Morgunblaðið - 24.02.1982, Side 21

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 24. FEBRÚAR 1982
53
smáauglýsingar — smáauglýsingar — smáauglýsingar — smáauglýsingar
Tapað hross
Siöastliöið sumar tapaöist 2ja
vetra (fremur þroskamlkll) rauö
hryssa frá Rútsstaöanoröurkotl í
Gaulverjabæjarhreppi. Þeir sem
hugsanlega geta gefiö upplýs-
ingar um hryssuna eru vlnsam-
lega beönir um aö hafa sam-
band viö Kjartan Ólafsson
Hlööutúni Ölfusi.
Loftpressur — Gröfur
Tökum aö okkur múrbrot og alla
fleygavinnu. Höfum traktorsgröf-
ur í stór og smá verk, Nalla og
Case. Einnig til leigu steinsög
fyrir steypu og malbik.
Astvaldur og Gunnar hf„
sími 23637.
Sólargeislinn
Sjóöur til hjálpar blindum börn-
um. Gjöfum og áheltum veltt
móttöku í Ingóltsstræti 16.
Blindravinafélag Islands
Fyrirgreiósla
Leysum vörusendingar úr tolll.
Kaupum vöruvixla. Umsóknir
sendist augl.deild Mbl. merkt:
.Traust viöskiptasambönd —
8271“.
Til sölu
2ja sæta sófi og stóll úr furu
með rauöu áklæöi. Uppl. i síma
83872 eftir kl. 6.
IV/V.
□ Glltnir 59822247 = 6 FRL.
I.O.O.F. 8 = 1632248’A =
I.O.O.F. 9 = 16302248'* =
Sp.kv.
I.O.O.F. 7 = 16302248Vi =
S.K.
Krossinn
Hunt-hjónln frá USA veröa meö
á samkomunni í kvöld kt. 20.30
aö Auöbrekku 34, Kópavogi.
Allir hjartanlegar velkomnir.
Kristniboössambandiö
Bænasamkoma veröur í krístni-
boðshúsinu Betania Laufásvegi
13 i kvöld kl. 20.30.
Allir velkomnir.
I.O.G.T.
Fundur í stúkunni Einingunnl nr.
14, veröur haldinn í Templara-
höllinni í kvöld kl. 20.30. ösku-
pokauppboö til fjáröflunar fyrlr
sjúkrasjóö. öskudagskaffl, aö
fundi loknum.
Systrafélag Fíladelfíu
Veriö velkomnar á fundinn í
kvöld 24/2 aö Hátúni 2, kl.
20.30. Sýndar veröa slides-
myndir frá israel og Egyptalandi.
Mætiö vel.
Stjórnin.
Hörgshlíö 12
Samkoma í kvöld. miövikudag
kl. 8.
FERDAFÉLAG
ÍSLANDS
ÖLDUGÖTU 3
SÍMAR11798 og 19533.
Kvöldvaka Fí, miövikudaginn 24.
febrúar kl. 20.30 aö Hótel Heklu
Efnl: Arnþór Garöarsson, pró-
fessor fjallar um lítríki Mývatns í
máli og myndum. Myndagetraun
og verölaun fyrir réttar lausnir.
Allir velkomnir meöan húsrúm
leyfir.
Feröafélag Islands.
Námskeiö í mars
og apríl
Vefnaöur framhald 1. mars.
Tóvinna 8. mars.
Tauþrykk 10. mars.
Prjón — peysur 15. mars.
Prjón — tvib. vettl. 15. mars.
Myndvefnaöur 16.mars.
Hekl 24. mars.
Spjaldvefnaöur 26. mars.
Textilsaga 14. apríl.
Munsturgerö fyrir vefnaö
og útsaum 29. april.
Innritun og uppl. aö Laufásvegi
2, sími 17800.
raðauglýsingar — raðauglýsingar — raðauglýsingar
húsnæöi óskast
Iðnaðarhúsnæði óskast
í Reykjavík, Kópavogi eöa Hafnarfiröi.
300—400 fm.
Uppl. sendist augl.deild Mbl. fyrir 1. mars
merkt: „F — 8247“.
Lítil íbúð
meö húsgögnum óskast á leigu fyrir erlendan
(Fulbright) kennara, mánuöina mars—júlí,
helst nálægt Háskólanum.
Uppl. í síma Háskólans 25088.
til sölu
tilboö — útboö
Til sölu
lítið notuð Saxon Ijósritunarvél sem getur
smækkaö frumrit um 30—50%. Einstakt
tækifæri.
Uppl. í síma 43822 og 43001.
þjónusta
Innflutnings- og
iðnrekendur ath.:
Traust sölufyrirtæki óskar eftir aö taka vöru á
söluskrá. Vant og traust fólk.
Tilboð óskast sent afgreiöslu blaösins merkt:
„T — 8275“, fyrir 10. mars 1982.
(fl Útboð
Tilboð óskast í smíöi 600 flutningsbretta fyrir
Bæjarútgerö Reykjavíkur. Utboðsgagna má
vitja til Innkaupastofnunar Reykjavíkurborg-
ar, Fríkirkjuvegi 3.
Tilboöin veröa opnuð á sama staö, þriöju-
daginn 9. mars 1982 kl. 11 f.h.
INNKA'JFASTOFNUN hFYKJAVÍKURBORGAR
Frikirkjuvegi 3 — Simi 25800
*
A hátindi heimskunnar
í upphafi skapaði Guð himin
og jörð, leit yfir allt, sem hann
hafði gjört og sjá: „Það var harla
gott.“
I upphafi árs, sem helgað skal
heillum aldinna, stend ég „við
gluggann" minn gamall maður
og horfi út yfir heiminn.
Ekki munu allir samdóma Al-
föður nú um, að „allt sé harla
gott“ yfir að líta.
Fréttir, umtalsefni og um-
hugsunarefni allra í öllum lönd-
um, boða vá fyrir dyrum frarn-
tíðarheilla mannkyns, ekki ein-
ungis á vegum aldinna, heldur
allra manna í öllum löndum.
Kynslóðir sem hafa lifað tvær
heimsstyrjaldir með öllum
þeirra ógnum, ótta, kvölum og
grimmd, hinir öidnu vilja sann-
arlega af sinum veiku kröftum
vara við hátindi heimsku og hroka,
og leið þeirri, sem þangað liggur.
Ekkert mundi betra á ári ald-
inna, en hlýða þeim viðvörunum,
sem reynslan hefur sannað
æðstu leiðsögn til framtíðar-
heilla.
Aldinn vinur minn útlendur
sagði mér frábæra sögu í ævin-
týrastíl, einkum vegna þess, að
honum fannst áhugavert fyrir
mig að geta þar nefnt „land frið-
arins“, eyju í nyrstu höfum, þar
sem beztu ráð yrðu veitt og víð-
sýni og frelsi, mannréttindi og
bræðralag gerði fólkið hafið yfir
heimsku og þröngsýni hinna
stærri þjóða, með alla sína
hershöfðingja og drápstæki.
Sagan er í hans eigin persónu
sögð í sem stytztu máli. En samt
gæri hún verið saga hvers ein-
staklings í öllum löndum. Á ein-
hvern hátt snert okkur öll.
„Ég var hamingjusamur
pamfíll. Átti stóra fjölskyldu og
víðáttumikið landflæmi fagurt
og frjósamt. Við sáðum og upp-
skárum ríkulega, glöð og ham-
ingjusöm.
Nágrannar okkar bjuggu við
svipuð kjör. Börnin á bæjunum
léku daglega saman, gleðióp
sakleysingja létu ljúft í eyrum.
Við nutum þess að hjálpa
hvert öðru, skiptast á fólki og
tækjum eins og bezt varð á kosið
hverju sinni. Allt lék í lyndi.
En eitt greindi þessar sam-
lyndu fjölskyldur. Mín fjölskylda
var undantekningarllitið dökk-
hærð, en börn nágrannans rauð-
hærð.
Einhver háttmetinn spekingur
hafði sagt og reynt að sanna, að
rauðhært fólk stæði yfirleitt á
langtum æðra stigi en þeir
dökkhærðu.
Þetta fannst okkur hræðileg
fjarstæða, því að við þóttumst
sannfærð um hið gagnstæða.
Dökkhærðir væru þeim rauð-
hærðu snjallari á allan hátt.
Þetta lenti í hörðum deilum.
Nágrannahjónin harðneituðu
sínum börnum að leika við okkar
börn. Og auðvitað gerðum við
eins.
En börnin voru ekki á sama
máli og fengu að launum fleng-
ingar og pústra.
Síðan bar það við að rauð-
hærðu piltarnir urðu dauð-
ástfangnir í dökkhærðu stúlkun-
um.
Og þegar nágranninn komst
að því ærðist hann alveg og lét
nú gera geysiháa gaddavírsgirð-
ingu sem átti að skilja landar-
eignir okkar algjörlega.
Þannig liðu nokkur ár.
Þá klifraði ég upp í tré og
horfði yfir landamerkin. Og viti
menn. Þeir rauðhærðu gengu nú
allir með beitta hnífa í beltum.
Þá átti sem sagt að ráðast á
okkur og gera alla rauðhærða.
En ekki skyldi þeim verða
kápan úr því klæðinu. Ég skyldi
grípa tækifærið og kaupa byssur
handa mínum sonum. Þá hefðu
nú hnífagrélur lítið að segja. Við
urðum skjótlega yfirsterkari.
Auðvitað voru byssurnar dýrar.
En við hættum bara að byggja
skóla handa börnunum. Byssur
urðu hið eina nauðsynlega. En
innan skamms höfðu „rauðhaus-
ar“ aflað sér enn fullkomnari
skotvopna.
Við „svarthöfðar" urðum að fá
vélbyssur. Og til þess að afla
þess nægilegs fjár varð auðvitað
að hætta við byggingu sjúkra-
húss, sem við höfðum nú þegar í
smíðum. En það var skammgóð-
ur vermir, og nú var næst að ná í
fallbyssur og skriðdreka.
„Rauðhausar“ voru auðvitað
ekki að baki dottnir, nú var að fá
rakettur og atomvopn, og ekkert
dugði.
Vinnan á minni landareign
var algjörlega úr sögunni. Ekk-
ert ræktað. Ekkert byggt. Synir
mínir voru ekki lengur synir
mínir. Þeir voru aðeins hermenn
í vörn eða sókn að dómi framtíð-
arátaka.
Ég veit ekki hvort sem á sem
hleypti fyrsta skotinu af var
dökkhærður eða rauðhærður.
Það vissi enginn. En einhver
fékk allt í einu ofsalegan hnerra
og skot hljóp úr byssu hans. Og á
augabragði dundu yfir allsherjar
rangarök. Við skutum, þeir
skutu. Neytt var allra vopna.
Hvorugur dró af sér.
Margar þúsundir minna sona
og niðja dóu og tættust sundir.
Það var kallað „að falla“ og þótti
bara heiður. Hús fóru í rústir.
Akrar og tún eyðilögðust.
Ég og nágranni minn lifðum
einir af að leiðarlokum. Við
höfðum fallið hlið við hlið í valn-
um, særðir, brenndir og magn-
vana. Við neyttum síðustu
krafta til að miða byssum okkar.
Þær voru báðar eins, framleidd-
ar í sömu vopnaverksmiðju.
Okkur varð báðum ósjálfrátt
að orði:
„Mikil andskotans erkiflón
höfum við verið.““
Sé þessi saga míns aldna vin-
ar, sem lifað hefur í landi sínu
tvær heimsstyrjaldir íhuguð,
minnir hún á að milljónir sak-
lausra manna hafa kvalist og dá-
ið og lönd og borgir nær því lagzt
í auðn.
Hann hefur séð þúsundir hekt-
ara af frjósömu akurlendi eytt
með djöfullegum eiturefnum af
ýmsu tæi, vísindalega saman-
settum.
Þjóð er egnt gegn þjóð, manni
gegn manni með öfund og kyn-
þáttahatri.
Rauðhærðir, dökkhærðir, hvor
er betri, lútherskur, kaþólskur,
ríkur, fátækur. Hvor er betri?
Hver er beztur? Erum við ekki
öll systkini í sama heimi, öll
fyrst og fremst manneskjur, sem
þarfnast matar og mannrétt-
inda? Samt er auði heimsins,
sjóðum gulls og silfurs sóað fyrst
og fremst í stöðugt fullkomnari
morðtól og eyðingartæki í stað
þess að yrkja jörðina og efla
auðlindir sjávardjúpa til að
veita hungruðum fæðu, fólkinu
sem ferst úr hungri milljónum
saman ár hvert.
Gæti nokkuð verið æðri gjöf
hinum öldnu, einmitt að þeirra
dómi, komnum þreyttum af
ævinnar eyðimörk, en sá lykill,
sem lokar vopnaverksmiðjum
heimsins og opnar uppsprettur
gróandi lifs gjöfullar náttúru
þess heims sem var okkur veitt-
ur af skapara veraldar.
Þessi útlendi vinur minn taldi
víst, að sá kyndill sem lýsti leið-
ina til lokunar vonpabúrum, yrði
einmitt fyrst og bezt kveiktur
hér í „landi friðarins", eyjunni
við hið yzta haf, þar sem engin
vopn eru smíðuð né keypt og eng-
inn skyldaður til manndripa.
Gæti það orðið af Heklutindi,
sem Alfaðir liti að nýju yfir lönd
síns sköpunarverks, með gleði-
hreim í rödd sinni við endur-
tekningu orðanna:
„Sjá, það er harla gott.“
Reykjavík 14. janúar 1982.
Árelíus Níelsson.