Morgunblaðið - 22.05.1987, Blaðsíða 3

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 22. MAÍ 1987
C 3
En hvernig er það best gert? Sig-
finnur sagði m.a. í því sambandi:
„Fólk sem stendur frammi fyrir
missinum upplifir og sýnir litróf
tilfinninganna. Innan um er vonin
og það þarf að efla hana og
næra. Fyrst er að snúa sér að
voninni um bata og meðferð og
síðan að lengri tíma með sínum
nánustu og tækifærinu aö gera
upp liðinn tíma. Þá má koma að
því, að vonin nær út yfir gröf og
dauða og eins er það upplýsingin
um eilíft líf og trúin, sem fólk
getur lagt misjafna merkingu í.“
Kirkjan þýðingar-
mikil
—Athyglin hefur upp á
síðkastið beinst í auknum mæli
að hinum eftirlifandi, þ.e. þeim
sem missa ástvini. Hvað er helst
hægt að gera fyrir þá?
„Það sem ráðstefnan leiddi í
Ijós er, að ættingjar sitja oft eftir
mjög illa farnir. Þeir lifa áfram
með sorg sinni á meðan hinir,
sem syrgðir eru, deyja frá henni.
Kirkjan hefur þarna mjög þýðing-
armiklu hlutverki að gegna.
Prestar sjá um þessar stóru at-
hafnir tengdar dauðan, það er
kistulagningu og jarðarför og það
er oft fyrst eftir jarðarförina sem
staðreyndin hellist yfir eftirlifend-
ur. Það er því mikilvægt að
presturinn fylgist með og hjálpi
til aö finna þessum tilfinningum
réttan farveg. Það eru margir
sem telja að tilfinningar sem þeir
skynja séu rangar, Ijótar og það-
„Fólk sem stendur
frammi fyrir
missinum upplifir og
sýnir litróf
tilfinninganna. Innan
um er vonin og það
þarf að efla hana og
næra. Fyrst er að
snúa sér að voninni
um bata og meðferð
og síðan að lengri
tíma með sínum
nánustu og
tækifærinu að gera
upp liðinn tíma.“
an at verra, og reyna þvi að fela
þær, birgja þær inni í sér. En þær
eru í flestum ef ekki öllum tilfell-
um mjög eðlilegar og ætíð hægt
að finna þeim stað. Markmiðið
með þessu er ekki að hjálpa til
við að gleyma eða fá fólk til þess
að gleyma og ekki að láta eins
og ekkert hafi í skorist, heldur
að gera minninguna bærilega,
jákvæða og góða.“
Við spurðum Sigfinn hvað
reynst hefði honum best gagn-
vart þessu fólki innan spítalanna.
Hann sagði að mikilvægast væri
að hlusta og taka fólk gilt þar sem
það er. Það væri mikilvægt að
fólk gæti tjáð tilfinningarnar svo
það festist ekki í sorginni. Hann
sagði að starf sitt á Borgarspítal-
anum fælist í því að vera til taks
og halda uppi helgihaldi. Þá sagð-
ist hann líta á það sem mikils-
verðan þátt að vera til taks, sinna
sálgæslusamtölum, neyðartilvik-
um hvers konar og halda uppi
helgihaldi. Hann sagði ennfremur
að samstarf stétta á sjúkrahúsum
væri mikilvægt. Prestur, læknir,
félagsfræðingar og hjúkrunarfólk
þyrftu að starfa náið saman því
allt spilaði þetta saman þegar
deyjandi fólk og ættingjar þeirra
ættu í hlut.
Úrræði í trúnni
—Líður þér aldrei illa, þegar
maðurinn með Ijáinn sýnir af sér
yfirmáta ósanngirni? Efast þú
aldreií þinni trú?
„Oft líður manni illa og það
þekkja allir, sem vinna á sjúkra-
húsum og láta sig varða annarra
hag. Það er mjög mikill samhugur
með fólki og mikil sorg, þegar
barátta ber ekki tilætlaðan árang-
ur. Ég finn mestan vanmátt,
þegar börn eru annars vegar, en
þá er einmitt það að vera nálæg-
ur mikilsvert, — að styrkja og
styðja."
Sigfinnur sagði að lokum: „Það
hafa verið að gerast hlutir hér á
síðasta ári sem mér hefðu fundist
óhugsandi fyrir 10 árum. Það er
mjög aukin vitund fyrir því að
maðurinn er ekki einangrað fyrir-
bæri og það þarf að sinna öllum
þessum þörfum. Við höfum úr-
ræði. Læknirinn hefur sín úrræði,
presturinn hefur úrræði í trúnni.
Það eru félagslegar lausnir og
þetta skarast allt meira og minna.
Ef þetta verður allt samstillt
verða mistökin færri.
Texti: Fríða Proppé
MERKI UM GÓÐAN ÚTBÚNAÐ
VÖÐLUSKÓR OG VÖÐLUSOKKAR
Fást í nœstu sportvöruverslun.
Einkaumboð
I. Guðmundsson & Co hf
Símar: 91-11999-24020
V0RB0ÐINN
LJUFISAA
Vorhappdrætti SÁÁ
DREGIÐ ÍO. JÚNÍ
Upplagmiða 100.000
Góðan daginn!