Morgunblaðið - 19.02.1983, Blaðsíða 31

Grímuball
í Tónabæ
„Heyrðu, það er verið
að taka mynd af okkur,"
sagði apinn við banka-
ræningjann, en hann lét
það sem vind um eyru
þjóta, enda önnum kafinn
viö að anda djúpt fyrir
hjúkrunarkonuna. Og
álengdar stendur tatara-
stúlka og starir á simp-
ansann með undrunar-
svip. Kannski er hún að
velta því fyrir sér hvar
hann náði í þennan tví-
hneppta frakka. í baksýn
má sjá Zorro sem skimar
einbeittur eftir huldum
óvini.
Þessi mynd var annars
tekin í Tónabæ þann 12.
febrúar, en þá var þar
heljarmikiö grímuball sem
Styrktarfélag vangefinna
stóð fyrir. Á ballinu voru
rúmlega 300 manns,
þroskaheft fólk af
Kópavogshæli, Skálatúni,
Tjaldanesi og frá Sólheim-
um í Grímsnesi, auk ætt-
ingja og vina. Menn eiga
kannski erfitt með aö átta
sig á því, en myndin af
brúðinni, fanganum og ja,
arabahöfðingjanum, er
tekin við sama tækifæri.
Verðlaun voru veitt fyrir
bestu búningana, og
fengu brúðhjón fyrstu
verölaun. Sherlock Holm-
es varð í öðru sæti. Ann-
ars voru margir bún-
inganna meö ágætum, og
er haft fyrir satt að val
dómaranna hafi verið
erfitt og oft hafi runnið á
þá tvær grímur.
sen og Anne Christensen.
Morgunblaðið náði tali af
einni stúlkunni, Anne
Mariegaard, og spurði hana
hvernig henni og stöllum
hennar líkaði lífið á Grund-
arfirði.
„Við höfum það gott og
erum ánægðar. Sjálf er ég á
samningi í átta og hálfan
mánuð, en vonast til að geta
verið lengur. Það er nú
fyrst og fremst af ævintýra-
þrá sem ég kom hingað. Ég
hafði vinnu í Danmörku, en
mig langaði til að kynnast
einhverju nýju. Og ég sé
ekki eftir því, eini gallinn er
hve erfitt er að skilja málið
ykkar.“
Danskir
sjónvarpsmenn
á Grundarfirði
SÍÐAN í september á sl. ári
hafa sex danskar stúlkur
starfað við fiksvinnslu í
Hraðfrystihúsi Grundar-
fjarðar. Þetta mun vera
fyrsti hópur danskra verka-
manna sem kemur hingað
til lands gagngert til að
vinna í íslensku frystihúsi,
en ástralskar og nýsjá-
lenskar stúlkur hafa starf-
að hér nokkuð í frystihús-
um undanfarin ár. I kjölfar
stúlknanna sem fóru til
Grundarfjarðar fengu fleiri
danskar stúlkur vinnu í
frystihúsunum á Þingeyri
og í Vopnafirði. Kom fram í
viðtölum danskra blaða við
stúlkurnar sem voru á
Þingeyri, að þeim hafi líkað
vistin þar heldur illa.
Spunnust af því nokkrar
umræður í dönsku press-
unni.
Kannski var það þess
vegna, föstudaginn 11.
febrúar komu hingað menn
frá danska sjónvarpinu til
að filma dag í lífi stúlkn-
anna sex á Grundarfirði, og
eiga við þær viðtöl um vist-
ina hér. Meðfylgjandi
myndir tók Ari Lieberman
við þetta tækifæri. Á ann-
ari myndinni eru dönsku
sjónvarpsmennirnir að
kvikmynda inni í frystihús-
inu, en á hópmyndinni eru
dönsku stúlkurnar að
spjalla við danskan frétta-
mann. Þær heita frá vinstri
talið: Pia Berthelsen,
Marna K. Larsen, Hanne
Rasmussen, Anne Marie-
| gaard, Hanne Birte Jeppe-
Að fljóta
í loftinu
Spjallað við
Guðlaug Þorðar-
son fallhlífar-
stökkyara
„Þetta er einna líkast þvf að
maður fljóti í loftinu. Mjög þægileg
tilfinning. Fyrstu 500 fetin eru
verst, það er að segja á meðan
hraðaaukningin á sér stað, en þá er
mótstaðan mest. En eftir að fullum
hraða er náð, 170—200 km, hættir
maður að finna svo mikið fyrir mót-
stöðunni og svífur þægilega í kyrrð
og friði til jarðar."
Þannig lýsir Guðlaugur Þórð-
arson fallhlífarstökkvari reynslu
sem fáir sækjast eftir: að stinga
sér til loftsunds úr flugvél í
margra kílómetra hæð yfir jörðu.
Guðlaugur hefur stundað fallhlíf-
arstökk síðan 1977, bæði á vegum
Flugbjörgunarsveitarinnar og
Fallhlífarklúbbs Reykjavíkur.
Við báðum Guðlaug að fræða
okkur lítillega um fallhlífarstökk,
og spurðum hann fyrst að því
hvort þetta væri ekki meira en
lítið glannalegt sport.
„Langt frá því. Bandaríkja-
menn hafa rannsakað þetta eins
og svo margt annað, og það kem-
ur í ljós að fallhlífarstökk er í
tíunda sæti yfir hættulegustu
íþróttagreinar sem almennt eru
stundaðar. Og ofar á blaði eru
meðal annars rallýakstur og
skíðaiðkun. Það er með fallhlíf-
arstökk eins og annað, ef vel er
frá öllum undirbúningi gengið er
hættan hverfandi lítil."
— Ertu aldrei hræddur um að
fallhlífin opnist ekki?
„Nei. Það þýðir ekki að stunda
þetta ef maður býr við sífelldan
ótta við það. Auk þess stökkva
menn alltaf með tvær hlífar, eina
varahlíf sem sagt, og það er mikið
örygg' í því. Og það hefur aldrei
komið fyrir mig að aðalhlífin hafi
ekki opnast. Gnda á það ekki að
gerast ef vel er gengið frá pökk-
uninni."
— Eru margir sem stunda fall-
hlífarstökk á Islandi?
„I Fallhlífarklúbbi Reykjavíkur
eru í kringum 15 manns sem eru
virkir. Flestir þeirra stökkva líka
með Flugbjörgunarsveitinni. Á
Akureyri er svo annar klúbbur;
„Fallhlífar eru stýranlegar að
vissu marki. Það eru tvær stýri-
línur sem hægt er að toga í og
opna og loka fyrir göt á hlífinni.
En áður en stokkið er byrjum við
alltaf á því að rekmæla, sem kall-
að er. Við hendum út pappírs-
strimli í skærum lit beint ofan
við markið og mælum hvað hann
rekur langt frá markinu. Síðan
stökkvum við í sömu fjarlægð
hinum megin frá.“
— Er þetta sport sem þú mæl-
ir með?
„Alveg eins, en auðvitað verða
menn að finna hjá sér áhuga og
löngun til að nokkurt vit sé í að
leggja út í fallhlífarstökk. Þetta
er ekki sport fyrir alla fjölskyld-
una.
ég er ekki klár á hvað hann er
fjölmennur, en allt í allt er það
varla meira en 40—50 manns sem
stunda fallhlífarstökk að ein-
hverju marki."
— Nú hafa gestir á Laugar-
dalsvellinum stundum séð ykkur
stökkva og lenda á miðjupunktin-
um. Hvernig tekst ykkur að hitta
svo nákvæmlega í mark?
Þessar myndir tók Kristján Ein-
arsson, ljósmyndari Morgun-
blaðsins, af Guðlaugi að stökkva
yfir Sandskeiði. Þeir eru þarna í
4.000 feta hæð, en hlífin er opnuð
í 2.500—3.000 fetum.