Morgunblaðið - 26.01.1989, Síða 50

50
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 26. JANÚAR 1989
„ okkur barn, 9JöL\ ti<5 -ím.
þVi' h/erng er cxb bua, hér.
Ast er.
Uh>
... að setja allar vonir
þínar á hann.
TM Reg. U.S. Pat Otf.— all rights reserved
® 1989 Los Angeles Times Syndicate
HÖGNI HREKKVÍSI
"EtZUM VID AP VEIÐA/ EP<4 HVAÐ?/"
4
jÞessir hringdu . .
Nauðsynlegt að búa bíla
vel
J.H. hringdi:
„Tímabær áminning til öku-
manna hér í borginni: Búið bílana
vel undir vetrarakstur eða farið
alls ekki af stað í ófærð. Þetta
er mjög einfalt en samt er eins
og fólk geti ekki skilið það. Fyrir
bragðið standa tugir bílar jafnan
fastir þegar færð spillist og þeir
sem sýnt hafa fyrirhyggu í því
að búa bíla sína undir vetrarakst-
ur komast ekki áfram. Ég skil
ekki hvemig nokkrum manni get-
ur dottið í hug að leggja af stað
á sumardekkjum í þeirri færð sem
verið hefur en engu að síður eru
þeir fjölmargir. Vona ég að þetta
fólk athugi sinn gang því mikil
óþægindi skapast útaf þessu.“
Gleraugn
Gleraugu með grári umgerð
fundust við Eytarás fyrir nokkm.
Upplýsingar í síma 73503.
Armband
Gullhúðað armband tapaðist á
Hótel íslandi eða þar fyrir utan
hinn 21. janúar. Finnandi er vin-
samlegast beðinn að hringja í
síma 92-14757. Fundarlaun.
Köttur
Grár köttur, sem kallaður er
Hnoðri, fór að heiman frá sér að
Skipholti 67 fyrir viku. Hann er
mjóleitur og hefur rauðköflótta
ól um hálsinn og er símanúmer
innan á henni. Þeir sem hafa orð-
ið varir við Hnoðra em beðnir að
hringja í síma 83898.
Gleraugu
Gleraugu fundust við Lokastíg
fyrir nokkm. Upplýsingar í síma
18276.
Illa fariðmeð dýrin
Til Velvakanda.
Það er varla að orðið sé hægt að
opna svo dagblað eða opna fyrir
sjónvarp/útvarp að ekki rekist mað-
ur á ógeðfelldar frásagnir af viður-
eign mannsins og dýranna.
Það er auðvitað hægt að hlaupa
yfir þessar frásagnir eða skrúfa fyr-
ir útvarp/sjónvarp en það getur ekki
samrýmst mínu gildismati að leiða
þetta endalaust hjá mér — mér finnst
ég verða að taka afstöðu. Ég er á
móti þessu og mér líður illa vitandi
um þessa misnotkun og illsku manna
í garð dýranna, og hlýt því að mót-
mæla henni.
Mjög víða erlendis em menn að
vakna til meðvitundar um hvað er
að gerast. Það er verið að vinna að
óbætanlegu tjóni á lífríki jarðarinn-
ar. Það sést alls staðar, í lofti, láði
og legi, og margir reyna að sporna
við þessari þróun, en því miður ekki
allir. Sumstaðar er eyðileggingin
orðin staðreynd. Annars staðar er
ekki of seint að snúa við og bæta
orðið tjón.
Einhverra hluta vegna virðast Is-
lendingar ekki geta skilið hvað er
að gerast eða vilja ekki vita það,
samanber okkar fávísu framgöngu
í hvalamálum. Hveija halda menn
að við séum að blekkja með kjána-
legum rökum um vísindaveiðar? Við
þurfum að fara að skilja að við emm
ekki ein í heiminum og láta af þess-
um rembingi sem er á góðri leið
með að gera okkur almennt að at-
hlægi út á við. Sumir em hissa á
hve fréttir af þessum málum eiga
upp á pallborðið hjá fréttamönnum
en auðvitað vita þeir vel hveiju fólk
hefur áhuga á. Mjög margir em al-
varlega farnir að hugsa um um-
hverfismál — og þá ekki síst dýra-
vemd — og hafa mikinn áhuga á
að fylgjast vel með framvindu mála,
enda afar þýðingarmikið að vel tak-
ist til.
Annað er mér mikill þymir í aug-
um. Það er að menn skuli leggjast
svo lágt að skjóta ijúpur sér til
skemmtunar. Hvað er að mönnum
sem geta jafnvel stært sig af þess-
ari andstyggilegu iðju opinberlega?
Það virðast nánast engin takmörk
vera fyrir því hvað lagst er Iágt til
þess að þjóna drápshvöt sinni. Þeir
hinir sömu bera því gjarnan við að
þetta sé hluti af því að „njóta náttúr-
unnar“ og að þetta sé „spennandi
íþrótt". Þetta er hvort tveggja
ósannindi og aðeins aum afsökun.
Orðið og hugtakið „íþrótt" á ekkert
skylt við það að þeysa upp um fjöll
á vélsleðum og fjórhjólum, skjótandi
þar á allt kvikt. Það em heldur eng-
in rök fyrir því að verið sé „að njóta
náttúrunnar" og sannarlega mikil
öfugmæli. Að njóta náttúmnnar er
að vera í henni í friði og fullu sam-
ræmi við hana. Náttúran er ekki
bara veður, jarðvegur og útsýni —
hún er líka lífið úti í henni.
Það er erfitt að skilja hvernig það
má vera að nánast hver sem er geti
orðið sér úti um byssuleyfi og byssu,
það em bara formsatriði sem fylla
þarf og litlar sem engar kröfur gerð-
ar um kunnáttu viðkomandi í með-
ferð skotvopna. Algjörir viðvaningar
geta haldið af stað með byssu skjót-
andi út í loftið og ræður þá tilviljun
ein hvað eða hver verður á vegi
þeirra og hvort eða hvar þeir hitta
fómardýrið sýnist vera aukaatriði.
Maður heyrir svo margar hryllings-
sögur um hvernig dýrin em útleikin
að það fyllir mann reiði og maður
verður að krefjast einhverra úrbóta
og reyna að höfða til samvisku
manna — reyna að fá þá til að hætta
þessum voðaverkum. Við emm öll
fædd með samvisku — hæfnina til
að greina á milli þess hvað er rangt
og hvað er rétt. Innst inni vita þetta
allir. Látum það rétta hafa vinning-
inn. Guðrún Á. Runólfsdóttir
frá Kornsá
Yíkverji skrifar
Ríkissjóður íslands auglýsir nú
ákaft spariskírteini ríkissjóðs
og reynir að gylla fyrir mönnum
þá ávöxtunarmöguleika, sem kaup-
endur bréfanna eiga. Skyldu menn
ætla að þar væri allt kórrétt, en
við nánari athugun munar þar tæp-
lega 0,2% eða nákvæmar 0,177%
að fullyrðingar ríkissjóðs séu réttar.
I auglýsingunni segir stómm
stöfum: „Með spariskírteinum ríkis-
sjóðs getur þú tvöfaldað sparifé
þitt að raungildi á aðeins 10 árum.“
Spariskírteinin em verðtryggð til
fímm ára og bera raunvextina 7%.
Eftir 10 ár eru vextirnir orðnir
96,7% og vantar því 3,3% upp á
að fullyrðingin { auglýsingunni sé
rétt. Ef um er aö ræða bréf, sem
em verðtryggð til 8 ára, er niður-
staðan enn fjarlægari fullyrðingu
auglýsingarinnar, því að eftir 10
ár eru raunvextimir aðeins 93,1%
og vantar því nálega 7% upp á að
fullyrðing auglýsingarinnar stand-
ist.
Verðtrygging spariskírteinanna
er tryggð með lánskjaravísitölu.
Samkvæmt nýjustu fréttum hefur
ríkisstjórninni fundist lánskjara-
vísitala hækka of mikið miðað við
laun. Því hafa menn nú ákveðið að
láta launavísitölu gilda sem þriðj-
ung í gmnni lánskjaravísitölu. Það
er því væntanlega gert til þess að
minnka hraða lánskjaravísitölunn-
ar, sem þýðir með öðmm orðum
að verið er að rýra ávöxtun spari-
skírteinanna.
xxx
Athyglisverður þáttur var í ríkis-
sjónvarpinu um síðustu helgi,
sem fjallaði um aga eða öllu heldur
agaleysi íslendinga. Þar kom fram
að agaleysi eykst sífellt í þjóðfélag-
inu og bar flestum saman um það.
Töldu flestir að þar væri um að
kenna uppeldi bæði heimila og
skóla. Víkveiji hugsaði talsvert um
þennan þátt, eftir að hafa horft á
hann og spurði krakkana sína nokk-
urra spuminga eftir þáttinn. Kom
þá í ljós, að t.d. þekkist það varla
í skólum í dag að börn séu látin
ganga í röð inn í skólann í lok
frímínútna. Þetta varð Víkveiji að
gera í sinni bernsku og raðaði kenn-
arinn meira að segja nemendum
sínum upp í röð þannig að hinir
minnstu gengu fremst og hinir
stærstu aftast. Þannig varð röðin
áferðarfallegri. Slíkt sem þetta virð-
ist nú heyra fortíðinni til, enda virð-
ast íslendingar gjörsamlega hafa
týnt niður þeirri reglu að mynda
röð. Nú treðst hver hann betur
getur eða eins og Guðrún Helga-
dóttir sagði í téðum þætti, þá væm
kóngar á Islandi jafnmargir íslend-
ingum.
Athyglivert var, að eini viðmæl-
andi sjónvarpsins í þessum þætti,
sem taldi Islendinga mjög agaða
þjóð, var útlendingur, sem hér hef-
ur búið í allmörg ár.