Morgunblaðið - 04.09.1987, Blaðsíða 54

54 MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 4. SEPTEMBER 1987
Minninff:
Guðjón Klemenz-
son, læknir
Fæddur 4. janúar 1911
Dáinn 26. ágúst 1987
Kveðja frá barnabörnum
Afi okkar lést 26. ágúst síðastlið-
inn. Okkur langar að kveðja hann
með nokkrum orðum.
Afi skipaði ávailt stóran sess í
lífí okkar ásamt ömmu. Það elsta
okkar bjó fyrstu mánuðina heima
hjá afa og ömmu og við öll dvöldum
þar oft, mislangan tíma í einu, í
pössun.
Marga hátiðisdagana var ekið til
Njarðvíkur og síðar á Flyðrugrand-
ann til að hitta afa og ömmu.
Ekkert okkar ólst upp í Njarðvíkum,
og þegar þau fluttu til Reykjavíkur
fyrir 5 árum vorum við afar ánægð
að fá þau nær okkur. Við eignuð-
umst annað heimili og erum ávallt
velkomin. Við sem bjuggum erlend-
is í 6 ár vissum vel hvers við fórum
á mis.
Frá því við fæddumst fylgdist
afí náið með heilsufari okkar. Hlust-
unarpípan hans og stundum plástr-
amir björguðu alltaf málunum. Við
fundum umhyggjuna fyrir velferð
okkar frá fyrstu tíð.
Við eldri bömin munum vel eftir
afa, þegar hann var önnum kafínn
við læknisstörf, á lækningastofunni
eða á leið í vitjanir.
Við yngri bömin munum hann
lesandi bók eða dagblað í stólnum
sínum á Flyðrugrandanum.
En öll munum við svo vel hlýja
brosið hans afa. Þrátt fyrir veikindi
hans á þessu ári, fengum við alltaf
bros þegar við komum í heimsókn,
alveg eintakt bros þegar við yngstu
birtumst.
Við vitum líka mæta vel, að öll
böm áttu hug afa, ekki síst þau
böm sem hann annaðist vegna
starfs síns. Þau gáfu honum reynd-
ar afa-nafnið áður en við fæddumst.
Kveðja frá bekkjarsystkin-
um
Fyrstu kynni okkar Guðjóns urðu
í gagnfræðadeild Menntaskólans á
Akureyri, en síðan áttum við sam-
leið þijá vetur í stærðfræðideild
Menntaskólans í Reykjavík, og það-
an brautskráðumst við með stúd-
entahópnum vorið 1935. Þótt leiðir
skildust þá, bar fundum okkar all-
oft saman síðar á ævinni, m.a. á
meiri háttar stúdentsafmælum.
Guðjón lauk kandidatsgrófí f
læknisfræði frá Háskóla íslands
vorið 1942. Næstu tvö árin stund-
aði hann framhaldsnám i Banda-
ríkjunum og sinnti aðstoðarlæknis-
störfum á Akureyri og í Keflavík.
Um tíu ára skeið var hann héraðs-
læknir í Hofsóshéraði, en árið 1954
fluttist hann til bemsku- og æsku-
stöðvanna, Gullbringusýslu, og var
upp frá því, á meðan kraftar ent-
ust, starfandi læknir í Keflavíkur-
héraði með aðsetur í Ytri-Njarðvík.
Guðjón var fremur lágvaxinn,
léttur í spori, harðfylginn sér og
með afbrigðum ósérhlffínn. Af per-
sónu hans lýsti hressandi bros og
fáguð kímni. M.a. nutu þessar hug-
þekku eigindir sín einkar vel á
mörgum og ströngum vetrarferðum
um fannfergjur Hofsóshéraðs, þar
sem gönguskíðin voru oft helsti
„farkosturinn". Er mér kunnugt um
það, að Guðjón var dáður og lofað-
ur af mörgum Austur-Skagfírðing-
um, sem hann liðsinnti, stundum
um torfamar og langar vetrarslóðir.
Mér er einnig kunnugt um það,
að vinsældir Guðjóns á hans heima-
slóðum vom miklar. Köllin urðu
mörg, jafnt um nætur sem daga;
hvíldarstundimar að sama skapi
einatt of fáar. Er næsta víst, að
mikið starfsálag Guðjóns, bæði f
Hofsóshéraði og Keflavíkurhéraði,
hefur sorfíð að líkamlegri hreysti
hans og átt þannig nokkum þátt í
að ráða hans sköpum.
Guðjón var í einu og öllu elsku-
legur skólafélagi, glaðvær, bros-
andi, háttprúður. Og það er með
hlýjum huga og þakklæti, að við
samstúdentar hans frá 1935 minn-
umst hans og kveðjum hann nú,
þegar hann er allur. Var mér falið
að koma þessari kveðju á framfæri.
Eftirlifandi ekkju Guðjóns,
Margréti Hallgrímsdóttur, svo og
bömum þeirra og bamabömum,
sendum við skólafélagamir innileg-
ar samúðarkveðjur.
Björn Jóhannesson.
Að morgni 26. ágúst barst sú
fregn, að Guðjón Klemenzson,
tengdafaðir okkar, væri látinn.
Hann hafði átt við vanheilsu að
stríða um tíma og taldi sjálfur, að
innan tíðar kæmi kallið. Hann var
við þvf búinn, en þannig skapi far-
inn, að hann æðraðist aldrei.
Undarlegt
að vita að á því sem er
hlýtur senn að verða
tiltakanleg breyting.
Þægileg hugsun að vita
að þegar til þess kemur
muni maður ekki
taka eftir því sjálfur.
Ósköp þægileg hugsun,
finnst manni. (Jón úr Vör)
Við sem stóðum honum nærri
eigum ekki þetta æðruleysi hugans,
söknuðurinn er því sár.
Guðjón Klemenzson var fæddur
á Bjamastöðum á Álftanesi 4. jan-
úar 1911, sonur hjónanna Áuð-
bjargar Jónsdóttur húsfreyju (d.
1977) og Klemenzar Jónssonar
skólastjóra og oddvita (d. 1955) á
Vestri-Skógtjöm. Auðbjörg og
Klemenz voru bæði ættuð úr Vest-
ur-Skaftafellssýslu, hún frá Skálm-
arbæ og hann frá Jórvík í Álftaveri.
Þeim varð tfu baraa auðið og ólst
Guðjón því upp í stórum hópi systk-
ina. Guðjón hafði ætíð yndi af því
að koma á bemskuslóðimar á Álfta-
nesi, en þar átti hann mikinn
frændgarð. Auðfundið var, að hon-
um var það mikils virði að rækta
tengsl við systkin sín, en þau eru:
Jón (d. 1936), Eggert (d. 1987),
Guðný Þorbjörg, Sveinbjöm (d.
1978) , Sigurfínnur, Gunnar (d.
1941), Guðlaug, Sveinn Helgi og
Sigurður. Hann bar umhyggju fyrir
Amakotsflölskyldunni allri og lét
sér einstaklega annt um heill og
heilsu móður sinar sfðustu æviár
hennar.
Guðjón lauk stúdentsprófí frá
Menntaskólanum í Reykjavík árið
1935, embættisprófí í læknisfræði
árið 1942 og var við nám í Medical
College í Virginia-sjúkrahúsinu í
Richmond í Bandaríkjunum
1942—1943. Læknisstarfíð var
honum mjög kært. Hann taldi aldr-
ei stundimar eða sparaði kraftana,
en starf heimilislæknis var oft á
tíðum þrotlaus vinna við hinar erfið-
ustu aðstæður. Guðjón var héraðs-
læknir í Hofsóshéraði í rúman
áratug. Á þeim tíma voru samgöng-
ur oft mjög erfiðar og gátu læknis-
vitjanir að vetrarlagi tekið
sólarhringa. Ferð að sjúkrabeði var
oft þrekraun, barátta við náttúruöfl
og veðurguði. Mestum hluta starfs-
ævinnar varði Guðjón á Suðumesj-
um, en fjölskyldan fluttist til
Ytri-Njarðvíkur árið 1954. Var lær-
dómsríkt að hlýða á frásagnir
Guðjóns af hversdagslífi heimilis-
læknis í tveimur landshlutum í nær
fjóra áratugi. Það var ljóst að Guð-
jón naut starfs síns, en einnig að
hann naut sfn í þessu starfi. Hann
hafði til að bera samviskusemi, ein-
staka reglusemi og gott vinnulag.
Minninff:
Jóhann Elías
Olafsson
Fæddur 7. maí 1968
Dáinn 28. ágúst 1987
Það er með hryggum huga að
við drepum niður penna til þess að
kveðja vin okkar og bekkjarfélaga,
Jóhann. Jói var með okkur í gegnum
allan grunnskólann og var alltaf
áberandi f störfum bekkjarfélags-
ins. Hann var alltaf með í öllu sem
við gerðum og var þá gjaman
fremstur í flokki. Námið átti hann
ætíð auðvelt með og reyndar allt
það sem hann tók sér fyrir hendur.
Jói hafði þann góða kost sem fáir
hafa að vera óvenju lífsglaður og
þó að illa gengi var alltaf stutt í
hláturinn. Þannig varð hann okkur
hinum oft hvatning og stuðningur.
Ævintýraþráin var rík í honum, svo
sem í okkur hinum. Á þessum árum
var margt brallað en þó alltaf í
góðu. Hann var alla tíð ákaflega
blátt áfram og hreinskilinn, jafnvel
þannig að stundum var það misskil-
ið en þó aldrei alvarlega. Jói var
maður trausts og áreiðanleika.
Hvað sem um var að ræða þá var
Jóa treystandi fyrir því.
Að loknum grunnskóla tvístraðist
þessi samhenti hópur að miklu leyti
eins og oft vill verða. Jói var í hópi
þeirra sem vildu takast á við lífið
sjálft og ákvað því að taka sér frí
frá námi. Hann var þó alla tfð með
í að halda nánu sambandi á milli
okkar bekkjarsystkinanna. Jóhann
eignaðist fjölda vina og félaga þau
alltof fáu ár sem hann lifði. Fráfall
hans er mikill missir fyrir okkur
bekkjarsystkinin, hópurinn verður
aldrei samur aftur. Við sendum flöl-
skyldu hans okkar dýpstu og inni-
legustu samúðarkveðjur á þessari
erfíðu stundu.
Bekkjarsystkin
Það er ótrúleg tilhugsun að hann
Jóhann Elías Olafsson, æskuvinur
minn, sé dáinn, að hann sé farinn
og komi aldrei aftur. Við kynnt-
umst tveggja ára gamlir og ég man
því ekki eftir mér öðruvísi en með
Jóa. Við bjuggum lengi vel í sömu
blokk og gerðum því alla hluti sam-
an, frá þeim árum á ég margar
ljúfar og dýrmætar minningar. Við
gengum í gegnum bama- og gagn-
fræðaskólann saman, að undan-
skildum tveimur vetmm. Sá fyrri
var þegar Jói flutti til Akureyrar
ásamt flölskyldu sinni, þá átta ára
gamall, sá seinni þegar ég tók
nfunda bekkinn í heimavist. En allt-
af héldum við góðu sambandi, sama
hversu langt var á miili okkar. Ég
gleymi aldrei þegar sagt var við
okkur einhvemtíma í gagnfræða-
skóla að einn til tveir ættu eftir að
láta lífíð í bílslysi. Við tókum iítið
mark á þessu því okkur fannst þetta
svo fjarri okkur.
Sagt er að maður komi í manns
stað en nú veit ég að það er ekki
satt. Það kemur enginn í staðinn
fyrir Jóa. Hann var ljúfur og góður
drengur sem var alltaf tilbúinn að
gera manni greiða og alltaf var
hægt að reiða sig á. Ef ég veiktist,
þegar við vorum í bamaskóla, þá
kom hann alltaf til mín strax eftir
skóla, hvemig sem viðraði, með
heimavinnuna og tii að drepa
tímann með mér. Jói var mjög
greindur piltur og gekk alla tíð vel
í skóla þó það ætti ekki við hann
að sitja innilokaður í skólastofu
heilu vetuma, hann kaus frekar
erfíða útivinnu. Alltaf gat ég komið
með öll mín vandamál til Jóa og
hann leysti úr þeim með manni á
réttlátan og röksýnan hátt. Það er
sárt að horfa á eftir Jóa og ósann-
gjamt að svo ungur og greindur
piltur með framtíðina bjarta skuli
þurfa að deyja, en eins og máltæk-
ið segir, „Þeir sem guðimir elska
deyja ungir". Stórt skarð hefur ver-
Bróðir okkar. t
EINAR VERNHARÐSSON,
HliAarvegi 12,
Kópavogi,
lést á heimili sínu 2. september.
Systkini hins látna.
t
Útför móður okkar,
KLÖRU HALLGRÍMSDÓTTUR,
Frostaskjóli 9,
Reykjavík,
verður gerð frá Fossvogskirkju kl. 13.30, mánudaginn 7. septem-
ber. Þeim sem vilja minnast hennar er bent á Sjálfsbjörg, félag
fatlaðra.
Ragnhildur Rósa Þórarinsdóttir,
Jóhann H. Þórarinsson,
Þórarinn V. Þórarinsson.
Þetta, ásamt eðlislægri umhyggju
fyrir bömum og öllum sem þörfnuð-
ust hjálpar, tryggði honum gifturík-
an starfsferil.
Tengdafaðir okkar var einnig
mikill gæfumaður í einkalffí sínu.
Árið 1943 kvæntist hann Margréti
Hallgrímsdóttur, dóttur Jónínu
Jónsdóttur húsfreyju (d. 1941) og
Hallgríms Jónssonar verkamanns
(d. 1962) í Hafnarfírði. Saman
byggðu Guðjón og Margrét upp
heimili, þar sem við höfum öll notið
svo margra góðra stunda. Þar var
fegurð og fágun í fyrirrúmi. Guðjón
og Margrét eignuðust fímm böm.
Þau em: Margrét Jóna, hennar
maður er Ólafur Marteinsson. Þau
eiga tvær dætur. Auðbjörg, hennar
maður er Guðmundur Amaldsson.
Þau eiga flögur böm. Védís (d.
1951). Hallgrímur, hans kona er
Ragnheiður Haraldsdóttir. Þau eiga
þijú böm. Og Guðný Védís, hennar
maður er Ólafur Marel Kjartansson.
Þau eiga eina dóttur. Guðjón og
Margrét eiga þvf tíu bamaböm.
Guðjón var mikill flölskyldufaðir
og nutum við öll forsjár hans og
umhyggju í ríkum mæli. Bama-
bömn með ærsl og læti vom aldrei
fyrir, heldur ævinlega velkomin,
gleðin sem lýsti af svip afa þegar
eitthvert þeirra birtist var nægileg
sönnun þess.
Tengdafaðir okkar hafði fast-
mótaðar lífsskoðanir og afstaða
hans mótaðist alltaf af samúð með
lítilmagnanum. Hann hafði alla tíð
mikinn áhuga á þjóðmálum, bjó þar
yfír traustri þekkingu og fylgdist
vel með. Bókasafn Guðjóns bar
vott um yndi hans af lestri góðra
bóka og einlæga virðingu fyrir
landi, þjóð og sögu.
Og fátækt er orðið
og fásMðug tjáning hver
er fetar sig áfram vor hugur
um tregans slóðir.
— En hvað mundu orð og hámæli
geðjast þér?
Hljóðastur manna varst þú,
minn vinur og bróðir.
(Guðmundur Böðvarsson)
Af djúpri virðingu og einlægu
þakklæti kveðjum við Guðjón Klem-
enzson.
Tengdaböm
ið höggvið í vinahópinn, ég kveð
Jóa minn með sorg og söknuði í
hjarta.
Ég sendi foreldmm hans og
systmm mínar dýpstu samúðar-
kveðjur á þessari sorgarstundu.
Gulli
Það em hræðileg augnablik á
ferð bílsins, sem taka allt of mikinn
toll af okkar unga fólki í þessu litla
þjóðfélagi.
Þegar ég frétti af slysinu, sem
Jóhann lenti í þá datt mér strax í
hug: „Guð minn góður, þetta hefði
alveg eins getað verið minn sonur."
Við eigum í raun svo fátt, t.d.
getum við sagt, að við eigum ekki
þessi böm okkar, við fáum þau
bara að láni eins og heilsu okkar
og hamingju.
Svona reiðarslag eins og dauði
ungs manns, sem manni fínnst að
eigi alla ffamtíð fyrir sér, er eitt
af þessu óskiljanlega. Við huggum
okkur við það, að Guð sætti okkur
með tímanum við að sjá hann aldr-
ei framar í þessu lífí.
Jóhann var á tuttugasta árinu,
sérlega hlýr, brosmildur og hæglát-
ur piltur. Það fór ekki mikið fyrir
honum, en hann var fastur fyrir og
sérlega samvizkusamur og dugmik-
ill við aila vinnu. Flestir vinir hans
voru það frá upphafi vega.
Sárast kemur þessi sorg við for-
eldra, systur og unnustu.
Fjölskyldan fór öll saman í ferð
um England í byijun sumars, sem
varð þeim mikið gleðiefni. Minning-
amar frá þeirri ferð, svo og allar
aðrar, sem þau eiga um þennan
indæla dreng, verða þó aldrei frá
þeim teknar. „Hann Jói hefur alltaf
verið eins, frá því hann fæddist,"
sagði eldri systir hans við mig.
Hann var drengur góður.
Við, sem eftir stöndum, biðjum
góðan Guð að sefa sorg, og blessuð
sé minningin um Jóhann Elías.
Halla Sigtryggsdóttir