Morgunblaðið - 08.04.1982, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 8. APRÍL 1982
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 8. APRÍL 1982
25
tulWítii
Útgefandi hf. Árvakur, Reykjavík.
Framkvæmdastjóri Haraldur Sveinsson.
Ritstjórar Matthías Johannessen, Styrmir Gunnarsson.
Fulltrúar ritstjóra Þorbjörn Guömundsson, Björn Jóhannsson.
Fréttastjórar Freysteinn Jóhannsson, Magnús Finnsson, Sigtryggur Sigtryggsson.
Auglýsingastjóri Baldvin Jónsson.
Ritstjórn og skrifstofur: Aöalstræti 6, sími 10100. Auglýsingar: Að-
alstræti 6, simi 22480. Afgreiösla: Skeifunni 19, sími 83033. Áskrift-
argjald 110 kr. á mánuöi innanlands. I lausasölu 7 kr. eintakið.
Hringrás árs
og eilífðar
Það er vor í lofti.
Landið brýtur af sér klakabönd. Náttúran vaknar til nýs lífs af
vetrarsvefni. Gróðurríkið skartar senn sínu fegursta í litum og angan.
Og það er að vonum að lundin léttist, er myrkur skammdegis og kuldi
vetrar eru að baki.
Það árvissa kraftaverk, sem vorið er í vitund okkar og umhverfi, er
hafið. Það talar til okkar með tvenns konar hætti. í fyrsta lagi á máli
viðblasandi staðreynda, sem sjá má allt umhverfis okkur, og gleðja
huga og hjarta. í annan stað á áhrifaríku táknmáli, sem hringrás árs
og eilífðar talar til okkar, og boðar okkur, ef grannt er gáð, það ljós og
þann sannleika, sem vísa á okkur veginn inn í óráðna framtíð hvers
einstaklings.
Hvort heldur sem skoðað er smágert blóm i flóru landsins eða sá
stóri alheimur, hvar jörðin er eins og sandkorn á sjávarströndu, lofar
verkið meistarann. Það má lesa flest það sama út úr því táknmáli hins
mikla höfuðsmiðs himins og jarðar, sem alheimurinn er, og stendur í
hinni helgu bók kristindómsins.
Páskarnir, sem nú fara í hönd, eru ein af mikilvægustu hátíðum
kristins fólks. Þeir sameina þrjá meginþætti kristinnar trúar. Kær-
leikurinn talar til okkar á skírdag, dauði og pína frelsarans á föstu-
daginn langa og upprisan á páskadag. Kærleikurinn skiptir mestu í
samskiptum manna og þjóða. Hann er vegvísir, sem kristindómurinn
leggur hverjum einstaklingi til á jarðneskri vegferð. Krossfestingin og
upprisan tala hins vegar til okkar máli eilífðarinnar, að bak við
dauðann búi framhald lífsins. Þess vegna fellur táknmál umhverfis
okkar, er náttúran vaknar til nýs lífs af vetrarsvefni, vel að boðskap
hinnar helgu bókar um páskana.
Páskarnir eru, auk þess að vera trúarleg hátíð, nokkurra dag frí frá
önn hvunndagsins með tilheyrandi ferðalögum, innanlands og utan.
Það er því tímabært að minna á tillitssemi í umferð og hvers konar
fyrirbyggjandi aðgerðir til að forðast slys og skaða.
Morgunblaðið óskar lesendum sínum og landsmönnum öllum gleði
legrar páskahátiðar.
Sjónarhóll til framtíðar
Páskablað Morgunblaðsins fjallar að þessu sinni um þær öru breyt-
ingar, sem orðið hafa á þessari öld í samgöngum okkar, bæði í
lofti og á landi.
Vegakerfi, sem var nánast ekki til í okkar stóra og strjálbýla landi á
morgni aldarinnar, hefur teygt sig til flestra byggðra bóla. Segja má
að þjóðin hafi lyft Grettistökum á þessu sviði á liðnum áratugum, þó
enn sé fjölmargt ógert, þ.á m. í lagningu bundins slitlags á þjóðvega-
kerfið.
Flugsamgöngur hafa nánast valdið byltingu í flutningi fólks og
varnings og fært byggðarlög og þjóðlönd nær hvert öðru, þann veg að
land okkar, „yzt á ránarslóðum", er komið í þjóðbraut í samskiptum
umheimsins. Samgöngur okkar á sjó, sem eiga sögu jafngamla byggð í
landinu, hafa og þróazt í takt við framvindu og tækniþróun, og gegna
veigamiklu hlutverki í þjóðarbúskapnum.
Samgöngur eru forsenda nútíma samskipta milli fólks í einstökum
byggðum landsins, menningarlegra og félagslegra, auk þess að vera
eins konar æðakerfi atvinnulífsins, sem efnahagslegt sjálfstæði okkar
og afkoma byggist á. Út á við eru samgöngur, bæði í lofti og á legi, ekki
aðeins farvegur fólks, kynna og þekkingar, heldur útflutningsfram-
leiðslu okkar og innfluttra nauðsynja, en fáar sjálfstæðar þjóðir, ef
nokkur, er jafn háð milliríkjaverzlun og við, þ.e. flytur út jafn stóran
hluta framleiðslu sinnar og inn jafn hátt hlutfall neyzlu sinnar, hvers
konar.
Verzlun og samgöngur skipa þýðingarmeiri sess í þjóðarbúskap
okkar en þorri fólks gerir sér nægilega grein fyrir. Þessar atvinnu-
greinar eru því burðarásinn í þjóðlífi okkar, við hlið sjávarútvegs,
landbúnaðar, iðnaðar og raunar orkubúskapar í vaxandi mæli.
Það er því verðugt verkefni þegar Morgunblaðið gefur lesendum
sínum kost á að líta um öxl í samgöngumálum þjóðarinnar og rifja upp
framvindu liðinna áratuga í þeim efnum. Saga hins iiðna, sú reynsla
og þekking, sem hún hefur skilaö okkur, er nauðsynlegur sjónarhóll
þegar horft er til framtíðar. Og að mörgu er að hyggja í samgöngum
okkar þegar staðið er á þessum sjónarhóli. F'jölmörg risaverkefni bíða
framkvæmda í vegakerfi landsins: brúargerð, jarðgöng, uppbygging
vega o.s.frv. Hvað brýnast er þó að leggja varanlegt slitlag á þjóðvega-
kerfið, en slík framkvæmd skilar kostnaði sínum undrafljótt aftur í
minna vegaviðhaldi, lengri endingu ökutækja, minni varahlutakostn-
aði og minni benzíneyðslu. Slíkar framkvæmdir er taldar koma næst
að arðsemi vel grunduðum virkjunarframkvæmdum, þar sem hag-
kvæmir virkjunarkostir og hyggileg orkunýting fara saman.
Flugvellir eiga og langt í viðunandi horf hér á landi. Þetta á bæði við
um flugvelli sem slíka og hvers konar öryggisútbúnað, sem hvarvetna
er talinn sjálfsagður. Aðeins örfáir flugvellir hér á landi fullnægja
sjálfsögðustu kröfum í þessum efnum. Og ekki verður þolað lengur að
úrtölumenn komi í veg fyrir, að byggð verði flughöfn við hæfi á eina
millilandaflugvelli okkar, við Keflavík, enda aðbúnaður þar nú fyrir
neðan allar hellur, bæði fyrir farþega og starfsfólk. Bygging nýrrar
flugstöðvar, sem verður nokkurs konar andlit landsins út á við, gagn-
vart erlendum flugfarþegum, er og forsenda þess, að skilja farþegaflug
frá varnarliðsstarfi.
Mestmegnis
hjólför
yfir móana
Garðar Helgason Eskifirði, bílstjóri í
hálfa öld, og Reynir Zoega Neskaupstað
segja frá rútuferð frá Eskifirði til Akur-
eyrar árið 1935, en hún tók 7 daga
„Auðvitad eru betri vegir sunnanlands
en hér fyrir austan, en það vantar alltaf
peninga. Þetta er þó allt annað í dag
miðað við það sem var, þegar við vorum
í farþegaflutningum um og upp úr miðj-
um fjórða áratugnum. Þá vorum við tvo
daga á leiðinni til Akureyrar við eðli-
legar aðstæður, fjóra daga fram og aft-
ur. Vegirnir lágu í ótal krókum, mest-
megnis hjólför yfir móana en ruðningar
yfir melana. Tvær rekur voru jafn
ómissandi í bílnum og varadekk.“ Við-
mælandi minn er Garðar Helgason, bif-
reiðarstjóri á Eskifirði. Garðar, sem
heitir fullu nafni Jón Garðar, er inn-
fæddur Eskfirðingur og hefur búið þar
alla tíð. Hann fékk ökuskírteini 19 ára
að aldri, skírteini nr. 41, útgefið á Eski-
firði 23. október 1931. Fyrsta bílinn
eignaðist hann skömmu áður, Chevro-
let-vörubifreið og hóf þegar starf sem
vörubílstjóri. Hann er enn atvinnubíl-
stjóri, eini leigubílstjórinn á Eskifirði. Á
um hálfrar aldar starfsævi sem bílstjóri
hafa farþegaflutningar verið stærstur
hluti í starfi hans.
Það má segja að líf Garðars hafi
snúist um akstur og bíla. Hann
hefur stundað vöru-, rútu- og
leigubílaakstur, auk þess verið
ökukennari í áratugi og rekið bíla-
leigu. Garðar var ásamt bróður
sínum fyrsti sérleyfishafi á l^ið-
inni milli Eskifjarðar og Akureyr-
ar. Fóru þeir fyrstu ferðina 7. júlí
1935, en þá var farið á milli einu
sinni í viku yfir sumartímann,
enda tók hver ferð fjóra daga
fram og aftur, þegar allt gekk að.
óskum, og ekki um það að ræða að
komast á milli nema yfir hásum-
arið.
„Nú tala menn um að þeir fari
þetta á fimm tímum. Ég fór nú á
sex tímum þegar ég fór síðast,
fyrir utan stopp, og finnst það
nokkuð gott,“ segir hann sjálfur,
þegar við hugleiðum þróunina til
dagsins í dag. „En í þá daga var nú
farin önnur leið, ekið yfir Reykja-
heiði og fyrst komið á Húsavík,
þaðan í gegnum Aðaldal og yfir
Vaðlaheiði á Akureyri. Ég held að
Reykjaheiðin sé varla ekin lengur,
nema kannski að þar sé í mesta
lagi jeppafært á sumrin."
Við sitjum yfir kaffibollum Qg
meðlæti í húsi Garðars og konu
hans, Jensínu Karlsdóttur í
svonefndum framkaupstað á Eski-
firði. Garðar er hæglátur maður
og vill lítið gera úr ævistarfi sínu.
„Eitthvað varð maður að gera.
Þetta var eins og hvert annað
starf," svarar hann spurningunni
um hvort það hafi verið af ævin-
týralöngun sem hann réðst í að
kaupa vörubíl 19 ára að aldri árið
1931, áður en hann fékk ökurétt-
indi. Hagsýni hefur þó verið látin
ráða, fremur en lagabókstafurinn,
því Garðar fékk skírteinið fljót-
lega eftir að bíllinn kom í plássið.
Það var nóg að gera. Það var eng-
inn að fást um þetta með aldur-
inn,“ sagði hann.
„VARÐ AÐ STÓLA
Á SJÁLFAN SIG“
Garðar sagði að fyrstu árin
hefðu næg verkefni verið fyrir bíl-
inn a.m.k. að sumrinu í vegagerð
og í atvinnulífinu á staðnum.
Hann sótti þó suður í atvinnuleit
um tíma og starfaði hjá Steindóri,
aðallega á verkstæði, en einnig við
akstur, mestmegnis í hópferðir
með skíðafólk. „A verkstæðinu hjá
Steindóri fékk ég góða undirstöðu
hvað varðar viðhald og viðgerðir.
Síðan hef ég séð sjálfur um við-
hald og viðgerðir á mínum bílum.
Það er engin leið að stunda þetta
nema geta sjálfur gert við. Ef
brotnaði öxull eða eitthvað gaf sig
á miðri leið þá var að finna út úr
því. Maður varð að stóla á sjálfan
sig. Það var nú ætíð tekið með það
nauðsynlegasta, kveikja, platínur,
kerti og eitthvað til viðbótar."
Garðar rak Bifreiðastöð Garð-
ars ásamt bróður sínum, Leifi,
sem nú er látinn, frá árinu 1935 til
1939. Þeir bræður óku „rútuna"
Eskifjörður-Akureyri vikulega
þann tíma, sumarmánuðina. Hann
segir ástæðu þess að þeir hættu
vera að sérleyfin hafi verið of
mörg, en sérleyfishafarnir voru,
auk þeirra bræðra, Bifreiðastöð
Akureyrar, Gunnar Eiríksson á
Akureyri og Kaupfélag Héraðsbúa
á Reyðarfirði. Neskaupstaður var
þá ekki kominn í beint vegasam-
band við umheiminn. Fargjaldið
fyrir tveggja daga rútuferð til Ak-
ureyrar árið 1935 var 33 kr. til
Akureyrar, 3 kr. til Egilsstaða.
Sérleyfinu fylgdi að annast póst-
flutninga, án þess að greiðsla
kæmi fyrir, nema ef flutningurinn
væri ígildi a.m.k. eins farþega
hvað umfang og þyngd snerti.
MÆTTI ALLS STAÐAR
GESTRISNI OG HLÝJU
Garðar verður hugsi er ég spyr
hann um eftirminnilegustu ferð-
ina á sérleyfisárunum og segir
litlu síðar engan vafa á hver sú
ferð var. Það hafi verið ferðin sem
hann fór með þá bræður, Réyni og
Jóhannes Zoega til Akureyrar.
„Hún tók sjö daga. Það var haust-
ið 1935. Við vorum fjórir, auk
þeirra bræðra var Asgeir bróðir
minn með. Ásgeir bróðir og Jó-
hannes voru á leið til Reykjavíkur
en Reynir í skóla á Akureyri."
Garðar dregur upp tóbakspontu
og tekur örlítið í vörina, segir síð-
an: „Ég var bara að hugsa um
hversu vel var alltaf tekið á móti
manni hvenær sem var. Alls stað-
ar mætti maður hlýju og vinsemd.
Ég þurfti oft að leita á sveitabæi
fyrir utan hina föstu gististaði
sem voru Grímsstaðir, Lindar-
brekka, já og Skjöldólfsstaðir.
Sérstaklega er mér minnisstæð
gestrisni þeirra hjóna Jóns í
Möðrudal og Þórunnar konu hans.
Ég gisti alltaf í Möðrudal og aldrei
fékk ég að borga eina krónu fyrir."
Garðar er krafinn sagna um
fyrrnefnda ferð sem tók sjö daga.
Hann segist fyrst ekkert muna af
þessu, það sé svo langt um liðið, en
leggur síðan á borð nýlega og skil-
merkilega skráða frásögn vinar
síns og farþega í áðurnefndri ferð,
Reynis Zoega gjaldkera, sem bú-
settur er á Neskaupstað. Við fór-
um yfir ferðalýsingu Reynis og
fara hér á eftir kaflar úr henni,
auk innskota frá Garðari, en
Garðar sagðist ekki minnast þess
að hafa fyrr eða síðar lent í svo
langri og tafsamri ferð.
Reynir segir svo frá tildrögum
ferðarinnar og upphafi: „Haustið
1935 átti ég að fara í skóla á Akur-
eyri. Ætlunin var að fara landveg-
inn og var ferðinni fyrst heitið til
Eskifjarðar, en þaðan átti að fara
með rútubíl norður. Jóhannes
bróðir minn (núverandi hitaveitu-
stjóri í Reykjavík, innskot Mbl.)
var með í ferðinni, en hann ætlaði
áfram til Reykjavíkur þar sem
hann var í skóla. Enginn bílvegur
Myndm t Ifklaga takin árið 1940. Tvair vörubflstjórar á Eskifiröi við
bitreiðar sínar. Til vinstri eigandi U-33, Sigurjón Guðmundsson, og til
hægri Kristján Kristjánsson, núverandi rafmagnsveitustjóri á Eskifirði.
Myndin sr úr ssfni byggöasögunefndar Eskifjarðar.
Þessa Ijósmynd tók Garðar sjátfur vM hetlana i Aöaldal i ferðinni til
Akureyrar, ssm sagt sr frá í grsininni. Lsngst til vinstri er Jóhannes
Zoöga, sitjandi, Ásgeir Helgason, bróóir Garöars, og lengst til haagri
Reynir Zoéga. Rútubifreið Gsröars, SU-47, var af Chevrolet-gerð, meö
yfírbyggingu frá Kristni Guönasyni í Reykjavík.
Þsirra tima rútubifrsiö. Myndin sr tskin viö Baldurshaga á Eskifiröi, sn
þsö hús sr nú horM. Ekki sr vttaö hvaöa maður stsndur við rútuna.
Sjö brmóur viö hliö rútubifrsiöar, ssm Kklsga hsfur vsriö hin mssta glassibifreió, en ekki er vitaö hvenœr mynain er isiun
brmöur eru Guönasynir og talið frá vinstri: Sveinn Ijósmyndari, Halldór múrari, Lúther, fyrrum sveitarstjóri Eskifiröi, Björgúlfur,
kennari og bóndi, Jón verkstjóri, Ólafur, sem var búsettur í Danmörku, og Guömundur, bóndi aö Karlsstööum. Myndin er úr safni
byggöasögunefndar Eskifjarðar.
Garöar viö bifreið sína, Audi, árg. ’81, diesel, sem hann stundar leigubílaakstur og ökukennslu á í dag.
Myndin er tekin á gamla veginum yfir Hólmahálsinn, Hólmatindur í baksýn. Ef myndin prentast vel, má sjá
handhlaðinn vegarkantinn neöst til hasgri á myndinni.
Ljó*m. Mbl.: Frída Proppé.
var milli Norðfjarðar og Eski-
fjarðar svo farið var á hestum.
Við lögðum af stað snemma
morguns seinni hluta september
frá Norðfirði yfir Oddsskarð og
fylgdi pabbi okkur til Eskifjarðar.
Nokkur rigning var er við lögðum
af stað og jókst hún mjög er á
daginn leið. Þrátt fyrir óveðrið
gekk ferðin vel og komum við til
Eskifjarðar rétt fyrir hádegi. Við
bræður fengum gistingu í gisti-
húsi Friðgeirs Hallgrímssonar, en
pabbi sneri heim á leið. Lenti
hann í töluverðum erfiðleikum á
leiðinni, einkum vegna gífurlegs
vaxtar í Norðfjarðaránni, en
komst þó heilu og höldnu á leiðar-
enda.“
Ég spyr Garðar nánar um ferða-
mátann milli Norðfjarðar og Eski-
fjarðar. Hann segir: „Það var nú
einnig farin sjóleiðin frá Neskaup-
stað, áður en Oddsskarðsvegurinn
var lagður, en það var árið 1949.
Siglt var yfir í Viðfjörð, en þangað
var fólkið sótt á bíl. Framan af
þurfti það þó að ganga úr Viðfirði
upp í Desjaskriður, eða þar til veg-
ur var lagður þar á milli, sem mun
hafa verið árið 1935 eða 1936. Það
var um hálfrar annarrar klukku-
stundar gangur."
Reynir segir síðan frá „vætu-
samri“ gistinótt á Eskifirði, því
regn streymdi úr lofti alla nóttina,
en leki komst að þaki gistihússins.
„Snemma um morguninn fórum
við á fætur og sótti Garðar Helga-
son okkur á bíl sínum um klukkan
sjö. Ekki veitti af að taka daginn
snemma því löng ferð var fyrir
höndum, sem varð nú reyndar
miklu tafsamari er ráð var fyrir
gert.
Veðrið var nú miklu skárra en
daginn áður og um nóttina og var
haldið áleiðis til Reyðarfjarðar.
Bíll Garðars var nýr og vel út-
búinn með góðum sætum og
reyndist hann ágætlega. Kom það
sér vel því oft reyndi mikið bæði á
bíl og bílstjóra. Nóg var plássið í
bílnum fyrir okkur fjóra, sem
sjálfsagt hefur getað flutt tólf til
fimmtán manns. Ferðin til Reyð-
arfjarðar sóttist vel þó vegurinn
væri vondur og víða brattur."
Reyðarfjarðar, en það var ferð
með lækni að vetrarlagi, en yfir-
leitt var sjóleiðin farin í vondu
færi. Það vegarstæði sem nú er
notað yfir háisinn, nýi vegurinn,
var lagður 1956. Já, Hólmahálsinn
var oft slæmur."
Reynir segir í ferðalýsingunni
að stuttur stanz hafi verið gerður
á Reyðarfirði, þó hafi sennilega
verið tekinn póstur og pinklar.
Hann heldur áfram lýsingunni:
„Var nú haldið um Fagradal til
Héraðs. Fór nú að rigna aftur og
ágerðist er á daginn leið. Líklega
höfum við borðað á Egilsstöðum,
en síðan var haldið áfram norður
yfir Lagarfljót og yfir Hróars-
tunguna til Jökuldals, en er komið
var þar sem vegurinn liggur hæst
í Tungunni komum við að fyrstu
alvarlegu hindruninni í ferðinni,
en þar hafði grastorfa með til-
heyrandi aurskriðu fallið yfir veg-
inn.
Garðar taldi að þetta mætti
laga svo fært yrði og tók fram rek-
ur og var nú farið að moka. Hann
bað mig að fara niður að Heiðar-
seli sem var skammt neðan vegar
og fá lánaðar fleiri rekur svo allir
mættu moka. Gekk síðan furðu
fljótt að ryðja veginn svo slark-
fært yrði. Alltaf rigndi en þó gekk
ferðin vel yfir brúna á Jöklu, og
var nú haldið inn Jökuldalinn. En
er við komum inn í brekkurnar á
móts við þar sem nýbýlið Sellönd
er nú, hafði stór grastorfa flotið út
á og yfir veginn. Var hún nokkrir
tugir metra á breidd og algjörlega
ófært að komast þar yfir á bíl.
Ekki var heldur hægt að komast
framhjá svo ekki var um annað að
ræða en snúa við.
Var haldið til baka að Fossvöll-
um til að komast í síma og hafa
samband við vegaverkstjóra. Ég
man að verið var að ausa út úr
bæjardyrum er við komum að
Fossvöllum og veita vatni frá
bænum. Garðar mun hafa fengið
loforð um að vegurinn yrði ruddur
strax og veður leyfði, en ekkert
yrði gert meðan svona léti. Ákvað
hann því að snúa aftur til Eski-
fjarðar og bíða þar.
vegurinn víða sundurgrafinn því
mikill vöxtur var í öllum lækjum
og flestir þeirra óbrúaðir."
Er hér var komið sögu bauð
Garðar í bíltúr upp á Hólmaháls
og áleiðis til Reyðarfjarðar. Má
enn greina gamla veginn neðan
þess nýja sem við ókum eftir frá
Eskifirði upp á hálsinn. Hluti
gamla vegarins er niður við sjó og
er hann enn notaður til aksturs út
á öskuhauga Eskifjarðarbæjar.
Garðar sýndi mér skriðuna sem
varð í vegi þeirra og sagði að ekki
hefði einu sinni verið hægt að
reyna að komast yfir hana gang-
andi, enda ekki viðlits að skilja
bílinn eftir, ef fleiri skriður féllu.
Rennur eru nú yfir umrædda læki.
Þó meinleysislegir væru mátti vel
gera sér í hugarlund að tafsamt
hefur verið að komast yfir við
skilyrðin sem Reynir lýsir, en gef-
um honum aftur orðið:
„Nokkuð var liðið á kvöld er við
komum til Reyðarfjarðar á ný, en
Garðar gat útvegað okkur gist-
ingu, þó ekki öllum á sama stað,
enda munu fleiri en við hafa orðið
veðurtepptir. Þarna vorum við
þessa nótt og þá næstu. Nokkuð
dró úr rigningunni en lítið var við
að vera. Ég man þó að við spiluð-
um við Jökuldælina þó við kynn-
um ekki að spila, en það virtist
ekki koma að sök.
Að morgni annars dags var
komið sæmilegasta veður og fékk
Garðar nú fréttir ofan af Héraði
um að senn væri lokið við að ryðja
veginn og var nú lagt af stað,
sennilega um hádegið. Enn voru
sömu farþegar og gekk ferðin vel
upp að hlaupstaðnum. Þar voru
nokkrir vegavinnumenn með rek-
ur sínar og haka og einn vörubíl.
Voru þeir að ljúka við að moka því
mesta af veginum, en ekki var
þetta þó árennilegt. Samt var bíll-
inn lagður í svaðið og með hjálp
vörubílsins og vegavinnukarlanna
komst hann yfir. Vegurinn sem lá
í ótal bugðum og upp og niður hóla
og dældir var mjög slæmur. En
þannig voru vegirnir sem þeirra
tíma rútubílstjórar óku frám og
aftur með ánægða farþega og
þóttu þeir þá mikil samgöngubót,
en seinfarnir voru þeir, jafnvel
þegar bezt lét, hvað þá í rign-
ingartíð.
REIF AF SÉR BRÉNA
OG FLEYTTl í JÖKULSÁ
Stórrigningar gátu sett strik i
reikninginn og að einu slíku striki
komum við einmitt nú. Það var
lækur, einn af þeim fáu, sem hafði
verið brúaður og rann hann í
ALLT UPP í FJÓRAR
KLIJKKUSTUNDIR TIL
REYÐARFJARÐAR
Garðar rifjar upp ástand þessa
vegarkafla og segir Hólmahálsinn
oft hafa verið erfiðan, enda mjög
brattur upp af Eskifirði. „Þetta
tók iðulega hálfan annan tíma þá,
nú er leiðin ekin á 15—20 mínút-
um í venjulegu. Ég hef verið allt
upp í fjórar klukkustundir til
ENN SNÚIÐ VIÐ, NÍJ
VEGNA (iRJÓTSKRIÐlJ
Ekið var sem leið lá niður á
Reyðarfjörð og út á Hólmaháls og
alltaf helltist regnið niður, og því
meir er nær dró sjónum. Er við
komum í norðanverðan Hólma-
hálsinn var mikil grjótskriða á
veginum, sem hafði eyðilagt veg-
inn á löngum kafla. Varð nú enn
að snúa við og fara til Reyðar-
fjarðar. Kolamyrkur var komið og