Morgunblaðið - 07.09.1984, Blaðsíða 27

26
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 7. SEPTEMBER 1984
Hann situr í bólstruðum leðurstól með báða fæt-
urna upp á öðrum stólarminum meðan hann talar.
Hann er í hvítri skyrtu og svörtum buxum. Á veggj-
unum í kringum hann hanga málverk, þar sem því
verður komið við, því herbergið er undir súð. Á
gólfinu standa líka myndverk sern^ teygja sig í birt-
una frá þakgluggunum fyrir ofan. Á gaflinum hangir
gömul, falleg klukka, sem er stilliverk klukk-
unnar á Lækjartorgi. Á kringlóttum borðum, sem
þarna eru norpa svo tré, fuglar og önnur dýr í hóp-
um. Við erum stödd í einkakamesi Knúts Bruuns,
eiganda Listmunahússins við Lækjargötu, sem er
fyrir ofan sjálft galleríið og rœðum við hann um
starfsemi “hússins“. Það er margt sem ber á góma.
„Við skipuleggjum svona tólf til
fjórtán sýningar heilt ár fram I tlm-
ann. Það gerist þannig, að listamenn
leita til gallerlsins. Þeir koma með
myndir af verkum slnum eða leyfa
okkur aö skoða þau. Sérstaklega á
þetta við um yngri listamennina, sem
við þekkjum lltiö. Viö metum slðan
hvort okkur finnist verkin falla að
rekstri sýningarsalarins," segir hann,
þegar viö ræðum rekstrarhliðina.
— Þú segir við, hefur Listmuna-
húsið ráðgjafa á slnum snærum,
sem velja listamenn og verk þeirra á
sýningar?
„Hjá mér hefur unnið I tvö ár
stúlka, sem heitir Svava Aradóttir,
og höfum við tekið ákvarðanir sam-
an.
Ef ég er hinsvegar I vafa um það
sem listamaðurinn er að gera, þá
leíta ég ráða hjá þeim, sem ég
treysti. Það eru þá einkum listamenn
af minni kynslóð og yngri."
— Ferð þú aldrei til listamann-
anna og athugar hvort þeir vilji sýna
hjá þér?
„ Jú, ég reyni aö gera sem mest af
þv(.“
— Hvernig metur þú hvað skal
sýna og hvaö ekki?
„Þetta er oft ákaflega erfitt og
viðkvæmt mál, þvl auðvitað eru verk
listamannanna þeim heilög," segir
gallerleigandinn og bætir við:
„En ég tek það fram við þá, sem
ég þekki ekki, að mitt mat sé undir
engum kringumstæöum listrænt mat
heldur ráðist af ýmsu öðru.
Eins og til dæmis þvl að ég telji að
listamaðurinn sé einfaldlega ekki bú-
inn að ná þeim þroska aö hann eigi
erindi til aö halda einkasýningu.
Svo get ég komist aö þeirri niður-
stöðu, að það vantí meiri fjölbreytni I
starfsemina, þvl ef ég hef haft tvo
“keramikera" það árið þá bæti ég
ekki við tveim I viðbót."
— Hvernig spila sölumöguleik-
arnir inn i þessa ákvörðunartöku?
„Það er hægt að hagnast töluvert
á þessum viðskiptum, en um leið
verður maöur þá oft að fórna list-
rænum sjónarmiöum. Ég ræki ekki
gallerl ef ég gæti ekki leyft mér þann
munað að hafa sllk sjónarmið. Ég vil
geta hlakkað til og látið mér llða vel
með þvl sem ég er að gera.“
Hann segir þetta ákveðið en hnýt-
ir svo hreinskilnislega aftan við:
„Samt er það eilff togstreita að
láta þetta sjónarmiö ráöa, sem mér
finnst vera númer eitt, tvö og þrjú og
svo aftur að verða aö taka tillit til
peningasjónarmiðsins. Þegar ég
byrjaði með Listmunahúsiö ætlaði
ég meðal annars að selja verk gömlu
LJÓsm. Slgurgelr Slgurjónsson
Séð yfir sali Listmunahúuins á afmaaiiuýningu Valtýs Páturssonar i marz.
meistaranna I umboðssölu. Til allrar
Guðs lukku þroskaöist ég frá þessu
sjónarmiði nánast strax. Skemmtun-
in felst nefnilega I þvl að vinna meö
lifandi list I landinu og Imynda sér að
maður sé að hjálpa svolltið til. Hvort
þaö er rétt, er svo annar handlegg-
ur.“
Og við förum að ræða um kosti
þess að reka gallerl. Frásögn Knúts,
sem hefur verið fremur hlutlaus,
verður nú full ákefðar og hann segir:
„Maöur er alltaf að uppgötva eitt-
hvað nýtt I þessu starfi og viöhorfin
breytast. Ég hef veriö tiltölulega
Ihaldssamur I mlnum smekk en held
að hann sé aö breytast. Öhlutbundin
verk og þau verk, sem höfða meira
til tilfinninganna eru farin að ná
fastari tökum á mér. Ég er að taka
niður mörg verk á minu eigin heimili,
sem ég hef haft þar lengi og hengja
upp allt ööruvlsi listaverk.
I þeim söfnum, sem óg hefði áður
hlaupiö I gegnum á fimm mlnútum,
staldra ég nú við I einn til tvo tfma.“
— Hvað heillar þig svona?
„Samskiptin viö listamennina,
bæöi eldri og yngri og þá á ég Ifka
við kornungt fólk. Ég vil gjarnan
koma þessu fólki á framfæri. Það er
nefnilega svo miklu skemmtilegra að
meta samtlmann og til þess þarf
maður aö vera nokkuð djarfur. Þaö
er hinsvegar litill vandi að hafa skoð-
un á þvl, sem aðrir hafa þegar slegiö
föstu.
Mér finnst til dæmis Nýlistasafnið
stórmerkilegt. Þarna sýnir ungt fólk
og þar er svo mikill áhugi og llf. Þar
kom ég á sýningu hjá ungri lista-
konu, Jóhönnu Ingvadóttur. Hjartað
I mér tók kipp þegar ég skoðaöi
myndirnar hennar og þaö lá viö aö
ég hrópaði húrra! Það er gaman að
skoða slika sýningu."
— Þú talar um að meta samtfm-
ann, hvað er að gerast hérna?
„Myndlistin hefur alltaf átt sér sln
skeið, sem ég ætla ekki að rekja hér
enda skipta þessi tfmabil ekki meg-
inmáli I mfnum huga heldur að á
þeim hafa komið upp virkilega góðir
og ekta einstaklingar. Ég legg meira
upp úr einstaklingum I listum, en
hópum. Tökum nýja málverkið sem
dæmi, nú hefur það verið I tlsku og
kannski tuttugu eöa Guð veit hve
margir mála I þessum anda. En fáir
gera það vel.“
— Sem eigandi gallerls, hvernig
skilur þú á milli þess sem er gott og
vont I listum? — Kannski er ekki
hægt aö svara svona spurningu
hugsar blaðamaður en lætur hana
samt flakka.
„Ætli flestir myndu ekki svara
þessu eitthvaö á þá leið, aö þaö sem
einum finnist gott finnist öörum vont.
Ég er hinsvegar svo frekur að állta,
að listamenn þurfi að hafa mikið
nám aö baki, ógurlegan dugnað og
metnað, en auk þess einhvern
óútskýranlegan hæfileika, sem gerir
þá að flnum “artistum". Slfkt fólk
kemur maöur stundum auga á en
svo getur manni auövitaö skjátlast.
Það hefur komiö fyrir, að ég er
búinn að vera I kringum sýningu I
ákveðinn tlma, en finn að hún fellur
eftir þvl sem ég horfi meira á hana.
Tæknin virðist þó I lagi, jafnvel salan
er ágæt en það er eitthvaö sem
vantar. Og þetta eitthvað lyftir lista-
verkum upp hvort sem þaö er Ijóö,
leikrit, myndverk eða tónlist. “
— Þú veist þá aldrei... ?
„Nei, ég veit aldrei, ég held...
og þaö er ákaflega mikill munur á
þvl. Ég er breyskur. Hingaö koma