Morgunblaðið - 14.05.1989, Qupperneq 18

18 C
MORGUNBLAÐIÐ SÚNNUDAGUR 14.-MAÍ 1989
RANGHVERFAN Á REYKJAVIK
SEINNINLUTI
eftir Andrés Mognússon
UÓSMYNDIR/ Andrés Mognússon
og Sverrir Vilhelmsson
g vakna ekki fyrr en nokkru eftir
hádegi á föstudag. Ég er greinilega
byijaður að aðlagast staðnum. Ég
fer niður á Hlemm og kanna að-
stæður. Þar er byijað að lifna yfir
mönnum. Ég geng fram á náunga
sem ég kannast við. Við vorum
saman í Vatnaskógi fyrir mörgum,
mörgum árum. Hann réttir mér
kókflösku, sem ég fæ mér sopa af.
Hún er vel blönduð brennivíni.
Við tökum tal saman og hann
byijar að rifja upp þegar við vorum
saman í Hvalnum. Ég hef ekki fyr-
ir því að leiðrétta þann misskilning.
Ég hef aldrei verið í Hvalnum. Hins
vegar þekki ég nokkuð til þar,
a.m.k. nóg til þess að samkjafta
við hann. Hann rifjar upp nokkrar
krassandi fyllerís- og dópsögur það-
an, en vist hans í Hvalfirði endaði
með því að hann vaknaði í Amster-
dam einn morguninn. Þar var hann
í hálft ár.
Meðan hann segir mér sögur
þaðan, sem meira og minna ganga
út á stórfelldar hassreykingar og
gítarspil á götum úti, virði ég aðra
Hlemmgesti fyrir mér. Þeir eru af
öllum tegundum: allt frá heiðvirðum
borgurum til hreinustu dusilmenna.
Mest bregður mér þó við að sjá
börn þarna í algeru reiðileysi að því
er virðist og hafa ekkert betra við
tímann að gera en að blanda geði
við ógæfufólk staðarins. Tíu til tólf
ára stráklingur gengur um og
klæmist við kvenfólk á öllum aldri.
Þegar hann á engar ósiðlegar upp-
ástungur til gengur hann upp að
fólki og ropar hástöfum framan í
það.
í miðjum klíðum kemurtröllvax-
Tíu til tólf óra
stróklingur
gengur um og
klæmist vlð kvenfðlk á öllum aldri
Þegar hann á engar ósiðlegar
uppástungur til gengur hann upp
að fólki og ropar
hástöfum
framan í hað
inn maður til okkar og blandar sér
í samræðumar. Hann er með hressi-
lega sauma á hálsinum og í andliti
og hinn gamli KFUM-félagi minn
upplýsir að þar sé kominn maður-
inn, sem fetaði í fótspor Butralda
brunnmígs, sem getið er í Fóst-
bræðrasögu. Pilturinn var í verbúð
á Flateyri oggerði þau afdrifaríku
mistök að kasta af sér vatni í bmgg-
tunnu Svía nokkurs, sem einnig bjó
þar í verbúðinni. Svíanum mislíkaði
þetta, eins og kannski er von, en
skapvonskan var slík að hann
reyndi að skera hausinn af okkar
manni.
Sá hálsskorni var greinilega bú-
inn að gefast upp á litríku verbúð-
arlífi vestra, þrátt fyrir að það væri
í fullu samræmi við bókmenntaarf-
leifðina, og hafði á pijónunum að
fara til Amsterdam og spurði
KFUM-drenginn minn því spjömn-
um úr um vistina suður á Hollandi.
Sá nennti þó ekki að hafa of mörg
orð þar um og eftir að hafa hóað
í einhvem kunningja sinn og tvær
leðuijakkaklæddar dömur heldur
hann út á Snorrabraut í viðskiptaer-
indum.
Ég fer niður í bæ og held fast í
fornar hefðir og fer inn á Hressó.
Þar er nóg að gera en gestimir
flestir í hefðbundnara lagi, svo ég
hef þar lítið erindi og fer út á bið-
stöð við Hafnarstræti og upp í
Brautarholt aftur. Meðan ég bíð
eftir vagni rekst þar inn róni og
vill endilega ræða við mig. Éggeri
mér fljótlega grein fyrir að hann
vill eiga nánari kynni við mig en
eðlilegt má teljast og segi honum
að fara til fjandans. Hann gengur
á braut eftir að ég hef ítrekað það
og fer að abbast upp á aðra þarna
inni. Það endar með því að honum
er fleygt út af húsverði og liggur
við áflogum.
Uppi í Brautarholti er sami dauð-
inn yfir öllu og ég fæ mér blund,
sem tmflast öðm hveiju af ijátli
við hurðina. Þegar ég kalla fram
og spyr hver sé á ferðinni svarar
mérenginn.
Um níuleytið fer ég niður á
Hressó aftur og þar er að færast líf
í tuskurnar. Hið sama er þó upp á
teningnum og fyrr, gestimir em
einfaldlega of vandaðir fyrir minn
smekk, utan einn náungi, sem ég
minnjst að hafa hitt nokkmm sinn-
um í Ölkeldunni fyrir nokkmm
ámm. Þá var hann í slagtogi með
mönnum, sem altalað var að seldu
eiturlyf, svo ég ákvað að reyna á
hvort hann seldi og hvort ég væri
gjaldgengur til slíkra viðskipta.
Hann segir það nú ekki nema sjálf-
sagt, en því miður eigi hann bara
ekki neitt.
Ég ákveð að fara í hús uppi á
Skólavörðustíg, en þar hef ég heyrt
að þrífist nokkrir foringjar, sem
aðallega hafa tekjur af hasssölu.
Áður en ég er kominn hálfa leið
hitti ég gamlan kunningja og við
tökum tal saman. Hann segir mér
að ég sé að fara fyluferð — allir
séu farnir út af Skólavörðustígnum.
Ég spyr hveiju það sæti og hann
segir mér að húseigandinn hafi
gefist upp á þessari vitleysu. Þá
hafi þetta verið orðið erfitt þar sem
„Fíknó sat um kofann".
Hann bætir við að um páskahelg-
ina hafi aðalsölumaðurinn lent í
vondum málum. Ég hvái og hann
segir mér að sölumaðurinn hafi
verið að fara út úr húsinu ásamt
vini sínum á leið niður í bæ þegar
að komu nokkrir Englendingar, sem
eru hér að vinna í fiski. Þeir vildu
spjalla við sölumanninn og buðu
honum inn í bíl og föluðust eftir
hassi, en þeir höfðu áður átt við
hann viðskipti. Hann sagði sem
satt væri að hann ætti ekkert og
myndi ekkert eiga fyrr en hugsan-
lega daginn eftir, en biður þá hins
vegar að skutla sér niður í bæ.
Þeir taka því illa og segjast vera á
leiðinni annað og að þeir séu að
flýta sér og fleira í þeim dúr. Sölu-
maðurinn segir þá að sé þetta öil
greiðasemin geti þeir farið til and-
skotans og snarast út.
Þeir félagamir ganga niður
Skólavörðustíginn stutta stund þar
til bíll Englendinganna rennir upp
að hliðinni á þeim og tveir þeirra
stökkva út hvor með sína kókflösk-
una. Annar þeirra stillir vininum
upp við vegg með því að setja kók-
flöskuna upp við ennið á honum og
sjá til þess að hann skærist ekki í
leikinn á meðan hinn gengur í
skrokk á sölumanninum. Það frétt-
ist síðast af sölumanninum að hann
var með brotin gleraugu, stóreflis
glóðarauga, bólginn kjálka og skurð
ávör.
Eins og gefur að skilja gat hann
illa snúið sér til lögreglunnar og
kært líkamsárás og því ekki annað
fyrirsjáanlegt en að hann leitaði
hefnda. Hver eftirmálin urðu veit
ég ekki.
Greinilegt er að engan félags-
skap er að finna á Skólavörðustígn-
um, svo stefnan er eina ferðina enn
tekin á Brabra. Þegar þangað er
komið er staðurinn lqaftfullur og
mikið fyllerí í gangi. Ég snarast á
barinn og panta mér viskí í kók.
Mér á hægri hönd situr miðaldra
maður, vel til hafður, en kófdrukk-