Alþýðublaðið - 03.01.1959, Blaðsíða 11

Flugvétarnars
Loftleiffir h.f.:
Hekla er væníanleg kl. 7
f.h. frá New York. Heldur
áleiðis til Oslo, Kaupmanna-
hafnar og Hamtaorgar kl. 8,30
Saga er væntanleg kl. 18.30
frá K.höfn, Gautaborg og
Stafangri. Fer til New York
kl. 20.
SkÍpÍBIE
Skipaútgerð ríkisins:
Hekla er í Rvk. Esja er
væntanleg til Rvk síðd. í dag
frá Vestfjörðum og fer vænt-
anlega aftur í kvöld austur
um land til Akureyrar. Herðu
breið fer frá Rvk kl. 17 í dag
austur um land til Fáskrúðs-
fjarðar. Skjaldtareið fer frá
Rvk kl. 20 í kvöld vestur um
land til Akureyrar. Þyrill er
í Rvk. Skaftfeiilngur fer frá
Rvk í kvöld til Vestmanna-
eyja.
Skipadeild S.Í.S.:
Hvassafell fer væntanlega í
dag frá Gdynia áleiðis til
Rvk. Arnarfell fer í dag frá
Ábo til Helsingíors. Jökulfell
fór 26. f.m. frá New York á-
leiðis til Rvk. Dísarfell fer í
dag frá Iiornarfirði til Reyð-
aríjarðar. Litlafell er í oliu-
flutningum í Faxaflóa. Helga
fell er i Antwornen, fer þaðan
til Caen, Houston og New Or-
leans. cj.uíí. atti að fara í
gær frá Batum áleiðis til Rvk.
Finnlith er væntanlegt til
Þórshafnar 4. janúar.
MESSUB:
Laugarneskirkja: Barnaguðs-
þjónusta kl. 10.15 f.h. Séra
Garðar Svavarsson.
Dómkirkjan: Messa kl. 11 ár-
degis. Séra Jón Auðuns. —
Engin síðdegismessa.
Hallg'rímskirkja: Messa kl. 11
f.h. Séra Sigurjón Þ. Árna-
son.
Iláteigssókn: Barnasamkoma
í hátíðasal Sjómannaskól-
ans kl. 10.30 árd. Séra Jón
Þorvarðsson.
FríkirkjanrMessað kl. 5 e. h.
Séra Þorsteinn Björnsson.
Neskirkja: Messa kl. 2. —
Barnamessur byrja n. k.
sunnudag. Séra Jón Thorar-
ensen.
FERÐ AMANN AGENGIÐ:
l sterlingspund .. kr. 91.86
1 USA-doilar .... - 32.80
1 Kanada-dollar . . - 34.09
100 danskar kr. .. - 474.96
100 norskar kr. .. 459.29
100 sænskar kr. . . - 634.16
100 finnsk mörk . . - 10.25
1000 frans. frankar - 78.11
100 belg. frankar - 66.13
100 svissn. frankar - 755.76
100 tékkn. kr - 455.61
100 V.-þýzk mörk - 786.51
1000 lírur - 52.30
100 gylíini “ 866.51
Sölugengi
1 Serlingspund kr 45,70
1 Bandar.doílar — 16,32
1 Kanadadollar — 16,96
100 danskar ltr. 236,30
100 norskar kr. — 228,50
100 sænskar kr. — 315,50
100 finnsk mörk — 5,10
1000 franskir fr. — 38,86
lOObelg. frankar — 32,99
100 svissn. fr. — 376,09
100 tékkn. kr. — 226,67
100 v-þýzk mörk — 391,30
1000 Lírur — 26,02
100 Gyllini' — 431,10
Hann þagnaði við og virti.
hana fyrir sér. , 'i
— Það er meira a'ð segja
ógerlegt að kynnast mannin-
um, þótt maður umgangist
hann náið um langt skeið,
mælti hann enn. Maður getur
ekki einu sinni kynnst sjálf-
um sér. Hvað þá . . .
— Þetta er ekki satt. Það
er unnt að sjá . . .
— Þetta er hverju orði
sannara, og það muntu sjálf
eiga eftir að komast að raun
um, Jane. Einhvern tíma,
þegar þig uggir sízt, áttu eft-
ir að gera eitthvað það, sem
þú mundir aldrei hafa trúað
á sjálfa þig. Og enda þótt þér
sé það mætavel ljóst, að það
varst þú, sem gerðir það, mun
það taka þig langan tíma að
átta þig á því.
Hún hristi höíuðið og
reyndi að skilja kjarnann frá
hisminu. En það varst ekki
þú, mælti hún fagnandi. Hún
hafði aldrei áður litið þig aug
um.
—- Nei, það var ekki ég,
nrælti hann með kynlegri á-
herzlu, sem hún veitti ekki
athygli. En það er samt sem
áður engin sönnun þess, að
ekkert sé athyglisvert við
'mig.
— Það má vel vera, svaraði
hún, en þetta var hið eina,
sem ég þurfti að vita vissu
mína um. Hún leit þangað,
sem, þjónninn var farinn að
bunka stólunum,' Ég geri ráð
fyrir, að þeir vilji fara að
losna við okkur hérna, Ric-
hard, sagði hún.
— Þá höldum við á brott,
svaraði hann, kveikti sér í
vindliiigi og reis á fætur. Þau
gengu síðan hlið við hlið eftir
strandgötunni, og það var
ekki fvrr eri hann hafði reykt
vindlinginn, að þau tóku aft-
ur til máls. Það var hún sem
loks rauf þögnina.
— Hvers vegna hljópstu á
brott frá mér, spurði hún.
— Þú vildir flýja sjálf, en
hafðir ekki kjark til þess. Svo
ég tók af þér ómakið.
Þau gengu svo náið hvort
öðru, að mjöðm hennar snart
læri hans. Henni varð litið
upp í stjörnubjart himinhvolf
ið. Á morgun, sagði hún, mun-
um við eiga hamingjuríkari
dag, en nokkrar tvær mann-
verur aðrar.
— Jafnvel þótt rigni, varð
honum að orði.
Hún hló. Henni var svo létt
í skapi nú, að hún hefði getað
hlegið að hverju sem var. Nú
þekkti hún Richard loks aftur
fyrir sama mann. Þau gengu
niður í flæðarmálið, þar sem
ljtlir róðrarbátar lágu á hlið-
inni, eins og hjörð hljóðra
dýra hefði labbað sig niður
að sjónum og fallið þar í
svefn. Þau lögðust hlið við
hlig niður í mjúkan, svalan
sandinn og höfuð hennar
hvíldi á armi hans. Hún
horfði upp í stjörnuhvolfið,
sneri höfoinu lítið eitt á hlið,
svo hún gæti greint andlit
hap5,, þegar þau tóku til máls,
voru raddir þeirra svo lágar
og værar, að þær samhljóm-
veru, og í fyrsta skipti nutu
þau saman. hinnar svim-
kenndu sælu andartaksins.
Svo hnikaði hann sér dálítið
til unz hann hvíldi höfuðið í
handarkrika hennar. Þannig'
lágu þau bæði þögul og fingur
hennar léku forvitnislega í
hári hans, og ekkert rauf þögn
ina, nema niður lognöldunn-
ar. Hún vissi ekki hvort þau
myndu njótast innan skamms,
en bað þess í huga sér. Bað
þess að mega njóta hins svíð-
andi sársauka við lágværan
ölduniðinn í stjörnuskini á
mjúkum, svölum sandinum.
Njóta hans aftur og aftur.
— Jane, hvíslaði hann.
Gerir þú þér Ijóst hvert okk-
ur rekur?
CAESAR SBVgSTH
sterkari en girnd hennar, því
ef girnd hennar hefði verið
eitthvað svipuð, mundi hún
hafa gengið á vald hverjum
karlmanni, sem hafa vildi.
Engu að síður þráði hún hann
einnig líkamlega, óskaði þess
af hverri taug, að hann mætti
vekja með henni óbærilegan
sársauka ... hvað eftir ann-
að... Hann hafði varað hana
við; hann hafði meira að segja
gert tilraun til að flýja hana,
reynt að hrekja hana frá sér;
engu að síður titraði hún nú
öll af hrifningu og eftirvænt-
ingu, þegar hún kreisti fingur
hans ígreip sinni.
— Ertu kvíðin? spurði hann
hvísllágt.
— Já, svaraði hún. Ég kvíði
2S
BYL
uðu niði
inn.
öldunnar vi 5 sand-
■— Eg hugsa til : crgun-
dagsins, hvíslaði har. ’,
— Ég hugsa hins vegar að-
eins um líðandi stunú, svar-
aði hún. Um leið greip hún
aftur fyrir hnakka Iionum,
og togaði hann að sér v \z hún
fann líkama hans hvíla að;
sér; hún þrýsti sér á móti og
óskaði þess að mega finna til
einhvers sársauka. í fyrsta
skipti kysstust þau, í raun og
— Já, svaraði hún eftir
stundarþögn. Og ég vil það,
því ég ann þér.
Hún fann hönd hans hvíla
þungt á barmi sér, fann fing-
ur hans seilast til brjóstanna
undirt peysunni.
— Ég spurði þig í alvöru.
— Ég veit það. En mig skipt
ir það engu máli. Aðeins það,
að þú haldir áfram að sýna
mér ástaratlot, skiptir mig
máli. Það var það, sem ég
þráði heitast, þegar við lág-
um saman uppi í grasbrekk-
unni, en þá hljópst þú á hrott.
Að þessu sinni sleppurðu ekki.
— Ef svo fer, að þú unnir
mér af einlægni, á ég eftir að
særa þig djúpt, sagði hann, og
brá allt í einu fyrir beizkju í
röddinni.
.— Þér er það þa ekki nema
velkomið.
Hún brá fingrunum að vör-
um hans. Hvað er það, sem
veldur þér slíkum heilabrot-
um? spurðf hún.
— Mánudagurinn, svaraði
hann.
— Vegna þess, að ég fer þá
héðan . . .
— Já, vitanlega . . .
— En það er ekki eins og
það dragi til heimsslita þann
dag, mælti hún. Við eigum
eftir að hittast aftur.
— Nei . . .
Hún sneri sér að honum.
Þrýsti líkama sínum eins fast
að honum og hún gat. Hann
svaraði tuldurlágt: — Það er
ekki víst að þú hafir neina
löngun til þess, þegar þar að
kemur.
— Hvernig veiztu það,
spurði hún.
—- Ég veit það, svaraði
hann og brá fyrir grimmúðleg
uni dráttum um munn hon-
' um. Hann þagði við og starði
enn í andlit- henni, og allt í
einu varð henni það ljóst, að
hún lá þarna í sandinum hjá
manni, sem var henni ekki
síður með öllu framandi, en
sá aðvífandi náungi, sem
reynt hafði að lokka Sylvíu
til lags við sig kvöldið áður.
Hún gerði sér líka Ijóst, að
hún var algerléga á va.ldi
hans. Auk þess, sem henni var
ekki nokkur leið að veita
honum mótspyrnu, nema hún
sigraðist fyrst á sinni eigin
þrá. Þrá, sem var
mánudeginum eins og þú.
— Ertu eklci hrædd ... við
mig.. .
— Nei, alls ekki við þig . ..
En hún sleppti ekki hönd
hans; kreisti fingur hans svo
fast, að hana sjálfa sárkenndi
til. Svo hvíslaði hún og beit
á jaxlinn: Þetta má ekki allt-
af fara svona. Þú mátt ekki
alltaf hrfnda mér frá þér, ým-
ist beinlínis eða með aðvör-
unum og fortölum. Ég þrái
þig, þarfnast þín sárlega af
líkama og sál... Svo sleppti
hún hönd hans og reis á faet-
ur. Hann reis og á fætur; stóð
og starði a hana, hávaxinn,
holdskarpur karlmaður, sem
virtist þó helzt skuggi einn
þarna í húminu. Hun hélt af
stað, og hann horfði þögull
á eftir henni.
— Kemurðu ekki, Richard?
spurði hún og rétti höndina í
áttina til hans.
Bára féll á sandinn, og það
var sem hún leysti hann úr
fjötrum með niði sínum. Hann
hélt af stað, unz hann gat tek-
ið í útrétta hönd stúlkunnar,
— og þegar hann tók í hana
þótti honum sem báran hefði
skolað honum á land, og nú
fálmaði hann fyrir sér í
blindni, og reyndi að komast
að raun um að hvaða srönd
hann hefði skolast.
TIUNDI KAFLI.
Það var sunnudagsmorgun.
Nokkrir sjómenn stóðu niður
við sjó og rýndu í þokuna.
Úti á spegilgráum haffleíin-
um var ekkert að sjá, og þó
störðu þeir þangað án afláts.
rétt eins og þegar menn síara
á eldsvoða eins og þeir hafi
ekki hugmynd um hvað á
gangi. Það yrði heitt í dag,
sagði einn þeirra, allt of heitt.
En þar með væri líka þessum
hitum lokið í bili, sagði hann.
Og í herbergjum gistihús-
anna var fólk yfirleitt seint
á ferli. Lá í i'ekkju, því það
var sunnudagur, og einhvern-
veginn var það þannig, að
flestir tóku með sér heima-
venjurnar í sumarleyfið. Frú
Carter sat upp við dogg og
augu hennar ljómuðu, eins og
ævinlega þegar hún vaknaði
á morgnana. Draumar henn-
ar voru nefnilega oftast æsi-
legir og þrungnir trvllingi;
hún hafði eitt sinn gert rit-
stjóra dulfræðitímaritsins „Á
landamærum“ að trúnaðar-
rnanni sínum, og sagt honum
nokkra drauma sína, en hann
lýsti yfir því, að hún væri
sprenghlaðin svo sterku ást-
areðli, að ekki gæfi eftir
sjálfri Kleópötru á sínurn
tíma. Fyrii’ þessa yfirlýsingu
hafði honum áskotnast enn
. einn áskrifandi að hinu kunna
tímariti sínu, sem fræddi
menn um alla skspaða og þó
einkum óskapaða hluti miili
himins og jarðar, og gaf rit-
stjóranum góðan arð. Iierra
Carter haföi hins vegar ekki
minnstu hugmynd um þetta
atburðaríka draumlíf konu.
sinnar, og lét sig mun meiral
skipta það, sem gerðist hérnaí,
megin landamæranna, það j
var ævinlega hans rekkjú-'
verk á sunnudagsmorgnana,
að lesa allar helztu blaða-
fréttirnar, og þorði venjúiega
enginn að yrða á hann fýrr
en því var lokið. Mary, dóitir
þeirra, eyddi mestum hluta
morgunsins frammi fyrir
speglinum, við snyrtiboroið,'
athúgaði andlit sitt frá öllum
hliðum og sjónarhormim,
strauk sig hátt og lágt með .
velþóknun, og undraðist stór-
lega hvernig vera mætti, að
slík þokkadís ætti ættir að
rekja til þeirra, formleysingj-
anna, sem lréldu sig milli
rekkjuvoðanna.
En nú var þessi venjulega
fjölskyldumynd skyndilega
eyðilögð fyrir það, að Mary
tók að hugsa upphátt. Það er
eitthvað einkennilegt með
þau, þarna uppi á loftinu,
sagði hún.
\ m >
margfalt
— Nii komum við á • staðimi, þar
sem ég braut síðasta sleðann minn í
mask.
Alþýðublaðið
3. jan.
1959 11