Tíminn - 07.08.1965, Side 11

LAUGARDAGUR 7. ágúst 1965
TIMINN
að við Jane höfum mjög hugmyndaríkan umboðsmann
hérna í búðunum! Þið sjáið auðvitað nú þegar, að við erum
ekki neinar dansmeyjar — og okkur þykir báðum mjög fyrir
því, að valda ykkur þessum vonbrigðum. Samt sem áður er-
um við hingað komnar til þess að skemmta ykkur og fyrst
af öllu þætti okkur gaman að hitta herramanninn, sem gaf
ykkur svona rangar upplýsingar. Hún þagnaði og mennirnir
kölluðu upp fagnandi: Jones liðþjálfi — þetta er hann
þarna yfir frá — stattu upp, liðþjálfi, svona nú, stattu
upp. Liðþjálfinn, stuttur og kubbslegur maður stendur á
fætur og brosti út undir eyru. — Komdu hingað upp Jones
liðþjálfi, okkur langar til þess að hitta þig. — Gakktu
fram á vígstöðvarnar liðþjálfi, taka mennirinir undir. Það
er greinilegt að mönnunum fellur vel við þennan undirfor-
ingja með glampann í augunum. — Liðþjálfi, þú ert áreiðan-
lega maður, sem býr yfir góðri kímnigáfu og ótrúlegu ímynd
unarafli. Við erum þeirrar skoðunar, að þú kunnir að búa
yfir mörgum ágætum hæfileikum! — Látið hann synja . . .
hann getur sungið. Svona nú, liðþjálfi, þú veizt, að þú getur
það!
Mennirnir blístruðu og stöppuðu niður fótunum. Jones
gekk fram, og við vissum, að þessi maður gat áreiðanlega
sungið, það mátti heyra á sussinu í mönnunum. Þar að auki
söng hann söngva, sem hermönnum líkar að heyra aðra her-
menn syngja: tilfinninganæmar ballöður. Þegar lófaklappið
þagnaði kom Jones með fjörlegt aukalag, sem hljóðaði eitt-
hvað á þessa leið: Hún sagðist ekki vera svöng, en það sem
hún borðaði var þetta, og nú var hann kominn með gítar,
og einhver lék undir á munnhörpu. Og þegar lagið var búið
lék þessi tveggja manna hljómsveit, og Jones liðþjálfi hvisl-
aði.gð okkur: — Fáið Smith liðsforingja til þess að leika á
fiðluna sína, mönnunum þykir gaman að heyra hann sþila.
Mennirnir urðu glaðir að sjá liðsforingjann koma með fiðl-
una til þess að leika fyrir þá. Það vakti undrun mína að
sjá, hve mikla ánægju menn hafa af því að sjá liðsforingj-
ana rísa á fætur og gera eitthvað til skemmtunar. „Það
skipti engu máli, hve vel eða illa þeim fór það úr hendi,
mennirnir virtust meta tilraunina mjög mikils.
Áður en þessari dagskrá lauk höfðu allir tekið þátt í
henni á einn eða annan hátt. Annað hvort með því að segja
einn eða tvo brandara eða þá með því einu að taka undir í
fjöldasöngnum. Kvöldið hafði heppnazt stórkostlega, sérstak
lega þó, þegar tekið var tillit til þess, að mennirnir höfðu
búizt við allt annarri tegund skemmtunar. Dansmeyjum!
Hvað rnyndi koma næst?
Margir spyrja: — Hvað þarf maður að gera eða hafa til
að bera til þess að stunda þessa atvinnu? Ja, til að byrja
með er sannur áhugi á „bara fólki“ aðal atriðið, en þar við
bætast aðrir óskyldir eiginleikar — gott skap, hæfileikar,
ímyndunarafl, þjálfun og reynsla. Öll þessi atriði hafa mikið
að segja fyrir þann, sem ætlar að hafa ofan af fyrir öðrmn
með skemmtun og leik. Engar tvær manneskjur vinna ná-
kvæmlega á sama hátt eins og auðvitað engar tvær mann-
eskjur hafa hlotið sömu þjálfun eða skaplyndi. Því var það,
að við óttuðumst ekki eftirhermur eða endurtekningar, þótt
við fylgdumst með aðferðum samstarfsmanna okkar og fengj
um að láni hugmyndir og bætum þæri inn í okkar eigin störf.
Á fundum okkar komu fram hvatningar um að skipzt yrði á
hugmyndum og uppástungum, og við tókum vel gagnrýni,
sem átti við rök að styðjast, ef það gat orðið til þess að
skemmtidagskrár okkar gætu orðið betri og fjölbrevttari.
Ekki var alltaf jafn auðvelt og hagstætt að fá fyrirfram upp
lýsingar um áheyrendurna eins og í „dansmeyjatilfellinu."
Því miður var lítill eða enginn tími til þess að kynnast her-
mönnunum vel, sem einstaklingum. Ein bezta leiðin til þess
að kynnast mönnunum og koma þeim af stað var að byrja
með fjöldasöng, og þannig byrjuðu allar okkar skemmtidag
skrár. Á meðan sungið var gafst okkur gott næði til þess að
athuga, hvort hægt var að halda áfram með tónlist, og gát-
um fundið, hverjir voru beztu hæfileikum búnir, sem songvar
ar. En þegar nótunum var dreift var það nokkurn veginn
öruggt að nítíu prósent mannanna sögðu: — Oh — ég get
ekki sungið eftir nótum. Látið manninn hafa nóturnar hvað
svo sem hann Segir, og það er áreiðanlegt, að áður en kvöldið
er liðið, er hann farinn að syngja vel, þegar tillit er tekið til
þess, að hann kunni ekki nótur! Hann á það meira að segja
til að hnupla nótnablaðinu og læra alla söngvana, sem á
því eru utanað.
Þeir, sem tóku nótnablöðin okkar, gátu aldrei skilið það
fyllilega, að þeir voru sama sem að ræna hjartanu úr brjósti
okkar, eða réttara sagt dagskránni okkar. Hins vegar gátum
við aldrei verið nógu ákveðnar í því að innheimta þau, því
við vissum, að hin stolnu nótnablöð myndu ganga mann frá
manni um allar búðirnar — og þegar við kæmum næst,
ÁST OG STÆRILÆTI
MAYSIE GREIG
22
hana í raun og veru, þó Ray tæki
sárt að gera ráð fyrir þeim mögu-
Ieika.
Og ég get ekki spurt hann sjálf-
an, hugsaði Ray með sér. Hana
hitaði í andlitið við tilhugsunina
um það. Hann mundi geta svarað
á þrennan hátt. Hann gat sagt að
hann elskaði stúlkuna. Hann gat
spurt hvað þetta kæmi Ray við.
Og hann gat látizt vera hissa —
hvort hún væri afbrýðisöm? Ray
vissi ekki. hvert svarið sér mundi
íalla þyngst.
Og hún fann að vegna sjálfrar
sín var hún hrædd við að spyrja
Monty sjálfan. Og hún skammað-
ist sín fyrir það. — því að það
var hagur Maföldu, sem hún átti
að bera fyrir brjósti, en ekki hag-
ur sjálfrar sín.
Nei, það var skylda hennar,
sem vinar og trúnaðarmanns Ma-
földu, að tala við Monty. Vand-
nn var sá að finna hentugt tæki-
færi.
Druce var fjarverandi þennan
dag, og ætlaði ekki að koma heim
fyrr en seint um kvöldið. Ray
borðaði hádegisverðinn úti á svöl-
unum, sem vissu út að sjónum.
Þjónninn var að Ijúka við að bera
henni kaffið, þegar hún heyrði
rödd bak við sig.
— Fæ ég að hugga þig 1 ein-
verunni, Ray?
Ray hrökk við, en sat svo graf-
kyrr. Það var líkast og hún vildi
njóta þessarar yndislegu raddar
sem kveikti ólgu í blóði hennar.
— Já, með ánægju, sagði hún. Það
er langt síðan. En hvað hefurðu
gert við Maföldu?
— Foreldrar hennar fóru með
hana í eitthvert búðarland að
henni þvernauðugri. Þau vildu ná
í mig líka.
— Hvers vegna fórstu ekki með
þeim?
— Ég hef aldrei haft neitt sér-
stakt dálæti á foreldrum. Þau eru
það eina. sem mér líkar ekki við
Maföidu. Einn góðan veðuudag
kemur eflaust faðir hennar og
spyr, hvenær brúðkaupið eigi að
verða.
— Mér finnst það mjög eðlileg
spurning, sagði Ray nokkuð
hvasst. — Ég . . . ég þarf í raun-
inni að tala dálítið við þig um
Maföldu.
Hann laut fram, og brosið hvarf
af honum, eins og hann svipti af
sér grímu. — Og ég hef ósköpin
öll að tala við þig um, Ray, sagði
hann alvarlegur.
Ray vissi ekki hvaðan á sig stóð
veðrið við þessa óvæntu yfirlýs-
ingu. Breytingin hafði komið svo
snöggt. Eins og töfrasprota hefði
verið lostið var hinn gamli Monty
— hennar Monty — kominn þarna
aftur ljóslifandi.
— Eigum við að nota þessa
síðdegisstund til viturlegrar sam-
ræðu? spurði hann og brosti.
— Við getum skroppið í bíl til
San Sebastian og drukkið te þar.
Alveg eins og í gamla daga. Þú
hefur ekki fengið að prófa nýja
bíiinn minn.
Ray vissi, að hún mundi segja
já. Hana langaði til að halda dá-
litla stund í þennan Monty, sem
var líkast og upprisinn frá dauð-
um. En samt færðist hún undan.
— Ég veit ekki, — Druce ...
— En hann kemur ekki aftur
fyrr en seint í kvöld, sagði Monty
brosandi. — Ég veit allt, eins og
þú sérð.
Hún gat ekki reiðzt honum.
Ekki þegar hann var í þessu skapi.
Og hún varð að nota betta tæki-
færi til að tala við hann um Ma-
földu. Það var í rauninni þess
vegna sem hún varð að fara með
honum, sagði hún, sem afsökun
við sjálfan sig, meðan hún var að
hafa kjólaskipti og fara i falleg-
asta kjólinn sinn. Hana hitaði í
kinnarnar af eftirvæntingu, þeg-
ar hún hljóp út að bílnum — og
til Monty.
Langur og rennilegur sportbíll-
inn brunaði eftir silfurgráum þjóð
veginum. Vindurinn lék um heitan
vangann á Ray.
Ray hló upphátt og grein ann-
li
Rest best koddar
Endurnýjum gömlu sængurnar.
Eigum dún og fiðurheld ver,
æðardúns og gæsadúnssængur
og kodda af ýmsum stærðum.
- PÓSTSENDUM -
Dún- og
fiðurhreinsun
Vatnsstig 3 — Simi 18740
(Örfá skref frá Laugavegi)
arri hendi um sætisbríkina. Gieð-
in yfir hraðanum tók hug hennar
allan og svimandi sælukennd gagn
tók hana. Monty og hún voru stödd
í ofurlitlum heimi út af fyrir sig,
heimi, þar sem hún átti heima og
leið vel i.
Hún leit á hann við og við.
Renndi augunum frá grönnum,
næmum höndunum á stýnnu og á
andlitið. Munnurinn var eins og
mjótt, beint strik, augun skutu
neistum. Hann leit út eins og fjár
hættuspilari, sem leggur al-lt und
ir.
Þegar þau nálguðust Henday,
franska landamærabæinn, urðu
gráu randirnar meðfram vegar-
brúnunum að trjám og mislitu
blettirnir að húsum. Hún fór að
geta greint auglýsingar, umferðar
merki, og jafnvel fólk. Bíllinn
stanzaði. Hún andvarpaði. Nú var
umheimurinn — stóra veröldin —
að gera aðsúg að þeim aftur.
Monty sýndi vegabréfin þeiria.
Hann hló eins og krakki, þegar
! hann kom aftur. — Við verðum að
aka yfir landamærin upp á eigin
ábyrgð í dag, sagði hann hlæjandi.
— Það er einhver ólga á Spáni.
Bylting eða eitthvað í þá átt í
Burgos. Og þeir eru hræddir um,
að hún grípi um sig. Það verður
sannarlega spennandi — hvað
heldur þú? Þegar hún svaraði ekki
varð brosið ertandi. — Þú ert
vonandi ekki hrædd, Ray?
— Hrædd! Hún hvessti augun,
eins og hann hefði móðgað hana.
— Hefurðu nokkurn tíma séð mig
hrædda, Monty Jarmaine?
— Hvað var þetta, sem þeir töl-
uðu svo óðamála um, tollverðirn-
ir? spurði hún, þegar eftirlitinu
var lokið og þau voru komin á
spánskt land. — En hvað þeir voru
skrýtnir með þessa þríhyrndu
hatta.
Monty hallaði sér nær henni.
— Skilurðu ekki spönsku?
Hún hristi höfuðið. — Ekki
stakt orð.
Monty sagði ekki meira en það
kom kynlegur glampi í augu hass.
Ray hafði aldrei komið til Spán
ar fyrr. Þarna var svo margt nýtt
að sjá, að hún gleymdi aWg Ma-
földu og öllu því, sem hún háiði
ætlað að tala um við Monty. Heit
og björt sólin gerði Ray væru-
kæra. Og við hlið hennar sat Mon-
ty, góði gamli Monty hennar
Hvers vegna ætti hún að fara að
spilla öllu með því að minnast
á Maföldu. Nógur tími yrði til
þess, þegar hún vaknaði íftur af
þessum heita. guljna saeldraumi,
eftir að sólin vaeri geijgin til við
ar og þau væru á heinvJÍMð.
1 — Hvers vegna hafði ég akki