Morgunblaðið - 04.03.1986, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 4. MARZ 1986
43
síður þakklát starfsfólki Landspítal-
ans fyrir mjög góða umönnun og
aðstoð í hvívetna.
Samband systkinanna frá Bark-
arstöðum var ætíð mjög náið.
Systkinaböm Þóru voru sem hennar
eigin og minntist hún oft á barna-
lán sitt. Ég man hún sagði við mig
eitt sinn, að hún fengi alla
ánægjuna af bömunum, en slyppi
við ábyrgðina. Hún er órofa hluti
bemskuheimilis míns. Tengsl henn-
ar við Önnu, móður mína, og Mörtu,
sem vom yngstar í systkinahópn-
um, vom sérstök. Hún var þeim í
senn móðir, systir og vinur. Þessi
tengsl færðust yfir til okkar, bama
þeirra, og til bama okkar. Kyn-
slóðabil var ekki til. Hún var okkur
félagi, amma og langamma. Mér
fínnst hún hafa verið samnefndari
samheldinnar ættar, sannkölluð
ættmóðir.
Þegar hún átti afmæli var flöl-
menni mikið. Ættingjar og vinir á
öllum aldri komu til hennar. Alls
staðar var hún aufúsugestur og
hvergi leið henni betur en í fjöl-
skyldusamkvæmum. Alltaf mætti
hún, oft sárþjáð á líkama, en hress
og kát andlega, hrókur alls fagnað-
ar, sérstaklega ef tekið var lagið
og kunni hún kynstrin öll af kvæð-
um og textum og leiddi því oft
sönginn. Hún hélt andlegum styrk
fram til síðustu daga, var hafsjór
af fróðleik og fylgdist sérlega vel
með, hafði stálminni.
Minningamar sælq'a á mig. Þær
em margar svo persónubundnar,
að ekki er rétt að tíunda þær hér.
Þóra er minnisstaað öllum sem henni
kynntust. Hún safnaði ekki auðæv-
um hér á jörð en hún miðlaði af
andlegum fjársjóði sinum til okkar,
eftirlifandi skyldmenna. Líf hennar
var ekki alltaf dans á rósum, en
hún skildi við þennan heim sátt og
ánægð í bjargfastri trú á almætti
Guðs. Blessuð sé minning hennar.
Pálmar Ólason
Þóra Tómasdóttir lá á sjúkrahúsi
síðasta æviár sitt. Starfslið spítal-
ans fylgdist með stöðugum straumi
gesta til hennar. Þeir vom á ölium
aldri en óvenjumargt æskufólk
heimsótti þessa rúmlega níræðu
konu. Hjúkmnarlið taldi að þar
fæm afkomendur hennar. Einn
erilsaman dag þegar gestagangur
til Þóm sló einhver met var hún
spurð hvað hún ætti eiginlega mörg
böm. Þegar hún sagði sem rétt var
að hún ætti enga afkomendur skildi
fólkið að þama lá óvenjuleg kona.
Og það var hún.
Hún var svo trygglynd að ef
einhver varð hennar vinur þá varði
það ævilangt. Engu skipti ef maður
missteig sig, allt virti hún vinum
sínum á besta veg. Og sömu bjart-
sýninni brá hún á eigin aðstæður,
hún kvartaði aldrei eða nöldraði.
Eftir að hún varð rúmföst, mjaðm-
arbrotin og háöldmð álpaðist ein-
hver til að spytja hana hvort henni
þætti ekki ósköp leiðinlegt að liggja
svona. „Seint reiðist latur rúmi"
svaraði eljukonan Þóra sem ekki
hafði fallið verk úr hendi í áttatfu
ár.
Hún átti engin böm en var með
eindæmum bamgóð. Hún kenndi
okkur að spiia á spil, hekla og
pijóna, syngja gamanvísur, virða
Passíusálmana og treysta guði,
stundum allt á einu kvöldi. Og hún
átti fullan trúnað okkar. Undirritað-
ur átti til dæmis í æsku í samning-
um við þröngan hóp jafnaldra um
stofnun bítlahljómsveitar. Enginn
nema innsti hringur þekkti áætlanir
okkar um hársíkkun, trommukjuða-
kaup og auglýsingaherferð. Æfíng-
ar fóru fram í hálfum hljóðum fyrir
luktum dymm og byrgðum glugg-
um en brottrekstur og útskúfun lá
við uppljóstrunum um þessi við-
kvæmu leyndarmál. Aðeins einni
fullorðinni manneskju var trúað
fyrir öllum áætlunum. Það var
Þora, þá rúmlega sjötug, vemdari
sveitarinnar. Þetta er smádæmi af
ótalmörgum um það traust sem ég
bar alltaf til Þóm. En þijár kynslóð-
ir ættingja Þóm og vina hafa svip-
aðar sögur að segja.
Því fór samt fjarri að Þóra jánk-
aði öllu, væri skaplaus eða léti bjóða
sér hvað sem var. Hún var í raun
skapmikil og tók helst aldrei í sátt
fólk sem ofbauð henni af einhveij-
um ástæðum. Og hún gat verið
mjög orðheppin. Eitthvert sinn
kvartaði hún við samkvæmisglaðan
nágranna um hávaða á kvöldin.
Nágranninn svaraði með þjósti og
af fullkominni ósvífni að henni
færist, sem dröslaðist heim milli
þijú og fjögur á nóttunni oftast
dmkkin. Þá svaraði reglumanneskj-
an Þóra næstum áttræð: „Ja þú
veist nú hvemig þetta er þegar
maður fer á ball, þá getur maður
oft ekki stillt sig um að fara f
partí á eftir."
Ég kveð Þóm með söknuði og
þakklæti í hug. Hún sannaði fyrir
mér að það er ekki einhlítt að þeir
sem guðrimir elska deyi ungir.
Blessuð sé minning hennar.
Sigurður J. Grétarsson
*
Þuríður L. Ama-
dóttír Minning
Kveðja elskandi móður
Fædd 4. september 1931
Dáin 24. febrúar 1986
Drottinn gaf, Drottinn tók, sé
nafnið Drottinn vegsamað. Þegar
móðir tekur sér penna í hönd til
að kveðja elskað bam sitt leitar
hugurinn til fyrstu stundar frá
fæðingu þess og rekur minningar
til hinstu stundar. Hún Lilja var
sjöunda í röðinni af tólf bömum.
Hún var kraftmikil og heilsugóð,
enda dugleg til allra verka og viljug.
Auk þess sem hún hjálpaði til heima
var hún oft lánuð til kvenna við
bamsfæðingar, til að annast heimil-
in á meðan þess þurfti með. Hún
var fædd á Gautshamri við Stein-
grímsfjörð, það var bújörð og þar
vomm við til ársins 1947. Þá fer
hún að heiman og sér fyrir sér sjálf.
Hún var matráðskona hjá Gunnari
Guðmundssyni, móðurbróður sín-
um, sem gerði út sinn bát frá
Grindavík. Þannig vann hún fyrir
skólagjaldi er hún fór í Kvennaskól-
ann á Löngumýri í Skagafirði
1949—50. Eftirlifandi eiginmanni
sínum, Júlíusi Benediktssyni, giftist
hún 1957. Hann er dugandi sjómað-
ur. Fyrstu árin vom þau í Grinda-
vík, baðan flytja þau til Reykjavík-
ur, í tii'-i<>sund 71. Nú er þeirra
heimili á Langholtsvegi 208. Bömin
urðu fjögur, Ragnheiður, Guðrún,
Þröstur og Bjarki og þijú em
ömmubömin. Lilja átti vinalegt og
fallegt heimili, enda komust þau
vel af fjárhagslega. Það einkenndi
hana Lilju hvað hún og þau vom
vinamörg. Hún sóttist ekki eftir
vináttu fólks, en fólk laðaðist að
hennar ljúfu og hægu framkomu.
Hún var söngelsk og hafði fallega
söngrödd. Hún var mörg ár í kór
Átthagafélags Strandamanna.
Vegir Guðs em órannsakanlegir.
Ástvinaskarinn saknar og lútir
höfði en veit að látinn lifír.
Faðir og systkini fagna komu
hennar á landi hins lifandi Guðs.
Friiður Guðs hana blessi, hafi hún
þökk fyrir allt, já allt.
Þuríður Guðmundsdóttir
fráBæ.
Dagur líður, fagur, fríður,
flýgur tíðin í aldaskaut.
Daggeislar hníga, stjðrnumar stíga
stillt nú og milt upp á himinbraut
Streymir niður náð og friður,
núerbúinölldagsinsþraut (Vald.Briem.)
í dag verður kvödd frá Lang-
holtskirkju Þuríður Lilja Ámadóttir,
sem andaðist í Landspítalaunum 24.
þessa mánaðar. Með nokkmm fá-
tæklegum orðum langar okkur að
þakka henni alla vináttu í gegnum
árin. Við lítum til baka, það er svo
margs að minnast, allar þær gleði-
stundir sem við áttum saman, til
dæmis er við fómm út á sjó með
mönnum okkar á síldarámnum. Svo
höfum við verið saman í saumklúbb
TT" íliilii
BHUJl LS LTu
DALMER
vatnslásar.
Vlnsaelustu vatnslásar
á (slandl f dag, vegna
góðra elginleika og
hagstœðs verðs.
„Aldrei mæst í síðsta sinn,
sannir Jesús vinirfá.
Hrellda sál það haf í minni,
harmakveðju stundu 1“
VATNSVIRKINN/
ARMÚU 21 - PÖSTHÓLF 8620 - 128 RFYKJAVlK
SlMAR VERStUN 686455. SKRHSTOFA 665966
í nokkur ár og aldrei fallið skuggi
á þá vináttu.
Á heimili hennar var gott að
koma. Þar mætti okkur svo mikil
hlýja er hún tók á móti okkur með
sínu glaða brosi, sem við munum
ætíð minnast. Nú kveðjum við með
innilegu þakklæti fyrir svo margar
liðnar samverastundir.
Eiginmanni hennar og bömum,
bamabömum, aldraðri móður og
systkinum vottum við dýpstu sam-
úð.
Blessuð sé minning hennar.
Saumaklúbburinn
Órygglslokar,
viðurkenndir af Vinnueftirliti
ríkisins, fyrir vatnskerfi.
6-8-1 Obar fyrirliggjandi.
>Ctlar þu aö láta
deigan síga?
Taktu heldur
O 600 oo
/tiagna E
Lýsi hf. Grandavegi 42, Reykjavík, sími 91 -28777
RtTA
fttTA
■jÖFTtA
Nýtt símanúmer
frá 1. mars 1986

JÖHANN ÚLAFSSON & C0. HF.
43 Sundaborg 13-104 Reykjavík - Sími 688 588