Morgunblaðið - 27.01.1989, Blaðsíða 27

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 27. JANÚAR 1989
27
Minning:
Jakob Bjarnason
Fæddur 29. desember 1926
Dáinn 15. janúar 1989
Kveðja frá starfsfélögum
Hann talaði vonlausum traust og kjark
á tungu sem hjartað skildi.
Þar reist hann sér andans aðalsmark
sem aldrei máist af skildi.
Hann gnæfði, sem hæðin með hjamsins fald
svo harðger,- en brosti af mildi.
Hans meistara orð á þann eld og það vald
sem eilíft varir í gildi.
E.B.
A skammri stund skipast veður í
lofti. Á laugardagsmorgun kom Jak-
ob glaður og hress að vanda til okk-
ar á Skemmuveginn til að heilsa upp
á okkur. Hann hafði farið í leyfi um
miðjan desember og farið ásamt eig-
inkonu sinni til útlanda, komið við
í London og horft á tvo kappleiki í
knattspymu og haidið síðan til Spán-
ar, og var nýkominn heim úr þeirri
ferð. En á sunnudeginum veiktist
hann hastarlega og lést síðdegis
þann dag.
Okkur setti hljóða er við fréttum
þessi tíðindi. Hér er það, sem oftar,
að okkur er hulin lífsgátan og til-
gangurinn.
Vera má að Jakob hafi fyrir löngu
kennt sér meins en aldrei var á það
minnst hvorki heima né á vinnustað.
En auðvitað er þetta þyngst og átak-
anlegast fyrir eiginkonuna Huldu
Jakobsdóttur og aðra ástvini, og
biðjum við þeim guðsblessunar á
þessum sörgarstundum.
Jakob fæddist 29. des. 1926 að
Aðalstræti 16 í miðborg Reykjavík-
ur, foreldrar hans voru hjónin Helga
E. Andersen og Bjarni Þ. Magnússon
er þar bjuggu, og þar ólst Jakob upp
ásamt þremur systkinum, en föður
sinn missti hann 10 ára að aldri.
En Helga móðir hans ól upp börnin
sín af miklum dugnaði og ráðdeild
mitt í kreppunni. Átti Jakob ekki
langt að sækja dugnað sinn og verk-
hyggni.
Vafalaust hefur Jakob snemma
farið að létta undir með móður sinni,
svo sem kraftar og aldur leyfðu. Því
maðurinn var ósérhlífinn og vinnu-
samur.
Hann stundaði nám í Verslunar-
skólanum og vann ýmis störf uns
hann hóf störf hjá Hafskip hf., fyrst
sem verkstjóri, síðan í launadeild
félagsins, og starfaði Jakob í tuttugu
og tvö ár hjá Hafskip hf.
En í janúar 1987 hóf Jakob störf
í Timbursölu BYKO og starfaði þar
af sinni alkunnu háttvísi og dugnaði
svo þar ávann hann sér hylli bæði
-starfsfélaga, sem húsbænda. Árið
1967 var hamingjuár hjá Jakobi því
þá gekk hann að eiga Huldu Jakobs-
dóttur og hófu þau búskap við Ka-
plaskjólsveg en fluttu síðar eða fyrir
fímmtán árum að Hlaðbrekku 21 í
Kópavogi og hafa búið þar síðan.
Hulda fluttist barn að aldri frá
Torfastaðakoti í Biskupstungum til
Reykjavíkur með foreldrum sínum
þeim Eggþóru Kristjánsdóttur frá
Bollastöðum í Haungerðishreppi og
Jakobi Björnssyni fyrrv. lögreglu-
þjóni frá Haga eystra í Aðaldal í
Þingeyjarsýslu og ólst þar upp.
Hulda bjó manni sínum fagurt og
friðsælt heimili. Þeim varð eigi barna
auðið.
Jakob var félagslyndur og starf-
aði í ýmsum félögum og kallaður
þar til starfa, en maðurinn var með
eindæmum hógvær og lítillátur, en
flestum mönnum lagnari að leysa
úr hinum ýmsu málum svo vel færi.
Hann var ákafur KR-ingur og
hélt vel á málstað þeirra. Sat í stjórn
Bridsfélags Reykjavíkur um árabil.
í stjórn starfsmannafélags Hafskips
um langt skeið, ásamt öðrum félags-
störfum. Hann stjórnaði ýmsun brid-
skeppnum um árabil.
Við starfsmenn hjá BYKO hf.
þökkum Jakobi ánægjulegt samstarf
og einstaka háttvísi og lipurð í starfi.
Einnig færir fýrirtækið honum alúð-
arþakklæti fyrir störf sín fyrr og
síðar.
Við færum eiginkonu hans Huldu
Jakobsdóttur okkar dýpstu samúðar-
kveðjur einnig systkinum og öðrum
ástvinum.
Megi Guð blessa þau og styrkja.
Útförin fer fram frá Fossvogskap-
ellu í dag 27. jan. kl. 13.30.
Starfsfólk BYKO hf.
Hann Doddi frændi er dáinn. Ein-
hvern veginn finnst mér að þetta
geti ekki verið. Ekki Doddi, hann
var svo mikill frændi. Hjá mér var
hann alltaf frændi númer eitt. Hann
var barnlaus, en einstaklega barn-
góður og þess nutum við frænd-
systkinin í æsku og síðan okkar
börn. Eg man eftir, þegar ég var
Íítil, hve spennt ég beið alltaf eftir
jólagjöfinni frá Dodda, hún kom allt-
af mest á óvart. Seinna er ég eignað-
ist mín börn fann ég enn betur, hve
gaman hann hafði af að glettast við
þau. Oft kom hann í heimsókn er
Garðar var lítill og lék sér við hann.
Seinna er við fluttum austur hélst
sambandið með jólakortum, sem
voru ekki bara venjuleg jólakort.
Alltaf eitthvert glens með, litlar
gátur, leikir eða háfleyg spakmæli.
Eflaust eru fáir menn, komnir á
sextugsaldur, sem nenna og gefa sér
tíma til að skrifast á við 9 ára gamla
frænku. Þetta gerði Doddi. I þrjú
ár hefur hann skrifast á við Lilju
dóttur mína og hafa bæði haft gam-
an af. Það var sárt, að þurfa að
segja henni að Doddi væri dáinn.
Þá fór hún inn til sín og las öll bréf-
in frá honum og grét sárt.
Elsku Hulda mín. Mér finnst ég
hafa misst mikið, en þú hefur misst
svo miklu, miklu meira.
Guð blessi þig og styrki á þessari
erfiðu stundu.
Dodda óska ég góðrar ferðar,
hann fer í góðar hendur, þar sem
amma og afi taka á móti honum.
Bestu kveðjur að austan.
Helga
Gott er að eiga góðs að minnast,
segir Jakobína Sigurðardóttir í Dæg-
urvísu, og má með sanni segja að
svo hugsum við nú fyrrverandi sam-
starsfólk Jakobs Bjarnasonar hjá
Hafskip hf. er við kveðjum þann
heiðursmann hinstu kveðju. Jakob
var einn af þessum einstöku mönn-
um sem gerðu tilveruna betri og
bjartari. Hann var þeim hæfileikum
gæddur að geta jafnt veitt viðskipta-
vinum mikla og góða þjónustu, og
auk þess að vera annálaður öðlingur
meðal samstarfsmanna sinna.
Veraldlegur auður var eitthvað
sem Jakob hafði engar áhyggjur af,
en af sálarauði átti hann nóg og jós
ómælt úr þeirri gullkistu sinni til
iianda vinum og samstarfsmönnum.
Jakob vann hjá Hafskip hf. um langt
árabil og sá er þetta ritar kynntist
honum fyrst er hann var verkstjóri
í vörugeymslunni sem kennd var við
Tívólí í Skeijafirði. Viðskiptavinir
félagsins héldu mikið upp á Jakob,
sem var boðinn og búinn til að þjóna
þeim. Síðustu ár skipafélagsins var
hann yfir launadeildinni og þar afl-
aði hann sér mikilla vinsælda allra
starfsmanna, hvort sem þeir unnu á
skipunum, við höfnina eða á skrif-
stofunni. Jakob þekkti alla með nafni
og vissi nákvæmlega hvaða kjör
hver hafði og sjaldnast fór nokkur
vonsvikinn frá honum ef viðkomandi
þurfti smávegis fyrirfram af launum.
Jakob var svo trúr og tryggur
vinnuveitanda sínum og samstarfs-
mönnum, að oftar en ekki var hann
mættur til starfa klukkan þrjú eða
ijögur á morgnana, til þess að allt
væri klappað og klárt þegar áðrir
mættu klukkan átta. Sá er þessi
fátæklegu orð ritar spurði hann eitt
sinn hvort ekki væri ekki erfítt ð
vakna svona snemma og fara til
vinnu í öllum veðrum um hánótt:
„Nei,“ sagði hann og brosti, „það
versta er að lögreglan er alltaf að
taka mig og heldur að ég sé að aka
heim fullur.“ Starfið, starfsfólkið og
félagið áttu hug hans allan og þar
var hvergi slegið af. Fyrir hann var
það sönn ánægja að gera gott.
Lífsánægjuna og auðinn fann Jak-
ob ekki aðeins meðal vinnufélaga,
heldur var hann einn af þessum
mögnuðu KR-ingum alla sína æfi
og allt vissi hann um það félag og
knattspymuna. Enska knattspyman
var einnig ofarlega á lista áhuga-
mála, og þar kom maður ekki að
tómum fróðleiksbrunni heldur. Hann
mun einnig hafa þótt snjall keppnis-
maður í brids og eyddi oft löngum
stundum við keppnisborðið.
Hugprýði Jakobs kom gleggst í
ljós þegar Hafskip barðist fyrir lífi
sínu síðustu mánuðina, áður en það
steytti á skeri örlaga sinna. Hann
lét sér hvergi bregða í orrahríð sjálf-
skipaðra riddara „sannleikans" með-'
al fjölmiðlamanna, sem tókst að
hrella þjóðina og hræða stjómmála-
menn. Jakob hélt ró sinni og leysti
mál sín einstaklega vel af hendi fyr-
ir starfsfólkið allt, þar til félagið
hvarf í öldurót tilvemnnar. Jakob,
eins og svo margir aðrir starfsmenn
félagsins, vissi allan tímann að offor-
sið var miklu verra en innihaldið í
þessu máli.
Horfinn er góður drengur, en ljúf
minning lifir. Við fyrrverandi sam-
starfsmenn hans sendum Huldu Jak-
obsdóttur, eiginkonu hans, ættingj-
um og vinum, okkar innilegustu
samúðarkveðjur á sorgarstundu.
Samstarfsmenn hjá Hafskip hf.
Minning:
Áslaug S. Erlends-
dóttir, Hafnarfírði
Fædd 22. júní 1901
Dáin 17. janúar 1989
Amma, amma ekki fara! Það er
þessi setning sem kemur fyrst upp
í huga minn við fráfall Ommu Ás-
laugar.
Fyrstu minnisstæðu kynni okkar
voru þau að ég kallaði þessa sömu
biðjandi setningu, háskælandi á eft-
ir henni þegar hún labbaði með mig
í leikskólann á fyrstu æviárum
mínum. Alla tíð frá þessum árum
þegar ég var í pössun hjá henni
voru einhver óijúfanleg tengsl á
milli okkar. Ekki er mér það hulin
ráðgáta af hvetju, vegna þess að í
ömmu bjó indæl mannvera.
Amma var hógvær mannéskja
og hefði ekki kært sig um mikið
umtal við fráfall sitt frekar en í lif-
anda lífi, þrátt fyrir það langar mig
að skrifa þessi fátæklegu orð lim
lífshlaup þessarar konu sem var
mér svo kær.
Áslaug Soffia Erlendsdóttir var
fædd 22. júní 1901 á Búðareyri við
Seyðisjjörð. Hún var dóttir hjón-
anna Ásbjarnar Ásbjamardóttur og
Erlends Erlendssonar skósmiðs og
bátaútgerðarmanns. Systkinin voru
Ingólfur, fæddur 1898, og Hólm-
fríður, fædd 1907.
Fyrstu ellefu æviárin bjó hún á
Seyðisfirði, þar sem faðir hennar
t
Eiginkona mín,
HULDA LAXDAL,
lést að morgni 26. janúar á Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri.
Jarðarförin auglýst síðar.
Jón Laxdal.
stundaði fyrrgreind störf. Á tólfta
aldursári flutti fjölskyldan búferlum
til Vopnafjarðar vegna betri at-
vinnuskilyrða. Þar reisti faðirinn
íbúðarhús er Hóll hét, í því bjó
Áslaug þar til hún sagði skilið við
foreldrahúsin aðeins sextán ára
gömul. Næstu árin var hún í vistum
og kaupavinnu eins og tíðkaðist á
þessum árum.
Árið 1934 giftist hún Júlíusi Sig-
urðssyni. Þau hófu búskap á Urð-
arstíg 2 og síðar á Austurgötu 37.
Á þessum árum eignuðust þau þijú
börn: Sigurð, fæddan 1935, Ingi-
björgu Asu, fædda 1937, og Erlu,
fædda 1939. Áður en Áslaug gifti
sig eignaðist hún Ástu, fædda 1927,
en hún ólst upp hjá afa og ömmu
sinni á Vopnafirði.
Þau voru ekki áhyggjulaus ævi-
árin meðan á uppeldi bamanna
stóð, þar olli að fyrirvinnan var
stýrimaður og skipstjóri á þeim
ámm þegar skipskaðar voru tíðir,
bæði í stríði og friði.
Árið 1965 urðu breytingar á
heimilislífinu er Júlíus sagði skilið
við sjóinn að mestu leyti eftir fjöru-
tíu ára nær stöðuga sjósókn. Þetta
var að vonum mikil breyting enda
höfðu sjómenn á þessum tíma ekki
sömu frí og í dag. En þau urðu
ekki mörg árin sem þau fengu að
njóta á sjðkveldi ævinnar, því 1972
missti Áslaug skyndilega eigin-
manninn sem hafði starfað við neta-
gerð frá því hann hætti á sjó.
Við þennan missi var eins og eitt-
hvað hefði dáið innra með ömmu
og upp frá því einangraðist hún
svolítið út á við. Þrátt fyrir það var
heimili hennar Austurgata 37 eins-
konar stoppstöð allra er til þekktu
enda var enginn svikinn af veiting-
um hennar. Tveim síðustu æviámn-
um eyddi hún síðan á Sólvangi við
góða umönnun, enda var heilsan
þá farin að bila. Þar kvaddi hún
þetta líf með þjáningarlausum svip.
Fyrir hönd ömmu og annarra
aðstandenda langar mig að þakka
starfsfólki á fjórðu og þriðju hæð
Sólvangs fyrir góðan hjúkmn henn-
ar. Með þessum orðum fel ég ömmu
mína í Guðs hendur.
Júlíus Jóhannesson.
Leiðrétting
í minningargrein um Helenu
Zoega, sem birtist hér í blaðinu á
fimmtudag misritaðist dánardægur
hennar. Hún lést hinn 6. þ.m. en
ekki 2. janúar.
Halla R. Halldórs-
dóttir — Minning
Fædd 22. ágúst 1913
Dáin 15. janúar 1989
Nú er frænka okkar dáin. Hún
lést í Landakotsspítalanum í
Reykjavík að kvöldi 15. janúar eftir
skamma sjúkdómslegu, 75 ára að
aldri. Halla Rannveig fæddist að
Brekku í Norðurárdal 22. ágúst
1913. Ung að ámm fluttist hún vest-
ur í Dali í Saurbæ með foreldmm
sínum. Halla var næstelst systkina
sinna, þeirra Magnúsar, Ellerts og
Ólafs, sem allir em búsettir á
Reykjavíkursvæðinu. Halla bjó
lengst af í sinni heimasveit og stund-
aði búskap með foreldrum sínum.
Hún hafði afskaplega mikið yndi af
skepnum, þó sérstaklega hestum.
Hún átti marga fallega hesta gegn-
um árin og brá sér því oft á hest-
bak. Hún var mjög söngelsk og var
í kirkjukór Staðarhólskirkju í mörg
ár. Halla og amma fluttu úr Saur-
bænum ásamt Ellert bróður sínum
og hans fjölskyldu árið 1967 í Hafn-
arfjörð. Var þá afi dáinn fyrir all-
mörgum ámm. Hugsaði Halla þá
um ömmu, sem orðin var heilsulaus,
af svo miklum kærleika að það var
aðdáunarvert. Hún vék varla frá
hennar sjúkrabeð fyrr en hún lést í
apríl 1968. Eftir það bjó Halla hjá
fjölskyldu sinni til skiptis. Hún var
alltaf einhveiju okkar að hjálpa. Hún
bjó hjá okkur sem ritum þessar línur
í 3 ár. Áttum við saman yndislegar
stundir. Frænka gat verið svo létt
og kát, hún hafði svo skemmtilegan
húmor. Fyrir um 3 áram varð
frænka að fara frá okkur vegna
veikinda. Okkur fannst svo tómt,
engin frænka í herberginu sínu, en
svo hressist hún aftur. Vorum við í
nær daglegu sambandi við hana á
Minni-Grund, þar sem hún dvaldi.
Halla frænka giftist ekki og átti
engin börn, en hún var okkur ávallt
sem móðir. Hún kenndi okkur bænir
og las þær á hveiju kvöldi með okk-
ur þegar við vorum böm.
Frænka var trúuð kona, hún trúði
á annað líf. Hún sagði eitt sinn við
okkur: „Þegar ykkur verður sagt að
frænka ykkar sé dáin, þá verið ekki
hryggar, heldur hugsið þið; nú líður
frænku okkar vel.“ Við vitum það
en við söknum hennar sárt, hún var
okkur svo kær.
í dag fer Halla sína hinstu ferð í
sveitina sína kæru, en hún verður
jarðsett í Staðarhólskirkjugarði við
hlið foreldra sinna.
Við vottum bræðrum hennar og
allri fjölskyldu samúðarkveðjur. Að
lokum óskum við Höllu frænku Guðs
blessunar í jiinum nýjum heimkynn-
um.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Sb. 1886 - V. Briem)
Ragnhildur Ellertsdóttir
Elena B. Sævarsdóttir