Morgunblaðið - 04.08.1988, Blaðsíða 42

42
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 4. ÁGÚST 1988
„þú ert eJcki fðeram aS ekrifa ávísuri
eins ekjáLfhenturog þú «rt •"
Pabbi, viltu hjálpa mér.
Það er kviknað i bruna-
stöðinni minni?
HÖGNI HREKKVlSI
„ hann erað koma, amma "
Flugfimur
ræningi
Til Velvakanda.
Svartbakurinn, þessi flugfimi
ræningi, er að verða einkennisfugl
Islands. Maður getur hvergi litið í
kringum sig utandyra á Reykjavík-
ursvæðinu án þess að sjá að minnsta
kosti einn. í Kópavogi vaknar mað-
ur á morgnana við gargið í honum.
Hann situr í görðunum og hann er
meira að segja svo kræfur, að ný-
lega hirti einn svartbakur stóra
steik af logandi útigrilli! Geri aðrir
betur.
í Biskupstungum svífur mávur-
inn reglubundið á hálftíma fresti
yfir móanum. Raddir mófuglanna
eru að mestu hljóðnaðar því hann
er búinn að éta þá flesta. Hann er
orðinn staðfugl þar í sveit.
Þessu ójafnvægi í náttúrunni
hefur maðurinn komið á. I verstöðv-
unum, eins og t.d. í Vestmannaeyj-
um, er hann stríðalinn og innfædd-
ir tala um hann sem „ryksugurnar
sínar“. Á Selfossi eru þeir hundruð-
um saman á öskuhaugunum. En
innan bæjarlanda er meðferð skot-
vopna bönnuð almenningi. Kópa-
vogur hefur láti skjóta flækings-
ketti á færi, en mávurinn fær að
vera óáreittur við iðju sína, sem er
að drepa allt kvikt sem hann ræður
við. Getur kattaskyttan í Kópavogi
ekki drepið veiðibjöllurnar, sem eru
enn meiri plága en breimandi kettir-
inir?
Væri bæjaryfirvöldum á Suðvest-
urlandi ekki sæmst, að láta fækka
þessum vargfugli á skipulagðan
hátt? Þessi fugl er orðinn að óþrif-
um á landinu. Ef til vill viija félag-
ar í skotfélögum aðstoða við verkið.
Halldór Jónsson.
„Hundalógík“
Bandarí kj amanna
Með landann á öxlinni
Ágæti Velvakandi.
Það hefur löngum loðað við ís-
lendinga hversu forvitnir þeir eru.
Kemur það kannski til af því hversu
fámenn þjóðin er og allir þekkja
alla. Fólki hér á landi er svo tamt
að hnýsast um annarra hagi, að það
áttar sig stundum ekki þó svo að
því sé kurteislega bent á það.
Við undirritaðar þurfum mikið-
að sækja á pósthús og í bankastofn-
anir og er okkur farið að leiðast
að hafa samlandann ávallt á öxlinni
í þessum stofnunum. Því viljum við
fara þess á leit við stjómendur þess-
ara stofnana, að gerðar verði breyt-
ingar á afgreiðslufyrirkomulagi,
þannig að sá næsti sé aávallt fyrir
aftan þann, sem verið er að af-
greiða, og að hann fari ekki að
afgreiðsluborðinu fýrr en kallað er
í hann.
Víða erlendis þekkist þetta fýrir-
komulag og þykir sjálfsagt. Ekki
þyrftu þessar breytingar að kosta
mikið, t.d. rautt strik á gólf metra
frá afgreiðsluborðinu og skilti sem
á stæði: „Farið í röð“. Þetta er
ódýrasta lausnin 'en auðvitað mætti
koma þessu við á margan hátt. Að
þessum breytingum loknum- ættu
allir að geta átt sín viðskipti í friði
og sögur um hver sé skuldugastur
eða ríkastur á hinum eða þessum
staðnum ættu að hverfa.
Virðingarfyllst,
Guðrún og Kristín.
Heiðraði Velvakandi.
Fyrir skömmu mætti einhver hátt-
settur Ameríkani í íslenska sjón-
varpið. Hann var spurður að því
hvers vegna við mættum ekki, að
þeirra dómi, nýta okkur hvalina inn-
an okkar mjög svo skynsamlegu
marka. Hann var ekki í neinum vand-
ræðum með að skilgreina þetta. Jú,
það dræpust nokkrir höfrungar á
hverju ári undan ströndum Banda-
ríkjanna, en þeir væru ekki að drepa
þá heldur flæktust þeir inn í túnflsk-
nætumar þegar þeir væru að veiða
túnfískinn, og af því dræpust þeir.(í
þessu tilfelli drepast 20-30 þúsund
höfrungar árlega að minnsta kosti.)
Með ykkur gegnir allt öðru máli sagði
hann, því þið eruð að drepa hvalina
, beinlínis.
Þessi röksemdafærsla hefði verið
flokkuð undir svokallaða „hunda-
lógík“ til sjós á íslenskum fískiskip-
um, og nú er spumingin: Getur nokk-
urt ríki orðið stórveldi út á svona
málflutning? Jú, ekki ber á öðru.
Mér kemur í hug, að nú er Þor-
steinn Pálsson boðinn til Ameríku
og meðal annars í flotaheimsókn til
að skoða a.m.k. eina flótastöð. Skyldi
honum verða sýnd korvettan, sem
íslendingar ætluðu að fá leigða af
Ameríkönum í þorskastríðinu, en þá
var ameríski flotinn svo upptekinn
að þeim var aldeilis fyrirmunað að
geta leigt hana, þrátt fyrir afar góð-
an vilja?
Jón Eiríksson.
Víkverji
Víkveiji dagsins átti fyrir
skömmu leið frá Reykjavík til
Akureyrar. Víkverji var akandi, en
það vakti athygli hans hversu marg-
ir ferðamenn voru á reiðhjólum.
Fyrir nokkru vakti það óskipta at-
hygli, ef fólk ferðaðist um þjóðveg-
ina með þessum hætti, en svo mörg-
um hjólreiðamönnum mætti
Víkveiji, að þessi ferðamáti er
greinilega ekki svo óalgengur leng-
ur. Reyndar voru flestir þessara
ferðalanga, sem Víkveiji grennslað-
ist fyrir um, útlendingar, en efa-
laust hjóla íslendingár líka um
landið. Víkveiji var löngu hættur
að undrast reiðhjólin, þegar leið
hans lá síðar inn á Sprengisand.
Og viti menn! Þar hafði maður tjald-
að og fararskjóti hans var reiðhjól.
Þessi maður var einn á ferð, en
algengast var, að hjólreiðamennim-
ir væru tveir eða fleiri saman.
Víkveiji var svo sem ekkert að öf-
unda þetta fólk af ferðamátanum,
en ekki gat hann annað en dáðst
að dugnaði þess.
Annar ferðamáti er nú aftur orð-
inn vinsæll og það í vaxandi mæli.
skrifar
Þetta eru ferðalög á hestum.
Víkveiji átti þess nýlega kost að
ríða frá Reykjavík í Landmanna-
laugar og var það hans fyrsta lang-
ferð með þeim hætti. Fleiri voru á
ferð og var fullskipað í hesthúsun-
um, bæði við Landmannahelli og
Landmannalaugar. Og á báðum
stöðum var sagt, að fullbókað væri
í húsin í allt sumar og hefðu þau
fyllzt snemma. Síðar frétti Víkveiji
á Hveravöllum (þar sem hann
reyndar fór um á bíl), að ferðir
hestamanna um Kjöl hefðu aldrei
verið svo margar sem í sumar og
sagðist viðmælandi Víkveija vita til
þess að sömu sögu væri að segja
annars staðar af landinu.
Reynsla Víkveija af hestaferð-
inni var slík, að frekar vill hann
aftur um Kjöl ríðandi, en á reið-
hjóli eða í bfl.
xxx
AAkureyri þurfti Víkveiji að
sækja þjónustu til Landsbank-
ans. Erindið var að kanna, hvort
ákveðin greiðsla hefði borizt inn á
ávísanareikning í Landsbankaútibúi
í Reykjavík. Og ekkert var auðveld-
ara. Afgreiðslustúlkan á Akureyri
kallaði reikningihn á örskotsstund
fram á tölvuskerm sinn og þár fékk
Víkveiji allt að vita, sem hann van-
hagaði um.
Þetta rifjaðist svo upp fyrir
Víkveija, þegar hann suðurkominn
rak erindi húsfélags í Verzlunar-
bankanum. Reikningur húsfélags-
ins er í Breiðholtsútibúinu, en
Víkveiji rak erindið í aðalbankan-
um. En nú var þrautin þyngri í
Reykjavík en á 'Akureyri, því
hringja þurfti í Breiðholtsútibúið til
að kanna stöðu reikningsins. Og
húsfélagaþjónustan var á tali, þann-
ig að það tók tuttugu mínútur að
fá samband. Og þegar búið var að
fá staðfestinguna á því, að inneign
væri fyrir hendi á reikningnum,
þurfti Víkveiji að fara í biðröðina
hjá gjaldkeranum. Þannig tók þetta
allt miklu lengri tíma en ef tæknin
hefði verið sú sama og í fyrra tilfell-
inu.