Alþýðublaðið - 24.12.1931, Blaðsíða 12

= Gleðileg jól!
= Fell, Njálsgötu 43. §==
Íiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
= Gleðileg jól! ===
= Kristín J. Hagbarð, |||
WM Laugavegi 26 §=
iilllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll
llllllllllllllllllllllllllllllllll'
x>oooooo<xxxx
eftir petta. En svo fór að Ijónin
öll sýndu okkur sömu tiltrúna
og áður og eftir nokkra daga
komu jafnvel ungarnir líka að
vagni okkar til að fá bita.
Nærri því allir atvinnu-veiði-
menn og einnig Mnir innfæddu í
Keneya fengu fregnir af ljónun-
um okkar meinlausu. Þegar þeir
sjá Ijónaflokk, sem líkist mein-
lausum hundum, koma á móti sér
á leiðinni frá Nairobi tii Siana,
þá leggja þeir að velli runnhafur
eða. zebradýr og gefa ljónunum
okkar.
Við, sem tókum þátt í þessium
leiðangri, erum ailir mjög stolt-
ir yfir þvi að eiga þessi mein-
lausu ljón að kunningjum. Ég
hefi farið með gamla, reynda
veiðimenn inn í þetta hérað, og
þegar þeir sáu Ijónin hlaupa að
vagninum urðu þeir náfölir, eins
og menn, sem í fyrsta sinn á æf-
inni standa andspænis Ijónum.
Enda er ekki að undra þó þeir
yrðu forviða að sjá slíkan flokk,
því reyndustu veiðimenn hafa
ekki orðið slíkra hiuta varir áður.
Það er ekki ætlun mín að halda
því fram að hægt sé að blíðkia
öll ljón á þennan hátt. Tilraunir
okkar með önnur ljón voru langt
frá því að vera fullnægjandi. Það
kom t. d. fyrir okkur eitt sinn
er við vorum í nánd við Tanga-
njikavatnið, að Ijón eitt ætlaði
að ráðast á okkur og tók undir
sig stökk mikið. Okkur tókst þó
að senda því kúlu, en þar mlátti
segja að hurð skylli nærri hæl-
um.
Nokkru síðar tók ég með mér
nokkra kunningja til að sýna
þeim Ijónahópinn okkar. Enda
þótt við leituðum'jí bajf;r|eið í jnæst-
um því vikutima, sáuist ljónin
Mærgi.
Þá bar svo við eitt kvöld er
við vorum á heimleið, að við
þurftum að fara yfir djúpa
gryfju, en hún var vaxin háu,
þéttu grasi. Þá varð alt í eiinu
fyrir okkur stór klettur, svo við'
ur'ðum að staðnæmast, og áður
en við gátum ekið af stað aftur,
vorum við orðnk umkringdir af
ljónum. Félagar mínir ætluðu
þegar í stað að skjóta á ljónin,
en þá sá ég að þetta voru gaml-
ir kunningjar, meiinlausu Ijónin,
sem ég hefi áður miinist á.
Ég hrópaði til félaga minna að’
skjóta ekki. i
Aðstaða okkar var óvenjulega
hættuleg. Ljónin höfðu umkriingt
okkur, og nú vildi ég koma fé-
lögmn mínum í skilning um, að
þau myndu ekki gera okkur meih.
Þeir hljóta að hafa haldið, að
ég væri alt í einu orðinn brjálað-
ur.
Samt sem áður hepnaðist mér
að koma í veg fyrir, að þeih
notuðu byssurnar, og að sann-
færa þá um, að þarna væru kom-
in ljónin, sem við hefðum ár-
angurslaust leitað að í vikutíma.
Hefði einhver félaga minna
skotið, myndu ljónin hafa rifið
jokkur í sig. Við höfðum meðferð-
is dálítið af nýju keti. Það vissu
ljónin. Þau höfðu fundið þefinn
af því, og svo virtist fyrst í
stað sem þau ætluðu sér beint
inn í bifreiðina til okkar, til að
sækja þá máltíð, sem þeim bæri.
En okkur tókst þá að setja bif-
reiðina í gang, og jafnfrámt
köstuðum við ketiinu til ljónanna.
Ég veitti því nú athygli, að í
hópnum var stórt karlljón, sem
virtist nokkuð fælið og ófram-
færið, og bar þetta vott um, að
ein af Ijónynjunum hefð: valið
sér nýjan maka. Ég veittii því líka
eftirtekt, að fjölgað hafði hjá
einni Ijónynjunni. Það var garnan
að sjá, hvemig Ijónshvolparniir
litlu, — þeir voru 3 að tölu og
ekki stæiri en húskettir, — léku
sér við pabba sihn. Hann lá alveg
rólegur, en einn af kvolpumum'
var að glettast við hann og bíta
í eyrað á honum, annar veifaði hal-
anum og sá þriðjii velti sér um
í grasinu.
Þetta var í síðasta skiftið sem
ég gaf þessum meinlausiu ljónum
að eta. En fyrir skömmu fékk ég
bréf frá bróður mínum, og segir
hann mér þar, að þau haldi sig
enn þá á líku svæði og áöur og
leiti til ferðamanna, s-em fara um
þær slóðir, til að láta gefa sér
bita.
Rannsókn á eðli
katta.
Kínverji einn við háskólann í
Ch-eking, að nafni Zing Yang Kuo,
hefir tekið sér fyrir hendur að
rannsaka hvernig væri varið hug
kattarins til rottanna. Fékk hann
sér því fjöMa katta og lét ket-
linga alast upp þar, sem þeir
hvorki sáu rottur né mýs, en öðr-
um voru fengnar rottur til þess
að leika sér við frá því þeir fóm
að sjá, og enn aðrir voru látnir
sjá hvernig mæður þeirra veiddu
og drápu nottur.
Sumir ketlinganna íengu nð eins
mjóik ’og jurtafæðu, en öðruro
var g-efið kjöt og fiskur. Af 21
k-etling, sem vanist hafði við að
sjá mæður sínar v-eiða, voru 17
búnir að drepa rottu áður en
þ-eir voru fjögr-a rnánaða, en af
20 ketlingum, s-em ekki höfðu séð
þ-að haft fyrir sér, voru að eins
9 búnir að gera það á sam-a aldri,
Af 18 ketlingum, sem höfðn v-an-
ist á að 1-eika sér við rottur, drap.
enginn neina af þ-eim rottum, né
nokkru sinni rottu af sömiu t-eg-
und, og rotturnar, sem voru leik-
bræður þeirra, en 3 af þessum 18
drápu rottur, s-em voru af ann-
ari tegund.
Þeir ketlingar, sem aldir voru
á jurtafæðu drápu rottur alveg
-eins og Mnir, sem vanist hö-fðu
kjöti, en átu þær sjaldan, og
venjulega sn-ertu þ-eir, sem höfðiu
verið í 3 til 4 mánuði á jurta-
fæðu, úr því ekki kjöt, þó látið
væri fyri-r þá, hvorki rottukjöt
né annað.
Tilraunir þessar b-enda á, að
það sé eðlishvöt katta að veið-a
rottur, en þeir séu fljótari að
komast upp á þ-að, sé það fyrir
þeim haft. Hins vegar virðist sem
hægt sé að kæfa þ-essa eðlis-hvöt
kattanna á uppvaxtarárunum m-eð
því að láta rottur alast upp með
þeim.
{Afríku-blámdðurinji. Frh.)
fyrir stórskotalða, o-g var vei-tt
Ínntaka í frakkneskia herinn, tók
þátt í herferðinni til Spánar sem
konunglegur herforingi-, fékk orð
á sig fyrir hreysti; var sæmdur
heiðursmerki; hækkaði í tigninni
og var gerður að höfuðsmanni.
og honum lof-að mikMm frama og
fé, ef hann vildi áfram starfa
undir stríðsmerkjum Frakka. En
hann hélt trygð við Rússlland.
Eftir d-auða velgerðamanns síns
bjuggust fjandm-enn hans við, að
nú væri frægðarf-erl-i- hans lokið,
en svo varð ekki. Katrín 1. trúðil
honum fyrir uppeldíi ríkiserfingj-
ans. Þá — á meðan ríkiserfða-
d-eilurnar stóðu yfir — féll hann
um stundansakir í ónáð, og var
j-afnvel sendur til Síberíu. En
Elísabeth keisarafrú kallaði hann
heim aftur, og nú bi-ðu hans nýjar
tignarstöður. Hann var gerður að
kamm-erherra og — General en
chef (yfirheTshöfðdingja). — Svo
dró- hann sig í hlé og lézt árið
1781 — níutíu ára gamall.
En ekki vfrtisj öllu lokið með
dauða hans, því áframhald varð á
fr-æ-gðarbraut hans á þann hátt, að
afkomendui þessa fyrrverandi
n-egraþræls komust í t-engdir við
miklar höfðiingjaættir hér í Ev-
rópu og jafnvel í tengdir vi-ð
konungsættir. Hanibal, hin svarta
hágöfgi, hafði gengið að eiga að-
alskonu úr Eystrasaltisilöndunium.
Eignuðust þau allmörg börn, og
líktust sum móðurinni' en önnur
föðurnum. Dótturdóttir Hanibals
varð móðir Puschkins, hin-s mikla
rússneska skálds. Puschkin taild-
ist til elzta rússneska Bojara-að-
alsins. Sagt er að P. hafi verið-
mjög líkur langafa sínum að út-
liti, og þ-egar hann varð fyrir
aðkasti vegn-a hins „blakka" for-
föður síns sv-araði hann, að fimmi
hinna rússnesku forfeðra sinina
h-efðu undirritað útnefningarskja]
fyrsta keisarans af Rom-anow-
ættinni. Dóttir Puschkins,, fíata-
lía, giftist syni síðasta hertogans
frá Nassau, Nikulási; andaðist
hann 1905 og var þá prússneskur
hershöfðingi. Dóttir þess-ara hjóna
giftist rússneska stórfurstanum
Michail Michailowitsch. Tvær
dætur þeirra hjón-a giftust i-nn í
-enska háaðalinn. Sonur Natalíu
Puschkin og Nikulásar prinz frá
N-assau kvongaðist Olgu Jurj-ews-
kaju, dóttur Alexanders II. og
furstafrúarinnar Dolgoruky, sem
Alexander giftist vinstri handar
hjónabandi. Blóð n-egraþræisins
IbraMms rennur samkvæmt þessu
í æðum rússn-eskra, þýzkra og
brezkra höfðingja og aðalsætta.
Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
Ólafur Friðrikssor.i.
Alþýðuprcntsfmiðjan.