Morgunblaðið - 21.08.1980, Blaðsíða 13

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 21. ÁGÚST 1980
13
Hjónin Ola Aadnegárd <>k María RaKnarsdóttir. Þess má Keta að Ola Fjölskyldan öll saman komin á sjötuKsafmœli Ola 5. júlí sl.
er skyldur Walter Mondaie varaforseta Bandaríkjanna.
Ola Aadnegárd á Sauðárkróki sjötugur:

f fJk

i.
Gerðist rekdiirðir á Reynistað
Árið 1937 fluttist
hingað 27 ára gamall
Norðmaður og gerðist
refahirðir hjá Jóni Sig-
urðssyni alþingismanni á
Reynistað í Skagafirði.
Þessi maður heitir Ola
Aadnagárd. hann ílengd-
ist hér og býr nú á Sauð-
árkróki eftir langt ævi-
starf. Ola varð sjötugur
fyrr í sumar og þá komu
afkomendur hans og teng-
dabörn saman, en fjöl-
skyldan telur nærri 50
manns. Blaðamaður Morg-
unblaðsins heimsótti Ola á
dögunum og ræddi við
hann um uppvaxtarár
hans í Noregi og dvölina
hér á íslandi.
Vildi ekki nýta
óðalsréttinn
Hvar ert þú fæddur og alinn
upp?
— Eg er fæddur í Halling-
dalnum í Noregi, en hann liggur á
milli Osló og Bergen. Faðir minn
var bóndi þannig að ég er fæddur
og uppalinn i sveit. Við vorum að
mestu leyti með geitur, svolítið af
kúm, en kindur áttum við engar.
Annars var þetta ágætis jörð og
þarna var mikil veðursæld allan
ársins hring.
Sóttir þú þá sveitaskóla?
— Já, við vorum 15—16 krakk-
ar sem sóttum sama sveitaskólann
í ein sjö ár, en að því námi loknu
sótti ég framhaldsnámskeið í
Drammen einn vetur.
Stóð aldrei til að verða bóndi?
— Sannleikurinn er sá, að þrátt
fyrir að ég væri meira og minna á
æskustöðvum mínum þar til ég
fluttist úr landi, þá langaði mig
aldrei til að verða bóndi. Sam-
kvæmt öllum hefðum átti ég að
verða bóndi, ég var elsti sonurinn
og átti þar með óðalsréttinn, sem
ég vildi ekki nýta mér. Þegar
pabbi dó tók yngsta systir mín við
búinu ásamt manni sínum og hafa
þau búið þar allar götur síðan, en
hún lést fyrir örfáum árum.
Hvað olli því, að þú fórst til
íslands?
— Ég býst við að það hafi verið
ævintýraþrá, ég hafði unnið ýmis
störf heima í Noregi og meðal
þeirra var refahirðing. Eg setti
auglýsingu í blað þar sem ég
óskaði eftir starfi sem refahirðir,
innanlands eða utan. Það tilboð,
sem mér leist best á, var frá
íslandi, nánar tiltekið frá Jóni á
Reynistað, sem þá var með refabú.
Ég réðist til hans 27 ára gamall og
hef frá þeim degi búið á Islandi.
Hvernig var svo vistin fyrstu
árin?
— Það var mjög gott að vera á
Reynistað, en á þessum árum var
Jón á kafi í stjórnmálum og því
var mjög gestkvæmt á Reynistað
og oft líflegt. Jón rak þetta refabú
í félagi með Eysteini Bjarnasyni á
Sauðárkróki, en hann var sonur
Bjarna frá Vogi. Við refabúið
starfaði ég í fjögur ár, en þá hættu
þeir félagar með búið, en á þessum
árum var mjög erfitt um vik í
rekstri sem þessum, aðallega
vegna ýmiss konar boða og banna,
sem gerðu rekstur erfiðan. Ég
keypti reyndar hlut Jóns og var í
félagi með Eysteini í eitt ár, en þá
hættum við alveg og ég fluttist til
Sauðárkróks.
Eini lögreglumað-
urinn í Skaga-
fjarðarsýslu
Hvernig var atvinnuástandið á
Sauðárkróki í þá tíð?
— Það var ólíkt því sem nú
gerist, þá var þetta mest tilfall-
andi vinna tengd smábátaútgerð.
Maður varð því oft að leita burt
eftir vinnu á þessum árum, t.d. var
ég í Ingólfsfirði við síldarbræðslu,
eitt og hálft ár á Skagaströnd við
verksmiðjubyggingu og nokkra
mánuði í Reykjavík við byggingu
Faxaverksmiðjunnar sem svo var
kölluð, en það var síldar- og
fiskimjölsverksmiðja úti á
Granda.
Ég hætti að leita burt til vinnu
þegar ég varð lögregluþjónn árið
1959. Maður átti ekki um margt að
velja, fjölskyldan var orðin fjöl-
menn svo að maður varð að leggja
hart að sér til að framfleyta sér og
sínum. Konan mín María Ragn-
arsdóttir var mér mikil stoð alla
tíð og hélt heimilinu saman af
myndarbrag.
Hvað eigið þið mörg börn?
— Þau eru 12, þar af eru 11 gift
og barnabörnin eru orðin 25,
þannig að þetta er orðin býsna
stór fjölskylda.
Hvernig líkaði þér að starfa sem
lögregluþjónn?
— Þetta var ágætt starf, ég var
eini lögregluþjónninn í sýslunni
en þó gat ég fengið aðstoðarmenn
mér til liðveislu þegar mikið gekk
á, t.d. á samkomum hér í sveitinni.
Ég átti alltaf ánægjuleg sam-
skipti við Skagfirðinga meðan ég
var í lögreglunni og t.d. voru
börnin hérna á Króknum sérstakir
vinir mínir. Ég starfaði í lögregl-
unni til ársins 1966, en þá fór ég
að vinna ýmiss konar vinnu í
sambandi við frystihúsið.
Hvað vinnur þú við núna?
— Ég vinn hálfan daginn á
skrifstofu frystihússins Skjaldar
en skrifstofuvinnu byrjaði ég að
vinna eftir að ég veiktist ’68, en þá
varð að taka af annarri löppinni á
mér vegna blóðtappa. Það er því
konan sem vinnur fullan vinnudag
eins og hún hefur alltaf gert, en
hún vinnur í frystihúsinu.
Eru mörg barnanna ennþá hér á
Sauðárkróki?
— Já, þau búa mörg hér á
Króknum og einnig í sveitunum í
kring. Það var því auðvelt um vik
að smala öllum saman, þegar ég
varð sjötugur, en mér þótti þó
engu að síður einskær heppni, að
við gátum fengið öll börnin og
barnabörnin á einn stað, því það
getur oft verið erfitt að koma
saman í nútímaþjóðfélagi hrað-
ans.
- F.F.
Á ferd um Skagafjörð/ Texti: Friörik Friöriksson
Studmannaplöturnar Sufnar-árSýrlandl ogiTwolí
nélðjtu:^átlTTkord&J fstenökfaip-' pbpptöhttstar ti
kiMwír ;a4tf fe^VejiíI,;
Iradíerurplötur fáet. fhj ^eodyrfútgofcra^ samen.
véfröi vdrsluritJnárumifainehalK. M-
■* * & -r’tt i, f r'