Alþýðublaðið - 24.12.1931, Blaðsíða 6

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
ætlum við yður svo að valja
þann okkar þriggja, sem yður
lízt bezt á. Við höfum líka hugs-
að á þá leið, að ef við værum
þrír, þá væri siigurlnn okkur lík-
legri. Þá væru meM líkindi til,
að einhver okkar hrepti hnoss-
ið, því að ef yður t. d. lízt ekld,1
á Joe, getið þér tekið Teddy eða
mig. Myndin, sem fylgir hér með,
er af okkur öllum þremiur. Velj-
ið þér nú! Ef þér giftust einhverj-
um okkar þriggja, mynduð þér
gera þann okkar hamingjusam-
an og jafnframt stuðla að gæfu
þeirra tveggja, sem eftir yrðu.
<<
— Þá kemur bréf frá stálpuð-
um strák, sem skrifar rétt eins
og hann væri ölvaÖur. Og svo
er bréf frá „fyrirmyndarmanni“
einum, sem kemur með „mjög
snjalla" uppástungu um, að hann
vilji giftast „kvikmyndastjörn-
unni“ og að þau skuli síðan eyða'
í sameiningu tekjum hennar og
sínum (reyndar séu nú sínar tekj-
ur nokkuð rýrar). Býst hann við
aö það geti orðið miklir sæludag-
ar. 1 v
Þá er mjög Ijóðrænt bréf frá
indverskum stúdent. Er það 144
síður á lengd. Siðan er bréf frá
frönskum manni, ritað á mjög
slæmri. ensku. Auk bónorö&ins til
k vikm y n d a 1 ei k k on u n nar, leitar
'hann í bréfinu höfanna um það,
hvort hann geti ekki fengið góða
stöðu í Holywood.
— Ég hætti nú um stund að
lesa bréfin. Kvikmyndastjarnan er
búin að rita nafn sitt á ljósmynd-
irnar. Hún fær sér vindling og
segir við mig: „Jæja, hvernig lízt
yður nú á? Eruð þér nú ekki bún-
ir að fá nóg af svo góðu?“
„Það eru í raun og veru 30 000
heimskingjar, sem þér hafið feng-
ið bréf frá?“ svaraði ég.
„Já, það er von, að yður finn-
ist það,“ svaraði kvikmynda-
stjarnan. „En getið þér leyst úr
ednu miklu vandamáli?. Getið þér
sa,gt mér úr hverju heidar allra
þessara manna eru gerðir? Þess-
ara manna, sem ■ séð hafa miig í
kvikmynd og þótt ég vera lag-
leg, og rjúka svo til og rita méij
bónorðsbréf, þar sem þeir tjá mér
„hina miklu ást sína“. Þeir halda
auðsjáanlega að ég muni viilja
giftast þeim bráðókunnugum, ef
þeir einungis riti mér slík bréf
sem þessi. — Einungis 5% af
öllum þessum fjölda rita bréf sín
í gamni. En 95 % af bréfriturun-
um skrifa í fylstu alvöru. Ég
kann miklu betur við bréfin frá
gamansömu og kaldhæðnu ná-
ungunum, sem biðja mig um
ferðapeninga, tiil þess að geta 1
komist hingað til Ameríku og
„elskað mig“, heldur en frá þeim
mönnum, sem ímynda sér, að ég
fari að giftast þeim, þó að þein^
hafi geðjast að mér í einhverri
kvikmyhdinni; þeir fyrnefndu eru
þó að minsta kosti ekki jafn-
heimskir og binir. Ég gæti svariið
það, að ég er oft hissa á því nöj
þessar tvífættu verur, sem eru
að skrifa mér, skuli vera siama
kynflokks og aðrir eints menn og
Newton, Hugo, Pasteur og Ein-
stein!“
Þegar hér var komið var svip-
ur kvikmynda„stjörnunnar“ orð-
inn með gremjulegasta móti. Og
hún hóf máls á ný:
„Þið karlmennirnir . . .“
— Þá barði alt í einu hinn
frægi og glæsilegi kvikmynda-
leikari Oliver Brook að dyrum. |
(Nokkuð austur af Svalbarða er
land það, er um hríð hefir veriö
nefnt Franz Jósefsland, eftir aust-
urríkskum keisara, er aldrei hafði
þangað komið. Hefir verið stung-
ið upp á að nefna land þetta
Friðþjófs Nansensland, og mun
því fylgt í frásögn þéssari, en
nefnt táil hægðarauka F.N.-landiö.)
Fimta dag ágústmánaðar áriö
1895 komu tveir langlúnir sfceggj-
aðir og veðurbarðir Norðmenn
eftir hafísnum fyrir norðausfan
F. N.-landið. Þeir voru búnir að
vera á fimta mánuð á ferðalagi
yfir ísinn, sem stöðugt var á neki,
og þegar þeir loks 24. júlí sáu
eina af eyjum þeim, er liggur
lengst til landnorðurs af F. N.-
landinu, þá var það í fyrstia siinn
í tvö ár að þeir sáu land. Þeir
höfðu reyndar varla séð sjó held-
ur þennan tíma, það er ekki nema
mjóar rákir í hafísnum. Þessir
tveir þrautseigu ferðamenn voru
Friðþjófur Nansen og félagi hans
Jóhansen.
Þeir'höfðu farið úr leiðangurs-
skipinu Fram hinn 14. marz þar
langt fyrir norðan og austan, og
reynt að komast tii norðurpólsins
á hundasleðum. En eftir liðlega
þriggja vikna ferðalag urðu þeir
að snúa við á 86. st. 13,6 m,
norðlægrar breiddar.
ÞaÖ var 9. dag aprílmánaðar
að þeir snéru suður á bóginn og
voru þá lengra frá F. N.-Iandinu,
sem var næsta land, en ísland er
frá Færeyjum. Þeir höfðu haldið
áfram suður á bóginn út april-
mánuð, allan maí, allan júní, þar
til í júlí að þeir loks sáu land,
en nú var kominn 5. dagur ágúst-
mánaðar, en þeir þó ekki enn
búnir að ná landi.
ísinn var ógreiður yfirferðar
þennan dag og auk þess var
niðaþoka, sem gerði ferðalagið
enn erfiðara. Loks komu þeir að
vök, sem var svo breið, að þeir
urðu að ferja sig yfir hana á
húðikeipum sínum. Voru þeir að
búa sig undix það, og ætlaði Nian-
sen að fara að hrinda húðkeiip
sinum á flot, er hann heyrir Jó-
hansen kalla fyrir aftan sig: „Ná-
tið í byssuna!“ Snýr hann sér þá
við og sér stóran hvítabjörn
hlemma sér yfir Jóhansen, sem
féll aftur á bak. Nansen ætliaði
nú að grípa byssuna, sem var í
Hann settist niður og beindi orð-
um sínum að ungfrú X: „Getið
þér ímyndað yður annað eins.
Ungfrúin í New York, sem fyrir
hvern mun vill giftast mér, er
nú komin hingað beina leið til
Holywood! Ég fæ engan frið fyr-
ir henni. Hún hringir mig upp
fimm sinnum á dag. Hún . .
Ungfrú X. leit til mín mjög
þungbúin á svipinn. „Kvenfólkið
er þá svona líka, Ja, nú er mér
| allri lokið!“
húðkeipnum, en í því rann húð-
keipurinn frá honum fram yfir
ísskörina. Datt Nansien þá fyrst
í hug að stökkva út í húðkeipinn
og skjóta þaðan. En hann sá að
það var óráð, svo hann fór í
snatri að draga keipinn aftur upp
á skörina, en gaf sér engan tíma
til þess að athuga hvað fór framj
á bak við hann. Heyrði hann þá
Jóhansen segja ofboð rólega: „Nú
verðið þér víst að flýta yður, ef
þér eigið ekki að verða of seinn.“
Nansen náði nú í byssuskeftið
þar sem hann kraup á ísnum, dró
byssuna að sér og snéri sér við
án þess að standa upp, en um
leið og hann snérii sér við dró
hann upp annan bóginn á byss-
unni, sem var tvíhleypa. Það var
haglahJaupsbógurinn, er hann dró
upp. Björninn var þá ekki nema
byssuiengdina frá honum, og
lamdi rétt í þessu hund Nansens,
sem hét Kaifas.
Það var enginn tími til þess að
spenna hinn bóginn* sem var á
kúluhlaupinu. Nansen miðaði bak
við eyrað á birninum og hleypti
af, og fékk björninn alla hagla-
súpuna í sig og datt steindauður
niður þarna við fætur Nansens.
Hafði björninn ætlað að éta þá
Norðmennina, en nú fór svo að
þeir átu hann, en gáfu hunidun-
um sumt.
Þegar þeir Nansen fóru að gá
að hvaða leiið björninn hefði kom-
iö og röktu slóð hans aftur' á
bak, sáu þeir að hann hafði læðst
að þeim af mikilli kænsku; hafði
notað allar misfellur á ísnum til
þess að fela sig á bak við og
sumis staðar skriðið á kviðnum til
þess að láta miinna á sér bera.
Hafði björninn legið við aftari
enda húðlreips Jóhansens, sem
átti sér einskis ills von. Þegar
Jóhansen beygði, sig niður eftir
dráttarreipi húðkeipsins, sá hann
að einhver skepna var þarna í
kút; hélt það vera hund þeirna,
er Súggen hét. En í því reisti'
björninn siig snögglega og sló
hann með hramminum; kom
höggið á hálsinn hægra megin
rétt undir eyranu, féll Jóhansen
við það og björninn ofan á hann-
Jóhansen hafði ekki nema ber,ar
hendurnar, en reyndi þó að verj-
ast eftir mætti. Náði hann með
annari hendi fyrir kverkar birn-
Norðmennirnir og hvítabjörninn.
inum og kreisti eins og hantv
mögulega gat. En björninn opn-
aði kjaftinn og gerði sig líklegan
til þess að bíta I höfuðið á hon-
um og þá var það að Jóhansen
talaði hin eftirminnilegu orð til
Nansen, að það væri betra að
flýta sér. En björninn beit ekki
Jóhansen, hieldur horfði á Nan-
sen, eins og hann viJdi sj,á hvaðj
hann væri nú að bisa. Þá kom
hann auga á hundinn Súggen, og
lamdi hann með hramminum svo
að hann rak upp hátt veán; en
Jóhansen slepti takinu á birnin-
um og gat smeygt sér undan.
Svo sló björninn hundinn Kaifas,
en í því reið af skot Nansens.
Jóhansen var þá búinn að koma
fyrir sdg fótum og búinn að ná
um skeftið á byssu sinni; það
stóð upp úr opinu á húðkeipnum.
Jóhansen hafði hruflast lítiiis-
háttar á hendi og á hægri kinn.
Varð ör eftir á kinninni er hún
gréri, hvít rák, er hann gekk
jafnan með síðan.
Það var biirna, er þarna hafði
verið að verki. Biðu tveir ungar
hennar eftir henni bak viö ís-
hrönn. Jóhansen skaut á þá, en
þeir komust undan, en þeir fé-
lagar heyrðu þá lengi dags baula
á móður sína. #
Daginn eftir komust þeir Nan-
sen að landi á ey einni, og 26.
ágúst fóru þeir 1 vetursetiu sunn-
an á svonefndri Jacksonsieyju, en
gátu ekki lagt upp þaðan fyr en
19. maí árið eftir.
Eftir nær mánaðar ferðalag rák-
ust þeir á enskan leiðangur við
Flóruhöfða á Northbriooks-eyju,
sem er ein syðsta eyjan við F.
N.-Iandið. Það var 17. júní 1896.
Var þá lokið æfintýralegu etf
frækilegu hafísferðalagi þeirra
Norðmannanna Friðþjófs Nansens
og Jóhansens,
Skólavarðan.
Fyrir liðlega tveimur manns-
öldrum, þáð var sumarið 1868,
tóku ýmsir Reykvíkingar eftir því,
að eitthvað var farið að vinnat
efst á Þingholtinu (Skólavörðu-
holtinu, sem Uú er nefnt). Það
var verið að flytja þangaö grjót
og höggva, og brátt kom í ljós
að það gat ekki verið um annaöf
að ræða en að verið væri að
byggja upp Skólavörðuna, sem
þá var búin að hrynja þrisvar,
og nú verið að byggja hana upp;
sem stóran steinlímdan turn.
Upprunalega höfðu skólapiltar
bygt þarna vörðu eftir að skólinn
var fluttur til Reykjavikuir frá
Skálholti árið 1785. Var skéla-
húsið þá á Hólavöllum upp af
þar sem Slökkviliðsstöðin er nú.
En tuttugu árum síðar var skól-
inn fluttur að Besisastöðum, og
mun eftir það lítið hafa veriiði
hirt um vörðuna og henni ekki
haldið við. Hefir hún víst verið
alveg faUin er hún var bygð Upp|
aftur einhverntíma á árunum 1829