Tíminn - 09.07.1965, Blaðsíða 11

FÖSTUDAGUR 9. júlí 1965
TIMINN
11

15
bænarhreim. — Ég er sá „striker," sem á vakt í nótt, og
ég verð að fá að hlúa að eldinum hjá ykkur. — Guð minn
góður, þetta er aðeins „stroker" Jane. (Stroker þýðir kyndari,
en maðurinn ruglaði saman orðum, og hafði notað annað,
sem þýddi verkfallsmaður. Ath. þýðandi). — Farðu og
hleyptu honum inn, skipaði Ethel. Honum hafði verið fyrir-
gefið. — Geri ráð fyrir, að þið vitið það ekki, en við verðum
að gæta að eldinum hjá ykkur allar nætur. Nei, við vissum
það sannarlega ekki, að þessar vélar þyrftu svona nákvæms
eftirlits með. Ethel hafði „búið hana undir svefninn“ og
hún hafði farið vönum höndum um hana, og engin okkar
hugsað frekar um málið.
Áður en „verkfallsmaðurinn“ okkar fór frá okkur og
leyfði okkur að sofna á ný, höfðum við fengið að vita, að
nafn hans var Joe, og hann var frá Peoria. Hann talaði
mikið og sagði okkur nákvæmlega frá því, að hann væri
pólskur, að hann ætti vinstúlku heima, sem hann ætlaði að
kvænast, að móðir hans væri sjúklingur, faðir hans drykkju-
maður — að hann skildi ekki stúlkurnar hérna — og hélt
svona áfram í það óendanlega á sinni lélegu ensku. Hann
sagði okkur ævisögu sína, síðustu sögurnar, og við fengum
að skyggnast inn í hug og hjarta hermannsins, sem við átt-
um eftir að starfa með. í rauninni var honum ætlað að bæta
á eldinn þrisvar sinnum á nóttu, en ég hefði getað svarið
fyrir það, að næstu nætur á eftir kom hann á klukkustundar
fresti — og í hvert skipti vaknaði ég við að vasaljósi var
beint framan í mig. Allir „strikers“ á vakt þessar nætur
hljóta að hafa verið famir að þekkja okkur mjög vel eftir
fyrstu vikuna.
Gleði Joe yfir að geta talað við okkur var slík, að við
höfðum ekki brjóst í okkur að draga. úr lionuph..l.^fl gpm
eina viku gekk allt vel með upphitunina hjá okk'ur/'ög þá
fór Joe að slá slöku við. Það voru smámunir eins og að
opna trekkspjaldið og gleyma því opnu, eða loka því og
gleyma því lokuðu, sem urðu til þess að okkur var alltaf
ta skiptis dauðkalt eða sjóðandi heitt. Ethel ákvað að lokum
að bezt væri að losa okkur algjörlega við þjónustu Joe.
Hún tók að sér störf hans, og eftir það sváfum við ótruflaðar,
nema hvað mýsnar létu nokkuð til sín heyra.
íslenzkar mýs eru hugrakkar verur. Þær áttu það til að
klifra upp á matarhillumar yfir rúmunum okkar. Sumum
okkar þófti þetta óttaleg reynsla, en mýs eru þó betri en
rotturnar, sem við höfðum séð á sveimi í kringum sjúkra-
húsið. Við reyndum að sjá til þess, að ekkert væri fyrir
mýsnar að seilast eftir. Matur var lokaður niðri í boxum
og gildmr settar upp, en mýsnar voru allt of vel gefnar
til þess að láta veiða sig. Litla „fjölskyldan11 okkar varð
brátt að heilu samfélagi, þar sem unnið var á vöktum allan
sólarhringinn. Dag og nótt mátti heyra í þeim nartið og nagið,
skrjáf í bréfum, boxum og bókum og tístið, þégar þær
voru að ræðast við. Svo fór, að við hættum að láta okkur
bregða við nærveru þeirra, og ég hafði meira að segja gaman
af því að fylgjast með mús, sem var að leita að mat á hill-
unni yfir rúminu mínu. Kvöld eftir kvöld kom sama músin
til þess að ná sér þar í súkkulaðibita, sem ég hafði skilið
eftir á hillunni handa henni. Músin stækkaði og fitnaði,
varð gljáandi og óx við allt þetta kjarkur til muna, en hún
var samt ekki eins gáfuð og margar hinna músanna, ,sem
hlédrægari voru. Eitt ævintýri hennar hafði næstum' haft
alvarlegar afleiðingar. Einhver hafði gleymt að setja lok á
krukku, sem var full af hnotusmjöri, og greinilega hafði
li|li loðni vinurinn minn ekki getað sta,ðizt freistinguna að
gæða sér á smjörinu. Svo illa vildi til, að músin steyptist
niður í krukkuna. Verið getur að hún hafi verið búin að vera
þarna fangi tvo eða þrjá daga — enginn mundi, hvenær
hnetusmjörið hafði verið notað síðast — þegar ég tók allt
í einu eftir henni, þar sem hún var á kafi í smjörinu, og
nefið eitt stóð upp úr. Ég hvolfdi úr krukkunni og hjálpaði
henni út. Þetta var feitasta, sleipasta og kindarlegasta mús,
sem ég hef nokkru sinni augum litið. Með’ tilliti til þess,
sem hún hafði orðið að ganga í gegnum og haldið lífi samt,
ákváðum við, að hún ætti skilið að fá að lifa enn um stund.
En þar fyrir utan hefði heldur engin okkar, haft löngun
Jltil: þéss að drepa liana hvort eð var.
Óþægílegustú næturævintýrin áttu þó efalítið rætur að
rekja til persónu, sem annars var hljóðlát og dagfarsprúð,
Helen Lee Stevenson, sem fékk hvað eftir annað martröð og
heimtaði þá, að hún fengi að fara út. Þó snerist þetta stundum
við, og í staðinn fyrir að biðja um að fá að komast út, gat
hún farið að biðja um að fá að komast inn, en undanfari
þessa var ávallt sá sami — há nístandi óp, sem gengu manni
til hjartans.
Einnig var alltaf hægt að búast við loftvarnamerkjum
alla nóttina. Aðvörunin kom með því að barið var á dyrnar
HÆTTULEGIR
HVEITIBRAUÐSDAGAR
Axel Kielland
-■ ■ ■■ 1 ■ •■■■■' __________
57
— Sænskur forstjóri og ást-
kona hans afhjúpuð sem njósnar-
ar'.
— Alltaf batnar það, Og þarna?
— Ástsjúkur forstjóri vanvirðir
Svíþjóð í Þýzkalandi. Hleypui á
brott með endurborinni Mata Hari.
— Ég veit ekki, sagði ég. — En
mér finnst eiginlega þetta síðasta
langbezt. Hvað finnst þér?
Hann leit á mig eins og sært
dýr:
— Þú skilur þetta ekki, sagði
hann. — Maður sem hefur verið
dreginn niður í skítinn opinber-
lega á þennan hátt á sér ekki við-
reisnar von framar. Enginn mun
vilja hafa nein skipti við hann
framvegis að neinu leyti.
Það var kannski vitleysa af
mér, en ég varð hálfgröm. í
Ameríku köllum við svona nokk-
uð „publicity" og hér sat stór og
stæltur maður og var niðurbrot-
inn af því að blöðin skrifuðu um
hann.
—Nei, sagði ég. — Upp frá
þessum degi ertu borgarlega dáuð
ur eða hvað.
— Algerlega.
— Well, well, ég er svo mér
glöð að við skiljum á morgun, svo
að þú dregur mig ekki með þér.
En hann skildi ekki háðið og
tók orð mín í fúlustu alvöru,
horfði þunglyndislega á mig og
sagði:
—Ég skil þig svo fjarska vel,
Ann.
Ég veit ég hefði átt að kasta
í hann blekbyttunni og fara mína
leið, en ég gerði það ekki. Þarna
stóð hann sorgin og eymdin upp-
máluð og ég fann að ég elskaði
hann takmarkalaust. Auk þess var
þetta kannski ekki gott. Svíþjóð
virtist vera virðulegt land sem
ekki má vamm sitt vita og það
þykir kannski stórkostlegt hér,
sem væru álitnir smámunir ein-
ir í Bandaríkjunum. Svo að ég
gekk til hans, strauk honum yfir
hárið og sagði:
—Hertu upp hugann, Gösta.
— Þetta verður ekki auðvelt fyr
ir mig, Ann. Fyrst og fremst
missi ég náttúrlega stöðuna og fæ
aldrei aðra. Auk þess getur fyrir-
tækið sjálfsagt látið mig sæta
ábyrgð fyrir tapaðan viðskipta-
samning fyrir 17 milljónir.
— Áttu 17 milljónir.
— Ekki einu sinni 17 þúsund.
— Af hverju ertu þá að vola?
Hann hugsaði sig um litla stund
og æsti sig síðan enn upp:
— Og þú getur rétt ímyndað
þér, hvað þetta hlýtur að hafa
sært Margarethu djúpt.
Aftur þessi bölvaða konunefna.
Ég sagði:
—Ég hélt að við ættum ekki
að minnast á Margarethu.
— Eins og þú vilt, sagði hann
og andvarpaði.
— Ég? Ég hef ekkert á móti
því, Gösta. En ég skal líka segja
þér það sem mér liggur á hjarta.
Hann lyfti hendi í aðvörunar-
skyni, en ég kærði mig kollótta
I og hélt áfram:
— Ég skal segja þér það. að ef
þessi Margaretha hefur ekki nógu
mikla blíðu, ást, skilning, skyn-
semi og víðsýni og mannkærleika
að hún skilur þetta og verður enn
hrifnari af þér fyrir bragðið þá . . .
— Ann! sagði hann. — Ég
banna þér að tala um Margarethu!
— Allt í lagi, sagði ég. — Allt
í lagi.
Svo gekk ég að dyrunum og á
þessari stundu fannst mér öllu
vera lokið og ég taldi mér meira
segja trú um að ég væri því fegin.
— Ann.
— Já.
— Þú verður víst að borða
ein .. .
— Ókey.
— Ég fer til.. . til...
— Allt í lagi! Allt í lagi!
— Ég kem og sæki þig snemma
í fyrramálið. Við eigum að mæta
hjá lögfræðingnum klukkan tíu.
Eg gekk út og lokaði dyrunum
og ég gekk eftir ganginum og
starði niður á rautt gólfteppið óg
greindi það varla fyrir tárunum.
Ég fór inn til mín os snurfus-
Rest best koddar
Endurnýjum gömlu sængurnar.
Eigum dún- og fiðurheld ver,
æðardúns. og gæsadúnssængur
og kodda af ýmsum stærðum.
— PÓSTSENDUM —
/Dún- og
fiðurhreinsun
Vatnsstíg 3 — Sími 18740
(Örfá skref frá Laugavegi)
aði mig dálítið. Síðan labbaði ég
mig niður og út og þá fann ég að
einmanaleg gönguferð er ekki upp
lífgandi fyrir hrellda sál og ákvað
að fara heim á hótelið og síðan í
bíó.
Þegar ég kom inn í forsalinn
sá ég svarthærðan mann sem var á
tali við dyravörðinn. Og þar sem
mér fannst ég kannast við hnakka
svipinn gekk ég til hans og sagði:
—• Upp með hendur, Blake!
Hann snerist á hæli og horfði á
mig langa stund, svo brosti hann
út að eyrum og sagði:
—Ann Dickson! Ert þú hér?
— Langt frá því, sagði ég.
— Ég er í Connecticut.
— Hvaðan kemur þú?
Ég hef alltaf haft þennan galla
að mig langar alltaf til að vekja
eftirtekt og áhuga á mér, ef tæki-
færi býðst og því sagði ég:
— Frá Berlín.
— Þetta er ekki einu
sinni fyndið, sagði hann. — Má
bjóða þér drykk?
— Já. Ef þú ert ekki tímabund-
i inn.
— Eiginlega er ég tíma-
bundinn. En manngarmurinn er
úti. Ég verð að bíða einhverja
stund hvort sem er.
—Eftir hverjum?
— Svía, sem heitir Bergström.
— Komdu.
Hann dró mig á eftir sér inn í
barinn, hlammaði ér niður í
mjúkan sófa og sagði.
— Þú lítur vel út. Andlitið í
sömu skorðum og fæturnir góðir
alla leiðina.
— Hvað veizt þú um það?
Hann deplaði glaðlega augunum.
— Aldrei nóg. Alltaf til í að
fræðast meira.
Donald Blake er þægilegur strák
ur, en ef ég þyrfti að vera með
honum ein á ferli í dimmum skógi
kysi ég að kunna Jiu-jitsu.
— Hvað viltu þessum Berg-
ström?
— Hann er hetja dagsins í land
inu, sagði Blaki. — Mér bárust
fréttir af því frá flugvellinum, að
hann væri kominn. Skál.
Við drukkum og hann leit tor
tryggilega á mig og sagði:
—Ætlar þú að vinna hérna?
— Nei, svaraði ég. — Vertu
óhræddur. Ég skal ekki stela frétt-
inni frá þér.
Blake hallaði sér fram.
— Þessi Bergström er okkar á
milli sagt — snillingur.
Ég setti glasið harkalega frá
mér.
— Er hann hvað?
— Snillincur- Sá cam uar