Morgunblaðið - 27.01.1989, Síða 32

32
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 27. JANÚAR 1989
Einar Frederiksen
flugstjóri - Minning
Fæddur 15. september 1931
Dáinn 17. janúar 1989
í dag verður Einar Freyr Frede-
riksen, flugstjóri, jarðsettur, en
hann lést í Landspítalanum 17. jan-
úar sl. Hann hafði þá gengist undir
hveija stóraðgerðina á fætur ann-
arri, en allt kom fyrir ekki, sá sem
alla sigrar að lokum hafði betur
eina ferðina enn.
Við sem hér erum að senda Ein-
ari síðuslu kveðju ætlum ekki að
rekja ættir hans, en viljum í þess
stað minnast hans sjálfs, eins og
við kynntumst honum. Fyrstu kynni
okkar af Einari komu til á mismun-
andi tímum, en kunningsskapurinn
við hann hafði sömu áhrif á okkur
alla. Okkur þótti vænt um hann og
vorum honum þakklátir fyrir margt.
Einar var lágvaxinn, kvikur í
hreyfingum og lífsgleðin og orkan
svo mikil að alls staðar birti þar sem
hann kom. Hann var eldhugi, sem
sagði skoðanir sínar umbúðalaust
og gat verið kjarnyrtur í betra lagi.
Það var aldrei nein lognmolla í
kringum hann. Einar var gæddur
stórkostlegri frásagnargáfu og þeg-
ar sá var á honum gállinn gat hann
haldið okkur hugföngnum klukku-
stundum saman með frásögnum af
flugi, fólki og framandi stöðum.
Frásagnimar voru lifandi og litríkar
og fullar af gamansemi. Flugið var
hvort tveggja í senn aðaláhugamál
Einars og lífsstarf.
Þó Einar hafi lagt gjörva hönd
á flest það er viðkom flugmálum,
mun hans lengst verða minnst fyrir
störf sín við flugkennslu. Hann var
af öllum sem til þekktu talinn af-
burða flugkennari og naut sín
líklega best þegar hann var að gefa
flugnemum hlutdeild í sinni miklu
reynslu og yfirgripsmiklu þekkingu.
Okkur er til efs að nokkur maður
hafi kennt fleiri Islendingum undir-
stöðuatriði fluglistarinnar, en Einar
Frederiksen. Allir sem hjá honum
lærðu urðu vinir hans. Heil kynslóð
flugmanna fékk sína fyrstu leiðsögn
hjá Einari og byggðu margir sér
farsælan starfsframa á þeim
trausta grunni. Öllum flugáhuga-
mönnum er mikil eftirsjá í Einari,
og víst er að úr íslenskum fiugmál-
um er horfinn litríkasti persónuleik-
inn.
Einar var maður einstaklega
greiðvikinn og var sennilega einn
af örfáum, sem hefði gefið skyrtuna
af sér, ef svo hefði borið undir.
Hann varð enda ekki ríkur í efna-
hagslegum skilningi en átti vina-
fjöld og velvilja flestra. Dýravinur
var hann mikill og átti jafnan gælu-
dýr, sem hann hugsaði um af natni.
Kettir Reykjavíkurborgar hafa
misst mikinn velgjörðamann og vin.
Við bræður sendum konu Einars,
Sunnu Frederiksen, innilegar sam-
úðarkveðjur. Eitt er víst, ef englar
himinsins fljúga þá flýgur Einar
þeirra hæst og best og má mikið
vera ef hann er ekki þegar farinn
að kenna þeim eitt og annað.
Atli, Kjartan og Gísli
Með þessum fáu orðum viljum
við félagarnir minnast vinar okkar
og flugkennara, Einars Frederik-
sens sem svo dyggilega aðstoðaði
okkur við að stiga fyrstu sporin í
heimi flugsins. Við vitum að héma
tölum við fyrir munn hinna fjöl-
mörgu flugnema sem nutu kennslu
hans.
Einar Frederiksen átti mjög
litríka ævi svo ekki sé meira sagt.
Hann flaug hinum ólíklegustu flug-
vélagerðum og fór víða. Þetta átti
hann að vísu sameiginlegt með
mörgum flugmanninum. En að einu
leyti skar hann sig úr. Einar var
nefnilega gæddur alveg sérstökum
frásagnarhæfileikum. Reynslu sinni
miðlaði hann til okkar með litríkum
og hnyttnum sögum. Hann var í
essinu sínu þegar hópur manna
hafði safnast í kringum hann til að
hlýða á frásagnir af hinum ótrúleg-
ustu atvikum. En þetta voru ekki
bara sögur, heldur einnig ungum
flugnemum hvatning til dáða.
Það aðdáunarverðasta í fari Ein-
ars var þessi ótrúlegi dugnaður og
harka þegar á móti blés. Sama
hvað á gekk, aldrei gafst hann upp.
Tveimur dögum fyrir andlát sitt var
hann fullur bjartsýni og talaði um
að brátt myndi honum batna og
hann færi örugglega að kenna flug
aftur.
Það er svo sannarlega sjónar-
sviptir af Einari Frederiksen og lífið
á flugvellinum verður örugglega
fábrotnara án hans.
Við félagarnir kveðjum þennan
gamla vin okkar með virðingu og
sköknuði.
Atli B. Unnsteinsson,
Friðrik R. Jónsson,
Örn ísleifsson.
í dag verður jarðsunginn frá
Landakotskirkju Einar Frederiksen,
flugstjóri, sem lést á Landspítal-
anum eftir erfíða baráttu við ban-
vænan sjúkdóm. Það getur reynst
harla erfítt að sætta sig við tíðindi
sem tengjast fráfalli vinar eða
kunningja, aftur og aftur er maður-
inn minntur á hve vanmáttugur og
áhrifalaus hann er gagnvart sjúk-
dómum og dauða. Og ef til vill er
það ekki á færi hins mannlega að
svara þeim spurningum sem vakna
þegar samferðarmanni er kippt
burtu án þess að nokkur fái rönd
við reist.
Ég kynntist Einari fyrir tæpum
tíu árum og fékk að fylgjast með
honum er hann upplifði jákvæð
áhrif í lífí sínu, sem áttu eftir að
koma honum til góða oftar en einu
sinni. í samtölum við Einar endur-
speglaðist hin mikla reynsla hans
af ferðalögum, allskonar ferðalög-
um. Hann þekkti hvert útlandið á
fætur öðru, kunni margar frásögur
úr öllum heimshomum, en hann
þekkti einnig ferðalög um „torfæru-
lönd og angistar", kunni skil á gleði
og sorg. Hinar ýmsu endurminning-
ar vekja í hjarta mínu hlýjar tilfinn-
ingar, og ég kveð hann með þakk-
læti, veit að guð blessar minningu
hans og veitir sorgmæddum hugg-
un.
„Eins og faðir sýnir miskunn bömum sínum,
eins hefir Drottinn sýnt miskunn þeim er
óttast hann.
Því að hann þekkir eðli vort,
minnst þess að vér emm mold.
Dagar mannsins em sem grasið
hann blómgast sem blómið á mörkinni,
þegar vindur blæs á hann, er hann horfinn
og staður hans þekkir hann ekki framar.
En miskunn Drottins við þá, er óttast hann,
varir frá eilífð til eilfíðar." (Ur Sálmunum).
Kristinn Ólason
Það var einn bjartan sunnudags-
morgun á síðastliðnu vori sem Ein-
ar Frederiksen hringdi í mig og
sagði hressilegri röddu, að nú vildi
hann endilega drífa mig í fyrsta
flugtímann. Aður hafði hann nokkr-
um sinnum imprað á því, að ég
ætti endilega að læra að fljúga og
kímt góðlátlega þegar ég lét í ljósi
efasemdir yfir slíkum möguleika.
Þennan morguninn lét hann þó
allar mótbárur sem vind um heyru
þjóta. Til allrar hamingju, því hann
kveikti ekki aðeins í mér flugdellu,
sem ég hef notið mjög, en einnig
hófust með okkur meiri og betri
kynni, sem ég mun alltaf búa að.
Ég hafði þekkt Einar sem áhuga-
verðan mann í samtölum, sem lítið
virtist þó fara fyrir í stórum hópi.
Þegar ég kynntist hins vegar flug-
hliðinni á Éinari fann ég fljótt að
í flugheiminum var hann sem kóng-
ur í ríki sínu go þar yfirgnæfði
hann alla.
Ekki man ég hvert ferðinni var
heitið þennan morgun í fyrsta flug-
tímanum, hvort það var stuttur túr
til Þingvalla eða Hellu, eða jafnvel
lengri ferð um Suðurland eða á
Snæfellsnes. Ég hef síðan fengið
að njóta margra tíma í loftinu með
Einari, þar sem ferðinni var heitið
á alla þessa staði.
Minningarnar eru margar og
skemmtilegar. Hann þekkti landið
eins og lófana á sér og sýndi mér
marga uppáhaldsstaði með tilheyr-
andi sögum og fróðleiksmolum.
Sérstaklega man ég síðustu ferðina
ókkar saman, þegar hann sýndi
mér jarðskikann sinn hjá Dagverð-
ará þar sem þau Sunna ætluðu að
reisa sér bústað næsta vor.
Það virtist sama hvar rödd Ein-
ars heyrðist í talstöðinni, allir vissu
hver þar var á ferð, flugmenn í loft-
inu sem hann átti til að senda tón-
inn ef honum fannst þeir ekki nógu
skýrmæltir, eða kunningjarnir á
jörðu niðri sem voru fljótir að' hella
upp á könnuna þegar þeir heyrðu
hver var að koma.
Einar hafði skemmtilegan frá-
sagnarstíl og það var jafnan kátur
hópur sem safnaðist í kringúm hann
þegar flugsögumar fengu að fljúga.
Ég man reyndar aldrei eftir að hafa
séð Einar öðruvísi en hressan og
kátan, það smitaði út frá sér þann-
ig að mönnum leið vel í návist hans
og hann skildi eftir sig góðan anda
hvar sem hann fór.
Ég þakka Einari góð kynni. Mér
fínnst ég mjög lánsamur að hafa
fengið að njóta vináttu þessa öðl-
ingsmanns.
Jens Ingólfsson.
Fallinn er frá góður félagi, langt
um aldur fram. Þó við vissum af
veikindum Einars var hann alltaf
svo hress og kátur að okkur óraði
ekki fyrir að hann ætti ekki aftur-
kvæmt úr þessari sjúkrahúsheim-
sókn. Það var svo sannarl’ega reikn-
að með honum í annir vorsins, í
verkefni sem hann hafði verið að
undirbúa með okkur.
Einar Frederiksen hefur verið
viðloðandi Reykjavíkurflugvöll svo
lengi sem við munum og þeir eru
óteljandi flugnemarnir sem notið
hafa handleiðslu hans. En hann
kenndi þeim ekki aðeins að fljúga,
heldur marga aðra hluti, góða siði.
Þessir flugnemar eiga örugglega
sterkar minningar af Einari, en það
var gagnkvæmt, því okkur þótti
merkilegt hvað Éinar hafði sterkt
minni á gömlu flugnemana. Hann
mundi mánuði og ártöl, hvenær
hann hafði fyrst farið í loftið með
mönnum sem nú eru flugstjórar
með langan starfsaldur.
Þó hann færi um tíma til starfa
í fjarlægum heimshornum á stærri
flugvélum, fannst okkur alltaf að
hann kynni best við sig í flug-
kennslunni. Einar var mikil félags-
vera, og hinn stóri litríki hópur
einkaflugmanna höfðaði vel til
hans, menn á öllum aldri úr öilum
starfsstéttum. Einar var mjög
skemmtilegur félagi og sópaði að
sér. Hann komst strax í samband
við fólk, var glaðlegur og vel
mælskur.
Einar fór gjarnan rúntinn innan
flugvallar með viðkomu á hinum
ýmsu stöðum, og þegar sást til
bílsins kom manni ósjálfrátt í hug:
„Hvað skyldi nú Einar segja í dag.“
I minningunni sjáum við Einar stika
snaggaralega um kaffistofuna með
óendanlegan brunn af skemmtileg-
um sögum, sem fengu alla við-
stadda til að hlæja dátt. Hann kom
alltaf auga á spaugilegu hliðarnar
á hveiju máli og gat gert skemmti-
legustu sögur úr hinum lítilfjörleg-
ustu atvikum.
Einar var mjög hjálpsamur og
stöðugt að redda málum fyrir ein-
hveija. Það fannst honum sjálfsagt,
jafnvel þó að hann gleymdi að sinna
eigin málum fyrir vikið. Hann var
sérlega góður við börn og unglinga,
og þau hændust mjög að honum.
Einar hefur starfað hjá Flugskóla
Helga Jónssonar af og til í nálægt
aldarfjórðung, og síðustu tvö árin
hefur hann gegnt starfí flugstjóra
og flugkennara allt til dánardags.
Hann var góður starfsmaður og
starfsfélagi sem mikill missir er af
fyrir flugskólann. Missir okkar er
þó enn meiri, því Einar hefur verið
í hópi okkar nánustú vina og það
skarð verður aldrei fyllt.
Jytte og Helgi Jónsson.
Vinur minn Einar F.A. Freder-
iksen flugstjóri hefur lokið sínu
dagsverki á þessari jörð. Hann lést
í byijun þessa árs eftir stutta, en
harða og illvíga baráttu við lungna-
krabbamein. Sjúkdómurinn hafði
komið í ljós nokkrum mánuðum
áður og Éinar hafði fengið þann
dóm að annaðhvort yrði að reyna
uppskurð eða hann ætti stutt ólif-
að. Einar tók ákvorðun á þann hátt,
sem honum einum var lagið með
snerpu og karlmennsku og fádæma
kjarnyrtu orðalagi. Mér er sagt að
þeir vinirnir Einar og Frosti Sigur-
jónsson skurðlæknir, sem Einar
kallaði, á sinn máta, „doktor Freez-
ing Point“, hafi tekið ógleymanlega
snerru um þennan vanda Einars.
Samtalið hafi gengið á þennan
máta: „Vert þó ekkert að kenna
mér um flug, doktor, og reyndu að
æfa power setningarnar betur. Ég
læt engan sjóðvitlausan Jack the
Ripper krukka í mig.“
Allt að einu, á sjúkrahúsið fór
Einar 21. nóvember sl. Hann var
skorinn upp þrisvar'sinnum og lífi
hans lauk. Það átti ekki fyrir honum
að liggja að veslast upp. Það var
ekki hans stíll. Hann hugsaði hratt,
lifði hratt og kvaddi þetta jarðlíf
hratt.
Einar var fæddur í Reykjavík,
sonur hjónanna Edvards Frederik-
sen matsveins og Þórunnar Andreu
Einarsdóttur. Einar og móðir hans
héldu saman heimili í Vesturbænum
í Reykjavík þar til hún lést. Milli
t
Eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir og amma,
LÁRA LÁRUSDÓTTIR,
Hagamel 48,
Reykjavík,
andaöist í Landakotsspítala 17. þ.m. Jarðarförin hefur farið fram
í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Þeir, sem vilja minnast hinnar látnu láti Krabbameinsfélagiö njóta
þess.
Þorsteinn Brynjólfsson,
Þuríður Þorsteinsdóttir,
Lára S. Þorsteinsdóttir,
Guðrún Þorsteinsdóttir,
Bryndís Þorsteinsdóttir,
Dagbjört Þorsteindóttir,
Guðmundur H. Þorsteinsson,
Rúna Björg Þorsteinsdóttir,
Brynjólfur Már Þorsteinsson,
Geir Þorsteinsson,
Sigrún Þorsteinsdóttir
Guðmundur Kr. Þórðarson,
Grétar Már Kristjánsson,
Ólafur Sigurmundsson,
Ragnar Jón Skúlason,
Mogens Löwe Markússon,
Auður Björg Þorvarðardóttir,
Elias Rúnar Reynisson,
og barnabörn.
t
Þökkum innilega samúð, hlýhug og ómetanlega hjálp við andlát
og jarðarför
GÍSLA JÓNSSONAR
bónda á Víðivöllum,
Skagafirði.
Unnur Gröndal,
Benedikt Björnsson Bjarman,
Guðbjörg Bjarman,
Halldóra Gísladóttir,
Gi'sli Sigurður Gíslason,
Hólmfrfður Amalfa Gfsladóttir,
Teitur Gunnarsson,
Sigurður Kristjánsson,
Karólfna Gunnarsdóttir,
Matthfas A. Þorleifsson
og barnabörn.
Faðir okkar.
t
INGÓLFUR GUÐMUNDSSON
húsasmfðameistari,
Bjarkarholti 4,
Mosfellsbæ,
lést á heimili sínu 25. janúar sl.
ivar Örn Ingólfsson,
Pétur Ingólfsson,
Aðalsteinn Ingólfsson,
Hjörtur Ingólfsson.
t
Utför móður okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
SIGRÚNAR ÓSKARSDÓTTUR,
Hátefgsvegi 40,
Reykjavík,
fer fram frá Bústaðakirkju í dag, föstudaginn 27. janúar, kl. 13.30.
Axel Ó. Lárusson, Sigurbjörg Axelsdóttir,
Inger Bjarkan, Jóhann E. Björnsson,
Anna Bjarkan, Bjarni Konráðsson,
Kristín Bjarkan, Gunnar Ingimundarson,
Jóna Bjarkan, Páll Eirfksson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Í
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vinsemd við fráfall og
jaröarför
GUÐMUNDAR R. BJARNASONAR.
Pálfna Friðriksdóttir,
Matthildur Guðmundsdóttir, Jón Freyr Þórarinsson,
Ema Guðmundsdóttir,
Bjargey Guðmundsdóttir,
Kristfn Guðmundsdóttir,
Valdimar K. Valdimarsson,
börn og barnabörn.
Gunnar Örn Gunnarsson,
Jakob Þór Jónsson,
Guðmundur Þórðarson,
Rósa Sigurjónsdóttir,