Morgunblaðið - 25.02.1986, Blaðsíða 15

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 25. FEBRÖAR1986 '
B 15
CHM 86
Guðmundur Guðmundsson f kunnuglegri aðstöðu; búinn að fiska vítakast.
er sérlega skæður markaskorari
af línumanni að vera — svo laginn
að koma sér í skotstöðu að nái
hann að grípa knöttinn má nánast
bóka mark eða vítakast. Hann er
ódrepandi á línunni, hreyfanlegur,
hefur augljóslega mikla ánægju af
þátttöku í leiknum og er fyrir vikið
í uppáhaldi hjá áhorfendum. Hann
vinnur vel fyrir liðsheildina. Þorgils
Óttar er hinsvegar ekki línumaður
eins og þeir eru algengastir í dag,
þ.e. stór og mikill skrokkur sem
bindur varnir við teiginn með lík-
amsburðum svo skyttur fái at-
hafnafrelsi. Hann er e.t.v. af sömu
ástæðu ekki varnarmaöur eins og
þeir gerast bestir, og skiptir oftast
við Þorbjörn Jensson eftir sóknar-
lotur íslenska liðsins. Hætt er viö
að Þorgils Óttar nái ekki að sýna
sínar bestu hliðar í Sviss vegna
hnjámeiðslanna.
Jakob
Sigurðsson
er lipur, léttur og skemmtiledur
hornamaður með mikinn stökk-
kraft. Hann leikur í vinstra horninu
í sókn og vörn — í sömu stöðu og
Guðmundur Guðmundsson, og
verður líklega ekki mikið inná í
Sviss. Jakob er efni í fyrsta fjokks
hornamann, vel byggður og með
mikinn bolta í sér. Hann er yngsti
leikmaður liðsins. Hann vantar
hinsvegar enn reynslu og er e.t.v.
ekki nógu agaður í leik sínum.
Hann á það enn til að fara inn úr
horninu í full erfiðum færum og fái
hann góðan hornamann á móti sér
í vörninni lendir hann í nokkrum
vandræðum. Jakob er hinsvegar
mjög fljótur og drjúgur í hraðaupp-
hlaupum. Þegar Jakob er í virkilegu
stuði er hann sennilega besti
hornamaður landsins, en hann
skortir enn reynslu til að vera í
þeim gæðaflokki leik eftir leik.
Þorbergur
Aðalsteinsson
gæti reynst liðinu dýrmætur á HM.
Hann hefur þann fágæta eiginleika
að bera enga virðingu fyrir mót-
herjanum, hvaða nafni sem hann
nefnist. Langflestir íþróttamenn
þekkja þá minnimáttarkennd sem
gerir vart við sig þegar leikið er
gegn heimsfrægum stjörnum, en
ekki Þorbergur; hann er jafnan
bestur þegar allt virðist vonlaust.
Þorbergur er orðinn 29 ára gamall
og hefur mikla leikreynslu. Aðal
hans er krafturinn, grimmdin og
dugnaðurinn og hæfileikinn til að
taka af skarið og gera hið óvænta.
Hann er sömuleiðis góður varnar-
maður. Þorbergur hefur hinsvegar
litið getað æft með landsliðinu
vegna veru sinnar í Svíþjóð, og
kemur því örugglega svolítið á
skjön inn í leik liðsins. Hann og
Bogdan þekkja hinsvegar hvor
annan mjög vel og án nokkurs
vafa mun Þorbergur gera það gott
í Sviss. Hann er líklega sá leikmað-
ur liðsins sem best gæti leyst
Kristján Arason af í sókninni.
Alfreð
Gíslason
er sennilega sá leikmaður liðsins
sem vanastur er því að leika undir
miklu álagi. Undanfarin ár hefur
hann leikið með einu fremsta fé-
lagsliði Evrópu — Tusem Essen í
Þýskalandi og leikið ótal úrslitaleiki
í harðri keppni evrópsks hand-
knattleiks frammi fyrir mörg þús-
und æstum áhorfendum. Þessi
leikreynsla og óumdeildir hæfileik-
ar Alfreðs hafa án vafa orðið til
þess að Bogdan valdi hann í lands-
liðshópinn, vegna þess að hann
hefur því miður sáralítið getað æft
með landsliðinu í undirbúningi
þess fyrir HM. Honum verður
örugglega fyrst og fremst ætlað
að koma inná stund og stund fyrir
Atla Hilmarsson og auka þannig
fjölbreytni íslensku sóknarinnar
Alfreð er óhemju sterkur líkamlega
og skotfastur. Hann getur rifið sig
lausan úr klóm hvaða varnar-
manns sem er og getur dottið
niður á leiki þar sem hann er gjör-
samlega óviðráðanlegur. Það mun
hinsvegar há honum að þekkja
ekki leikkerfi liðsins eins vel og
aðrir leikmenn þess.
Atn
Hilmarsson
hefur löngum leikið afar vel með
landsliðinu og er um þessar mund-
ir líklega betri en nokkru sinni fyrr,
sem og reyndar flestir leikmenn
landsliðsins. Allt að því ómennskur
stökkkraftur er grundvöllurinn að
velgengni Atla — þeir eru teljandi
á fingrum annarrar handar leik-
mennirnir í heiminum sem geta
svifið eins og hann. Hann getur
skotið yfir nánast hvaða vörn sem
er ef sá gállinn er á honum. En
Atla hefur einnig farið mikið fram
í varnarleiknum og er orðinn fasta-
maður í vörn, öfugt við það sem
áður var þegar hann skipti oft útaf
eftir sóknirnar. Hann er grann-
vaxinn að eðlisfari en mikil og góð
þjálfun hefur fært honum styrk og
snerpu og hann skorar orðið oft úr
hraðaupphlaupum. Hann er ekki
mjög skotfastur af „stórskyttu" að
vera, en afar skotviss — kannski
vegna þess að á meðan hann svíf-
ur um loftin blá getur hann beðið
eftir því að markvöröurinn fari úr
jafnvægi! Atla er ætlað eitt af
aðalhlutverkunum i Sviss.
Krístján
Arason
er án nokkurs vafa mikilvægasti
leikmaður íslenska liösins. Ekki
nóg með að hann sé aðal marka-
skorari þess og ógnvaldur, heldur
er hann einnig lykilmaður í varnar-
leiknum — í stöðu beint á móti
öllum helstu stórskyttum and-
stæðinganna. Þegar við bætist að
hann er eini liðsmaðurinn sem
vanur er að leika hægra megin
fyrir utan í sókninni á meðan 3—4
frambærilegir leikmenn eru um
samsvarandi stöðu hinum megin
(Atli, Alfreö, Þorbergur) er Ijóst að
án Kristjáns væri liðið í verulegum
vanda. Kristján er framúrskarandi
handknattleiksmaður, stór, sterk-
ur, agaður, útsjónarsamur og gerir
orðið afar fá mistök í leik sínum.
Það er til marks um stöðu hans í
liðinu að það telst til sérstakra tíð-
inda ef hann skorar undir 5 mörk-
um í leik. Eini veikleiki hans er af
sumum talinn sá að hann á stund-
um í erfiðleikum gegn sterkum
austantjaldsliðum sem leika 6—0
vörn — m.ö.o. að það vanti fjöl-
breytni í skot hans. En Kristján
hefur reyndar gert ótal undantekn-
ingará þeirri reglu.
Bjarni
Guðmundsson
hefur leikið fleiri landsleiki en aðrir
er annar leikstjórnenda liðsins
með Þáli Ólafssyni. Hann er ef til
vill skotfastasti leikmaður liðsins,
afbragös góð skytta, skotviss og
öruggur. Hann er sömuleiðis
skemmtilega óútreiknanlegur. Fáir
reiknuðu til dæmis með því að
Sigurður Gunnarsson yrði aðal-
maður liðsins á síðustu Ólympíu-
leikum, en það er e.t.v. honum
öðrum fremur að þakka að íslend-
ingar taka þátt í þessari heims-
meistarakeppni því frammistaða
hans þar fleytti liðinu í sjötta sæti.
Sigurður mun líklega skipta við Pál
í leikjum liðsins og form þeirra í
hverjum leik mun ráða því hvor
spilar meira. Sigurður hefur hins
vegar lengst af átt í erfiðleikum
með varnarleikinn og þótt honum
hafi farið fram á síðustu árum
skiptir hann ennþá út af eftir flest-
ar sóknir sem hann tekur þátt í.
Sigurður er einn af burðarásum
liðsins.
Páll
Ólafsson
er orðinn einn ailra skemmtilegasti
handknattleiksmaöur okkar og
reyndar einn sá fjölhæfasti. Hann
hefur leikið í báöum hornum, í öll-
um stöðum fyrir utan og sömuleið-
is reynt sitt af hverju í vörninni.
Hann er líkamlega sterkur og út-
sjónarsamur og skorar orðiö 2—5
mörk að minnsta kosti í leikjum
liðsins. Hann er leikstjórnandi liðs-
ins, leikur nú yfirleitt fyrir miðju í
Mikið mun reyna á
svifþol Atla
Hilmarssonar á HM
liðsmenn íslendinga og er með
leikreyndustu mönnum í heims-
meistarakeppninni. Hann er
hornamaður hægramegin bæði í
sókn og vörn. Aðal Bjarna er
snerpa og hraði. Hann er fljótur í
hraðaupphlaupum og þarf lítinn
tíma til að athafna sig þegar hann
skýst eftir línunni inn á miðjuna.
Bjarni hefur „átt“ stöðu sína í
landsliðinu í ein 12 ár, en í síðustu
leikjum hefur Bogdan sett hann á
varamannabekkinn heilu og hálfu
leikina, enda hefur hann ekki ógn-
að í horninu eins og hann gerði
áður. Sumir álíta það sálfræðilegt
herbragð af hálfu þjálfarans — að
gera Bjarna vondan og staðráðinn
í að sýna Bogdan að hann eigi
þessa stöðu og enginn annar. Víst
er að ef Bjarni nær sér á strik í
HM, nær að fara inn úr horninu
nokkrum sinnum og skora, þá
opnast ný vídd í sóknarleik liðsins
sem gæti reynst óhemju mikilvæg.
Sigurður
Gunnarsson
sókninni og öll leikkerfi liðsins
byggjast mjög á þátttöku hans.
Páll leikur oftast fyrir framan vörn-
ina í 5—1-varnarkerfi íslenska liðs-
ins og gerir það vel. Fyrir bragðið
skorar hann mikið úr hraðaupp-
hlaupum liðsins. Hann á það hins
vegar ennþá til að hverfa upp úr
þurru, skora t.d. þrjú glæsimörk í
röð en sjást ekki eftir það.
Guðmundur
Guðmundsson
leikur í vinstra horninu í sókn og
vörn. Hann er lægstur íslensku
leikmanna og léttastur, 1,75 á hæð
og 75 kg að þyngd. Það háir hon-
um að sumu leyti en hjálpar honum
einnig. Guðmundur er einstaklega
snöggur og fljótur hraðaupp-
hlaupsmaður og nú orðið afar
lunkinn hornamaður. Hann gerir
fáar villur í leik sínum, fer sjaldan
inn úr horninu i vonlausu færi og
stendur fyrir sínu í vörninni. Hann
er einnig orðinn mjög laginn við
að láta brjóta á sér og fiska víta-
köst. Guðmundur er fyrirliði Vík-
ingsliðsins, mikill baráttumaður
sem jafnan stendur sig vel þegar
mikið liggur við. Veikleiki hans er
fyrst og fremst sú staöreynd að
handknattleikur byggist æ meir á
miklum líkamsburðum og líklegt
er að andstæðingar liðsins i HM
mun stefna stórum og öflugum
mönnum í horniö þar sem Guð-
mundur leikur í vörninni og reyna
að „keyra yfir hann" eins og sagt
er.
Einar
Þorvarðarson
er markvörður liösins númer eitt
og mun eflaust hefja flesta leiki
liðsins. Hann er þrítugur að aldri
og hefur verið í jafnri og stöðugri
framför sem markvöröur. Einar er
álitinn einn af 10—15 bestu mark-
vörðum heims um þessar mundir
og er einn lykilmanna íslenska liðs-
ins. Hann býr nú orðið yfir mikilli
leikreynslu, bæði eftir leiki með
félagi sínu, lengst af Val, auk þess
sem hann á orðið yfir 100 lands-
leiki að baki. Slík reynsla virðist
vera nauðsynleg fyrir markmenn,
því flestir þeirra bestu eru komnir
vel á fertugsaldurinn. Einar ætti
því að eiga sín bestu ár eftir. Eins
og aðrir markmenn af hans gæða-
flokki á hann fáar veikar hliðar ef
nokkrar. Óstaðfesta, þ.e. slæmir
leikir inn á milli þeirra góðu, er þó
höfuðverkur. Á síðustu árum hefur
slæmu dögunum þó farið mjög
fækkandi.