Tíminn - 01.09.1965, Blaðsíða 11

X
MTOViKUDAGtJR 1. septemlier 1965
TÍMINN
JANE GOODELL
59
súpu, fisk, kjöt og kaKöflur? Það, sem skipti máli, var að
komast út og fá eitthiraÉð annað, en við vorum vanar að fá
á hverjum degi.
Við þráðum allar biteiytingar og veittum okkur þær á mis-
munandi hátt. Við bjnftuðum að elda framúrskarandi fínar
máltíðir á litlu vélinniyokkar í skálanum. í búðum, sem voru
sæmileg eftirlíking aíf; nýlenduvöruverzlunum okkar heima,
keyptum við blönduðjísalöt á dollar pundið. Flestar verzlanir
seldu bandarískar monrsuðuvörur fyrir himinhátt verð, og
áður en lauk, höfðu iþessar einföldu máltíðir kostað okkur
að meðaltali fjóra dcíllara á mann, en þær voru samt þess
virði. Niðursoðinn ogiþurrkaður matur getur orðið eins og
hey á bragðið þegarnbúið er að borða hann í sex mánuði.
Hvort það var líka af þrá eftir tilbreytingu eða vegna
þess, að við áttum vo« á Hertoganum af Kent til tedrykkju,
sem halda átti honum til heiðurs, veit ég ekki, en skömmu
fyrir hinn ótímabæifa dauða hans, byrjuðum við að verða
svolítið óánægðar meg útlit okkar. Einkennisbúningarnir okk-
ar voru farnir að tcosna á ermunum, og olnbogarnir voru
orðnir slitnir og pokar komnir í pilsin okkar að aftan. „Námu-
manna“ húfumar ókkar voru líka famar að láta á sjá, og
þótt þær hefðu eirtuj sinni verið stífar voru þær nú farnar
að hanga máttlausar niður yfir ennið eins og velkt hvítkál.
Nýir einkennisbúnitrigar vom á leiðinni, en við vissum ekki
nákvæmlega, hvenæjr við máttum eiga von á þeim. Fengjum
við aðeins nýja hátta, þá myndi það hressa mikið upp á
útlitið! Hugmynd! 'Vi'ð gætum búið til nýjar húfur úr pils-
unum, sem við vorjum hættar að nota. Þar var hægt að fá
nægilegt efni í bát_( Erfitt var að trúa því, að smámunir eins
og þessir gætu or?iið okkur til sérstakrar ánægju. En svo
varð nú samt, og |>ó enn meira, þegar drengirnir tóku eftir
gerðum okkar og Ikrósuðu útlitinu. -t/ea * , ,1Ss
Tveir yfirmennfc'tómstundastarfsins, Frank Hagan ög Laké
Russel, sem farnh; vom að hafa áhyggjur af því hvað lítið
var gert, ákváðuiínú að slá tvær flugur í einu höggi. Rætt
var um að Akuireyri, annar stærsti bærinn á íslandi, yrði
miðstöð tómstundastarfsins fyrir þá hermenn, sem staðsettir
vom í þeim landshluta. Líta varð yfir staðinn, með þetta í
huga. Hvers vegiiafekki að taka með sér þangað fjórar stúlk-
rfðan hinar, í önnur ferðalög, þar til allar hefðu fengið
að lyfta sér eitthvað upp og breyta til?
Petta var álitin fyrirtaks hugmynd. Doris, Betsy Lane, Cam
og ég urðum fyrir valinu í þessa fyrstu ferð. Að hugsa sér,
að óþægilegt ferðalag yfir ekki meira en fimm hundruð
kílómetra veg, og sem ekki átti að taka meira en viku,
skyldi verða til þess að vekja hjá okkur tilhlökkun, sem
ekki hefði verið meiri þótt við hefðum verið að leggja upp
í ferð í kringum hnöttinn! Það hljómaði hlægilega og barna-
lega. En einnig á þennan hátt hafði mat okkar á hlutunum,
breytzt á þeim sex mánuðum, sem liðnir vom frá því við
komum til landsins.
Framfarir.
Ferð okkar til Akureyrar átti ekki að vera mikið frá-
bragðin frá þeim sem verið hafði, þar sem við urðum að
hafa með höndum skemmtidagskrár í öllum herbúðum á leið-
inni. Ekki var heldur um hvíld að ræða, því allan daginn
var ekið eftir ósléttum, mjóum vegum og að kvöldi vorum
við slituppgefnar. Samt var gaman að vera nú á ný á ferð.
Þar við bættist að við gistum á íslenzkum hótelum á leið-
inni og það var skemmtileg reynsla. Að Hótel Borg undan-
teknu eru íslenzku hótelin vissulega nokkuð, sem hægt er
að furða sig á. Þau keppa við „Grand Hótel“ eða öllu heldur
við Aðaljárnbrautarstöðina sjálfa í New York (Grand Central
station) — hvað snertir umferð og starfsemi, sem virðist
fara fram óaflátanlega allan sólarhringinn.
Fyrstu nóttina ákváðum við að gista á litlu hóteli. Ég geri
ekki ráð fyrir, að þar hafi verið fleiri en fimmtán her-
bergi, og hvert herbergi var lítill ferhyrningur, sem leyfði
ekki, að gengið væri fram og aftur um gólfið. Þar sem fólk
var að koma og fara alla nóttina, veltum við því fyrir okk-
ur, hvernig hægt væri að veita öllu þessu fólki einhvern
viðurgjöming í svona takmörkuðu húsrými. Gengið var á
þungum stígvélum upp og niður þröngan stigann, sem var
vlð hliðina á herberginu mínu. Heyra mátti Iágværar radd-
ir fyrir framan dyrnar. Þá heyrðist, þegar opnaðar voru
aðrar dyr og þeim síðan lokað og viðræðurnar héldu áfram,
og ég sá fyrir mér langa röð, sem beið fyrir utan. Allt'
í einu var hurðinni á herbergi mínu hrundið upp og í mjúkri
birtunni, sem smaug inn á milli gluggatjaldanna sá ég, að
einhver hristi höfuðið ■ gmnjulega. Veran hélt áfram að hrista
höfuðið og ég heyrði óánægjurödd sem rausaði eitthvað á
máli, sem ég skildi ekki. Síðan hvarf höfuðið úr dyragætt
J
42
sagði hann — Míá' datt í hag, að
ef þú kærðir þig efeki um ibúðina,
þá gæti ég beðiði-ifrú Bradley og
Gwen að flytja hinigað. Að minnsta
kosti um tíma. Iber seldu húsið
sitt, þegar Bradloy dó, og hafa
ekki fengið sér amnað húsnæði í
staðinn. Þær erui að svipast um
eftir íbúð handa sJír.
__ Pað væri mjög hentugt,
sagði Ray og bmrðist við að sýn-
ast róleg. Hún í.fann til afbryði.
Hún sá þau í aioida í stofunni, ÖU
þrjú — í stoifiunni hennar. A
kvöldin mundu (þau draga glugga-
tjöldin niður ogj kveikja eld í arn
inum. Það mur/cli snarka skemmti
lega í viðarku'Wiunum og heitan,
gulrauðan bjarrna leggja á þau
þrjú. Þau þurftu alls ekki á henni
að halda. Hún ttiafði fyrirgert rétti
sínum til að vera þar. Fyrir nokkr
um mánuðum tmundi hún líklega
ekki hafa telá/5 sér þetta nærrí,
en nú læsti ueinstæðingskenndin
sig um hjartauaitur hennar.
Druce opnaði stofudymar. Sam
talinu var lokið. Ray rétti úr sér
og gekk framhjá honum út í for-
stofuna. Hún nam staðar við stig-
ann og leit við.
— Þú hefur verið mér góður,
Druce, sagði hún lágt. — Ég er
þér mjög þakklát . . . Henni var
erfitt um að tala. Hún var með
kökk í hálsinum og hann sveið í
augun — Það tekur ekki að minn
ast á það, sagði hann og röddin
var hás. — Við skulum vona, að
við finnum hamingjuna hvort í
sínu lagi.
— Já, hvíslaði hún.
Aftur var þögn. Þögn, sem kæfði
alla von og alla drauma.
— Jæja, vertu þá sæl, Ray. Ég
fæ mér miðdegisverð í klúbbnum,
sagði hann dálíítið hranaiega.
Hann hafði snúið sér frá henni,
þegar hann heyrði veiklulega rödd
hennar aftur. — Viltu ekki taka í
höndina á mér, Ðruce?
Hann kipptist við. En á næsta
augnabliki brosti hann hlýlega og
rétti henni höndina. — Til ham-
ingju Ray, sagði 'hann lágt.
Kæfandi þungi þagnarinnar
kringum þau var horfinn. En í stað
inn var komin spenna eftirvænt-
ingarinnar, en hún fékk ekki útrás
í orðum. í nokkrar sekúndur biðu
þau bæði eftir að eitthvað mundi
ske. En svo sleppti hann hendi
hennar og fór inn í bókaherberg-
ið. Það heyrðist skellur þegar
hurðin lokaðist á eftir honum.
— Ég vona, að Druce hætti
ekki að borga mér lífeyrinn, þó
að þessi smásnurða hafi komið á
þráðinn hjá ykkur, sagði frú Red-
mond, þegar Ray var flutt heim
til hennar.
— Smásnurða! sagði Ray beizk-
lega. En hvað það var líkt móð-
ur hennar að lita svona á þetta.
Frú Redmond hafði alltaf 'okað
augunum fyrir því, sem henni
hentaði ekki að sjá. Ef til 411 var
það þess vegna, sem líf hennar
hafði orðið svona tilgangsliust.
Ray horfði hugsandi á móður sína,
en sagði ekkert.
— Heldurðu, að hann geri það?
endurtók frú Redmond kvíðin.
— Vafalaust ekki, sagði Ray af
sannfæringu. — Það væri ekki
líkt honum. Hann er þvert á móti
allt of rausnarlegur — það er gall-
inn á honum.
— Bull! sagði frú Redmond
hvöss. — Mér finnst þetta undar-
legt, en síðan þú fórst frá hon-
um, ertu alltaf að útmála hvilíkur
ágætismaður hann sé. Ég skil -kki
hvers vegna þú varst ekki áfram
hjá honum, úr því að hann er
svona dásamlegur. Þú þykist vera
nútímakona, en svo situr þú og
þráir dag eftir dag, eins Og stáss-
mey frá átjándu öid. Þetta fer að
fara í taugarnar á mér.
— Afsakaðu, mamma, muldr-
aði Ray angurvær. Hún sat og
spennti greipar um hnén
og starði í eldinn á arninum.1
Henni leið afar illa innan um öll j
húsgögnin í þröngri stofunni hjá
móður sinni. og fannst illmögu-
legt að snúa sér við. Hún þráði
gamla heimilið sitt, þar hafði hún
11
Rest bea* koddar
Endurnýjum gömlu sængurnar
Eigum dún og fiðurheld ver
æðardúns. og gæsadúnssængur
og kodda af vmsum stærðum
— PÓSTSENDUM -
Dún- og
fiðurh reinsun
Vatnsstig 3 — Simr 18740
(Örfá skref frá Laugavegi)
ráðið húsgagnaskipuninni sjálf
og þar hafði farið vel um hana.
Ray var svo eymdarleg, að frú
Redmond fékk sting fyrir hjart-
að. Hún stóð erfiðlega upp úr
djúpum hægindastólnum og gekk
til dóttur sinnar, og lagði handlegg
inn um herðar hennar. — Vertu
nú ekki svona dauf, barnið mitt.
Við getum farið til Parísar eða
suður að Miðjarðarhafi, ef þú vilt,
og gleymt öllum þessum leiðind-
um. Með þessi tvö þúsund þín
á mánuði höfum við efni á að
búa í beztu gistihúsu m. . .
— Nei, ég vil ekki fara í ferða
lag, mamma, sagði hún lágt. — Ég
er að hugsa um að fara að vinna
— Vinna? hváði frú Redmond
forviða.
Ray brosti. Móðir hennar hefði
varla orðið meira hissa þó hún
hefði sagzt ætla að flytjast til Sí-
beríu. — Já, sagði hún með meiri
áherzlu en áður. Ég er orðin
leið á að lifa sem sníkjudýr. Ég
ætla að fá lán af peningum Drue
til bess að geta stofnað verzlun.
En síðar ætla ég að endurgreiða
hvern einasta eyri.
— Endurgreiða? hváði frú Red
mond og tók andköf. Er hún að
verða brjáluð, hugsaði hún með
ser. - Góða bam. Hann er maður
ínn þinn og skyldugur tii að ala
önn fyrir þér. Hvers konar vinnu
þykist þú ætla að taka fyrir?
Ray lagði viðarkubb í eldinn.
— Við Rita Noland ætlum að
stofna verzlun. Við höfum nið í
húsnæði rétt við Fifth \venue
Við vorum að tala um þetta í dag,
og hún er ólm í það. Og það er-
um við reyndar báðar.
— En hvað ætlið þið þa að
selja? spurði frú Redmond, sem
trúði þessu ekki meir en svo ecn
þá. Hún nefndi orðið „Selja- með
megnustu fyrirlitningu.
— Það er leyndarmál, fyrst um
sinn, sagði Ray hlæjandi og stóð
upp. — Ég ætla að ganga út da-
litla stund. Það er svo þungt loft
hérna inni. Ég kem bráðum aftur.
Þegar hún kom út í hrema íoft-
ið, var hún alveg óráðin í hvert
hún ætti að halda. Kvöldloftið var
svalt og hressandi, er það lék um
heitar kinnar hennar. Hún fann,
að ef hún hefði verið Iengur inni
hjá móður sinni, mundi samtahð
hafa ebinzt að Druce, rétt einu
sinni. Og hún vildi ekki ræða um
hann við móður sína.
Eftir dálitla stund tók hún eftir,
að af gömlum vana hafði hún tek-
ið stefnuna í áttina heim. Hún
nam staðar á gangstéttmni og
horfði á húsið. Það var orðið