verður
þunguð og yfirgefur bandið,
sem eftir það ber ekki sitt
barr. De Niro vill breyta
tónlistinni, hverfa frá
„Dorsey-sándinu" yfir í
„bebop", en Minelli opnast
leiðin á toppinn sem söng-
og leikkona. Og leiðir þeirra
skilja.
Þær myndir sem við höf-
um áður séð eftir leikstjór-
ann Martin Scorsese —
MEAN STREETS, ALICE
DOESN’T LIVE HERE
ANYMORE, TAXI DRI-
VER — eru um flest ólíkar
þessari misjöfnu músik-
mynd. Margir kaflar henn-
ar eru dágóðir, sérstaklega
fyrri hlutinn, en smátt og
smátt dvínar áhuginn fyrir
framgangi myndarinnar,
dramað kafnar í tónlist og
stílbrigðum. Þrátt fyrir
góða parta, leik, tónlist og
myndatöku, þá skortir N.Y.,
N.Y. herslumuninn, sterk-
ari og ákveðnari heildar-
svip.
New York-borg er Scor-
sese hugleikið yrkisefni og
hér framkallar hann nýja
hlið á „Thi Big Apple“,
gjörólíka þeim sem hann
hefur sýnt okkur í öðrum
myndum sínum. Eftir stríð
var New York háborg jass-
ins, framtíðardraumur
allra metnaðargjarnra
jasstónlistarmanna var að
Liza Minelli
komast þar á framfæri og
heimsfrægar jassbúllur á
hverju götuhorni. Og hvít-
um jafnvel vært í Harlem.
Þessa sýn dregur Scorsese
dável upp, hún er hálf-
raunveruleg, en í aðra rönd-
ina minningar Scorseses
sjálfs um jass- og söngva-
myndir þessa tímabils, og
margar hverjar gerðust
einmitt í borginni hans.
Framvinda N.Y., N.Y. er
aftur á móti stirð og ósann-
færandi, stíllinn kuldalegur
og myndin oft langdregin,
maður er næstum þakklát-
ur fyrir að Scorsese var
skipað að stytta myndina
úr einum fjórum tímum í
röska tvo. En leikurinn er
stórkostlegur. De Niro, sem
hafði tæpast snert saxófón
áður en hann heyrði nafn
myndarinnar getið, spilar
af innlifun (en það er gam-
alkunnur snillingur, Geor-
gie Auld, sem leikur fyrir
hann í myndinni, en hann
lék í Artie Shaw’s orchestra
og í sextett Benny Good-
mans. Fer einnig með hlut-
verk hljómsveitarstjórans í
myndinni). Hann er trú-
verðugur og dregur upp
raunsæja mynd af hinum
eigingjarna listamanni sem
lætur allt í sölurnar fyrir
eigin frama. Minelli er ein
besta söngkona Bandaríkj-
anna, með örugga, lang-
þjálfaða sviðsframkomu og
sjarmerandi fas. Ekki
ómerkari maður en Laszlo
Kovacs sér um myndatök-
una.
Með alla þessa frægu og
Það segir talsvert af vönduðum vinnubrögðum De Niros,
að hann æfði stanslaust vikum saman saxófónleik áður en
myndataka N.Y., N.Y. hófst.
traustu bakhjarla verður
maður fyrir nokkrum von-
brigðum með NEW YORK,
NEW YORK og vonar að
Scorsese haldi sig við jarð-
bundnari og honum mun
meðfærilegri hliðar tilver-
unnar í framtíðinni.
Laugaráshíó: Ævin-
týraferill Picassos
Sænsk. Leikstjórn: Tage
Danielsson, sem jafnframt
samdi handritið ásamt
Hans Alfredson og Gösta
Ekman. AðaÍhlutverk:
Gösta Ekman. Hans Al-
fredson. Birgitte Ander-
son. Lena Nyman.
Þessa dagana sýnir Laug-
arásbíó ÆVINTÝRAFERIL
PICASSOS, sem kominn er
frá nágrönnum, aðrir segja
frændum okkar, Svíum.
Kærkomin tilbreyting í því
engilsaxneska flóði sem
löngum hellist yfir okkur.
ÆVINTÝRAFERILL PIC-
ASSOS er þar að auki
guðsblessunarlega laus við
hið gamalkunna, sænska
þjóðfélagsjarm, því myndin
er gáskafullur farsi og á
ekkert skylt við alvarlega
úttekt á lífshlaupi lista-
mannsins heimskunna. Eða
eins og höfundar sjálfir
segja:
„Næstum allar hinna
svokölluðu sjálfsævisögu-
legu mynda um ýmsa lista-
menn — Toulouse-Lautrec,
van Goch, Billie Holliday,
Adith Piaf o.s.frv. fegra og
ljúga venjulegast upp 60
prósent. Við ákváðum að
ljúga upp 95.“
Það þjónar engum til-
gangi að fara að fræða
lesendur um innihald fars-
ans, en óhætt er að fullyrða,
að Æ.P. er ein af skemmti-
legri myndum sem gerðar
hafa verið síðari ár, a.m.k. í
þessu heimshorni.
Æ.P. varð ein langvinsæl-
asta myndin á Norðurlönd-
unum á síðasta ári, lagði að
velli risa á borð við STAR
WARS o.fl. Það er því
forvitnilegt hversu hún má
sín hér á frændlandinu
Gösta Ekman i titllhlutverki hins sænska farsa ÆVIN-
TÝRAFERILS PICASSOS.
SÆNSKIR
BREGÐA
ÁLEIK