Morgunblaðið - 24.05.1980, Blaðsíða 40

40
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 24. MAÍ 1980
Eiginmaöur minn
GUÐMUNDUR HALLDÓRSSON,
húsvörður lönskólanum Reykjavík
andaóist 23. þ.m.
Gróa Ólafsdóttir.
Bróöir minn, + JAFET EGILL MAGNUSSON
Hátúni 10A,
veröur jarðsunginn frá Fossvogskirkju þriöjudaginn 27. maí kl.
15.00. Anna Magnúsdóttir, Bústaóavegi 73.
t
Innilegar þakkir til allra þeirra er sýndu okkur samúö og hlýhug við
andlát og útför fööur okkar, tengdafööur og afa,
GUÐBRANDAR TÓMASSONAR,
Borgarnesi.
Börn, tengdabörn og barnabörn.
t
Móöir okkar, tengdamóöir, amma og langamma
ELÍSABET UNA JONSDÓTTIR,
Bakkastíg 9A Reykjavík
veröur jarösungin frá Fossvogskirkju miövikudaginn 28. maí kl.
10.30.
Ragna Agústsdóttir, Kristberg Magnússon
Eyjólfur Agústsson, Kristfríóur Kristinsdóttir
Unnur Ólafsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Þökkum innilega samúö og vinarhug viö andlát og útför
BJARNAJÓNSSONAR
úrsmiös.
Ólöf Guömundsdóttir,
Jón Bjarnason, Sigrún Helgadóttir,
Stefán Bjarnason, Hugrún Hólmsteínsdóttir.
Gísela Bjarnason.
+
Hjartans þakkir færum viö öllum þeim, sem sýndu hjálpsemi,
velvilja og samúð, viö andlát og jarðarför
SIGURJÓNS G. GUÐMUNDSSONAR
frá Hólakoti
Guö blessi ykkur öll.
Sigfús Guómundsson, Alda Jóhannsdóttir,
Jóhann G. Sigfússon, Gunnvör Valdimarsdóttir,
Guömundur Sigfússon, Jóna Gunnarsdóttir,
og börn.
+
Hjartkær eiginmaður minn, faöir og tengdafaðir,
JÓHANN HÁKONARSON,
bifreiöarstjóri,
Eskihlíö .13,
lézt á Landspítalanum aöfaranótt 22. maí. Útförin auglýst síöar.
Ragnhildur Sigurðardóttir,
Siguróur Jóhannsson, Helga H. Andreasen,
Halldór Ágúst Jóhannsson,
Grímheiöur F. Jóhannsdóttir
+
Sonur mir.n, faöir okkar og bróöir
SIGURDUR V. BALDVINSSON
sem lézt þann 18. maí í Borgarspítalanum veröur jarösunginn frá
Fossvogskirkju þriöjudaginn 27. maí kl. 1.30.
Blóm vinsamtegast afþökkuð.
Kristín Siguröardóttir Drápuhlíö 31.
Linda Marie Baldvinsson, Bergljót Baldvinsdóttir,
Kristín Baldvinsson, Hrafnhildur Baldvinsdóttir,
Monica Baldvinsson, Valborg E. Baldvinsdóttir,
Herdfs D. Baldvinsdóttir.
Minning:
Sigurbjörn Gutt-
ormsson frá Stöð
„I)evr fe.
deyja frændur.
dcyr sjálír it sama,
en orftstírr
deyr aldrigi
hveim sér góðan Ketr.“
Þetta forna og fræga erindi
kemur mér oft í hug nú, er ég
heyri andlátsfregn samherja
minna og vina. Og það ber nú oft
við, að fólk á mínum aldri, fætt á
síðustu öld heyrir dánarklukkur
óma. Það er eðlilegt lögmál lífsins
og segja má að fögnuður sé það
gömlu fólki að losna við hrörlegan
líkama. En þegar vinur deyr, þó
gamall sé, finnst mér jafnan
einhver strengur bresta í brjósti
mínu — bresta að eilífu og aldrei
ná sama hljómi aftur. Mundi ekki
fleiri mönnum þannig farið? En
þá kemur til sögunnar seinni
partur hins fræga stefs. „Orðstírr
deyr aldrigi, hveim sér góðan
getr“ — og minningarnar um hið
liðna flykkjast að, einkum æsk-
uáranna, þegar lífið blasti við og
allt sýndist svo blítt og bjart.
Eitthvað líkt þessu voru hugs-
anir mínar, þegar ég frétti lát
æskuvinar míns og skólabróður,
Sigurbjörns Guttormssonar frá
Stöð, er andast hafði 17. þ.m. á
Hrafnistu. Ég vissi að vísu, að
hann dvaldi þar á hjúkrunardeild,
en hafði verið sæmilega hress.
Dauðinn kom því fremur fljótt og
hjó á þráðinn. Það má líka telja
gott.
Við Sigurbjörn kynntumst ein-
mitt á vori lífsins, fyrst sem
nemendur á Hvanneyri og síðar
samstarfsmenn, eins og sagt mun
hér nokkru nánar. Sigurbjörn
varð einn þeirra skólabræðra
minna, sem mér fell allra best við
og varð mér svo kær sem bróðir.
Við skildum að vísu vorið 1913,
þegar ég hafði lokið námi og
gerðist barnakennari heima í
Dýrafirði en hann lauk námi með
ágætis vitnisburði vorið 1914. Þá
hélt hann heim til átthaganna, en
við höfðum stöðugt bréfasamband,
sem þá var títt.
Svo vildi til, að ég varð atvinnu-
laus vorið 1916 og þá réðist ég
starfsmaður til þeirra bræðra
austur í Stöð. Þeir tóku þá við búi
af föður sínum, sra. Guttormi
Vigfússyni, sem þá var kominn
yfir sjötugt, en móðir þeirra, frú
Þórhildur Sigurðardóttir stóð
fyrir búinu eins og verið hafði.
Hún var þá tæplega hálfsextug og
hin mesta myndarhúsfreyja til
orða og verka, dugnaðarforkur
hinn mesti. Hún reyndist mér
einnig ekki eingöngu góð húsmóð-
ir, heldur sannur vinur, sem ég
lærði margt af, elskaði og virti.
Eins var þar á heimilinu roskin
kona, Kristín Þórðardóttir ein af
þessum vinnuhjúum, sem alltaf
hugsaði meira um húsbændanna
hag en sinn eigin og var því ekkert
nema trúmennskan og dyggðin. Þá
má ég heldur ekki gleyma minnsta
barninu á bænum, henni Pöllu
litlu, þ.e. Pálínu dótturdóttur
gömlu hjónanna, sem var bæði til
upplífgunar og skemmtunar á
heimilinu. — Og ekki voru hús-
bændurnir harðskeyttir eða
ósanngjarnir. Þeim eldri hefi ég
lýst og ekki var hinn yngri,
Benedikt síðri, þó ekki væri nema
17 ára, bráðduglegur, skarpgáf-
aður og bóndaefni hið mesta, eins
og síðar kom í ljós, þegar hann fór
að fást við fjármálastörfin fyrir
þjóðina.
Af þessu má ráða, að mér var
vel tekið í Stöð, enda undi ég mér
þar fljótt vel og var búinn, fyrr en
varði, að ákveða þar lengri vist en
eitt sumar. Ég ætlaði mér að
skoða Austurland betur — einkum
Hallormstaðaskóginn, en það var
ekki svo auðvelt, sem ætla mætti á
þeim tíma að ferðast um landið.
Það sækir því margt á hugann
nú, er ég fer að ráði Freysteins
Gunnarssonar, „ég rísla mér við
að raða brotunum saman“.
Ég vildi svo feginn geta skrifað
rækilega ævisögu hins nýlátna
vinar, en það geta ekki orðið nema
minningabrot. Þó skal gerð til-
raun til að tína saman helstu
atriði úr ævisögu hans og minnast
um leið nokkurra samferðamanna.
Sigurbjörn var fæddur að Stöð
8. febr. 1892, foreldrar hans voru
sem fyrr segir sra. Guttormur
Vigfússon prestur í Stöð og síðari
kona hans Friðrika Þórhildur
Sigurðardóttir, Steinssonar bónda
að Harðbak á Melrakkasléttu, af
merkum ættum komin norður þar.
Ætt sra. Guttorms er svo fjöl-
menn og kunn á Austurlandi, að
um það þarf enginn orð að hafa.
Hér má geta þess, að sra. Gutt-
ormur var prestur rösklega hálfa
öld. Hann hélt Svalbarð í Þistil-
firði um 12 ár en fluttist þaðan að
Stöð 1888. Má geta nærri, hve
erfiður var flutningur á hestum
Arnljótur Davíðsson
fulltrúi — Kveðja
Hann var dapurlegur fyrsti
mánudagurinn í maí hjá okkur
samstarfsmönnum á skrifstofunni
hjá Olíuverzlun Islands þegar við
fréttum að Arnljótur Davíðsson
hafði veikst þá um nóttina og væri
þungt haldinn. Það var eins og að
okkur læddist óljós grunur um að
þessi félagi okkar, sem hafði
hraustlega marga hildi háð við
sjúkdóma á lífsleiðinni, myndi nú
bíða ósigur. Undanfarna daga
hafði hann látið falla orð um það
að heilsufarið væri ekki sem
skyldi. Og nú er hann allur. Þetta
verðum við að sætta okkur við en
eftir stendur hugleikin mynd hans
hjá okkur eins og hún var þegar
hann lék á als oddi í matar- og
kaffitímum og slappaði örlítið af
frá amsturssömum störfum
sínum.
Arnljótur varð sjötugur á s.l
vetri og vantaði örfáa mánuði upp
á að vera búinn að vinna hálfa öld
hjá Olíuverzlun Islands. Hann
vann störf sín mjög samvisku-
samlega og var vakandi í þeim
nótt sem nýtan dag í fyllstu
merkingu þess orðs. Hann var til
fyrirmyndar hverjum þeim
manni, sem vill kallast góður
starfsmaður.
Nú að leiðarlokum látum við
samstarfsmenn hans hugann
reika til liðinna ára og viljum
þakka honum samfylgdina um leið
og við sendum konu hans og
aðstandendum samúðarkveðjur.
Útför hans verður gerð frá
Háteigskirkju þriðjudaginn 27.
maí kl. 3.
Samstarfsmenn.
milli þessara staða. Ég minnist
þess til gamans, að elstu dæturnar
voru fluttar á sama hesti í opnum
kistum og höfðu það sér til gaman
að talast við yfir hrygginn á
hestinum, þegar veður leyfði. Get-
ið skal þess strax, að sra. Gutt-
ormur var vinsæll og mikilsmet-
inn klerkur, þótti ágætur kennari
og var með bestu latínumönnum
landsins. Hann kenndi mörgum
undir skóla, m.a. Þorsteini Gísla-
syni, skáldi og ritstjóra, Einari
Benediktssyni skáldi og Stefáni
Einarssyni, prófessor í Balti-
moore, U.S.A. Áður hafði ég
minnst á hve mikilhæf húsfreyja
frú Þórhildur var og umhyggjus-
öm eiginkona og móðir. Árin, sem
ég var í Stöð, þjáðist sra. Gutt-
ormur mjög af magaveiki. Dáðist
ég oft
að því, hvað frú Þórhildur var
nærgætin við mann sinn og hugs-
aði um heilsufar hans. Án hennar
umhyggju hefði líf hans orðið
skemmra, en hann varð 92 ára.
Hún andaðist árið 1945. Bæði voru
þau hjá Benedikt, syni sínum
síðustu æviárin.
Þau hjón áttu nokkur börn, sem
upp komust og kynntist ég sumum
þeirra. Sigurbjörn var náest yngst-
ur. Elstur var Vigfús. Hann var
lengi bóndi í Breiðdal, síðar kenn-
ari og að lokum starfsmaður
orðabókarnefndar her í Reykjavík.
Kona hans gét Ingigerður Kon-
ráðsdóttir. Guðríði og Guðlaugu
hefi ég nefnt. Guðríður var falleg
og gáfuð kona, giftist Þorsteini
bónda Mýrmann, greindum manni
og gegnum er lengi var oddviti
Stöðvarhrepps. Guðlaug var
mesta myndarkona, dugnaðar-
forkur, er gift var Þorsteini Krist-
jánssyni í Löndum. Mig minnir að
Kristján hafi verið talinn með
ríkustu mönnum í sveitinni. Sig-
ríður, var ein systirin, gift frænda
sínum, Guttormi Pálssyni skógar-
verði á Hallormsstað. Hún dó á
besta aldri. Páll, var og einn sonur
þeirra Stöðvarhjóna. Hann dó af
slysförum er hann var við nám á
Hvanneyri 1907. Dóttur átti sr.
Guttormur af fyrra hjónabandi er
Helga hét, gift Hallgrími J. Aust-
mann. Yngstur barnanna var
Benedikt sem fyrr er nefndur,
giftur Fríðu Hallgrímsdóttur og
bjó í Stöð lengst af frá 1916 til
1931, að hann tók við kaupfélags-
stjórastarfi á Stöðvarfirði og síðar
útibússtjórastöðu við Landsbank-
ann á Eskifirði og fulltrúi i
Búnaðarbanka íslands frá 1958—
1969. En hann var við nám
utanlands og innan árin 1921—23.
Öll voru þau systkin námfús, vel
gefin og lærðu margt og mikið hjá
föður sínum, sem var, er fyrr segir
afbragðs kennari. Má því með
sanni segja, að þau systkinin
fengu hið besta uppeldi í föður-
garði. Augljóst er og að afkomend-
ur þeirra Stöðvarhjóna eru nú
fjölmargir orðnir, myndarlegt
fólk, sem víða hefir komið við í
sögu þjóðar sinnar, þó ekki verði
fjölyrt frekar um það hér.
En heimili þeirra Stöðvarhjóna
hefir um margt verið til fyrir-
myndar. Stöð var ágæt fjárjörð,
landrými gott, en tún lítið og
kargþýft, engjar lélegar og mótak
alllangt burtu. En búskapur
þeirra bræðra byggðist mest á
fénu. Það var allmargt og þeir
fjármenn góðir, en kýr og hross
aðeins til heimilisþarfa. Vinnu-
brögð eins og tíðkast höfðu lengi,
meira að segja tóvinna á vetrar-