Morgunblaðið - 17.02.1985, Síða 26

26
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 17. FEBRUAR 1985
Leiklistarnemar
á fjölunum í Iðnó
Jónsmessunótt frumsýndur í Iðnó á laugardag
„En þannig mun ég vaxa og visna, herra,
heldur en farga mínum meyjar-rétti
á vald þess manns, sem mér hrís hugur rið
að leggi mér á hjarta óbært ok.“
Það er meistari Shakespeare sem leggur þessi orö í munn einnar
sögupersónu sinnar, Hermíu sem neitar aö giftast mannsefni því er
faöir hennar hafði valið fyrir hennar hönd, Demetríusi, en vill hins-
vegar ganga að eiga Lýsander. Þetta er upphaf mikillar flækju eins og
gengur og inn í ástarævintýrið fléttast önnur ævintýr. Mörg hundruð
ára gömul speki Shakespeares flýgur ura sal Leikfélags Reykjavíkur í
Iðnó þessa dagana, enda styttist í frumsýningu á Draum á Jónsmessu-
nótt, frumsýning verður nú í vikunni, þann 23. Það er líf og fjör á
æfingu er við
alltaf verið mikil umræða um leik-
hús í fjölskyldunni. Ég var svo í
leiklistarstússi í menntaskólan-
um, en lék þó lítið. Eftir stúdents-
próf fór ég til Danmerkur og var
þar á leiklistarnámskeiðum.
Kennararnir höfðu lært af Grot-
owsky-leikhúsinu, en í því er lögð
mikil áhersla á líkamiega þjálfun
og raddþjálfun. Eftir námskeiðið í
Danmörku var ég eiginlega hætt-
ur við að verða leikari, því mér
fannst fólk eitthvað svo uppstillt
og leiðinlegt innan leikhússheims-
ins! Ég gat þó ekki slitið mig frá
þessu, var alltaf eitthvað að stússa
í leiklistinni, vann m.a. við kvik-
myndina Sóley, og eftir það tók ég
þá ákvörðun að sækja um í Leik-
listarskólanum. Það árið voru ekki
teknir inn nýir nemendur og fór
ég þá m.a. á þriggja og hálfsmán-
aða námskeið í Bandaríkjunum.
Námskeiðið var fyrir „coliege
students seriously interested in
theater". Þetta var alhliða nám í
leiklistinni, kennt allt frá bún-
ingateiknun til leikstjórnar, og að
námskeiðinu loknu áttu nemendur
litum þar inn í vikunni, flestir leikaranna komnir í viðeigandi búninga,
litríka og ævintýralega, á veggjum meðfram áhorfendabekkjunum hef-
ur verið komið upp rauðum dreglum og eitt og eitt tré stingur upp
kollinum á víð og dreif um salinn. Nokkrir áhorfendur eru viðstaddir
æfinguna, flest starfsfólk Leikfélagsins og virðist þetta gamla leikrit
enn geta kitlað hláturtaugarnar, en þar leggja þeir Stefán Baldursson
leikstjóri og Grétar Reynisson sem sér um leikmynd og búninga sinn
skerf til verksins. Það vekur athygli okkar að meðal leikenda eru
nokkur ný andlit, í Ijós kemur að hér er fjórði bekkur Leiklistarskólans
á ferð. Leiklistarnemar á fjórða ári hafa fram að þessu verið með
sjálfstæðar sýningar í Lindarbæ, en þetta er í fyrsta sinn sem leiklist-
arncmar taka þátt í sýningu atvinnuleikhúss. Leiklistarnemarnir eni
átta talsins og við ákváðum að kynna þau lesendum blaðsins.
að geta gert sér grein fyrir hvort
þeir vildu gera leiklistina að
ævistarfi eða ekki.“
— Hvað finnst þér vera mest
heillandi við leiklistina?
„Leikarar upplifa svo margt,
það má segja að þeir „lifi“ lífi þess
fólks sem þeir eru að túlka, kynn-
ast lífsháttum á ýmsum tímum.
Þegar við byrjuðum að æfa
Drauminn á Jónsmessunótt, byrj-
uðum við t.d. á skemmtilegri for-
vinnu, kynntum okkur 16. öldina."
Þór leikur Bokka í Draumnum.
„Þetta er skemmtilegur gaman-
leikur, eins og farsar í dag, ástar-
flækja og ævintýradraumur."
— Ertu nokkuð farinn að spá
fram í tímann?
„Nei, ég lít ekki á mig sem full-
skapaðan leikara eftir útskrift úr
skólanum. Ég legg áherslu á mik-
ilvægi þess að vaxa hægt, ég væri
ánægður með að vera orðinn góður
leikari eftir 5—10 ár. Það er mikil
gróska í leiklistinni núna, og ýms-
ir möguleikar, það er líka mikil
gróska í íslenskri kvikmyndagerð
og mætti gjarnan gefa leiklistar-
Var eiginlega
hættur við að
verða leikari
Þór H. Tulinius er 25 ára. Hann er
fæddur í Reykjavík, en hefur búið
víða um heim, „fór ársgamall til
Færeyja, við bjuggum 5 ár í Banda-
ríkjunum, 5 ár í Frakkiandi, og eitt
ár í Þýskalandi. Pabbi er læknir og
var bæði við nám og störf erlendis.
Hingað til lands komum við þegar
ég var 8 ára og var ég þá í eitt og
hálft ár í Alftamýrarskólanum, en
við fluttum ekki heim fyrir fullt og
allt fyrr en ég var orðinn 15 ára.“
— Hvernig kemur leiklistin inn í
lífshlaupið?
„Fjölskylda mín hefur alltaf
haft mikinn áhuga á leiklist, móð-
urafi minn var Brynjólfur Jó-
hannesson leikari, og það hefur
nemum meiri tækifæri til að
kynnast því sviði.“
Leikhúsið
er heillandi
heimur
Rósa Þórsdóttir leikur Helenu
fögru. „Ég er 26 ára, fædd í Reykja-
vík en flutti til Hafnarfjarðar 11 ára
gömul og hef búið þar síðan. Ég var
í Kvennaskólanum og fór svo í
Flensborg í eitt og hálft ár en hætti
18 ára gömul þegar ég tók þá ákvörð-
un að verða leikkona. Ég stóð þó
ekkert við þá ákvörðun í nokkur ár,
en fór í Leiklistarskóla Helga Skúla-
sonar.“
— Hvers vegna varð leiklistin
fyrir valinu?
„Ætli ég hafi ekki verið að láta
gamlan draum rætast. Ég vann
við skrifstofustörf í nokkur ár,
eftir að ég tók þessa ákvörðun, og
Kósa Þórsdóttir
var jafnframt í Leiklistarskóla
Helga Skúlasonar, og dreif mig
svo loksins í inntökuprófið '81.“
— Hvað er mest heillandi við
leiklistina?
„Leiklistinni fylgja oft
skemmtileg rannsóknarstörf, við
þurfum að setja okkur inn i mis-
munandi tímabil sögunnar, lífs-
hætti og tilfinningar fólks á ólík-
um tímum. Leikhúsið er heillandi
heimur, ætli leikarar hafi ekki
einhverja þörf til að skapa og búa
til, og þeir hafa möguleika á að
gefa ímyndunaraflinu lausan
tauminn."
— Hvernig tilfinning er það að
vera komin á fjalirnar í Iðnó?
„Það er lærdómsríkt að vinna
með nýju fólki. Það getur verið
einhæft að vinna alltaf með sama
fólkinu."
— Hvað með framtíðina?
„Það er gaman að útskrifast
núna, það er svo mikið að gerast í
leiklistinni, í dag eru miklu fleiri
möguleikar og leikhúslífið er
miklu opnara en það var þegar við
byrjuðum í skólanum, þá voru at-
vinnutækifæri svo til eingöngu