Morgunblaðið - 25.04.1989, Blaðsíða 34

34
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 25. APRÍL 1989
Minning:
Þórunn I. Þorsteins-
dóttirfrá Upsum
Fædd 5. ágúst 1910
Dáin 15. apríl 1989
Breiði byggða hrinpr
blessist allt þitt ráð.
Sérhver Svarfdælingur
sýni fremd og dáð.
Þjóðinni komi úr þessum dal
hér eftir sem hingað til
^ heilsteypt mannaval.
(Haraldur Zóphóníasson)
Hún amma okkar er dáin.
I hugum okkar lifa góðar minning-
ar. Alltaf var hún glæsileg kona.
Hún hafði mikið yndi af tóniist og
reyndi að miðla henni til okkar með
því að syngja fyrir okkur og fara
með okkur á tónleika.
í mörg ár söng hún í Söngsveit
Fílharmóníu og kór Fríkirkjunnar í
Reykjavík. Við krakkarnir fórum
margar ferðir í kirkju með ömmu og
sátum þar full af stolti og hlustuðum
á hana syngja, auðvitað fannst okkur
hún bera af, hún var nú einu sinni
amma okkar.
Margar góðar stundir áttum við
Saman og nú er komið að kveðju-
stund.
Við söknum ömmu.
Hildur, Tóta, Einar og Sölvi.
í dag verður til moldar borin frá
Fossvogskirkju ástkær tengdamóðir
mín, Þórunn Ingibjörg Þosteinsdóttir
frá Upsum. Hún lést á sjúkradeild
Elli- og hjúkrunarheimilisins Grund
að morgni laugardagsins 15. apríl sl.
Það var árið 1955 að undirritaður
varð þeirrar gæfu aðnjótandi að
tengjast Þórunni með því að eignast
einkadóttur hennar fyrir konu. Því
miður hafði sorgin kvatt heimili
þeirra með fráfalli eiginmanns henn-
ar tveimur árum fyrr og fékk ég því
ekki að kynnast tengdaföður mínum.
En heimili þeirra bar þess ótvírætt
merki að það sköpuðu samhent og
listræn glæsihjón.
Þó langur væri vegur frá þeim
dögum er heimasætan á Spítalavegi
19 á Akureyri hafði truflað kennslu-
stundir í Menntaskólanum með því
einu að ganga að og frá heimili sínu
var Þórunn í blóma lífs síns, glæsileg
og virðuleg heimsmanneskja. Allt frá
fyrstu komu minni á heimili Þórunn-
ar var ég tekinn sem einn af heimilis-
fólkinu varð félagi þess bæði í gleði
og sorg og allt til loka átti ég trúnað
Þórunnar. Þórunn var sönn sjálf-
stæðismanneskja og áttum við vel
skap saman. Á heimili Þórunnar og
hvar sem hún var ríkti ávallt gléði
og kæti þar sem hún var hrókur alls
fagnaðar. Jafnt þegar kórfélagar
hittust og eins og ekki síður er systk-
inin hittust því allt var þetta músik-
og söngfólk. Á maður margar minn-
ingar frá þeim tímum. Eins voru þær
ferðir sem við fórum saman á æsku-
slóðir Þórunnar ævinlega eftirminni-
legar.
En oft þurftum við að deila sorg-
inni ’eins og fram kemur, því að nú
er aðeins eitt systkinanna á lífi. Þá
varð Þórunn fyrir því að fá krans-
æðasjúkdóm og mátti lifa í skugga
hans í mörg ár.
Þórunn var fædd að Upsum í
Svarfaðardal og ólst þar upp við
mikið ástríki með mörgum systkinum
sem öll voru hvert öðru mannvæn-
legra. Þar bjuggu foreldrar hennar,
Anna Björg Benediktsdóttir og Þor-
steinn Jónsson, um rúmlega þrjátíu
ára skeið, mikil sæmdarhjón og
annáluð fyrir dugnað og myndar-
brag. Á Upsum var sjórinn sóttur
af kappi en landbúnaður stundaður
jöfnum höndum. Þar var kirkjustaður
og bærinn í þjóðbraut, þegar farinn
var fjallvegur til Ólafsfjarðar. Var
því iðulega gestkvæmt á æskuheim-
ili Þórunnar og mikið um söng og
glaðværð enda laðaði þessi gervilegi
og glaði systkinahópur önnur ung-
menni sveitarinnar að staðnum og
þá einkum eftir messu á sunnudög-
um. Þórunn var yngst níu systkina
en þau voru talin í aldursröð: Filippía
Þóra, f. 31. ágúst 1896, d. 11. apríl
1956. Hennar maður var Magnús
Sigurðsson, f. 26. apríl 1893, d. 30.
mars 1927. Þau áttu þijú börn. Jóna
Kristín, f. 16. maí 1896, d. 26. júlí
1952. Hennar maður var Kristinn
Ó. Jónsson, f. 23. júlí 1895, d. 7.
febrúar 1961. Þeim varð 5 barna
auðið en fjögur þeirra eru látin langt
um aldur fram. Sigvaldi Jóhannes,
f. 22. febrúar 1898, d. 23. ágúst
1952, fyrri kona María Jóhanns-
dóttir, f. 22. nóv. 1904, d. 18. maí
1939. Af 5 bömum þeirra dóu 2 í
frumbernsku. Seinni kona Dómhildur
Skúladóttir, f. 17. júní 1904, og áttu
þau eitt barn. Magnús, f. 19. febrúar
1901, d. 28. júní 1935. Hans kona
er Jónborg Þorsteinsdóttir og áttu
þau eina dóttur. Benedikt, f. 7. októ-
ber 1903, d. 4. febrúar 1973, hans
kona Lovísa Snorradóttir og áttu þau
einn son. Helgi Guðmar, f. 2. desem-
ber 1904, d. 23. júní 1978, kvæntur
Helgu Guðmundsdóttur og eignuðust
þau tvær dætur. Rósa Soffía, f. 25.
júní 1907, d. 16.mars 1956. Hennar
sonur Magnús Pétursson, dáinn 28.
júlí 1983. Hólmfríður, f. 25. júní
1907 og á tvö böm.
Árið 1924 brugðu foreldrar Þór-
unnar búi og fluttu til Akureyrar og
var heimili þeirra á Spítalavegi 19
þar til Þorsteinn deyr 5. desember
1939, 69 ára að aldri. Þá flytur
Anna suður til Reykjavíkur til Þór-
unnar dóttur sinnar og manns henn-
ar sem þá voru nýkomin heim til
íslands eftir margra ára dvöl í Dan-
mörku. Hjá Þórunni dvaldi svo móð-
ir hennar að undanskildum 3 síðustu
árum ævi sinnar er hún dvaldi á
Elli- og hjúkrunarheimilinu Grund
þar sem hún lést tæplega 95 ára
gömul.
Það var á Akureyri sem Þórunn
hitti mannsefnið sitt, Einar Oddgeir
Benediktsson, farmann. Einar var
lærður loftskeytamaður, sonur Bene-
dikts Árnasonar frá Fíflholti á Mýr-
um og Ásu Guðmundsdóttur frá
Melshúsum á Seltjarnarnesi.
Hinn 20. október árið 1933 gengu
þau í hjónaband og héldu til Dan-
merkur þar sem Þórunn fór á heilsu-
hæli til að leita sér lækninga vegna
berkla er hún hafði fengið á unga
aldri og hrjáðu hana í uppvextinum.
Á meðan þau hjón bjuggu í Dan-
mörku stundaði Þórunn nám við
hússtjórnarskóla og einnig hafði hún
hafið hárgreiðslunám en veikindi
komu í veg fyrir að hún lyki því.
En það voru söngurinn og tónlist-
in sém áttu hug hennar. Ung að
árum stundaði hún nám í hljóð-
færaleik á Akureyri og tók snemma
þátt í kórstarfi, fyrst með Kantötu-
kór Akureyrar og seinna í Reykjavík
í Fílharmóníukórnum og Tónlistarfé-
lagskórnum. Þá söng hún í Þjóðleik-
húskómum er hann var stofnaður
og með Fríkirkjukórnum í Reykjavík
söng hún óslitið þar til aldur sagði
til. Þeim hjónum Þórunni og Einari
varð ekki barna auðið en 1944 ætt-
leiða þau bróðurdóttur Þórunnar,
Maríu dóttur Sigvalda og Maríu Jó-
hannsdóttur sem dáið hafði frá
tvíburum nýfæddum. Naut María þar
ástríkis og góðs uppeldis hjá móður
sinni og ömmu á meðan hennar naut
við. Og þegar mæði ellinnar tók við
fékk María að greiða þá skuld að
nokkru.
Þegar stormar og næðingar vetr-
arins voru að baki kom engill dauð-
ans með hljóðlátum hætti og kvaddi
þessa elskulegu móður og ömmu til
fylgdar við sig. Bjartir kyndlar munu
ætíð lýsa þá leið sem hún fer og
varpa skærum ljóma yfir endurminn-
inguna. Hún hvarf inn í þau sólskin-
slönd sumardraumanna sem hún
ætíð þráði og þar þykir ættingjum
og vinum gott að vita hana sæla í
guðs nálægð.
Blessuð sé minning hennar.
Sölvi Sigurðsson
t
HELGI HANNESSON
frá Sumarliðabæ
fyrrum kaupfélagsstjóri á Rauðalæk,
lést sunnudaginn 23. apríl.
Börn hins látna.
t
Maðurinn minn,
GUÐMUNDUR GUÐLAUGSSON,
Hringbraut 47,
andaðist í Borgarspítalanum 23. apríl.
Fyrir hönd aðstandenda,
Borghildur Pétursdóttir.
t
Elsku litla dóttir okkar,
ÁSTA LAUFEY HARALDSDÓTTIR,
lést á Vökudeild Landspítalans 14. apríl.
Þökkum öllum þeim sem sýndu okkur vináttu og hlýhug.
Sérstakar þakkir faerum við Vökudeild Landspítalans.
Haraldur Jónsson, Sólveig Jóna Jóhannesdóttir.
t Faðir okkar, t BJÖRN ERLENDSSON
frá Breiðabólsstað,
Álftanesi,
andaðist á Sólvangi, Hafnarfirði 23. apríl.
Vigdís Björnsdóttir, Erlendur Björnsson, Dagbjartur Björnsson.
t
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
ÁSGEIR HELGI GUÐMUNDSSON
frá Bjargi, Búðardal,
til heimilis í Efstahjalla 23,
Kópavogi,
lést í Borgarspítalanum að morgni 23. apríl.
Borghildur Hjartardóttir,
Elísabet Á. Ásgeirsdóttir,
Hilmar S. Ásgeirsson, Hugrún Hilmarsdóttir,
Huldfs Ásgeirsdóttir, Geir Þórðarson
og barnabörn.
Gunnlaugnr Hallgríms-
son, Okrum — Minning
Margt líður um hugann á örskots-
stund, þegar fréttir berast um
skyndilegan dauðdaga manns, sem
þú býst við að hitta brosandi næsta
dag. Gunnlaugur átti til bjart bros
og glettni í samskiptum sínum við
samferðamenn sína. í stuttu spjalli
við hann gat drungalegur dagur
breyst í léttan og notalegan. Gunn-
laugur var fjölhæfur og oft fannst
manni að hæfileikar hans villtu um
fyrir honum, hann vissi ekki hvar
hann átti að láta mest til sín taka.
Hann byggði hús og báta lagfærði
bíla, það var sama hvort það var
járn eða tré. Allt lék í höndum hans.
Eða var eðli hans eðli ævintýra-
mannsins, var hann alltaf að leita
að sjálfum sér, leita að því sem hann
réði ekki við? Knefarnes hét bátur
sem hann átti og hafði sjálfur yfir-
byggt og innréttað, hin mesta list-
asmíð. Snemma morguns heyrðust
oft taktfastir véiarskellir Kneif-
arnessins út úr Hellnahöfn og síðan
birtist hvítt fley á siglingu út á mið-
in. Oft var stefnan tekin grunnt fyr-
ir Hellnanesið og fannst manni
stundum eins og að báturinn sneiddi
sneið af skerstandi einum, sem þarna
er við enda nessins. Var Gunnlaugur
að ögra boðanum, eða var hann að
kanna hæfni sína? Aldrei brást hon-
um bogalistin. Eitthvert sinn mætti
ég bát í kolsvartri þoku á leið til
lands. Þetta var Kneifarnesið og
Stjáni og Gunnlaugur um borð. Við
stoppuðum og fórum að bera saman
bækur okkar um stefnuna til lands.
Ég fór eftir áttavita, en Gunnlaugur
sagði mér að hann færi bara eftir
gömlum vana,_ því áttavitinn væri
ekki um borð. Ég sagði honum stefn-
una sem ég var á og samsinnti hann
henni. Við vorum báðir á sama strik-
inu. Mörg tonnin bar Kneifarnesið
að landi og oft var þá breitt bros á
andliti Gunnlaugs. Hann þekkti eðli
veiðimannsins og fannst gaman, þeg-
ar hann var aflahæstur og hinir
renndu öfundarauga til aflans í lest-
inni. Auðvitað er veiði ekki sjálfgef-
in, en oft var það að Gunnlaugur var
heppinn, eða hitti í hann. Hann sótti
stíft og aflaði, en gat svo allt í einu
hætt og oft var það, að eftir það
aflaðist lítið. Einnig varð hann líka
að hugsa um heyskapinn, en þar
hafði hann dyggar hjálparhellur, þar
sem fjölskylda hans var. Heyskapur
á Ökrum gekk yfirleitt fljótt og vel.
Sorg mikil færðist yfir Akra, þeg-
ar Kristín kona Gunnlaugs dó af
völdum krabbameins. Við útför henn-
ar sást að margur hafði misst vin
sem var þeim kær. Kirkjan var yfir-
full við útför hennar. Gunnlaugur
missti þarna lífsförunaut sinn og vin
og mörgum fannst hann ekki samur
eftir þann missi. Brosið birtist aftur,
en augun brostu ekki með. Það var
eins og Akrar væru ekki lengur heim-
ili hans, eitthvert eirðarleysi hafði
tekið sér bólfestu í atferli hans. Börn
hans reyndu að vera honum góð og
bæta missinn, en einhver skuggi var
yfir Ökrum, ljósið sem þaðan lýsti
áður var slokknað og erfitt að tendra
það aftur. Gunnlaugur hafði oft orð
á því hve þau fyndu á sér hvað kæmi
honum til góða. Nú hefur hann kvatt
þau og þetta líf og haldið til nýrra
heimkynna, þar finnur hann nýjan
vettvang til að fást við og ævintýra-
maðurinn fær kannski betur notið
sín þar en hér og kannski fá allir
hæfileikar manna notið sín í hinum
andlega heimi, þar sem tími er næg-
ur og brauðstrit óþekkt. Nú mætast
Akrahjónin aftur og ljósið lýsir á ný.
Ég votta ykkur samúð mína,
Kristján, Ólína, Elín og Þorvarður,
og ég veit að innri styrkur ykkar
mun bera ykkur yfir þessa sorgar-
öldu, sem hefur skollið á ykkur á svo
skömmum tíma. Tíminn græðir öll
sár og besta gjöf skaparans og sú
eina sem okkur er gefin fyrir víst í
vöggugjöf er dauðinn. Við eigum
aðeins eina undankomuleið frá sjúk-
dómum og elli og það er í gegnum
dauðann og dauðinn er fæðing til
nýs lífs.
Hermann Norð§örð
Minning:
MargrétF. Bjarna-
dóttir - Kirkjufeiju
Fædd 27.júlí 1917
Dáin 28. mars 1989
Nú hefur verið kvödd hinstu
kveðju virt og elskuleg kona, Magga
frá Kirkjuferju eins og við kölluðum
hana oft.
Margrét var búin að stríða við
veikindi um langt skeið. En var búin
að ná sér svo vel að hún var búin
að vera heima í um það bil heilt ár.
Ég var því mjög hrygg þegar elsku-
leg vinkona mín, Guðný dóttir henn-
ar, hringdi til mín og sagði mér að
mamma hennar væri dáin. Margrét
hafði margt gott og göfugt til að
bera. Hún var ætíð kát, hress og hlý
í viðmóti hvernig sem henni leið. Það
eru góðar manneskjur sem hafa þá
eiginleika til að bera. Margrét hafði
son minn í sveit eitt sumar og var
honum mjög góð. Ég leit á hana sem
hálfgerða ömmu okkar. Með þessum
fátæklegu orðum kveð ég kæra vinu.
Guðný mín. Systkinum þínum,
mökum þeirra, börnum og barna-
börnum færi ég hugheilar samúðar-
kveðjur. Guð blessi ykkur.
Inga Guðmundsdóttir